Όταν πριν μισό χρόνο περίπου οι God Is An Astronaut είχαν γεμίσει μέχρι σκασμού το μικρό aN Club, είχαμε μιλήσει για ένα από τα live της χρονιάς και αποχωρώντας από τη συναυλία όλοι αναρωτιόμασταν πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν είχαν παίξει σε έναν μεγαλύτερο χώρο. Φαίνεται ότι οι ευχές εισακούσθησαν, αφού το ανοιξιάτικο event προγραμματίστηκε για το σαφώς μεγαλύτερο και πιο ανθρώπινο Gagarin. Με τις απαιτήσεις λοιπόν σε σαφέστατα υψηλά επίπεδα, προετοιμαστήκαμε για μια ακόμα βραδιά που θα απογείωνε το πάντα πρόθυμο για τέτοιες συναυλίες αθηναϊκό κοινό. Τι καλύτερο άλλωστε, για να "ανοίγει" σιγά-σιγά και η πλούσια συναυλιακά καλοκαιρινή σεζόν...

Θα κάνω εδώ μία παύση για να πω δυο λόγια για το συγκρότημα και -κυρίως- για τη σχέση μου με αυτό. Δεν είναι ασήμαντη μπάντα οι God Is An astronaut - στον χώρο του ευρωπαϊκού post-rock η εκτίμηση της οποίας τυγχάνουν εδώ και χρόνια είναι δεδομένη και σχεδόν αδιαπραγμάτευτη. Και αυτό είναι κάτι που το αξίζουν - οι μελωδίες των κομματιών τους είναι δουλεμένες σε υπερβολικό βαθμό, ο ήχος τους είναι σφιχτοδεμένος και μένει προσκολλημένος πιστά σε καθαρά, κιθαριστικά πρότυπα ενώ η προσέγγιση που ακολουθούν με την (τηρουμένων των αναλογιών) σύνθεση μικρών σε διάρκεια κομματιών καθιστά την ακρόασή τους πάντα εύκολη και έχει δημιουργήσει έναν "πυρήνα" κομματιών που και αναγνωρίσιμα είναι και αντοχή στον χρόνο έχουν δείξει. Ωστόσο, μετά και την τέταρτη κυκλοφορία τους, έχει γίνει αρκετά προφανές ότι ο ηχητικός τους προσανατολισμός είναι αρκετά δεδομένος και το "οπλοστάσιό" τους δεν περιέχει κολπάκια που θα ανανεώνουν συνεχώς και αισθητά τον ήχο τους. Δεν είναι υποχρεωτικά κακό αυτό, δίνει όμως με αρκετή σαφήνεια το στίγμα τους: Η κλασσική προσέγγιση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Εδώ κλείνει η παρένθεση.

Φτάνοντας καθυστερημένα στο Gagarin, πέτυχα το σετ των Barbara's Straight Son στο φινάλε του, οπότε δεν μπορώ να κρίνω ολοκληρωμένα την παρουσία τους. Στα δύο κομμάτια που πρόλαβα να ακούσω, ήταν σαφές ότι ακολουθούν μια "άναρχη" και χαώδη προσέγγιση με πλήθος εναλλαγών και χρήση αρκετών βοηθητικών ηλεκτρονικών στοιχείων. Ενδιαφέρον, ομολογουμένως, αλλά έδειξαν ότι θέλουν περισσότερη δουλειά ώστε να υποστηρίξουν τα κομμάτια τους. Όχι τόσο στο παίξιμο, που ήταν αρκετά καλό, όσο στη σύνθεση, που έδειχνε ανά στιγμές να ταλαντεύεται από την έλλειψη φαντασίας μέχρι την υπερβολή. Θα τους παρακολουθούμε... Τουλάχιστον το βράδυ δεν είδα κανέναν περίεργο εφιάλτη με τα ομολογουμένως spooky βίντεο που πρόβαλαν από πίσω τους. Οι Tenderness of Wolves, με τη σειρά τους, ακολουθούσαν μια πιο "στοχευμένη" προσέγγιση, με συνθέσεις προσγειωμένες και πιο κλασσικές. Αν και στην αρχή μου φάνηκαν λίγο βαρετοί, όσο προχωρούσε το σετ και ανέβαιναν οι τόνοι έδειξαν όλες τις αρετές τους. Η ένταση τους ταιριάζει, τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια τους εκτελέστηκαν με ακρίβεια και ενθουσιασμό και το κοινό (που πάντα "κεντρίζεται" από τα ωραία ξεσπάσματα) παρακολουθούσε σαφώς ευχαριστημένο. Πολύ ωραία και φρέσκια επιλογή για support... Και αν ο ήχος τους στις συναυλίες τους φροντιστεί λιγάκι παραπάνω (έχει πολλά περιθώρια τεχνικής βελτίωσης) θα κλέψουν καρδιές όπου και αν παίξουν.

Έτσι η ώρα έφτασε 11:30 και οι Ιρλανδοί ανέβηκαν σεμνά και ταπεινά στη σκηνή. Όπως ήταν λογικό, το πρώτο στοιχείο που κέντρισε την προσοχή ήταν το πολυδιαφημισμένο "full visual show" τους το οποίο ήταν ωσεί παρόν τον Νοέμβριο στο aN (υπήρχε, αλλά η προβολή του γινόταν πάνω... στα κεφάλια της μπάντας ελλείψει χώρου). Το βράδυ της Παρασκευής έγινε όμως σαφές γιατί είναι τόσο σημαντικό στοιχείο των live τους: Τα βίντεό τους, πέρα από το ότι είναι υψηλής αισθητικής, "δένουν" με εκπληκτικό τρόπο με τη μουσική τους. Όχι μόνο ως "οπτικό χαλί" που επενδύει τον ήχο τους - τα κιθαριστικά ξεσπάσματά τους είναι με ακρίβεια συγχρονισμένα με εκρήξεις, καταστροφές, καταποντισμούς κλπ κλπ που διαδραματίζονται στην οθόνη και το αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως καθηλωτικό. Και αρκετά επαγγελματικό. Χμμμμμ... Επαγγελματικό είπαμε, ε; Τώρα μπαίνουμε στα ωραία...

Ναι λοιπόν, η αίσθηση που αποκόμισα μέσα στην άνεση του Gagarin είναι ότι σε σχέση με την προ εξαμήνου εμφάνισή τους, οι God Is An Astronaut παρουσίασαν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο επί σκηνής. Ή για την ακρίβεια, αντιμετώπισαν το live με μία εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Ίσως ο καλύτερος χώρος, ίσως το οπτικό show, ίσως οι πιο "πολιτισμένες" συνθήκες κατέδειξαν αδιαμφισβήτητα ότι η χημεία μεταξύ μπάντας και κοινού δεν ήταν τόσο έντονη και ισχυρή όσο στο υπόγειο του aN. Δεν έχει καθόλου να κάνει αυτό με το παίξιμό τους. Ο ήχος τους ήταν άψογος, οι εκτελέσεις τρομερά πιστές και το feeling προσέγγιζε πολύ τα άλμπουμ τους. Όμως... Όμως κάτι έλειπε. Όλα φαίνονταν υπερβολικά "γυαλισμένα" και κατά στιγμές απόλυτα προβλέψιμα και ελεγχόμενα. Σε βαθμό που έκαναν πολλές φορές τα κομμάτια τους να μοιάζουν περιορισμένα, να ασφυκτιούν. Ειδικά το πρώτο 40λεπτο κύλησε αρκετά κατατονικά, με τους θεατές να ενθουσιάζονται σε λίγα σημεία και αρκετά συγκρατημένα, ενώ ήταν σαφές ότι δεν είχαν καθηλωθεί και από τη μπάντα - οι κουβεντούλες έδιναν και έπαιρναν. Το πιο "σφιγμένο" παίξιμο των Ιρλανδών σαφώς και έπαιξε εδώ τον ρόλο του, αφού στα πρώτα τους κομμάτια έδειχναν (από διάθεση πάντα, η τεχνική τους είναι αδιαπραγμάτευτη) αρκετά "εκτός κλίματος αγώνα". Στο δεύτερο μισό της συναυλίας, τουλάχιστον, η διάθεση πήρε κάπως τα απάνω της (Fireflies και Route 666 είναι αυτά, δύσκολο να αντισταθεί κανείς...) και η ατμόσφαιρα έγινε αισθητά πιο θερμή. Μάλλον άδικα γκρινιάζαμε για τις συνθήκες στο aN, τελικά. Δε λέω, ωραίο είναι να μη σκας από τη ζέστη, αλλά αν ένα τέτοιο συγκρότημα δε σε τινάξει και λίγο στα ουράνια, δε λέει... Οι καλύτερες συνθήκες έκαναν τη ζυγαριά να γείρει υπέρ του επαγγελματισμού και η αγνή, εφηβική τους ενέργεια που μας είχε συνεπάρει τότε έδωσε τι θέση της σε κάτι λειτουργικό μεν, απόλυτα ελεγχόμενο δε.

Για να μην παρεξηγηθούμε, πάντως, η απόδοση των God Is An Astronaut δεν ήταν ούτε κατά διάνοια κακή και πολύ δύσκολα κάποιος θα ισχυριζόταν ότι έχασε το χρόνο του. Με ένα τόσο φροντισμένο, σχεδόν άριστο setlist, όπου τιμήθηκε και το νέο τους άλμπουμ αλλά και τα κλασσικά κομμάτια τους (ναι, τα Radau, All is Violent..., The End of the Beginning, Fragile μπορούν με ασφάλεια να θεωρηθούν κλασσικά και αντιπροσωπευτικά τους δείγματα) κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος.. Οι μελωδίες τους έχουν μία αξία σταθερή πλέον που προσδίδει στο συγκρότημα μια χαρακτηριστική ταυτότητα ενώ η διαχέιριση των ξεσπασμάτων μπορεί να είναι αρκετά προβλέψιμη, δεν παύει όμως να χαρίζει μεγαλειώδεις συναυλιακές στιγμές. Και δεν θα πρέπει να γκρινιάζουμε γιατί στο σύνολό της η εμπειρία ήταν πλούσια, άψογα στημένη και εν τέλει προσέφερε ανταμοιβή στο κοινό. Απλά, αποδεικνύεται ότι η χημεία μιας συναυλίας είναι περίπλοκο πράγμα και είναι ζήτημα πολλών παραμέτρων το να σου προκύψει. Συνήθως δε, προκύπτει εκεί που δεν τη περιμένεις. Το βράδυ της Παρασκευής απλά η χημεία δεν προέκυψε και γι' αυτό και το live δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απογειωτικό. Ακόμα και έτσι, όμως, αξίζουν το μέγιστο της προσοχής μας και έχουν δημιουργήσει πολλές συμπάθειες στη χώρα μας. Και αυτό είναι μάλλον και το πιο σημαντικό.