Αγαπημένη μου Lana,

Ήθελα καιρό να σου γράψω κι όλο δεν προλάβαινα – ήταν κι ότι ήξερα ότι αν το έκανα, θα μου έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο να καταγράψω όλες τις χιλιάδες λέξεις που κατέκλυζαν το μυαλό μου κάθε φορά που άκουγα τα τραγούδια σου και τη φωνή σου και σε σκεφτόμουν να ερμηνεύεις με το κοριτσίστικο νάζι σου – μα να που τελικά βρέθηκε η αφορμή και ήρθε και η ώρα. Θα μπορούσε να είχε γίνει την προηγούμενη φορά που είχες έρθει για συναυλία, μα δεν είμαι σίγουρος να σου πω γιατί δεν ανέβηκα μέχρι τη Μαλακάσα. Κάτι μου λέει ότι είχε να κάνει με τα χρήματα και το ταξίδι ως εκεί εν γένει…

Αυτή τη φορά όμως ήξερα ότι έπρεπε να έρθω, ακόμη κι αν αυτό προϋπέθετε ότι θα έχανα ένα άλλο σπουδαίο live που γινόταν στην πόλη μου. Ας είναι, θα βρεθεί η ευκαιρία να τους δω τους άλλους. Εσένα δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σε ξαναδώ. Γιατί ποιος ξέρει αν θα ξανάρθεις πρώτον και κυριότερο, κι αν θα έχω το ίδιο ενδιαφέρον να το κάνω επίσης. Επειδή, δε θα σου κρύψω ευθύς εξ αρχής, το πρόσφατό σου άλμπουμ δε μου πολυαρέσει, κι είναι ένα αρχικό σημάδι ότι το στυλ που έχεις καλλιεργήσει, αυτό το μοναδικό ποπ είδωλο με vintage αισθητικούς τόνους και καλιφορνέζικο σεξ απήλ (ή μήπως νεοϋορκέζικο;), έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και μαζί του και τα τραγούδια που ερμηνεύεις. Μήπως να κοίταζες λίγο να εγκατέλειπες σταδιακά τα μοιρολόγια;

Να σου πω κατ’ αρχήν ότι έχω δηλώσει κατά καιρούς το πόσο με έχει αγγίξει αυτό που κάνεις, κι αυτό μου έχει κοστίσει στους φίλους μου. Είναι που σε θεωρούν κάλπικη, ατάλαντη, με ανύπαρκτες ερμηνευτικές ικανότητες κι ένα κατασκεύασμα, με λίγα λόγια, της μουσικής βιομηχανίας. Δεν τους δίνω σημασία όμως, επειδή πολύ απλά, δεν ξέρουν. Δε μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Είναι τόσο βαθιά χωμένοι στον πλασματικό ροκ παράδεισο, ώστε δεν είναι σε θέση να κρίνουν τι είναι άξιο να αναδειχθεί στον πλανήτη αυτό σε εμπορικό επίπεδο. Εσύ δε βρίσκεσαι άδικα εκεί που βρίσκεσαι. Εκείνοι έχουν αγοράσει άποψη, γούστο και rawk attitude στη χοντρική, και δεν υπάρχει πιο δήθεν φιλοσοφία από αυτή για να σχολιάζεις κάτι, ενώ ξεκάθαρα προέρχεσαι από έναν διαφορετικό από το δικό τους κόσμο που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν. Πώς μπορείς να κρίνεις ένα ποπ είδωλο όταν είσαι μέχρι το λαιμό χωμένος σε συνομοταξίες συγκροτημάτων που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το χώρο που κινείσαι εσύ; Το να μην αρέσεις σε κάποιους είναι θεμιτό, το να σε απορρίπτουν ως ατάλαντη είναι κάτι άλλο που βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά.

Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι μιλάμε για ποπ μουσική, και σαν ποπ αρτίστα στάθηκες μια εμπνευσμένη επιλογή. Καθόλου τυχαία, δεκάδες κορίτσια σ’ ολόκληρη τη γη έχουν αφομοιώσει και μιμούνται το στυλ σου, πολλά απ’ αυτά τα είδα να σε περιμένουν με ανυπομονησία μπροστά στη σκηνή. στεφάνια με λουλούδια στα μαλλιά τους, τζιν σορτσάκια κι ένα σκέτο t-shirt είναι όλα όσα χρειάζονται για να αισθανθούν ότι σε πλησιάζουν, ότι θα μπορούσαν να είναι οι φιλενάδες σου. Δε γνωρίζω πώς θεωρούν ότι θα έπρεπε να μοιάζουν οι κόρες τους για παράδειγμα οι άλλοι. Ίσως να επιβάλλεται να έχουν αρχίσει να κάνουν τατουάζ με το διάβολο στο μπράτσο και να καβαλούν ως συνοδηγοί Harley μηχανές… Εμένα πάλι, που πιθανώς να με κάνει συντηρητικό άτομο η άποψή μου, μου φαίνεται μια χαρά ένα κορίτσι που προσπαθεί να οικειοποιηθεί την εικόνα σου. Και το κατά πόσο είναι τελικά «καθαρή» η εικόνα αυτή, είναι κάτι που σηκώνει πολύ συζήτηση και δε θα την κάνουμε εδώ. Έχουμε τόσα άλλα να πούμε.

Μέσα στα λίγα χρόνια που βρίσκεσαι καλλιτεχνικά ενεργή, πολλά έχουν γραφτεί για σένα, μα ξέρεις ότι σχεδόν πάντοτε είχαν να κάνουν μ’ αυτή καθ’ αυτή τη δραστηριότητά σου. Δεν απασχόλησες με κουτσομπολιά (εκτός κι αν ψάχνει κάποιος γι’ αυτά στα ανάλογα περιοδικά), που σημαίνει ότι κάτι κάνεις που έχει σημασία τελικά. Έσκασες από το πουθενά κι έκτοτε είναι τόσοι πολλοί που ασχολούνται μ’ εσένα, ώστε θα έπρεπε να προβληματίσει κι εκείνους τους ίδιους για τους λόγους που το κάνουν. Αλλά εσύ ακάθεκτα προχωράς, περιφέροντας νωχελικά το σώμα σου και την αναιμική φωνή σου. Γιατί, να σου πω κι αυτό, ακόμη δεν είμαι σε θέση να πω ξεκάθαρα αν η φωνή σου μου αρέσει, έχει δυνατότητες ερμηνευτικές και σε επίπεδο οκταβικό. Και στη συναυλία, άλλοτε θαύμαζα τη δύναμη του να χρωματίζεις με διαφορετικούς τονισμούς τα γνωστά σου κομμάτια κι άλλοτε κρατούσα το κεφάλι μου για να μην το πλακώσει ο ουρανός που απειλούσε να πέσει από στιγμή σε στιγμή (σε κάποια στιγμή στο Born To Die πχ, δε μπήκες στο σωστό σημείο στο τραγούδι, ανεπίτρεπτα πράγματα αυτά αν μου επιτρέπεις).

Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά Lana μου, γιατί είναι τόσο ωραίο το συνολικό πακέτο που προσφέρεις που τελικά άλλα είναι όσα καταλήγεις να απολαμβάνεις στις συναυλίες σου. Βγαίνεις και χαμογελάς στον κόσμο που έχει έρθει να σε παρακολουθήσει, και σε κάνει να σκέφτεσαι, πόσοι το κάνουν τελικά αυτό; Πόσοι είναι εκείνοι που σου χαμογελούν από σκηνής, που σου δίνουν λίγη χαρά ζωής; Σίγουρα όχι όσοι έχουν πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό τους κι αυτό που κάνουν, έτσι ώστε να ταιριάζουν με το ακροατήριό τους… Βγαίνεις με το κοντό φόρεμά σου, ακούς τις ζητωκραυγές από τους φανς που σε αγαπάνε, και νοιώθεις αμέσως καλύτερα. Ξεκινάς με το Cruel World και ένα γιγάντιο κουκούλι ξεκινάει να μας τυλίγει, κι από εκεί μέσα βγαίνουμε μετά από σκάρτη μιάμιση ώρα – αντίθετα απ’ ότι μας διαβεβαίωνε το πρόγραμμα. Βαριόσουν Lana, έτσι δεν είναι; Εγώ το κατάλαβα, αλλά τέλος πάντων, δε χάλασε κι ο κόσμος για πέντε λεπτά πάνω – πέντε λεπτά κάτω.

Να σου πω πώς μου φάνηκε το set up της μπάντας; Ωραίο βασικό σχήμα με κιθάρα (με κιθαρίστα που προσπαθούσε πολύ, θα ήθελε να παίζει σε μέταλ μπάντα μα όπως πολλοί και στη χώρα μας, συμβιβάστηκε με τα μπουζούκια (σου), μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα, καθώς και δύο χορεύτριες / δεύτερες φωνές που περισσότερο οπτικό ρόλο έπαιζαν παρά ουσιαστικό στο συμπλήρωμα της συνολικής ερμηνείας. Ωραίο και το σκηνικό, κουρτίνες σαν παλιού θεάτρου σχημάτιζαν ένα κλασικίζον πλαίσιο όπου εντός του προβάλλονταν γνώριμες και μη εικόνες, από τα βίντεο κλιπ σου και λοιπές ρετρό φευγάτες ματιές σε μια παραφιλολογία που μέσα της ζεις και αναπνέεις. Αυτό είναι που τελικά πουλάς κι εγώ είμαι εκεί και το αγοράζω, όταν βαριέμαι να απορροφώ όλη την τρέχουσα δισκογραφική παραγωγή και θέλω να ακούσω κάτι ελαφρύ, με το απαιτούμενο βάρος φυσικά. Αυτό κάνω από τότε που άκουσα το Blue Jeans πριν από μια πενταετία, πολύ δε περισσότερο από τότε που με γέμισε με τη θεατρικότητά του το Video Games, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της τρέχουσας δεκαετίας αναμφίβολα (ναι, το ξέρω ότι πολλοί θα το αμφισβητήσουν αυτό αλλά ποιος ασχολείται τώρα; Είναι δυνατόν να καθόμαστε να μαθαίνουμε γράμματα σε όλους;). Μετά από αυτά, δύο σπουδαίοι δίσκοι κι ένας μέτριος, αλλά στο είπα ήδη για το Honeymoon. Ακόμη και στη συναυλία, το ομώνυμο τραγούδι δε λειτούργησε καθόλου. Καλά, το άκουσες και είπες ΟΚ, είναι πολύ ωραίο και θα βγάλω και το δίσκο έτσι; Περίεργα πράγματα Lana…

Δυστυχώς, διάλεξες να πεις αρκετά κομμάτια μέσα από το δίσκο αυτό, αφήνοντας εγκληματικά κάποια άλλα εκτός: είναι δυνατόν να αποκλείσεις από τη λίστα σου το National Anthem, να καεί το δάσος γύρω μας; Δεν θα ήταν ωραίο να πεις κι ένα Ride ας πούμε; Για να μη μιλήσω για δύο προσωπικά αγαπημένα, τα Brooklyn Baby και Sad Girl μέσα από το Ultraviolence που θα ήθελα πολύ να ακούσω. Αντί για ετούτα, μας είπες ένα μ’ εσένα να παίζει κιθάρα σαν αποκλειστική ηχητική συνοδεία, το Yayo, που καλύτερα να το άφηνες εντελώς (όπως και την κιθάρα. Πρέπει να το κάνεις πρόβα καμιά πενηνταριά φορές ακόμα για να πλησιάσεις έστω μια ανεκτή εκτέλεσή του), το Freak επίσης δε λέει πολλά κι ίσως και το Cola το ίδιο. Με δεκαπέντε κομμάτια συνολικά, δεν τη λες και χορταστική τη συναυλία, ίσα ίσα που κάνει τη δουλειά της. Αλλά είπαμε, ψιλοβαριόσουν και δε σου ρίχνω άδικο, κι εγώ θα βαριόμουν τη συναυλία αν διαρκούσε λίγο περισσότερο…

Είδες, να ρωτήσω με την ευκαιρία, τίποτα από τα προηγούμενα ονόματα;

Τους Cave Children τους έχασα μα τους είχα δει πριν από καμιά δεκαριά ημέρες, είναι σπουδαίοι κι οφείλεις να τους τσεκάρεις όποτε βρεις την ευκαιρία. Έχουν και κάτι αδιευκρίνιστα καλοκαιρινό στη μουσική τους, που σημαίνει ότι θα σου αρέσουν κατά πάσα πιθανότητα. Τους Daphne And The Fuzz δεν πρόλαβα επίσης και δεν είχα την ευκαιρία να τσεκάρω γενικότερα, οπότε δε λέω τίποτα. Όσο για τον Iratus (που πήρε τη θέση της ανακοινωμένης εδώ και καιρό Lisa Mitchell), καλύτερα να μη σου πω τίποτα. Ελληνικό ραπ τρίτης διαλογής, με άτεχνες ρίμες γεμάτες κλισέ στη θεματολογία και φουλ στα μπινελίκια, όπως θα τις σκάρωναν στο προαύλιο ενός γυμνασίου.

Πριν από σένα τέλος, οι Καλιφορνέζοι Allah-Las βρέθηκαν για τρίτη φορά στη χώρα μας κι έπαιξαν κάποια από τα κομμάτια που έχουν γίνει πια στάτους νεοψυχεδελικής ξεγνοιασιάς για τους ντόπιους ακροατές, εξ ου και με κάθε ευκαιρία βρίσκονται εδώ να μας τα υπενθυμίζουν για να μην ξεχνιόμαστε. Παίζοντας για πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο, διαπιστώσαμε ότι δεν τους ταιριάζει το σκηνικό και προτιμότερο θα είναι να μην κάνουμε τις συναντήσεις μας σε φεστιβαλικό πλαίσιο. Η απόλυτη στατικότητά τους στη σκηνή δεν τους βοήθησε καθόλου, το ίδιο και το ότι έπαιξαν αρκετά νέα τραγούδια από το επερχόμενό τους άλμπουμ που ονομάζεται Calico Review και βγαίνει στις 9 του επόμενου μήνα και δεν τα ήξερε κανένας. Δεν απογοήτευσαν, δεν έκαναν όμως και κανένα βλέμμα να στραφεί προς το μέρος τους.

Αντίθετα μ’ εσένα Lana δηλαδή, που όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω σου.Όσοι βρίσκονταν εκεί, βρίσκονταν για ένα και μοναδικό λόγο: να ακούσουν τις ιστορίες σου, να τρυγήσουν τη νεανική φρεσκάδα σου, να νοιώσουν την καρδιά τους να χτυπάει λίγο γρηγορότερα κάθε φορά που περπατούσες προς το βάθος της σκηνής και κοιτούσες όλο νόημα πίσω σου με κλεφτές ματιές όλο υποσχέσεις. Και μπορεί το λάιβ σου να μην ήταν η αποθεωτική παράσταση μιας υπερβατικής καλλιτεχνίας, ήταν όμως μια ικανοποιητική βραδιά ανέμελης μουσικής γιορτής, που ανέπλεκε μεν selfies για τους τυχερούς των πρώτων σειρών, μεταξύ άλλων παράδοξων που δεν εμπίπτουν στην τρέχουσα λογική όσων υπηρετούν εδώ και χρόνια τη συναυλιακή δράση, μα δε θα έπρεπε να ξενίζουν και να απωθούν, εφόσον κάθε εποχή σχηματοποιεί τους δικούς της εκφραστικούς (από την πλευρά των θεατών) κανόνες. Και παρά τις ατέλειές της, η βραδιά κύλησε εξαίσια, επειδή βρήκαμε και καλή παρέα και γελάσαμε και πήραμε τον καθαρό μας αέρα κι ακούσαμε και μια χούφτα πολύ καλά τραγούδια. Μα κυρίως γιατί, όπως θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τους Stones, ξέραμε ότι ήταν μονάχα ποπ μουσική και μας άρεσε!

Μάνος Μπούρας

Photos: Αφροδίτη Ζαγγανά