- 19:55, στο αμάξι, λίγο πριν το στάδιο- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική, προσπαθούσα να αναλύσω την πηγή της αγάπης, της επιμονής και του εντυπωσιασμού από ένα είδος μουσικής, συγκρότημα ή και καλλιτέχνη. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα/καλλιτέχνη να διακριθεί. Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική να διατηρείται στην μνήμη των ανθρώπων. -20:23, μέσα στο στάδιο- Σίγουρα είναι η μουσική που μας ελκύει. Σίγουρα είναι ο στίχος που μας ανατριχιάζει, αλλά υπάρχει κάτι, που μας κάνει να δώσουμε λίγο περισσότερη από την δέουσα προσοχή. Υπάρχει η λεπτομέρεια που κάνει το βήμα το οποίο θα είναι λίγο πιο κοντά στην καρδιά των ακροατών. Πολλές φορές αυτό δεν είναι μονάχα αυτό που ακούμε. Μερικές φορές αυτό το βήμα γίνεται από αυτό που βλέπουμε και νιώθουμε. Κάποτε, ένας  φίλος με περισσότερη (μουσική) εμπειρία από εμένα, είχε πει: «...ποτέ μην κρίνεις ένα συγκρότημα, αν δεν το έχεις δει πάνω στην σκηνή. Εκεί μετράνε όλα.» Ίσως τελικά, το βήμα αυτό.... ώπα τα φώτα σβήνουν, και κάποιος ανεβαίνει στην σκηνή. (άσχετο, αλλά κάνει πολύ κρύο εδώ μέσα... μπρρρρρ)..

-20:58, οι Abbie Gale αρπάζουν τα όργανα.

Οι Abbie Gale ξεκίνησαν δυναμικά με δυο παλαιότερα τους κομμάτια και συνέχισαν με δυο καινούργια. Και τα δυο εντυπωσιακά, μπορώ να πω. Με όμορφες εναλλαγές και shoegaze διάθεση (ειδικά το πρώτο). They sound very promising, huh? Θα δούμε τον Σεπτέμβρη που θα κυκλοφορήσει και το νέο άλμπουμ, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Evira. Φυσικά κάπου στην μέση εμφανίστηκε και ο Vassilikos όπου ακούσαμε το "Lovesong" και κλείσανε με το (αγαπημένο μου) "The end song". Συνολικά ακούσαμε περίπου 7 με 8 τραγούδια.

Αυτά όσον αφορά setlist. Γιατί όσον αφορά τον ήχο τα πράγματα είναι τραγικά. Καθώς παρατηρούσα τον κόσμο που έμπαινε στο στάδιο, είχα το κεφάλι μου στραμμένο παράλληλα με την σκηνή. Το ένα μου αυτή άκουγε την μουσική κατευθείαν από την σκηνή και το άλλο την αντανάκλαση του ήχου από πίσω με χρονοκαθυστέρηση μισού δευτερολέπτου. [Αλήθεια, ηχολήπτη έχουν;] Εκτός από τον ήχο ο οποίος "λιμνάζει" στον χώρο, η φωνή της Evira στα δυνατά και γρήγορα κομμάτια ακούγεται σαν νιαούρισμα -και αυτό δεν την κολακεύει καθόλου- ενώ στα πιο slow κομμάτια όπου η υπόλοιπη μπάντα παίζει λιγότερο δυνατά, απολαμβάνουμε τις φωνητικές της ικανότητες.

Γενικά η ποιότητα του ήχου είναι σαν ακούς κασέτα και μάλιστα σε mono, ούτε καν  stereo. Εάν είναι έτσι να ακούγονται οι James τότε από το "Say Something" προτιμώ τον Πλιάτσικα να λέει το «Πεεεσκάτι, πεεεσκάτι, οτιδήπ'τε.».

-22:26, τα φώτα σβήνουν και στην σκηνή κανένας-

Μια τρομπέτα ακούγετε πολύ δυνατά, αλλά στην σκηνή δεν υπάρχει κανείς. Στην συνέχεια ακούγεται η  ακουστική κιθάρα και τέλος η φωνή του Tim Booth. Όλοι ξαφνικά γυρνάν την πλάτη τους στην σκηνή και όσοι καθόντουσαν στις πίσω θέσεις φωνάζουν εκστασιασμένοι, ενώ εγώ προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Κάπου στο βάθος πίσω διακρίνω στον Tim μαζί με τον Andy Diagram περιτριγυρισμένοι από το πλήθος που χειροκροτά και τραγουδά τους πρώτους στίχους του "Lose Control". Με λίγη προσπάθεια καταλαβαίνω ότι ο ήχος στο στάδιο είναι πάρα πολύ καλός, η φωνή του Tim πεντακάθαρη (κρύσταλό, καταπληκτική βρε παιδί μου) και το πλήθος με τέτοιο ξεκίνημα ζεστάθηκε πολύ γρήγορα. Πανέμορφη η ακουστική έκδοση του Lose Control (μονάχα φωνή, κιθάρα και τρομπέτα αν θυμάμαι καλά) και μέχρι το τέλος του, είχαν φθάσει στην σκηνή όπου συνέχισαν με το πολυαγαπημένο "Seniorita".

Το setlist στην συνέχεια πρόσταζε το "Ring the Bells", και όλοι γύρω μου ξυπνάνε.

«Ring ring the bells, wake the town, everyone is sleeping,
Shout at the crowd, wake them up, this anger's deeper than sleep!»

Μετά το τέλος του Ring the Bells ο Tim ανακοινώνει ότι τα επόμενα κομμάτια είναι από το νέο τους δίσκος "You have already bought it, right?"... "Shine" και "Dr Hellier" από τον "The Night Before". Εντύπωση έκανε το «χτίσιμο» της setlist με εναλλαγές στην διάθεση. Από μπαλάντες σε γρήγορα κομμάτια και το αντίστροφο. Έτσι από το "Upside" ακολούθησε το "Come Home" όπου είναι η πρώτη φορά που στο ρεφρέν το πλήθος (ίσως) ακούγεται πιο δυνατά από την φωνή του Tim ενώ μετά το τέλος του τραγουδιού μας ευχαριστεί που ήρθαμε. Κατανοεί ότι ζούμε σε μια εποχή ανασφάλειας και χάους. Δίκαια λοιπόν οι στίχοι του επόμενου τραγουδιού είναι αφιερωμένοι σε εμάς:

«Now there's a beast in my mouth. It's out of control
Beats with will of it's own. Broken my teeth withdraw my gums
I think that it's taken control, Spits out your emotion.

Left a deep impression....
Expression !»

"Stutter", λοιπόν, και τα υπερεπιβλητικά τύμπανα που έκαναν το πλήθος να ουρλιάξει καθώς μπήκε το "Out to get you" και "Dream Thrum", ενώ στο "Porcupine" είδαμε τον Tim να ανεβαίνει πάνω σε μια ντισκομπάλα καθώς ήταν ο ίδιος με ένα αστραφτερό παλτό γεμάτο καθρεφτάκια όπου τα φώτα που έπεφταν πάνω τους αντανακλώνταν σε ολόκληρο το στάδιο. Μια αξέχαστη και πανέμορφη, πραγματικά, εικόνα.

Μπορεί στην αρχή να έκανε κρύο μέσα στο στάδιο, πλέον είχαμε μείνει όλοι με τα μπλουζάκια και είμαστε ακόμα στο 9^ο κομμάτι.

Στο "Say Something" ο Booth κατέβηκε κάτω κι ένωσε την φωνή του μαζί με το πλήθος και με το "I know what I came for" δεν υπήρξε ψυχή που να μην άρχισε να χορεύει. Σειρά είχαν τα "Crazy" (επίσης από τον νέο δίσκο), "Sound" και "Tomorrow" όπου ήταν λογικό το συγκρότημα να αποχωρήσει για το encore, ενώ τα πολυαγαπημένα μας κομμάτια ακόμα δεν είχαν ακουστεί.

-Η ώρα κάπου έντεκα και το πλήθος φωνάζει-

Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, συνέχισαν με τα "Sometimes" -όπου πραγματικά σχεδόν δεν μπορούσα να ακούσω την φωνή του Tim από το πλήθος που τραγουδούσε «Sometimes, when I look in your eyes I can see your soul»-, "Laid" (με ατελείωτο χορό) και "Getting Away with it all" όπως όλοι φανταζόμασταν.

«This is like home.» αναφωνεί ο Booth κι ενώ μας ευχαριστεί γι ακόμη μια φορά λέει ότι (κλασσικά) είμαστε οι καλύτεροι «...but don't tell this to anyone». Έτσι ηρεμήσαμε με το "Top of the World" και η συναυλία τελείωσε με ξέφρενο χορό λόγω του "Sit Down".

-00:και κάτι. Όλοι κινούμαστε προς την έξοδο.

Πού είχα μείνει λοιπόν; Αααααα, θυμήθηκα... ποιο είναι, λοιπόν, εκείνο το στοιχείο που κάνει ένα group να ξεχωρίσει;

Τελικά, για ένα μεγάλο μέρος της αγάπης του κοινού ευθύνεται η live απόδοση του συγκροτήματος αλλά και οι φωνητικές ικανότητες, η σκηνική παρουσία και η εκφραστικότητα ενός καλού front man. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα συγκρότημα διαλύθηκε ή άλλαξε όνομα μετά την αποχώρηση ενός τραγουδιστή ενώ, αντίστροφα, μετά την απόκτηση ενός νέου το group να απογειωθεί. Αυτό που δίνει χαρακτήρα και εμφάνιση στην μουσική, βαθιά μέσα στο μυαλό μας, είναι πολλές φορές η φωνή του εκάστοτε τραγουδιστή/ριας και ο Tim Booth, όπως και να το κάνουμε, "το έχει".

Πολλοί (κι εγώ) αναρωτιούνται γιατί οι James κάθε φορά κάνουν sold out συναυλίες. Γιατί στις συναυλίες των James περνάς καλά. Και αυτό κοντεύει να γίνει νόμος. Δε θα δεις σε πολλές συναυλίες μπλούζες να πετάγονται από δω κι από κει, παρέες να ανακατεύονται μέσα σε έναν αποπλανητικό χορό και αγόρια να πετάνε κορίτσια ψηλά στον αέρα. Οι James πάνω στην σκηνή βγάζουν ότι είναι μια μπάντα δεμένη. Βγάζουν ότι το  διασκεδάζουν μεταξύ τους, την κάθε τους εμφάνιση. Το βλέπεις στην αναμεταξύ τους επικοινωνία, το βλέπεις στην συμπεριφορά τους πάνω στην σκηνή.

Ευτυχώς αυτό συνοδεύτηκε από τον -παραδόξως- καλό ήχο και τον φωτισμό πάνω στην πολύ όμορφα διακοσμημένη σκηνή η οποία εκτός από 4ς μικρές και μια τεράστια ντισκομπάλα, είχε την εμφάνιση ενός θεάτρου. Ο απολογισμός, λοιπόν, είναι εικοσιένα πολύ όμορφα τραγούδια, πάνω από δυο ώρες μουσική και πάρα πολύ όμορφη διάθεση από πλευράς των James.

Άντε βρε... και του χρόνου :-)  !

Δημήτρης Balidor Κουτσομιχάλης