Οι Σκωτσέζοι Twilight Sad, εκτός από ένα καλό συγκρότημα είναι και τυχεροί.  Μπορεί να είναι και θέμα ικανότητας ή προσωπικότητας, δε λέω, αλλά με το απρόβλεπτο της δημοσιότητας, μάλλον την τύχη τη χρειάστηκαν περισσότερο. Τυχεροί γιατί, ποτέ κανείς δε βιάστηκε να τους αποδώσει τίτλους και τιμές σύγχρονων σωτήρων κάποιου ήχου, μιας γενιάς, ούτε καν μιας πόλης. Κι αν κάποιοι το προσπάθησαν, έπεσαν πάνω σε μικρές «δυσκολίες», που πάτησαν φρένο σε μια πιθανή αλυσιδωτή εκτόξευση της φήμης τους, όπως συνέβη με άλλους. Ο διαδικτυακός μουσικός τύπος είναι ικανός να φτάσει τη φήμη σου τόσο γρήγορα, τόσο ψηλά, που αν τη μουσική σου τη βλέπει με τα κιάλια κάπου μακριά, να αγκομαχάει προσπαθώντας να σκαρφαλώσει εκεί πάνω, σε περιμένει για λίγο και βιαστικά σε εγκαταλείπει. Ίσως και οριστικά. Τα παιδιά όμως, «ευτυχώς», προέρχονται απ'το Kilsyth, όχι από το Βερολίνο ή το Ρέυκιαβικ. Ούτε καν από τη Γλασκώβη.

Επίσης, ο ήχος τους δεν θα προκαλέσει κανένα παραλήρημα σε κανένα φαν ορισμένου μουσικού είδους. Οι shoegazers θα τους βρουν πολύ «αιχμηρούς» και ροκ, οι λάτρεις της indie θα χαμηλώνουν λίγο, λίγο την ένταση του mp3 player μέχρι να ξεχνάνε ότι τους ακούνε, οι φίλοι της post punk αναβίωσης δε θα βρουν το δράμα που ψάχνουν. Και το κυριότερο, οι οπαδοί των Mogwai δεν πρόκειται ποτέ να αναζητήσουν νέους Mogwai. Συνεχίζω με την κακή σχέση που έχουν οι Twilight Sad με το να μπορούν να γράψουν κάτι που να σε (με) πιάνει με την πρώτη, με το ότι στις συνεντεύξεις τους δεν θα διαβάσει κανείς μεγάλα λόγια ούτε καν για αστείο, και με το ότι στις συναυλίες τους δείχνουν ότι σ'αυτές ακριβώς βρίσκεται η περισσότερη από την ευχαρίστηση που παίρνουν από όλη αυτή τη μουσική τους ιστορία. Με λίγα λόγια, οι Twilight Sad είναι ένα καλό συγκρότημα που τους άφησαν στην τύχη τους, και εκείνη τους το ανταπέδωσε.

Αυτό εκτός των άλλων, σημαίνει ότι πραγματικά εκπλήσσονται όταν βλέπουν τόσο κόσμο μαζεμένο σε ένα Koo Koo Bar της Αθήνας για να τους ακούσει, ότι στα αλήθεια θα σκέφτηκαν «πρέπει να δείξουμε τον καλό μας εαυτό», και ότι όταν ευχαριστούν το κοινό τους το εννοούν και το χαίρονται. Η συναυλία τους την Πέμπτη ήταν ένα ωραίο δώρο στους φίλους της μουσικής τους. Δυστυχώς όμως, δεν ήταν τίποτα περισσότερο, ή καλύτερα δεν ήταν για περισσότερους από τους φαν τους, αλλά κάπου εδώ τελειώνουν και τα αρνητικά που μπορώ να σκεφτώ για τη βραδιά. Ο,τι μας αρέσει και δε μας αρέσει στους Twilight Sad ήταν εκεί, πάνω στη σκηνή, αληθινό και ηλεκτρισμένο. Σκωτσέζικα πράγματα δηλαδή.

Το ξεκίνημα της βραδιάς σ'αυτόν τον ωραίο συναυλιακό χώρο έγινε με το σχήμα της Nalyssa Green.  Η λεπτή φιγούρα, το κόκκινο βελούδινο φόρεμα και τα όμορφα χαρακτηριστικά της παραπέμπουν και στη θηλυκή pop απλότητα του ήχου της, τις μελαγχολικές μελωδίες, τις σκόρπιες μικρές ιδιαιτερότητες που συνάντησαν πολλοί εκείνοι τη στιγμή στα κομμάτια της. Το theremin είναι πολλές φορές ένα απαραίτητο ωραίο, διακοσμητικό βουητό στο στήσιμο ενός live για αρκετους σύγχρονους μουσικούς, αλλά η Nalyssa δείχνει να έχει βρει τον τρόπο να το εντάσσει στις ατμοσφαιρικές folk στιγμές της, όπως στο πανέμορφο your eyes. Ευχαρίστησε για το ζεστό χειροκρότημα που έλαβε, και άφησε τα ονειρικά συννεφάκια της στη σκηνή απροστάτευτα στις κραυγές των θορυβοποιών Twilight Sad.

Στηρίζοντας τις ελπίδες μου για ένα καλό live στην τελευταία κυκλοφορία τους, το No One Can Ever Know, παρακολουθούσα τους μουσικούς να παίρνουν τη θέση τους, ικανοποιημένοι από την υποδοχή. Ο παραμορφωμένος κιθαριστικός βομβαρδισμός των προηγούμενων κυκλοφοριών διαστρεβλώθηκε, μπήκε σε ένα μυστηριώδες αστικό υπόγειο. Ρετρό keyboards, φουτουριστικές synth εκλάμψεις, επαναλαμβανόμενα riffs, post punk φαντάσματα δηλαδή, που ξεπετάγονται από φασαρία και kraut ζαλάδα. Ο μουσικός τύπος, αφού τον υποδέχτηκε με ικανοποίηση,  δίπλα στους My Bloody Valentine πρόσθεσε διάφορα ονόματα όπως P.I.L.,  Cure, Joy Division, Editors, Radiohead. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έγιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα με την κυκλοφορία του No One Can Ever Know. Στη συναυλία της Πέμπτης, τα δεδομένα ήταν ο θόρυβος και η ενέργεια. Ειδικά ως προς το δεύτερο δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει κανείς, ο τραγουδιστής τους James Graham δεν έκρυβε το πάθος του, ήταν διαρκώς σε κίνηση, χτυπιόταν, φώναζε τους στίχους, παρέσυρε όσους μπορούσε. Εντάξει. Δεν προσποιήθηκε πάντως την τραγικότητα του post punk frontman όπως θα μπορούσε να κάνει σε κομμάτια όπως το Don't Move ή το Alphabet. 

Το I became a prostitute ήταν απ'τις δυνατότερες στιγμές σε ένα σύνολο που έγερνε προς την προσπάθεια για την πιο φασαριόζικη και έντονη εκδοχή των τραγουδιών. Ωραία στιγμή το ατμοσφαιρικό Nil και το πολύ δυνατό παίξιμο στο παλιότερο And she would darken the memory. Γενικά, αν πίστευες ότι οι Twilight Sad είναι ιδανικοί για συναυλίες με ωμή δύναμη και εκρήξεις, το απολάμβανες εκστασιασμένος, αν πάλι ότι παρά την πρόσφατη  στροφή του ήχου τους και την «πειραματικότερη» underground παραγωγή του τελευταίου δίσκου, δεν έχουν γράψει ένα πραγματικά ωραίο κομμάτι, θα έβλεπες και θα άκουγες τα επιχειρήματα σου. Αρκεί να μην τα έλεγες στους αρκετούς φαν της μπάντας που είχαν συντονιστεί με τον ξέφρενα παθιασμένο frontman.

Λιγότερο από μία ώρα κράτησε το σετ, για κάποιο λόγο βιάζονται στην πατρίδα των Jesus and Mary Chain, αλλά δεν υπήρχε διάθεση για παράπονα. Αρκετός κόσμος, όπως και οι μουσικοί, αποχώρησαν κατευχαριστημένοι, οι δεύτεροι που βρήκαν στο χάρτη τους άλλον ένα δυνατό μουσικό προορισμό, οι πρώτοι που έζησαν όλο αυτό που γίνεται στους δίσκους του συγκροτήματος όπως ακριβώς του αξίζει.