Αν έπρεπε να βγάλω νικητή, εγώ θα έδινα το βραβείο στους Klaxons. Πριν το φεστιβάλ δεν τους είχα καν στα outsiders, αφού εκτός των άλλων θα έπαιζαν οι Echo & the Bunnymen που μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο ηλικιακά, ηχητικά και αποτελούσαν μεγάλη αγάπη στο παρελθόν, καθώς και οι Editors που με έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια. Θα τα πούμε πιο αναλυτικά παρακάτω, το 4o Ejekt festival ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία για το κοινό, ανάμεικτα συναισθήματα για τους διοργανωτές που ίσως να περίμεναν μερικές χιλιάδες κόσμου παραπάνω (μια πρόχειρη εκτίμηση μου είναι ότι βρέθηκαν περίπου 10.000 άτομα στο Ξιφασκίας και τις 2 μέρες - εκ των οποίων το 60% την πρώτη μέρα) και ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα, ακυρώσεις και ταλαιπωρία.Ο χώρος πλέον γνωστός, ανετότατο και πραγματικά αχανές πάρκινγκ, σχετικά δροσερό σημείο μια και ο ήλιος μετά τις 6 κρύβεται πίσω από το κτήριο και με μερικές βελτιώσεις στα έσω μπορεί να γίνει ένας από τους κορυφαίους χώρους για καλοκαιρινά φεστιβάλ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Την πρώτη μέρα έπρεπε να φτάσουμε 6.30 που θεωρητικά θα ξεκινούσαν οι White Lies, δεν ήθελα να τους χάσω φυσικά - μας είχαν δώσει και συνέντευξη τα παιδάκια, αλλά να μην υπάρχει ούτε η συνηθισμένη 10λεπτη καθυστέρηση?! Μας έκαναν να τρέχουμε... Πάμε με τη σειρά:

White Lies
Να ανοίγει ένα ελληνικό φεστιβάλ μια μπάντα που μας έρχεται από την κορυφή των αγγλικών charts είναι μάλλον αξιοσημείωτο, δεν μπορώ να θυμηθώ ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν.Τα τρία (τέσσερα μαζί με τον κιμπορντίστα) εγγλεζάκια που μοιάζουν να έχουν ακόμα προβλήματα ακμής, ήταν φανερό ότι νιώθουν σχετικά αμήχανα όταν στέκονται μπροστά σε κόσμο που ξέρει και τραγουδάει τους στίχους των τραγουδιών τους. Στην Αθήνα προτίμησαν να μη βάλουν μαύρα ρούχα όπως συνηθίζουν, έχουν καλές συνθέσεις και φαίνονται προσγειωμένοι και σοβαροί. Φρεσκαδούρα είναι η λέξη που μου έρχεται, οι περισσότεροι νιώσαμε ότι βλέπουμε μια μπάντα που έχει στοιχεία να προσελκύσει ακόμα περισσότερο την προσοχή στο μέλλον και θα επιμείνω ότι ο Harry McVeigh μου θυμίζει τον Julian Cope στα νιάτα του. Την διασκευή στο the rip των Portishead δεν την έπαιξαν τελικά (ίσως καλύτερα) και στο "farewell to the fairground" ένιωσα μια ισχυρή ανατριχίλα να με διαπερνά, κάτι που το έχω σαν τη βασικότερη ένδειξη ενός καλού show. Με κέρδισαν, όπως και τους περισσότερους νομίζω, χειροκροτήθηκαν αρκετά και έβαλαν τις βάσεις για ένα ισχυρό fan base στην Ελλάδα.

Starsailor
Λοιποοοοόν... Κακοί δεν είναι. Εγώ όμως είμαι. Επίσης μπορώ να προσβληθώ πολύ εύκολα, ακριβώς όπως και εκείνοι. Μερικές μέρες πριν το ejekt τους στείλαμε μερικές ερωτησούλες, τους δείξαμε το ενδιαφέρον μας, την αγάπη μας, κτλ κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν να μας πουν ότι οι ερωτήσεις μας είναι προσβλητικές για το συγκρότημα και δεν πρόκειται να μας απαντήσουν, κι αυτό γιατί, ω τι ντροπή, η μία από τις 15 έλεγε "τι έχετε να πείτε σε αυτούς που σας έχουν αποκαλέσει second-rate Coldplay στο παρελθόν". Πολυ μιγιάγκιχτοι έχουν γίνει οι rock stars μου φαίνεται, όχι οι πραγματικοί, οι second rate. Από δω και πέρα θα ρωτάμε μόνο "πώς νιώθετε που το πλήθος σας λατρεύει", "πώς τα καταφέρνετε και γράφετε πάντα τόσο γαμάτα τραγούδια", "μα είστε αστείρευτοι, έχει τέλος η μεγαλοφυία σας?" και άλλα τέτοια για να μας απαντάνε. Ας είναι, στους Starsailor μετακινήθηκα στα εντυπωσιακά πουφ της γνωστής καπνοβιομηχανίας, δεν με ενόχλησαν, 2-3 φορές μ'έπιασα να τραγουδάω κάποια κουπλεδάκια, ειδικά στο "poor misguided fool" που ομολογώ μου αρέσει. Αν σας έχει λείψει ο Jeff Buckley, βρήκατε ένα υποκατάστατο.

Editors
Το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας μπορεί να ήταν οι Pixies, αλλά εγώ κατάλαβα πως το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου είχε έρθει για αυτά τα τυπάκια από το Birmingham. Η πρώτη τους εμφάνιση πριν 2 χρόνια στο Rockwave μας είχε αφήσει με υψηλές προσδοκίες, που κατά ένα μέρος δεν διαψεύθηκαν, όμως... Αρχικά ο Tom Smith ήταν ακόμα πιο λυμένος και εκφραστικός, έχει και αυτή την φωνή που ώρες-ώρες σου ρίχνει απανωτές μαχαιριές στην καρδιά. Ξεκίνησαν με τραγούδι από το καινούριο τους album (In this Light and on this Evening θα λέγεται, κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο) και οι φήμες που έλεγαν ότι η νέα τους δουλειά δεν θα περιέχει καθόλου κιθάρες ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Σε όσα καινούρια ακούσαμε, τα synthesizers και τα drum machines είχαν την τιμητική τους, εμένα προσωπικά μου άρεσαν και μου θύμισαν κάτι ανάμεσα σε παραγωγές του Martin Hannett της Factory Records στα early 80s και Depeche Mode της περιόδου 83-84. Το αρνητικό ήταν ότι έπαιξαν σχετικά λίγη ώρα και ότι πολλά αγαπημένα τραγούδια τους από το πρώτο album τους δεν βρήκαν θέση στο playlist της περασμένης Πέμπτης. Ωραία μπάντα, με ουσία, ψυχή και δύναμη. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα μπορούσαν και λίγο καλύτερα...

Pixies
Not my style σε γενικές γραμμές, οπότε ότι και να γράψω... Λατρεύω το "where is my mind" και το αξεπέραστο Surfer Rosa, 2-3 ακόμα, αλλά όσο με θυμάμαι αγόραζα τους δίσκους τους επειδή κυκλοφορούσαν από το label της 4AD. O Black Francis δεν μου κάθεται καλά, ενώ η συμπαθέστατη Kim Deal με την αμερικάνικη, αλά Lydia Lunch προφορά, δεν είναι το καλύτερο μου. Μπροστά στη σκηνή έπεσε μπόλικο χτύπημα και "ξύλο" και από το χειροκρότημα φάνηκε ότι οι fans έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι. Αρκετά από τα χιτάκια τους στο set, έφυγαν από τη σκηνή χωρίς encore όπως και όλοι οι προηγούμενοι.

Την επόμενη μέρα υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη (πάνω από μία ώρα), που απ' όσο μάθαμε οφειλόταν σε προβλήματα ηλεκτροδότησης της περιοχής (κάτι που διαπιστώσαμε και με τα σβηστά φανάρια στους γύρω δρόμους) αλλά καλά μου κάθησε γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα τους Subways. Δυστυχώς έφθασα όταν οι Berlin Brides είχαν μόλις τελειώσει το σετ τους..

Τhe Subways
Παράξενη περίπτωση μπάντας... Δύο νεαροί άγγλοι που θα ήθελαν να έχουν γεννηθεί στην Αμερική και μία  αγγλιδούλα που ο αγαπητός συνάδελφος Kiko θα ήθελε να έχει γεννηθεί απέναντι από το σπίτι του... Παίζουν garage rock'n'roll με πολύ ενέργεια και δυναμισμό, ενώ διαθέτουν τον πιο φωνακλά τραγουδιστή που έχω δει σε συναυλία τα τελευταία χρόνια. Πολύ επικοινωνιακός από την μία, full of cliches από την άλλη, μαζί με την χοροποδηκτή κουκλίτσα στο μπάσο φτιάχνουν τρομερά ξεσηκωτικό ζευγάρι. Η ανταπόκριση του κόσμου λογική και αναμενόμενη, νομίζω ότι τους Subways θα τους βλέπουμε κάθε χρόνο στα μέρη μας. Ήδη μετράμε 2 σε ένα εξάμηνο. Rock'n'roll Queen στο τέλος, για να τραγουδήσει ο λιγοστός ως εκείνη τη στιγμή κόσμος. Εξαιρετικό appetizer.

Klaxons
Το καινούριο album των Klaxons πήρε νέα αναβολή για το 2010, πιθανότατα γιατί περνούν πολύ χρόνο να ψάχνουν και να ράβουν ρουχαλάκια. Έγραψα και πιο πάνω ότι οι Klaxons ήταν η έκπληξη του φεστιβάλ, αλλά δεν είναι δυνατόν αρχικά να μη σχολιάσω το εντελώς ανανεωμένο outfit με το οποίο ανέβηκαν στην σκηνή. Πώς να σας το πω τώρα, οι photos δεν πιάνουν όλη την μεγαλοπρέπεια. Λοιπόν, όσοι είστε λίγο μεγαλύτεροι θα με καταλάβετε. Το στυλ ήταν καθόλα φουτουριστικό, σε τόνους ασημί και μαύρου. Ο ένας τραγουδιστής ήταν σαν replica του Simon Le Bon στο Video clip του Wild Boys και όλοι οι υπόλοιποι μου θύμισαν εκπληκτικά τις πρώτες εμφανίσεις των Spandau Ballet στο χάραμα της νεο-ρομαντικής σκηνής. Από κει και πέρα, ενέργεια, χορός, άψογα φωνητικά και από τους 4 μουσικούς, ότι κι αν έπαιξαν από το Myths Of the Near Future έμοιαζε ήδη κλασσικό, το κοινό τους όμως στην Ελλάδα περιορίζεται σε πολύ νεαρές ηλικίες, κάτι που πιστεύω ότι τους αδικεί. Εκαναν λαθάκια, όσα πρέπει για να βγαίνει αβίαστα η αίσθηση του αυθόρμητου και μοναδικού. Μεγάλες ηχητικές διαφορές στα καινούρια τραγούδια που ακούσαμε δεν διέκρινα, αλλά θα δούμε όταν θα περάσουν το στάδιο της παραγωγής. Με το που τελείωσαν μεταφερθήκαμε άμεσα στο άλλο stage που περίμεναν οι Bunnymen...

Echo & the Bunnymen
Βάση ιστορίας και δισκογραφίας τουλάχιστον, αυτό ήταν το πιο σημαντικό όνομα του Ejekt. Προφανώς η προσθήκη τους τελευταία στιγμή στο line-up στη θέση της Lauryn Hill ανάγκασε τους διοργανωτές να τους βάλουν να παίξουν στο κλειστό. Όσοι είχατε δει πέρυσι UNKLE ή τους Tool παλιότερα έχετε την εμπειρία. Ο ήχος ήταν και πάλι κακός ως απαράδεκτος, ειδικά στο πρώτο μισάωρο. Πολύ χαμηλά, αντηχήσεις από παντού, το μπάσο ίσα που ακουγόταν και άντε να απολαύσεις έτσι συναυλία.Παραβλέποντας τα παραπάνω, ο Ian McCulloch με γυαλιά, jacket και το γνωστό λατρεμένο μπλαζέ υφάκι του, τραγούδησε σχεδόν ότι καλύτερο έχουν στην δισκογραφία τους. Rescue, villiers terrace, crocodiles, all that jazz, the cutter, tha back of love, seven seas, το ανεπανάληπτο all my colours, φυσικά το killing moon, και και και... Αδικήθηκαν από τις συνθήκες, αλλά ευτυχώς δεν αδίκησαν τους εαυτούς τους.

Jarvis Cocker
Οπως βλέπετε και στην photo, o Jarvis κάνει ακόμα τα δικά του στην σκηνή. Πηδάει, μορφάζει, προκαλεί, εξουσιάζει, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι πραγματικά σπουδαίος performer και στα 46 παραμένει σε εξαιρετική φόρμα. Επίσης κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι πνευματώδης και ιδιαίτερα έξυπνος, μέχρι που ακούς τις τελευταίες δουλειές του και απορείς. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ότι είναι βαρετές, άνοστες και ασήμαντες? Και αν δεχτώ ότι το καταλαβαίνει αλλά δεν τον νοιάζει (αυτό μπορεί πλέον, αυτό κάνει) γιατί στο δικό μας show δεν καταδέχθηκε να βάλει 2-3 pulpοτράγουδα να χαρούμε λιγάκι? Η απαξιωτική στο παρελθόν στάση πάντα με ενοχλεί, πόσω μάλλον όταν το νέο σου υλικό δεν έχει την δυναμική να σταθεί από μόνο του. Τραγούδια μόνο από τη σόλο καριέρα του ακούσαμε, και δύο πράγματα μπορούσες να κάνεις: 1.Κοιτάς στην σκηνή το show του Cocker με τα αφτιά κλειστά και θαμπώνεσαι, 2.Γυρνάς την πλάτη και παίρνεις έναν υπνάκο, δεν χρειάζεται να κλείσεις αφτιά. Κρίμα...

Royksopp
Βγήκαν με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση. Δεν έχω πολλά να γράψω, άλλωστε δεν έμεινα μέχρι το τέλος, αλλά είχαν πολύ καλό ήχο και light-show, πολλά ωραία τραγούδια, ήταν διασκεδαστικοί και συμπαθέστατοι. Στα ορχηστρικά τους το φάντασμα των Kraftwerk είναι πανταχού παρών, η τραγουδίστρια που είχαν μαζί τους ούτε κρύο ούτε ζέστη και κατά κοινή ομολογία έφτιαξαν όμορφη ατμόσφαιρα. Ανέβηκαν ένα click παραπάνω στην εκτίμηση μου, από τις λίγες ηλεκτρονικές χορευτικές μπάντες που προσπάθησαν να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα ζωντανά.
Και μετά θα έπαιζαν οι 2 many DJs... και μετά ο James Lavelle. Περιμένω από εσάς να μου πείτε πως ήταν στο forum γαιτί δυστυχώς εμένα οι αντοχές μου είχαν τελειώσει. Και επιδή κάτι ανάλογο συμβαίνει κι αυτή τη στιγμή, φωτογραφίες από το Ejekt στο Photo Gallery θα ανεβάσουμε προσεχώς. Σύντομα..