Για τη συνεισφορά των Mogwai στη σύγχρονη μουσική έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά και μία αναφορά σε αυτά θα ήταν απλά ανακύκλωση πραγμάτων γνωστών και χιλιοειπωμένων. Ας επαναλάβουμε λοιπόν για πολλοστή φορά τα γνωστά, μην μας κατηγορήσει και κανείς ότι ξεφεύγουμε από τα τυποποιημένα: Ναι, οι Mogwai είναι τόσο μεγάλη μπάντα όσο ορκίζονται οι περισσότεροι οπαδοί τους. Ναι, όλες τους οι δισκογραφικές απόπειρες κυμαίνονται σε υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρ και, ναι, ευτύχησαν να κάνουν το "μπαμ" από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία τους με αποτέλεσμα από πολύ νωρίς να έχουν όλον τον κόσμο στα πόδια τους. Όχι, δεν υπήρξαν πρωτοπόροι στο ιδίωμά τους και, αλίμονο, δε θα κάτσουμε τώρα να ανακαλύψουμε ποιοι ήταν οι πραγματικοί πρωτοπόροι. Ναι, μισούν τον όρο post rock και οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό της μουσικής τους πέρα από τον ασαφή όρο "instrumental rock". Ναι, έχουν "ξεκατινιαστεί" με τα μισά αγγλικά συγκροτήματα, ένας θεός ξέρει γιατί. Και, ναι, τους θεωρούμε ειλικρινείς και γι' αυτό τους γουστάρουμε.

Πέρα όμως από την ειλικρίνεια και τη συνέπεια λόγων και πράξεων, οι Mogwai, ας μην κρυβόμαστε, έχουν κερδίσει πολυάριθμους οπαδούς γιατί απλά αποτελούν μια από τις πιο ποιοτικές μπάντες των τελευταίων χρόνων, γιατί εξερευνούν τα εκφραστικά τους μέσα βασιζόμενοι στα ατομικά τους κριτήρια και όχι στις ασαφείς επιταγές της μουσικής βιομηχανίας και, φυσικά, γιατί έχουν γράψει μερικά από τα πιο δυνατά, εκφραστικά και όμορφα ορχηστρικά κιθαριστικά κομμάτια που έχουν παιχτεί ποτέ. Γι' αυτό και όσοι βλέποντας την κιθάρα του Stuart Braithwaite το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin, πάντα με τη σκοτσέζικη σημαία κολλημένη πάνω της, αισθάνθηκαν την ίδια γαλήνη όπως αν έβλεπαν το πρόσωπο ενός παλιού, καλού φίλου. Δώδεκα χρόνια είναι αυτά, δώδεκα χρόνια συνεχούς δημιουργίας, περιπέτειας και λυτρωτικής έκφρασης συναισθημάτων. Δεν είναι και μικρό πράγμα...

Όσοι είχαν παρακολουθήσει στο παρελθόν ζωντανά τους Mogwai, λίγο πολύ ήξεραν τι θα ακολουθούσε και ήταν προετοιμασμένοι. Αυτό που διαφοροποιείται κάθε φορά είναι απλά το πιο πρόσφατο άλμπουμ που παρουσιάζεται. Ευτυχής συγκυρία, λοιπόν, γιατί το The Hawk Is Hawling που τιμήθηκε ιδιαίτερα στο live είναι κομμένο και ραμμένο στα "συναυλιακά" μέτρα των Σκοτσέζων. The Precipice, Scotland's Shame, I Love You, I'm Gonna Blow Out Your School, το ήρεμο Thank You Space Expert αποτελούν ευχάριστες προσθήκες από τον τελευταίο δίσκο τους και προσέδωσαν νέο χρώμα στο setlist της βραδιάς, ενώ ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει  ο δυναμίτης Batcat με τον οποίο έκλεισε η κανονική διάρκεια του live. Προσωπική άποψη είναι πάντως ότι το highlight του setlist αποτέλεσε το επίσης φρέσκο I'm Jim Morisson, I'm Dead, ένας ασύλληπτος, πανέμορφος μελωδικός ύμνος που ξεκινάει με ένα πιάνο μόνο του για να καταλήξει σε ένα ονειρεμένο, μελωδικότατο και συγκινητικό φινάλε το οποίο ήδη ακούγεται ως κλασσική στιγμή της μπάντας. Αν μη τι άλλο, ουδείς πρόκειται να τους προσάψει ότι έχει στερέψει η έμπνευσή τους...

Και πόσες κλασσικές στιγμές τους μας προσέφεραν το βράδυ της Παρασκευής οι Mogwai... Από το λυτρωτικό ξέσπασμα των Christmas Steps και Like Herod στην ανατριχίλα του Yes! I am a Long Way from Home του ανκόρ, από το κομψοτέχνημα Hunted By a Freak  με τα παραμορφωμένα φωνητικά στη φορτισμένη εκτέλεση του Summer (και μάλιστα την έκδοση του Ten Rapid EP), ίσως ένα από τα λίγα κομμάτια των τελευταίων ετών που προκαλούν αυτούσια τη συγκίνηση και το ρίγος της πρώτης ακρόασης. Δώδεκα χρόνια μετά και τόσο φρέσκο... Μπροστά στα μουσικά έπη των παλιόφιλων, μοιραία όλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα: Τα μικροπροβληματάκια στον ήχο, που ρυθμίστηκε μετά το δεύτερο κομμάτι, το ασφυκτικά γεμάτο Gagarin, το εκνευριστικό ζευγάρι που δεν έπαψε να μιλάει ακριβώς από πίσω μου. Αυτή είναι η δύναμη των Mogwai: Στραγγίζουν το μυαλό σου από όλα τα περιττά και μπορείς ελεύθερος να τους ακολουθήσεις, πλήρως αφοσιωμένος στο μουσικό τους ταξίδι. Αυτό έκαναν, αυτό κάνουν και έτσι ακριβώς ευχόμαστε να συνεχίζουν. Και είμαστε σίγουροι ότι το Gagarin θα τους παραμένει πάντα γεμάτο και στην έξοδο θα διακρίνει κανείς μόνο χαμογελαστές φάτσες. Όπως ακριβώς το βράδυ της Παρασκευής...

Κλείνοντας, να πούμε δύο λόγια για τους Misuse: Πέρασε ένας χρόνος από την πρώτη φορά που τους είδα live και η μεταμόρφωση που έχει υποστεί αυτή η (ούτως ή άλλως) πολύ καλή μπάντα είναι εντυπωσιακή. Τα κομμάτια τους είναι ηλεκτρισμένα, έντονα, με εξαιρετικό ήχο και δουλεμένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρειες. Είναι αφόρητα κοινότυπο να λέμε ότι είναι έτοιμοι για διεθνή καριέρα: Μια ματιά στα ξένα blogs θα πείσει και τον πιο δύσπιστο για τη θριαμβευτική υποδοχή που έχει λάβει το ντεμπούτο τους. Το μόνο που θα ευχηθούμε είναι να συνεχίσουν τη δουλειά τους με τόσο μεράκι και είμαστε σίγουροι ότι οι επόμενες κυκλοφορίες τους θα μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Τα παιδιά κάνουν το κέφι τους και μπράβο τους - προσωπικά, ανακάλυψα το νέο αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα..!