Η αλήθεια για τη μουσική του Richard Hawley είναι ότι όλα όσα αγαπά κανείς σ'αυτή, είναι ήδη γνωστά, τα έχεις σκεφτεί, τα έχεις φανταστεί, τα έχεις ξανακούσει. Οι κινηματογραφικές μπαλάντες του τον βάζουν δίπλα στον Burt Bacharach, τον Elvis Costello, τον Scott Walker, όταν αυτοί με μια κιθάρα φτιάχνουν μελαγχολικά χάδια για τη μοναξιά, τις αναμνήσεις και τους ανομολόγητους έρωτές τους. Μοναξιά που δεν πνίγει, αλλά σε γεμίζει ανώδυνα, γλυκά. Έρωτες χωρίς ακρότητες, αλλά όπως αυτοί που έχει ζήσει ο καθένας, όπως τους έχει ονειρευτεί ή έχει ταυτιστεί όταν του ξεδιπλώνονται σε μικρή ή μεγάλη οθόνη. Το λάθος για τον Richard Hawley είναι να του κλείσεις την πόρτα λέγοντας απλά ότι μας τα ‘παν άλλοι. Η μουσική του είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται όταν τα πράγματα έχουν αρχίσει να παίρνουν μια τάξη στην καρδιά, και πλέον δε χορταίνεις να σε παιδεύουν...

Για τη συναυλία του στο Fuzz το Σάββατο, υπήρχε η ασφαλής βεβαιότητα ότι θα είναι όπως ακριβώς την περιμένεις και τη φαντάζεσαι. Αλλά είχε και μερικά μικρά πράγματα που έκαναν πιο απρόσμενη εντύπωση. Πρώτα πρώτα, η αφοσίωση. Ο μουσικός απ'το Sheffield τραγουδούσε και έπαιζε σαν να κάνει εκείνη την ώρα το πιο σημαντικό και σοβαρό πράγμα του κόσμου. Αυστηρός, με την ατσαλάκωτη προσεγμένη εμφάνιση μεσήλικα teddy boy των 50's, ερμήνευε με την υπέροχη βαθιά φωνή του, και με σίγουρη, μετρημένη θεατρικότητα. Απευθυνόταν με τρυφερότητα στον κόσμο, αστειευόταν με επιτυχία αλλά πάντα μέσα στα όρια του ρόλου του. Ακόμα και όταν θυμόταν ότι είναι παιδί των 90's και αδιαφορούσε για τη γραμμή του κουστουμιού παίζοντας με περισσότερη rock ένταση στην κιθάρα, δεν ξέφευγε απ'αυτόν. Εντυπωσιακά ακούστηκαν και τα κομμάτια του τελευταίου Truelove's Gutter. Μεγάλα σε διάρκεια, αργόσυρτα, υπόγεια, θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργούσαν αμήχανα ή βαρετά δίπλα στην εξωστρέφεια των παλιότερων κυκλοφοριών. Αλλά το setlist ήταν φτιαγμένο για την ατμόσφαιρα αυτού του αδιαπέραστου απ'το φως δίσκου, στον οποίο ο Hawley αποφάσισε να υπηρετήσει απόλυτα τη μελαγχολία μακριά από μουσικούς -και φυσικά εμπορικούς- περιορισμούς. Ο Mark Kozelek πριν χρόνια στην Αθήνα, εμφανίστηκε πολύ μεθυσμένος και αυτοκαταστροφικός για να παρουσιάσει τις δικές του σκοτεινές δημιουργίες, ενώ ο Hawley τους φέρθηκε με σεβασμό. To As the Dawn Breaks ήταν η όμορφη μυσταγωγική εισαγωγή που απαιτούσε η βραδιά, το Soldier On μία απ'τις πιο μαγικές στιγμές, στο Open up your door φανταζόμουν να βγουν μετά οι Tindersticks για τo Tonight, are you trying to fall in love again?... Ακούσαμε όλο το Truelove's Gutter, με τις πραγματικά υπέροχες παρεμβάσεις των Coles Corner και του αγαπημένου Lady Solitude. Σε μας δεν είπε "Let's Ballad" στην αρχή, αλλά αυτή η περίεργη έκφραση παίρνει πραγματικά νόημα με αυτόν τον καλλιτέχνη, φτιάχνοντας ο ίδιος ή αποδεικνύοντας αν θέλετε, το βαθύ μουσικό διάστημα μεταξύ μιας σκονισμένης μπαλάντας σαν του Johnny Cash (Ashes on the fire) και μιας πιο σύγχρονης underground ονειροπόλησης, όπως το Don't You Cry. 

Αφιέρωσε το Hotel Room σε όλων των ειδών τις εξαρτήσεις. "I wrote this for my wife in the hope that I'd get a shag off her... I sat down and played it to her... When I finished, she said, ‘What's for dinner?'... ‘Well, I'm a slow fucker'". Προλογίζοντας το For Your Lover, Give Some Time, ήμουν περισσότερο βέβαιος ότι τελικά με τον Jarvis Cocker περισσότερο μοιάζουν παρά διαφέρουν, αν και αυτό είναι άλλη συζήτηση. Ας πούμε ότι ο πρώην κιθαρίστας των Pulp βιάζεται να μεγαλώσει, ενώ ο Jarvis όση έμπνευση και να αντλεί απ'αυτή τη διαδικασία, μάλλον πάντα να το ξεχνάει ήθελε. Ο πρώτος θα έχει αγαπήσει από πολύ νεότερος τις βραδιές με Guinness, πολλά τσιγάρα και μοναχικές νυχτερινές άσκοπες βόλτες. Ευχαριστούσε συχνά το κοινό, που τον χειροκρότησε με αγάπη. Τουλάχιστον... οι από πάνω. Η ατυχής διαρρύθμιση του Fuzz ήταν καρέκλες για τα ακριβά εισιτήρια στην πλατεία, όρθιοι για τα φτηνότερα στον εξώστη. Ο συνωστισμός πάνω ήταν μεγάλος, ειδικά αν τον σύγκρινες με τον άνετο χώρο κάτω, που γινόταν όλο και πιο άνετος όσο αποχωρούσαν κάποιοι απ'το κοινό. Δεν ξέρω γιατί να προτιμήσει κάποιος την ασφυκτικά σκονισμένη ατμόσφαιρα της Αθήνας από την «ξάστερη» μουσική εξομολόγηση ενός πραγματικά ρομαντικού καλλιτέχνη που ευτυχώς βρίσκει μια θέση σε όλο και πιο χάρτινες εποχές.

Το encore ξεκίνησε με τους μουσικούς να παίρνουν τη θέση τους ήσυχα, με τα ίδια προσεκτικά βήματα που έκαναν και όταν πρωτοβγήκαν, και τον κόσμο να περιμένει κάποιες απ'τις πιο γνωστές επιτυχίες του, όπως τα Valentine, Tonight the Streets Are Ours ή το Just Like the Rain. Ήρθε η διασκευή στο Hushabye Mountain και τέλος τα λυτρωτικά κύματα του The Ocean που έκλεισαν μεγαλειωδώς τη βραδιά με ηλεκτρισμό και ίσως απρόσμενη συγκίνηση.

Δείχνει με κομψότητα και ευαισθησία το χώρο που αφήνει πίσω του ένα καταπιεστικό συναίσθημα, σε κάνει να θες να ζεις σ' αυτόν. Ο Richard Hawley δεν στάθηκε μπροστά σε παλιούς φαν των Pulp, ρομαντικά ζευγαράκια, μοναχικούς, περίεργους και άσχετους για να αποδείξει ότι διαφέρει. Άφησε πίσω του τον περισσότερο κόσμο ευχαριστημένο, «γεμάτο», ίσως με μια τάση να δώσει περισσότερο χώρο στην αναπόληση, να συγχωρέσει γενικώς λίγο πιο εύκολα, μια επιθυμία να τους χαμογελάσει πριν αποχωριστεί στιγμές που πληγώνουν.

Σπάνια χάνω το support σχήμα, αλλά αυτήν τη φορά τα κατάφερα. Δυστυχώς δεν πρόλαβα καθόλου τον Lumiere Brother, ελπίζω να ακούσω τα κομμάτια του Fiction κάποια άλλη φορά.