"Mια μικρή εισαγωγή"

 Είναι αλήθεια ότι ήταν μια συναυλία που ήθελα πραγματικά να παρακολουθήσω. Ο δίσκος που είχε   κυκλοφορήσει το 2006, το Ballad of the broken seas, ήταν μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη. Ενας δίσκος ώριμος συνθετικά και στιχουργικά, ένας δίσκος πλημμυρισμένος με συναισθήματα.'Ισως δεν ήταν έκπληξη γι' αυτούς που παρακολουθούν την πορεία του Mark Lanegan. Εδώ όμως δεν μιλάμε για ένα δίσκο του Mark Lanegan, αλλά για ένα δίσκο όπου όλες σχεδόν τις συνθέσεις τις έχει γράψει η Isobel Cambell, εκτός από δύο εκ των οποίων η μία μόνο είναι του Lanegan (η αλλη είναι μια σύνθεση του Hank Williams). Μιλάμε για ένα δίσκο βγαλμένο κατευθείαν από την καρδιά του Lee Hazelwood.

Cambell-Hazelwood-Lanegan-Nancy Sinatra. Τραγούδια που μετουσιώθηκαν μέσα από τη μπάσα φωνή του Lanegan,φωνή που στις αποχρώσεις της κουβαλάει όλα τα βιώματα του τραγουδιστή. The end.

"Περιγραφή ενός εγκλήματος"

CHAPTER I

Το άνοιγμα στο Gagarin, το οποίο ήταν ασφυκτικά γεμάτο -ο Lanegan λειτούργησε ως κράχτης- το έκανε ο Simon Bloom και η μπάντα του, ο ίδιος στα φωνητικά και στην κιθάρα, δύο κοπέλες στα backing vocals, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, ντράμς, ενίοτε βιολί και μπουζουκάκι. Αμήχανη σκηνική παρουσία -παρά τη ζεστασιά των καλοδουλεμένων alternative country τραγουδιών του, κάπου μεταξύ Opal (χωρίς την Kendra Smith) και Mojave 3- υποβοηθούμενη και από τον πειραματισμό του ηχολήπτη (εμφάνιζε και εξαφάνιζε τα δεύτερα φωνητικά), καθώς και την αδιαφορία και το έντονο μουρμουρητό του κόσμου που έιναι κοινή μοίρα όλων των support group και ιδίως των ελληνικών. Τους άξιζε καλύτερη τύχη.......

CHAPTER II

Το κυρίως μενού σερβιρίστηκε και ήταν μάλλον απογοητευτικό. Αν ο Simon Bloom είχε μια αμήχανη σκηνική παρουσία (και δικαιολογημένα) αυτό που ακολούθησε ήταν η αποστασιοποίηση.
Η Isobel Cambell-Nancy Sinatra (ντυμένη στα μαύρα) αμήχανη και συνεσταλμένη, ο Mark Lanegan-Lee Hazelwood βαρύς και απόμακρος. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πρώτες κουβέντες που απεύθηνε η Cambell στο κοινό ήταν μετά το έβδομο τραγούδι και αυτό για να παρουσιάσει τον μπασίστα ο οποίος εκέινη τη στιγμή έπαιζε πλήκτρα. Ο Lanegan δεν αξίωσε να απευθήνει ούτε μία λέξη. Ηρθε , είδε , καμία επικοινωνία με το κοινό, τραγούδησε και έφυγε. Από τον δίσκο περίμενα οτι θα υπήρχε μία χημεία μεταξύ τους πάνω στην σκηνή, έστω ένα παιχνίδισμα για χάρη των τραγουδιών που τραγούδησαν μαζί. Αλλά η αλήθεια είναι οτι στα ντουέτα που έκαναν δεν αξίωσε να της ρίξει ούτε ένα βλέμα. Ο Lanegan τραγουδούσε σαν να ήταν μόνος και εκτελούσε έναν εσωτερικό μονόλογο. Ισως να βαρέθηκε να είναι μία rock περσόνα. Κατά τα άλλα έπαιξαν όλο το "ballad of the broken seas" και παρουσίασε ο καθένας τους τέσσερα δικά του τραγούδια από προηγούμενους δίσκους. Ανάμεσα στα τρία τραγούδια που παρουσίασαν στο encore περιλαμβάνονταν και μια άχρωμη εκτέλεση του Sand του Lee Hazelwood.

 CHAPTER III

Περίμενα ότι θα παρακολουθούσα μια σπουδαία συναυλία, μετά από έναν σπουδαίο δίσκο. Αυτό που παρακολούθησα ήταν η ορχήστρα των χρωμάτων να εκτελεί συνθέσεις της Isobel Cambell και του Mark Lanegan, μπροστά σε ένα κοινό που δεν μπορούσε να ξεπαγώσει με τίποτα (οι εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα), παρά το τιμητικό χειροκρότημα προς δύο μεγάλους καλλιτέχνες. Τελικά το ζητούμενο ενός live δεν είναι να απλά να παίξεις καλά τα κομμάτια αλλά να ξεπηδήσει από μέσα σου μια φλόγα που θα ταρακουνήσει τους πάντες. Αυτό δεν είναι αλλωστε το ζητούμενο στη rock μουσική;

Κώστας Λημνιάτης

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου