Καθώς η Αθήνα πλημμύρισε από το δειλό σκοτάδι της ύστερης άνοιξης, ένα γιορτινό κάλεσμα φέρνει στην Χέυδεν τον κόσμο που αγαπά αυτά τα παράξενα δανέζικα ξωτικά που λέγονται Efterklang. Όλοι τους ξεχωρίζουν όταν τους βλέπουν να περιφέρονται από νωρίς στο λιγόφεγγο υπόγειο... Για να δω, έχουν μήπως κανένα μυτερό αυτί, γιατί τα παπούτσια τους πάντως μοιάζουν μ' αυτά του Peter Pan...Ο κόσμος όλο και μαζευόταν, άλλοι να έχουν πάρει μια γεύση από την προηγούμενη εμφάνισή τους και άλλοι περίμεναν με περιέργεια... Το κοινό καλησπέρισε πρώτος ο Frederik Teige, μέλος των Efterklang, ο οποίος παρουσίασε το promo cd του, ως solo δουλειά, που είχε διαφορετικό ύφος απ' αυτό της μπάντας του. Ξεκίνησε με μια σειρά κομματιών στολισμένα μουσικά με μια ηλεκτρική κιθάρα. Μπορώ να πω ότι δεν έμεινα καθόλου παραπονεμένη από τις δημιουργίες του, αλλά δυστυχώς η ποιότητα του ήχου δεν ήταν όπως έπρεπε, σα να μη πρόλαβε να κάνει soundcheck. Η μουσική του, μολονότι λιτή, ήταν κάθε άλλο παρά βαρετή και αυτό φάνηκε από την ένθερμη υποστήριξη του κοινού... Ήταν σαν αυτούς που τους θες συνέχεια δίπλα σου να παίζουν μουσική. Έγραψε και μας έφερε το cd του (μας το έδωσε σε χαρτοπετσέτα, αφού δεν είχε θήκες, σαν γλυκάκι!). Τέλος, κάλεσε την Heather Broderick στα πλήκτρα και τον Thomas Kirirath Husmer στο μπάσο οι οποίοι ζωντάνεψαν πολύ το concept του.

Δεν πρόλαβε ο κόσμος να αποσυντονιστεί που βγήκαν στη σκηνή οι αναμενόμενοι τόσο κοντά μας, σχεδόν τους ακουμπούσαμε. Τι όμορφα χαμόγελα. Ευγενικά και θερμά, λίγο αόριστα, λίγο αμήχανα, με έκαναν και μένα να χαμογελάσω όσο τους κοιτούσα. Ήταν γεγονός το ότι ξεκινούσε μια χαρακτηριστική εξύμνηση, με ένα διακριτικό ύφος τελετής, προς τα στοιχειά της φύσης, ένα ταξίδι στα βορειοευρωπαϊκά τοπία. Αργόσυρτες οι εκτελέσεις με όμορφες εισαγωγές και κλεισίματα γεμάτες πειραματισμούς και ονειρικές συνθέσεις. Με την ατμοσφαιρική φωνή του Casper, άλλοτε πενθούσαμε για έναν "χειμώνα" και άλλοτε γιορτάζαμε μιαν "άνοιξη". Και έτσι κύλισε αυτό το ταξίδι :

Αξέχαστη όμως θα μείνει η ενέργεια και η διάθεση που έστελναν προς το κοινό. Γενικά, το όλο ύφος τους βγάζει κάτι που δεν μπορείς να μην το αγαπήσεις, να μην σε συνεπάρει. Και αυτό εκπηγάζει από την αρμονική αύρα της μουσικής τους αλλά και απ' τους ίδιους σαν άτομα, που μας χαμογελούσαν και βλέπαμε στα μάτια τους ότι εκτιμούσαν την θερμή υποστήριξή μας. Μέχρι που ο Rasmus, ο μπασίστας, μας είπε ότι αγαπάει πολύ την μπάντα του, την Αθήνα και εμάς (άσχετα αν τα χε τσούξει λίγο) ! Κατέβηκε στο κοινό και χειροκροτούσε τους συνεργάτες του, γενικά επικρατούσε μια ευχάριστη διάθεση και ήμασταν μια ωραία παρέα... Πόσοι τα κάνουν αυτά; Πόσοι κάθονται και υπογράφουν αυτόγραφα και cd μετά το live σε όλους, μιλάνε και πίνουν ποτά μαζί με τους φανς; λίγοι απ' ότι ξέρω.

Μία ένσταση έχω όμως, τέτοιες μπάντες θα ‘πρεπε ιδανικά να παίζουν σε χώρους με μεγαλύτερο stage. Ο ήχος ήταν μέτριος, ο χώρος της σκηνής μικρός και με το ζόρι κινούνταν άνετα. Πρώτη φορά βλέπω ντράμερ να παίζει στα δεξιά και οι μισοί δεν τον έβλεπαν. Όπως επίσης πολλοί δεν έβλεπαν την Rune στα πλήκτρα. Ο δε Casper, λίγο έλειψε να βρει το κεφάλι του στην οροφή. Έπαιζε και αυτός με το χαμηλό ύψος και γρατζουνούσε πάνω με τις μπαγκέτες του. Τι να κάνει και αυτός, τι να κάνουν και οι διοργανωτές, αφού η προσέλευση σε τέτοια συγκροτήματα δεν μπορεί να δικαιολογήσει περισσότερα έξοδα... Αυτά, λοιπόν, ήταν εκείνα που χάλασαν λίγο την εικόνα του live.    

Προσωπικά μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Την προηγούμενη φορά δεν τους είχα δει, αλλά το κυριακάτικο βράδυ αυτό θα μου μείνει αξέχαστο, και πιστεύω το ίδιο και στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Ας ελπίσουμε όμως, όπως υποσχέθηκαν και αυτοί, η επόμενη φορά που θα τους δούμε να μην ξεπεράσει τον έναν χρόνο.

Φωτεινή Κολαΐτη

*Οι φωτογραφίες δεν είναι από τη συναυλία της Αθήνας, c Oliver Peel