Οι σοβαροί κλόουν...on the mountains of madness

Μια ωραία πρωία, μπορεί να'ταν και απόγευμα, ο Alexander Hacke μόλις έχει τελειώσει τη χιλιοστή ανάγνωση των απάντων του Αμερικανού συγγραφέα σκοτεινής μυθοπλασίας HP Lovecraft...Mια μεταφορική λάμπα ανάβει πάνω απ'το κεφάλι του..mein got, σκέφτεται..αυτές οι ιστορίες πρέπει να βγουν με μουσική...αφήνει τον Blixa στο studio να περιμένει και πιάνει το τηλέφωνο.."allo, ja, Tiger Lillies εκεί; πώς θα σας φαινόταν ν'αφήσετε για λίγο τα ευρωπαικά παραμύθια και να πιάσουμε όλοι μαζί "the Cthulhu Mythos" του HP; νο, μάι ντήαρς, δεν εννοώ τον εκτυπωτή, τον Lovecraft λέω πουλάκια μου..ja ja..έρχομαι από εκεί άυριο να σας εξηγήσω..κοίτα Martyn,πες στον Adrian να έχει μαζί του και το πριόνι."

Φτάνουμε στο Gagarin 205 κατά τις 9... 'Ηδη γεμάτο, και μια μικρή ένταση επικρατεί. Xωνόμαστε μπροστά μπροστά καθώς οι Pennangalam μπότες έχουν κι αυτές όριο ύψους.
Κατά τις 9.45 τα φώτα χαμηλώνουν... Bγαίνει ο Hacke, με Lovecraftική αμφίεση και στήνεται πίσω από έναν υπολογιστή, κάτι synth και κάτι άλλο, όλα κρυμμένα πίσω από ένα μαυροντυμένο πάγκο... Tσουπ, ξεπηδάει και ο Adrian Huge και πάει στα drums του τα εξοπλισμένα και με πλαστικά παπάκια,  ακολουθεί ο συμπαθέστατος Adrian Stout, στο όρθιο μπάσσο και last but not least ο μοναδικός Martyn Jacques που σηκώνει το lime green ακκορντεόν του και αρχίζει το έλα να δεις!
Ο θεός Hacke με στεντόρια φωνή μας μεταφέρει γύρω στα 1900, μέσα στο μυαλό του νεαρού HP όπου δημιουργείται ο πρώτος του εφιάλτης... ο Cthulhu. Πανέμορφα graphics σε μια τεράστια οθόνη πίσω απ΄την μπάντα συμπληρώνουν το εφφέ και στην κυριολεξία ζούσαμε τη γέννεση των πιο διάσημων τεράτων του τελευταίου αιώνα.
Τα φαλτσέτο του κυρίου Jacques τραγουδούν για χασάπηδες, The Case of Charles Dexter Ward, γουρούνια, χαμένες ψυχές και θεότητες άλλων διαστάσεων σε ρυθμό κωμικού αλλά μακάβριου cabaret δοσμένα μέσα από παραδοσιακό ευρωπαικό πανηγύρι...
Οι μορφασμοί του τραγουδιστή, τους οποίους χαριζε απλόχερα σε όλο το κοινό και στους υπόλοιπους μουσικούς, θύμιζαν γέρο-παλιάτσο, ούτε καθαρά αστείο, ούτε καθαρά τρομαχτικό... Πλαισιώνοντας τη φωνή, το ακκορντεόν και τα πιανίσματα του νο.1 κλόουν Jacques ερχόντουσαν αιθερικοί ήχοι και αρκετός μεταλικός θόρυβος απ'τη μεριά του Hacke (οι παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν) που μαζί με το στακάτο τυμπανισμό και το σαγηνευτικό μπάσσο μας παρουσίαζαν πότε την κόλαση και πότε την... είσοδό της. Σαν να μας έλεγαν "δε φταίμε εμείς..εσείς διαλέξατε να'ρθείτε..ας το διασκεδάσουμε τώρα, άτιμα παλιόπαιδα!" Κλείνοντάς μας το μάτι, μια τσαχπίνικα, μια δήθεν θυμωμένα... Αλλά και ρομαντικά, με το αργό βαλς “A Violin Plays in the Night”, όπου το πριόνι και το δοξάρι του Stout μας ταξίδεψαν...
Το κοινό ξετρελλάθηκε. 'Οχι μόνο χόρευαν και χοροπηδούσαν, χτυπούσαν παλαμάκια και κράυγαζαν συνοδευτικά στα τραγούδια... δεν τους αφήναμε να φύγουν! Τόσο χειροκρότημα...
Στο τέλος, μετά από 3 encore, ο συμπαθέστατος Huge έσπασε τα drums του.
Φτάνει πια! Σπίτια σας γρήγορα!

Αναρωτιέμαι, αν τύποι σαν αυτούς για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να εξωτερικέψουν την τρέλλα τους καλλιτεχνικώς, πόσο βαθιά in the mouth of madness θα βρίσκονταν τώρα....

Mαρία Καλαπανίδα