Τα φαντάσματα που έρχονται από το παρελθόν της darkwave, post punk σκηνής, δεν είναι ημιδιάφανες φιγούρες κουκουλωμένες με σεντόνια και αλυσίδες ούτε αιωρούνται πάνω απ'το έδαφος. Έχουνε κοιλιές, φαλάκρες, παρατημένο look, και ψιλοβαρεμένα βλέμματα. Το χειρότερο φυσικά δεν είναι η εμφάνισή τους, αλλά το ότι δε στοιχειώνουν, δεν κυνηγάνε, δεν απαιτούνε. Σ'αφήνουν και γυρνάς σπίτι το βράδυ ήρεμος και τις επόμενες μέρες τα έχεις ξεχάσει. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετά τέτοια, στήνονται μπροστά μας, και έτσι άνευρα όπως κινούνται και κοιτάζουν δεν ξέρεις τι θέλουνε. Λίγη απ'την αναγνώριση που δεν απέκτησαν, λίγα απ'τα χρήματα που δεν κέρδισαν, λίγη απ'τη ζωή που τότε ζούσαν. Κι ο κόσμος που παρακολουθεί, σε όποια θέση κι αν τα είχε στην καρδιά του, πάλι λίγα περιμένει. Όποιος έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το συγκεκριμένο κομμάτι του μουσικού παρελθόντος, τους κλείνει βιαστικά, και ο γνωστός προβληματισμός «μήπως καλύτερα αν δεν τους έβλεπα ποτέ live;» χάνεται στα ψιλοβαρεμμένα βλέματα που λέγαμε...

Η εμφάνιση των Human Puppets και των No More δεν άφησε αδιάφορο ένα ικανοποιητικό αριθμό ανθρώπων, ο οποίος αυξανόταν όσο πέρναγε η ώρα. Η καθυστέρηση αναμενόμενη οπότε δεν πείραξε και κανέναν, ανησύχησε όμως κάπως, η είδηση για την απουσία όμως του ενός απ'τα δύο βασικά μέλη των Human Puppets, του Νίκου Καπαντζάκη  που ανακοινώθηκε πριν την εμφάνισή τους. Σύντομη αλλά ειλικρινής και έντιμη η δήλωση του Στάθη Λεοντιάδη, ότι «εφόσον απουσιάζει ο Νίκος δεν μπορούμε να μιλάμε για live των Human Puppets». Με τέσσερα άτομα στη σύνθεση, πιστοί στο ρετρό minimal synth ήχο, μας σύνδεσαν με αυστηρότητα στους σκοτεινούς προβληματισμούς τους. Τα τύμπανα έδιναν ένα γήινο δυναμισμό στον ήχο τους, και γενικά αυτή η σύνθεση είχε άλλο αντίκτυπο από την κλασσική εικόνα των δύο -νομοτελειακά- μουσικών που ε»ργάζονται» πίσω από αναλογικά συνθεσαιζερ, όπως στα παλιότερα συγκροτήματα αυτού του ύφους. Η έλλειψη βέβαια του Νίκου ήταν εμφανής, αλλά δεν υπήρξε λόγος για να μην εντυπωσιαστεί κανείς για άλλη μια φορά από τους Human Puppets και την αναχρονηστική δημιουργικότητά τους. Μπροστά από το bar η Tina Sanudakura των No More τους παρακολουθούσε με ενδιαφέρον, και έδειχνε κι αυτή να ευχαριστιέται πολύ με κομμάτια όπως το Sound Innovator, το Misery on Sunday ή το εκρηκτικό Heartbeat.

Κάπου πριν τις 12 ανέβηκαν στη σκηνή τα δύο πλέον μέλη των No More, o Andy Schwarz και η κυρία Sanudakura. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, όπως και η περιέργεια για το πως μπορεί να ακούγεται ένα συγκρότημα που δεν υπήρξε ποτέ σπουδαίο, με τη μία μεγάλη επιτυχία σαν χαρακτηριστικό γνώρισμά του, αλλά με ήχο αυθεντικά βγαλμένο από τις ανησυχίες μιας γενιάς, μιας πόλης, όσο ο ρομαντισμός εναλλασσόταν με τη συναισθηματική στειρότητα της καθημερινότητας. Ο ήχος ξέφευγε από τα βαριά βιομηχανικά τοπία των Cabaret Voltaire, δανειζόταν τις σκοτεινές κιθαριστικές γραμμές των Danse Society και έφτανε στις oriental τρέλες των Virgin Prunes. Στο τελευταίο συνεισφορά είχε και η χροιά της φωνής του Andy, ενώ η Tina ήταν απασχολημένη στα πλήκτρα και στα πολλά προηχογραφημένα. Αυτό που περίμεναν όλοι ήρθε, και μετά δεν ξεκόλλαγε με τίποτα, το Suicide Commando δηλαδή. Απλότητα, παλιομοδίτικη lo-fi αισθητική,  εσωτερική ενέργεια. Οι No More χρωστάνε τη φήμη αλλά και το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να γίνουν γνωστοί για τίποτα άλλο, σ'αυτό το κομμάτι. Το Suicide Commando έγινε ορόσημο της βραδιάς όπως αναμενόταν, παρά το ενδιαφέρον και των υπόλοιπων κομματιών, και μετά απ'αυτό αρκετοί ήταν αυτοί που απλά περίμεναν να τελειώσει. Άδικο και δικαιολογημένο μαζί, όπως και η ιστορία των No More, ο εγκλωβισμός τους σε ένα κομμάτι που παρόμοιο δε χρειαζόταν ούτε γινόταν να γράψουν.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του club ήταν σαν να ανεβαίνεις τα χρόνια που μεσολάβησαν απ'τις μουσικές της βραδιάς μέχρι το σήμερα. Πολλά, δύσκολα και άνισα για τους δύο μουσικούς που αποφάσισαν να ξαναβρεθούν μπροστά στο κοινό τους, πολύ νοσταλγικά όσο και δημιουργικά για τους προηγούμενους τέσσερις που εμπνεύστηκαν απ'τους παλιότερους για να εκφράσουν τις εμπνεύσεις τους. Ό,τι κι αν κρατησε ο καθένας απ'τις εμφανίσεις, η όλη ατμόσφαιρα ήταν μια αποκλειστική μουσική αφιέρωση σε ό,τι αγάπησε ο καθένας στις παλιές σκοτεινές αναζητήσεις του, μια όμορφη βραδιά που απλά μπορούσες να κλείσεις τα μάτια και να χορέψεις.