Η συναυλία των Band of Holy Joy την Παρασκευή, ήταν απ'τα μουσικά πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις λίγο καλύτερος άνθρωπος, απ'αυτά που αλλάζουν τη ζωή σου λίγο παραπάνω απ'τα άλλα. Ο μοναδικός Johny Brown, έστησε μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς μια πραγματική γιορτή όπου η χαρά, η αγάπη, το μίσος, και η νοσταλγία δε σταματούσαν να χορεύουν, και σε καλούσε με αληθινή εγκαρδιότητα να συμμετέχεις, να βρεις τη θέση σου σ'αυτή. Δυστυχώς ήταν μόλις η δεύτερη εμφάνιση του συγκροτήματος στη χώρα μας σε 21 χρόνια. Αλλά μπροστά σε ένα κοινό που απ'τους πρώτους ήχους του βιολιού ήταν έτοιμο να συγχωρέσει τα πάντα, έδωσαν μια πανέμορφη παράσταση που αποκάλυπτε κάθε ιδιαιτερότητά τους και υμνούσε την αστείρευτη συναισθηματική ενέργεια της folk μουσικής παράδοσης πάνω στην οποία πατάνε. Ο Johny Brown έχει το χάρισμα, να μετουσιώνει την αγωνία που έχει να μαθαίνει και να διδάσκει την ίδια τη ζωή, σε κομμάτια με ψυχή, και να τα ερμηνεύει όπως ακριβώς τους αξίζει. Τα χρόνια δεν κατάφεραν να προσγειώσουν τη σκηνική του παρουσία, μόνο τονίζουν στο πρόσωπό του τον ενθουσιασμό για ζωή και δημιουργία... Πώς να μην αγαπήσεις μετά από τέτοια βραδιά, αυτόν τον πραγματικό καλλιτέχνη και τη μουσική του;

Βέβαια για να ευχαριστηθείς πρέπει να... υποφέρεις, ειδικά στην Ελλάδα που στις περισσότερες σχετικές περιπτώσεις η ταλαιπωρία είναι ο κανόνας. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις τη μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη των δύο support εμφανίσεων που έφτασε τους Band of Holy Joy να ανεβαίνουν στη σκηνή στις 12.45; Κούραση και εκνευρισμός, ή αλλιώς μπύρες και τσιγάρα, μερικές κουβέντες με γνωστούς, αλλά για πόσο; Συμπαθής ο Victor Herrero, ο Ισπανός κιθαρίστας που ανέλαβε να ξεκινήσει τις μουσικές λίγο πριν τις 11... Αλλά δεν ξέρω ποιος ενδιαφερόταν να προσέξει το latin παίξιμό του, χωρις φωνητικά ή ο,τιδήποτε άλλο. Δεν είδα και κανέναν να ενθουσιάζεται, οπότε μοιραία η φασαρία από τις ομιλίες με μικρή προσπάθεια ξεπέρασε τη χαμηλή ένταση της κιθάρας, και σύντομα δεν ήξερα ποιον να λυπηθώ, εμάς ή αυτόν.

Αφού ακούσαμε και την τελευταία σύνθεση του Herrero, έπρεπε να περάσει άλλη μισή ώρα για να βγει η Josephine Foster με την κιθάρα της. Καθόμουν χωρίς να βλέπω τη σκηνή εκείνη την ώρα, μέχρι που άκουσα με έκπληξη την πολύ όμορφη και σίγουρα ιδιαίτερη φωνή της νεαρής αμερικανίδας. Με προσήλωση στα έντεχνα φωνητικά της, ερμήνευε θλιμμένες folk μπαλλάντες, δημιουργώντας πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα στο σχεδόν γεμάτο Rodeo, όπου σιγά σιγά όλο και περισσότεροι έστρεφαν την περοσοχή τους στην αδιαμφισβήτητα ταλαντούχα τραγουδοποιό. Η φωνή της κινούνταν μεταξύ όπερας και παλιού νοτιοαμερικάνικου blues, και οι λεπτές μελωδίες των κομματιών της χάνονταν στα περίτεχνα ανεβοκατεβάσματά της. Ο κόσμος πάλι, ενώ τη χειροκρότησε θερμά, την έχασε κάπου στην πορεία. Είχε αρχίσει να κουράζει αρκετά το όλο σκηνικό, και μέχρι να μας καληνυχτίσει η Josephine Foster, ο κύριος Brown με το γκρι κουστούμι του είχε αρχίσει ήδη να πηγαινοέρχεται μεταξύ μπαρ και backstage.

Οι Band of Holy Joy, όχι μόνο αποφάσισαν φέτος να καταγράψουν τη δυναμική των live εμφανίσεών τους σε dvd ("Hello Coney Island Goodbye"), αλλά ήρθαν και για να μας παρουσιάσουν καινούργια κομμάτια, απ'το ep A Lucky Thief In a Careless World. Κομμάτια γεμάτα συναίσθημα, μελαγχολικά, με το βιολί του Chris Brierley  και τη θερμή ερμηνεία να ξεχωρίζουν και να συγκινούν. Σύντομα ήρθε το μαγικό Rosemary Smith, και ήδη όλοι βρίσκονταν υπό την επήρρεια της παρουσίας του Johny Brown. Με εκρήξεις στις κινήσεις του που έφταναν στο να χοροπηδάει σαν παιδί προσπαθώντας να φτάσει όσο πιο ψηλά γινόταν. Το βλέμμα του φανέρωνε την αγάπη του για όλο αυτό που διαδραματιζόταν, για τη μουσική και την ευκαιρία που είχε να επικοινωνήσει, να μιλήσει στον κόσμο...Με το πάθος μουσικού λαϊκών γιορτών και εκφραστική διαύγεια ποιητή, κοίταζε παντού σαν να προσπαθούσε να τους κοιτάξει όλους στα μάτια, μέχρι να τα κλείσει στους λυγμούς του βιολιού λες και άκουγε τον ήχο του πρώτη φορά. Ακορντεόν δυστυχώς δεν υπήρχε, δεν έλειψε όμως τόσο ώστε να μην ευχαριστηθείς κομμάτια όπως το Capture my Soul ή το υπέροχο Fishwives. Μπορεί ο ήχος του More Tales from the City να διαφέρει από τους υπόλοιπους δίσκους των Band of Holy Joy, αλλά ίσως αυτό το κομμάτι (αντε μαζί με το What the Moon Saw) να είναι η απόλυτη προσπάθεια του συγκροτήματος να γράψει μουσική πνιγμένη στο συναίσθημα και σε κάθε τι το ιδιόμορφο γεννάει η καρδιά. Μοιραία, η ερμηνεία του Johny Brown δε θα μπορούσε να είναι λιγότερο παθιασμένη και θεατρική.

Άφησαν τη σκηνή για λίγο, κι όταν ξαναβγήκαν, μας χάρισαν το Bluebird και αναπάντεχα το Amsterdam, πείθοντας αρκετό κόσμο να αρχίσει να χορεύει και να χοροπηδάει στον εκρηκτικό ρυθμό του τελευταίου. Ευγενικοί και χαμογελαστοί μας χαιρέτησαν, χωρίς περιττές υποσχέσεις για αντάμωση, μιας και όλοι ήξεραν ότι αυτό που έχει σημασία είναι η πεποίθηση ότι η ξεχωριστή πορεία των Band of Holy Joy συνεχίζεται με νεανική φόρα από το παρελθόν και τη σιγουριά του ακόμα εντυπωσιακού παρόντος τους. Οι λέξεις Manic Magic Majestic βρίσκονται δίπλα στο όνομα του σπουδαίου Johny Brown και η λέξη ενέργεια βρίσκεται δίπλα στις συναυλίες αυτού του group.Έστω για λίγο νιώσαμε ότι το Rodeo έγινε το κέντρο του κόσμου όπου κάτι σπουδαίο, μαγικό και πολύ ανθρώπινο συνέβαινε.