Μαζευτήκαμε προχτές με μια παρέα να πιούμε in the loving memory του θνησιγενούς εκείνου σχεδίου της coca cola που είχε να κάνει με τη βανίλια. Coca cola βανίλια. Θυμάμαι όλη η παρέα εκείνη την εποχή έπινε με καλαμάκι μην τύχει και αποκαλυφθεί ότι ήταν ψέμα εκείνο που ακουγόταν στους κύκλους των  φανατικών φίλων της, ότι δηλαδή είχε άσπρο χρώμα, όπως ακριβώς η βανίλια. Αλλά για κάποιον που μόλις άρχιζε να συνειδητοποιεί ότι τα teens δεν διαρκούν αιωνίως ήταν σημαντικό να συνειδητοποιεί ότι όλα αλλάζουν κ ότι κανείς δεν σου εγγυάται την επιτυχία. Και αν το πείραμα της coca δεν πέτυχε αρχίζω να πιστεύω ότι οι προσπάθειες του Michael Jackson δεν ήταν τόσο αποτυχημένες όσο πιστεύαμε -ή μας έκανε να πιστεύουμε. Δεν μιλάω για τις μεθόδους κρυογονικής και λοιπές αηδίες αλλά για την προσπάθεια του να γίνει λευκός, σαν την κόκα βανίλια ή σαν τον ντράμερ εκείνον των cure που στα αρνητικά των φωτογραφιών είχε προ πολλού κερδίσει την προσοχή μας - και χάσει την ψυχή του συμμετέχοντας στο the top -τον Andy Anderson...

-για το οποίο the top αν σκεφτείς ότι κόντεψα να μαλώσω με ένα φίλο μου επειδή δεν μου το είχε φέρει έγκαιρα απ' το σπίτι του ώστε κινδύνευα να περάσω τις μισές διακοπές χωρίς να ακούσω κάτι από Cure. Φαντάσου και να ήταν κανένας δίσκος της προκοπής τι έγκλημα θα μπορούσα να διαπράξω. Φαντάσου ο φίλος να ήταν αλλοδαπός, π.χ. γόνος Ιρανών μεταναστών, και να του είχα ζητήσει κάτι αληθινά σπουδαίο, π.χ. το Killing an Arab. Φαντάσου να βρισκόταν νεκρός με καρφωμένο στο κεφάλι το βινύλιο στα σοκάκια της Φειδίου - από τα νεύρα μου ντε, όταν επιτέλους το είχα στα χέρια μου. Φαντάσου το mega με τίτλο. Splintered in his head :  Έγκλημα ρατσιστικού αμόκ στο κέντρο της Αθήνας. Δεν θα μου είχαν αναγνωρίσει καν το ελαφρυντικό ότι οι Ιρανοί δεν είναι άραβες. Όπως επίσης σε κάποιον άλλον κόσμο δεν θα αναγνωρίζαμε σε αυτούς του mega το ελαφρυντικό ότι είναι ηλίθιοι. Φαντάσου την Όλγα Τρέμη να ζητά δηλώσεις από τον Robert Smith. Τον Robert στην Ευελπίδων να κατηγορείται ότι παρακινεί σε εγκλήματα ειδεχθή ρατσιστικού μίσους, όπως κάποτε κατηγορούσαν τον Ozzy ότι θέλει να αποτελειώσει  είδη υπό εξαφάνιση. Δεν σκέφτηκαν ότι ό ίδιος είναι ο τελευταίος του είδους του. Φαντάσου τον Αχιλλέα Μπέο να φωνάζει Είμαστε πολιτικοί κρατούμενοι και τον Robert όταν βγαίνει από τη στενή να ασχολείται με τα διοικητικά του Παμβoχαϊκού. Ποτέ. Ευτυχώς δεν ήταν το killing an arab. -

Love, piece of mind and harmony?  Maybe in the next world. No reason for a place like this The walls are cold and souls cry out in pain This room's so hot I break the walls An easy way for the blind to go 

Stephen Patrick Dickinson ή Bruce Morrissey. Death of a disco maiden.

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας το οποίο είναι η δυνατότητα σε όποιον αισθάνεται άσχημα με το χρώμα του να γίνεται λευκός κατά το δοκούν. Που στην συγκεκριμένη αποφορά πτώματος δεν είναι άλλος από τον Θέμη Αδαμαντίδη. Για τον οποίον μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί ότι είναι ο Prince. Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε αυτά τα παράλληλα σύμπαντα στα οποία πιστεύουν οι αφελείς οι οποίοι κλαίγονται ότι λιώνουν οι πάγοι παραβλέποντας το γεγονός ότι όταν ζητάνε ένα haig με δυο παγάκια οι σερβιτόροι τους φέρνουν ένα haig με δυο παγόβουνα για ευνόητους λόγους. Και μετά βγαίνει ο μαλάκας ο Al Gore -και το μαλάκας δεν είναι προσβλητικό καθόλου καθότι διαβάζω ότι υπήρξε vice president της Clinton administration οπότε υποθέτω ότι ο τύπος στελέχωσε την κυβέρνησή του με άτομα του δικού του βεληνεκούς εκσπερμάτωσης - και κλαίγεται ότι λιώνουν οι πάγοι και άλλα για τα θηρία. Die with yours boots on μαλάκα, φόρα τις, γιατί αυτό στο οποίο τσαλαβουτάς δεν είναι λασπόνερα από τους πάγους αλλά το σπέρμα που η κυβέρνηση Κλίντον μας γέμισε. Παλιομαλάκα σαβουρογάμη του λευκού κήπου.

Εκτός και αν δεν έχεις ζητήσει ποτέ haig με δυο -δυο, όχι δεκαεφτά - γαμημένα παγάκια. Λες και τους ζητάς να σου φέρουν το haig με πάγο κομμένο από την ηλίθια καπότα που έβαλαν να ανοιγοκλείνει τα πόδια για να μας πείσουν ότι τσίμπησε ο Μάικλ Ντάγκλας. Σιγά το δύσκολο, αυτός υπήρχε περίοδος  που πἠδαγε ό,τι δεν είχε περίοδο. Δηλαδή τόσο πιο δύσκολο ήταν να βρεις κάποιον μη σεξομανή; Ο τύπος μάλιστα φημολογείται ότι μετά έψαχνε για γκόμενες με υψηλό IQ καθότι η Σάρον είχε πει ότι για να κάνεις επιτυχία στο Χόλιγουντ δεν χρειάζεσαι παρά μυαλό και μουνί - αυτός σαν μουνί που ήταν έψαχνε το μυαλό. Πώς το είπε και ο Mustaine σε εκείνον τον τύπο που έπαιζε με το laser: 60000 sperm and you ‘re the one that won. What a fuckin loser... Το οποίο είναι contradiction in terms αλλά η αλήθεια είναι ότι το περικείμενο, όπως θα έλεγαν οι γλωσσολόγοι, δικαιολογεί γιατί κάποιος που κέρδισε εξακολουθεί να είναι βλάκας. Γλωσσολόγοι. Ανάμεσα τους και ο Clinton.

Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι εν τέλει πιστεύω ότι ο Θέμης Αδαμαντίδης -ή ο Prince ρε παιδί μου- έγινε ο Θέμης Γεωργαντάς. Με κάποιον περίεργο τρόπο τον οποίον δεν πρόλαβε να εφαρμόσει ο Jackson. Από εκεί και πέρα διάφορες μικροδιαφορές είναι ανεκτές.

Και για να ξαναγυρίσω στο θέμα. Δεν ξέρω αν η κόκα βανίλια ήταν εν τέλει λευκή, αλλά θέλω να πω όλοι δικαιολογούμαστε να κάνουμε λάθη. Όπως π.χ. ο Robert με το The Top το οποίο πρέπει να είναι το πιο ξεβράκωτο album του. Δεν έχει σημασία αν έχει ωραίες αναλογίες κλπ αλλά με εκνευρίζει το γεγονός ότι μου θυμίζει τη Λεβίνσκι. Δηλαδή δεν ξέρω πώς ακριβώς αλλά και αυτό ακόμη του περιποιεί τιμή του Robert. Νομίζω είναι καλύτερα δηλαδή να σου λένε ότι το album θυμίζει τη Μόνικα αν υπήρχε υποψία ότι θα μπορούσαν να σου πουν πως θυμίζει τη Χίλαρυ.

Τη Χίλαρυ την Piggy in the mirror που κάνει πολέμους στο μυαλό της, σε έναν άδειο κόσμο με μολυβένια στρατιωτάκια που βυθίζονται μέσα στο παχύρευστο υγρό που μοιάζει με κόκα στα όνειρά της αλλά αποδεικνύεται ότι ο Bill έκανε πειράματα με τη Μόνικα να βρει τη μυστική συνταγή της κόκα κόλα για να σώσει γι'άλλη μια φορά τον κόσμο από τους κακούς σερβιτόρους που κλέβουν παγόβουνα ακόμη και όταν πίνεις haig με κόλα σε χαμηλό βαρομετρικό για ν'αποφύγεις το λιώσιμο των πάγων αλλά he missed a spot το οποίο η μικρή γραμματέας του Λευκού Οίκου ανοχής περιέφερε ως ένδειξη του ότι η κόκα βανίλια δεν είναι παρά ένα στιγμιαίο λάθος που αν δεν μπει στο ποτήρι δεν πρόκειται να βγει άσπρος γιος για τον οποίον όλοι θα είναι περήφανοι εκτός από τον πατέρα που θα προτιμούσε ένα caterpillar girl το οποίο θα θυσίαζε στο βωμό της κόκα κόλα ελπίζοντας να δει μέσα από το καλαμάκι το λευκό της βανίλιας.

Ο Robert που κατανάλωσε κάτι παραπάνω από χημικά για να δημιουργήσει το the top  θέλησε ανάμεσα στα άλλα να γίνει ο Bono της Μέσης Ανατολής -ο οποίος Bono πολλοί είπαν ότι είναι το υπόλοιπο του φορέματος της Μόνικας και καταδικάστηκε σε αυτή την κατάσταση ανάμεσα στο limbo του σπέρματος και την επί γης κόλαση ως ανθρωποζωάριο ελλείψει έκφρασης - και να τρέξει να προσκυνήσει το τείχος των δακρύων, να συμμετάσχει σε εκείνη την οργάνωση από την οποία βγήκε ο Bush, τη Skull and Bananafishbones και να μοιάσει κάπως με τον Alice Cooper καλώντας μας σε εφιάλτες με άρρωστα σκυλιά.

Συνοψίζοντας. Το the top ήταν μπροστά από την εποχή του, αποτέλεσμα πειραματισμών αλλά και της προσπάθειας του Robert να βρει τη μυστική συνταγή της κόκα κόλα. Ήθελε να γιορτάσει τα 100 χρόνια του μαγικού ποτού με ένα δίσκο αντάξιο της γεύσης του αλλά είχε πάρει τόσο παραισθησιογόνα που ο δίσκος κυκλοφόρησε όχι το 1985 αλλά το 1984, οπότε έμοιαζε περισσότερο με τα 99 χρόνια του Χονγκ Κονγκ και έκανε το πρίγκιπα Χάρρυ να κυκλοφορεί γυμνός στο Las Vegas και να σκέφτεται να μετονομαστεί σε Harris Αλεξίου ώστε να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας από το ροζ σκάνδαλο σε εκείνο της φοροδιαφυγής. Ο δε Robert, ο πραγματικός πρίγκιπας, υπήρξε γι' άλλη μια φορά τόσο μπροστά από την εποχή του ώστε δεν αρκέστηκε στην Clinton administration του 1993 αλλά μάλλον ανήκε στην Bush - chemicals between us κλπ -  στο Θέμη Γεωργαντά και το MAD που ξέβρασε τα ιδεολογικά απόνερα (...) της κυβέρνησης Κλίντον και υπήρξε εν γένει πλυντήριο για να κάνει το μαύρο ἀσπρο, ενώ έσωσε και το κεφάλι του φίλου μου βγάζοντας ένα δίσκο ο οποίος δεν μπορούσε να σφηνώσει με τίποτα στο συγκεκριμένο σημείο.

Το γεγονός ότι καταλήξαμε στη μνήμη της κόκα βανίλια να ακούμε το the top είναι και αυτό ένα δείγμα του ότι η απόσταση από την κόκα κόλα του 1885 ως το The top του 1984 δεν είναι παρά αυτή που μια παρεξηγημένη μουσική ιδιοφυία μπορεί να διανύσει  μέσα στην έρημο του πραγματικού splintered in our heads.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)