Ο απόηχος αυτού του live είναι κάτι σα μακρόσυρτο, υποβλητικό μουρμούρισμα με ακαθόριστη μελωδία... και για να μην τα περιπλέξω τόσο σύντομα και τόσο πολύ τα πράγματα, αυτό το live δεν μου άρεσε καθόλου για 3 λόγους:
- Οι Diary of Dreams δεν έβγαλαν επί σκηνής την ‘ψυχή' που έδιναν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν...τουλάχιστον στις συναυλίες τους στην Ελλάδα. - Όλα τα κομμάτια που έπαιξαν (ακόμα και τα παλιότερα) είχαν ‘άρωμα' και ύφος από το ‘If'. - Ο ήχος στο Κύτταρο έχει τελικά πρόβλημα καθότι όχι μόνο δεν ξεχώριζαν τα όργανα που έπαιζαν (ούτε καν το synth πολλές φορές) αλλά όποτε υπήρχε μελωδία δεν ακουγόταν καθαρά παρά μόνο στο τελείωμά της. Και τώρα ας αρχίσουμε να εξηγούμαστε...

Η μουσική είναι έκφραση συναισθήματος... ή μήπως όχι ?

Πρώτ' απ' όλα μια ρητορική ερώτηση. Ποιό το νόημα του να εμφανίζεται ζωντανά μια μπάντα αν δεν σκοπεύει να επικοινωνήσει τα τραγούδια, τους στίχους και τη μουσική με τον κόσμο παρά μόνο ζητώντας του να σηκώσει τα χέρια ψηλά ?

Αυτή ήταν η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε χτες. Ο Adrian Hates να αφήνει τον εαυτό του ελάχιστα να εκφραστεί μέσα από τα κομμάτια που ερμήνευσε αλλά να μην απευθύνεται κιόλας στο κοινό, όπως τον έχουμε συνηθίσει τόσες φορές να κάνει. Δε μιλάμε τώρα για κινήσεις και χειρονομίες εντυπωσιασμού, αναφέρομαι στην απουσία συναισθημάτων και εκφράσεων την ώρα που κάποιος αποδίδει στίχους (που τον εκφράζουν αφού ο ίδιος τους γράφει !) κάτι στο οποίο ο Adrian Hates δε μας έχει συνηθίσει στην Ελλάδα τουλάχιστον ( γιατί στη Γερμανία και την Αγγλία έχουμε δει αυτή την κάπως αποστασιοποιημένη από κοινό και μουσική, σκηνική παρουσία ).

Χαρακτηριστικό αυτού που περιγράφω είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των κομματιών (πλην των πασίγνωστων παλιών τους ‘Amok', ‘Soul Stripper', ‘The Curse') το κοινό χόρευε ανέκφραστο μέχρι τις στιγμές που ο Hates ζητούσε το συμμετοχή του. Αυτό δε γινόταν συνήθως στις συναυλίες τους στην Ελλάδα και σίγουρα δε φταίει το κοινό αυτή τη φορά.

Η σκηνική παρουσία να συμφωνεί με το ύφος των κομματιών ή όχι...αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό ?

Το πρώτο μισό του προγράμματος (ως το ‘Poison Breed' όπου ο Hates άφησε και την κιθάρα) είχε εμφανώς ‘σκληρές ηλεκτρικές' διαθέσεις και από άποψη σκηνικής παρουσίας αφού η είσοδος του Hates στη σκηνή έγινε με μια ηλεκτρική κιθάρα και ο τρόπος παιξίματος παρέπεμπε σ' αυτούς τους κιθαρίστες metal ή rock συγκροτημάτων που χτυπιούνται παίζοντας... Τελικά εγώ όλο αυτό το εισέπράξα τόσο επιτηδευμένο που δε με έπεισε καθόλου... ή μάλλον σχεδόν με ενόχλησε.

Αυτή τη φορά στη σύνθεση του γκρουπ προστέθηκε μια θηλυκή παρουσία στα synth κατά τα άλλα συμπαθούς, αλλά επειδή τελικά αυτό που ενδιαφέρει σ' ένα live είναι η μουσική, έχουμε να σας πούμε πως τα προβλήματα του ήχου δεν επέτρεπαν ούτε στη φωνή της αλλά ούτε και στις μελωδίες που έπαιζε ν'ακούγονται καθόλου ! Επιπλέον θεωρώ γελοίο τον επιτηδευμένο τρόπο παιξίματος με υπερβολικές κινήσεις των χεριών πριν και μετά το άγγιγμα των πλήκτρων. Ήταν κινήσεις εντυπωσιασμού, κενές συναισθημάτων συνοδευμένες με βλέμματα προς το κοινό που αναζητούσαν την προσοχή του ( όλοι καταλάβατε τι θέλω να πω έτσι δεν είναι ?)

Η μουσική και τα κομμάτια ήταν κάπως έτσι

Όσον αφορά τη μουσική και την εκτέλεση των κομματιών κάτι είχαμε ψυλλιαστεί από το ύφος και τον πιο ηλεκτρισμένο ήχο ολόκληρου του τελευταίου τους album ‘If' αλλά δεν περιμέναμε ότι θα επηρέαζε και την απόδοση των παλιότερων κομματιών τους σε βαθμό που να χάνουν τελικά τη μελωδικότητα και το συναίσθημά τους. Βέβαια αναγνωρίζω εδώ ότι δικά τους είναι τα κομμάτια και μπορούν ανά πάσα στιγμή να τα αποδομήσουν προς όποιο μουσικό ύφος επιλέξουν, απλά εκφράζω τη διαφωνία μου με τις εκτελέσεις που ακούσαμε χτες στα παλιότερα τραγούδια.

Για παράδειγμα... ήταν τουλάχιστον εγκληματικό το απότομο τελείωμα του ‘She and her darkness' όπου αφαιρέθηκε όλος αυτός ο χρόνος στο τέλος του κομματιού ( θυμάστε? Εκεί που ακούγαμε μόνο το πιάνο...). Ήταν πραγματικά και χωρίς υπερβολή σα χαστούκι αυτό το τελείωμα σ' αυτό το κομμάτι. Αφού προς στιγμήν νομίσα ότι κόπηκε το ρεύμα. Επίσης το πολυαγαπημένο ‘Butterfly Dance' ερμηνεύτηκε σχεδόν σαν απαγγελία χωρίς μελωδία και με τα solo εμπλουτισμένα με ένα παραπάνω ηλεκτρισμό που παραγκώνιζε το μελωδικό κομμάτι.

Πολλές φορές ακούσαμε ρεφρέν χωρίς μελωδία στη φωνή...

Τί μου άρεσε τελικά...

Μου άρεσαν συγκεκριμένες στιγμές όπως η ερμηνεία του ‘Reign of Chaos' όπου επιτέλους είδαμε κάτι από τον εκφραστικό Hates που ξέραμε, μου άρεσαν επίσης τα γυναικεία φωνητικά στο τέλος του  ‘Traumtänzer' όπως και η ενέργεια του κοινού στα πασίγνωστα ‘ Amok', ‘Soul Stripper', ‘The Curse' . Λίγα είναι αυτά έτσι?

Λεπτομέρειες... και κλείνουμε!

Σας αφήνουμε λέγοντας τα εξής: Ηχηρές απουσίες ήταν τα ‘Choir Hotel' και ‘Momentum' από το ‘If' ενώ τα album που ‘εκπροσωπήθηκαν' από τη δισκογραφία της μπάντας ήταν τα ‘ If', ‘Nigredo', ‘ Nekrolog' ‘ Panik Manifesto' ‘Freak Perfume' , ‘One of 18 angels', με σίγουρα όχι τα καλύτερα κομμάτια από κάθε δουλειά .

Ίσως τελικά δεν άξιζε η μια ώρα αναμονής πριν τη συναυλία αυτή ιδίως μετά από το καταπληκτικό εκείνο live στο ‘Οξυγόνο'. Σήμερα μου έχει μείνει το ‘The Curse'...  

‘It seems you just don't notice that all you do to me you never touch me mentally...'

setlist
1. Wahn!sinn?
2. The wedding /
3. The plague
4. Chemicals  
5. The chain  
6. Regicide  
7. She and her darkness  
8. Reign of Chaos
9. Poison Breed
10. King of nowhere  
11. Requiem  
12. Menschfeind  
13. Hypocryptickal  
14. Amok
15. Soul Stripper  
16. Kindrom

encore
17. Butterfly Dance !
18. Traumtänzer  
19. The Curse 

Νάντια Σαββοπούλου

Photos: Alexx Decode