«Οι πόρτες ανοίγουν στις 18:00» έγραφε επάνω στο εισιτήριο... Μου έκανε εντύπωση, αλλά στο Λονδίνο είμαστε -σκέφτηκα- ..κοιμάται νωρίς ο κόσμος!!! Φόρεσα το t-shirt μου με το «SH-101» και μπήκα στο μετρό. Σε λίγο θα βρισκόμουν σε ένα συναυλιακό χώρο όπου έχουν εμφανιστεί τόσα μεγαθήρια της μουσικής... «πως να είναι άραγε το Hammersmith Apollo;» Με τέτοιες σκέψεις έφτασα λίγο πριν τις 18:00 έξω από το θέατρο.Λες και είχε γυρίσει ο χρόνος πίσω, μπροστά μου αντίκρισα ένα ψηλό κτήριο που στην φωτεινή του επιγραφή με μεγάλα κόκκινα γράμματα σχηματίζονταν η λέξη:«ΥΑΖΟΟ». Από κάτω, δύο μεγάλα πόστερ «Yazoo reconnected» και « The Human League live». Πόσο τυχεροί είναι οι Άγγλοι!!

Μπαίνοντας μέσα περίμενα να δω φρικιά, new wave τυπάκια, γραφικές 80s φιγούρες αλλά αντί αυτού συνάντησα casual μεσήλικες με μπύρες στο χέρι...
Το support θα ξεκινούσε στις 21:00 με ενημέρωσαν στην είσοδο... είχα λοιπόν  τρείς ώρες μπροστά μου.
Σε ένα προχειροφτιαγμένο περίπτερο πουλούσαν t-shirts και αφίσες Yazoo, πλησιάζοντας είδα και κούπες και μπρελόκ και τότε σκέφτηκα πως όλο αυτό γίνεται μόνο για τα λεφτά.Πως ζω την τελευταία πνοή των 80s, πως για τη νέα γενιά, ονόματα όπως Vince Clarke και Alison Moyet φαντάζουν όπως οι Beatles σε μένα όταν ήμουν παιδί...

Το live άνοιγε ο Mertz, με σαφέστατη επιρροή τον Marc Almond και τον Momus. Μόνος στη σκηνή παρέα με την κιθάρα του, ένα synth και ένα  sampler, πάλευε να ακουστεί πάνω από τις αγενείς ομιλίες των Άγγλων. Λίγο πριν το τέλος ο κόσμος σώπασε.. στο sampler ακούστηκε το Oh superman!... οι Yazoo ήταν τόσο κοντά!

Τα φώτα έκλεισαν και ο κόσμος σηκώθηκε από τις καρέκλες. Στη σκηνή υπήρχαν δύο κουτιά ασύμμετρα σε ύψος. Στο ένα στα δεξιά και στο άλλο στα αριστερά, ψεύτικοι διάφανοι τοίχοι  υψώνονταν σχηματίζοντας μια δεύτερη μικρότερη  σκηνή. Από πάνω μακρόστενες λάμπες έμοιαζαν με  μικρή σκεπή.
Και η σκεπή άναψε σαν φωτορυθμικό...
Και στους δύο διάφανους τοίχους άρχισαν να προβάλλονται ATARI space invaders και εικόνες που μαζεύαμε σε stickers στα 80s…
H Alison Moyet   –με αρκετά παραπανίσια κιλά και λίγο άτσαλα - εμφανίστηκε στη σκηνή.. επιβλητικός και αργοκίνητος ακολούθησε ο Vince Clarke.

“Tan ta taranta ta taaam” ... Η εισαγωγή του «Nobody's Diary» ακούστηκε δυνατά!!!
«Mr. Blue», «Tuesday», «Ode to Boy», «Goodbye '70s» ανάμεσα σε άλλα, θα μας πάνε στο διάλειμμα.  Εκεί κατάφερα να σταματήσω τον χορό και να σκεφτώ..
Ο «βασιλιάς των αναλογικών οργάνων» βρισκόταν πάνω στη σκηνή με ένα laptop... Τόσο εύκολα ξεπουλάει λοιπόν κάποιος μια ολόκληρη φιλοσοφία  με ένα καλοφτιαγμένο karaoke; Κοιτάω γύρω μου και βλέπω κυρίες να βαράνε παλαμάκια. Αυτό είναι λοιπόν η συναυλία των Yazoo; ένα Trash 80s party;
Το διάλειμμα τελειώνει και η Alison επιστρέφει στη σκηνή. Ευχαριστεί για τρίτη φορά τον Vince Clarke για την τιμή –χάρη που της έκανε να εμφανιστούν ξανά μαζί μετά από 26 χρόνια.. Μπορείς να δεις στο βλέμμα της τη χαρά., ένα πραγματικό χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της. Είναι ακόμα γνωστή...είναι ακόμα διάσημη.. ο κόσμος θυμάται ακόμα πως εκείνη έγραψε το «don’t go».

Μας ανταποδίδει με αψεγάδιαστη ερμηνεία και με τη ζεστή μπάσα φωνή της να μας αγκαλιάζει .«State Farm», «Sweet Thing», «Winter Kills» – βουρκώνω – «Bring Your Love Down (Didn't I)» για να φτάσουμε στο « Don’t Go». Τα φώτα στη σκηνή πιο ρομποτικά από ποτέ, χρώματα και καπνοί παντού και η Alison να τα δίνει όλα: «Can't stop now, don't you know, I ain't never gonna let you go - don't go!» ... και όμως φεύγουν ...
Για πέντε λεπτά περίπου όλοι νομίζουν πως το Live έχει τελειώσει.. Οι κυρίες μαζεύουν τις τσάντες τους.. δεν είναι δυνατόν... κάτι λείπει...
 Η εισαγωγή του «only you» ακούγεται από τα ηχεία! Οι Yazoo είναι ξανά στη σκηνή για να ολοκληρώσουν το party. Το synth riff του «Situation» με κάνει να συνειδητοποιήσω πως μέσα σε δύο ώρες είδα να περνάει ζωντανά μπροστά από τα μάτια μου όλη η δισκογραφία ενός group που οι θα μείνει για πάντα στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής. Είμαι τυχερός που πρόλαβα την εποχή που και η ηλεκτρονική μουσική ήταν αληθινή; Γιατί, όμως, οι ίδιοι που με έκαναν να πιστέψω πως το synthesizer έχει καρδιά με προσβάλλουν με «κονσέρβες»; Η όρεξη για μουσική  έχει τέλος ή απλά μας καταστρέφει η κατάντια της δισκογραφίας;

...just another page in a diary...

Φωτογραφίες: Η.Δοξάκης - daverout

Nobody´s diary
Bad connection
Mr. Blue
Good times
Tuesday
Ode to boy
Goodbye 70´s
Too pieces
In my room
Softly Over
Walk Away From Love
I before E except after C (dance version - all from tape/reel to reel)
State Farm
Sweet Thing
Winter Kills
Midnight
Unmarked
Bring Your Love Down (Didn't I)
 Don't Go
 --------------------------
Only You
Situation