Τι βδομάδα κι αυτή; Next Time Passions, Sad Lovers and Giants, The Frank and Walters... και The Liarbirds. Λίγη (indie) ποπ, λίγη brit (ποπ) και ολίγον από νεοκυματίζοντες μελωδίες. Η χαρά δηλαδή κάθε ιδανικά πλασμένου, εναλλακτικού - ίντι (και ό,τι άλλο αυτά συνεπάγονται) ακροατηρίου. Το ανησυχητικό βέβαια της υπόθεσης είναι ότι σα να μην έχουν αλλάξει και πολλά τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια... Το καλό είναι ότι οι Passies μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο του συναυλιακού τετραήμερου. Και τέλος, το ευτύχημα της όλης υπόθεσης ήταν η ύπαρξη των The Liarbirds! Σάββατο βράδυ λοιπόν. Τι χειρότερο από το να πρέπει να διασχίσεις έναν από τους πιο κεντρικούς και πιο συνωστισμένους δρόμους στου Ψυρρή. Μία παρηκμασμένη και κιτς ατμόσφαιρα ''διασκέδασης'' στην κάποτε εναλλακτική αυτή περιοχή. Γι'αυτό το λόγο το Μύγα δεν το πήρα από την αρχή με καλό μάτι. Φταίει σίγουρα και αυτή η 30 something στυλιζαρισμένη (λέμε τώρα) alternative νοοτροπία που προσπαθεί να προωθήσει...

Έχοντας συνειδητοποιήσει όμως εδώ και καιρό ότι μαγαζί που πέραν του οικονομικού κέρδους θα αποσκοπεί και στο να εκφράσει και να εκφραστεί μέσα απο μία παρέα - ομάδα - γενιά, θα υπάρξει μόνο όταν αυτές έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν και να πράξουν... Εναπόθεσα λοιπόν τις ελπίδες μου στα ηχητικά standards του Μύγα, που μετά από το πάρτυ του indieground radio (όπου και είχα παρεβρεθεί για πρώτη και τελευταία φορά) είχαν ανεβεί πολύ ψηλά. Αφού λοιπόν σπρώχθηκα με κόσμο, διάφορες κοπέλες προσπάθησαν να με πείσουν ότι η μάρκα των τσιγάρων μου δεν αντιπροσωπεύει το ζωδιακό μου κύκλο και αφού ευγενικά αρνήθηκα σε ακόμα νεαρότερες κοπελίτσες την προσφορά ενός λουλουδιού έφτασα ολίγον αργοπορημένος.

Το πρώτο support οι Β-sides μόλις περνούσαν την έξοδο - είσοδο προς την αντίθετη από εμένα κατεύθυνση. Δεν το πήρα και κατάκαρδα μιας και το singlακι τους που άκουσα συν κάποια τους κομμάτια από το myspace δεν με ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Ούτε κακοί, ούτε καλοί. Ο χειρότερος δηλαδή συνδυασμός (όπως όταν ο καλύτερος χαρακτηρισμός που μπορεί να σου δώσει ο έρωτας της ζωής σου είναι ότι ''είσαι πολύ καλό παιδί''...).

Με το που ήπια την πρώτη μου γουλιά Μεταξά να'σου ο Γιώργος Δημόπουλος με την παρέα του. The Liarbirds. Αγαπημένος απο την εποχή του ως Pillow. Από Liarbirds είχα ακούσει το second quartet ep, δίχως να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Ε τώρα έχω ακούσει και 8 ακυκλοφόρητα μέχρι στιγμής τραγούδια που στην πλειοψηφία τους στην καθομιλουμένη θα χαρακτηρίζονταν ως ''κομματάρες''. Υπέροχα δεμένη μουσική, ο Κώστας Συνοδινός να με κάνει να ανακαλώ για οτιδήποτε είχα σταυρώσει στο παρελθόν έλληνες  keyboardίστες, (επιτέλους) φωνητικά που δεν προδίδουν τη χώρα προέλευσης τους, ένα disarray αφιερωμένο στον πρόσφατα εκλιπόντα Mark Linkous των Sparklehorse και ένα κα-τα-πλη-κτι-κό estuary in me για τέλος, με μόνο μείον τα ''πειράγματα'' του ηχολήπτη και την ακουστική του Μύγα που αποδείχτηκε κατώτερη των (ομολογουμένως μεγάλων) προσδοκιών μου. Πάνε για δίσκο, λοιπόν, και εμείς αναμένουμε.

Κάπως έτσι άρχισε και η αναμονή για τους The Frank and Walters με Suede και Pulp από τα ηχεία. Το καλό με τέτοια live είναι ότι δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Σχηματίστηκαν περίπου πριν 20 χρόνια, κυκλοφόρησαν 5 δίσκους και αρκετα singles και  ep's, ποτέ δεν γνώρισαν μεγάλη επιτυχία πέραν του after all παρ'ότι κατά πολλούς οι δίσκοι τους θα έπρεπε να πουλιούνται κατά εκατομμύρια ανά τον κόσμο και το σημαντικότερο: είναι Ιρλανδοί.

Για πότε ανέβηκαν στη σκηνή μέχρι και τις πρώτες νότες του Keep the faith χαμπάρι δεν πήρα.. Άσε που αμέσως μετά συνειδητοποίησα ότι ο ευγενικός νεαρός που 10 λεπτά νωρίτερα ρωτούσα με ύφος (και την απαράδεκτη μα αθάνατη greeklish προφορά) αν μπορούσα να αφήσω το παλτό μου στην άκρη της σκηνής δεν ήταν άλλος από τον Kevin Pedreschi που προ εξαετίας αντικατέστησε στην κιθάρα τον Niall Linehan... Με το που αντιλαμβάνομαι τα γεγονότα που τόσο γρήγορα συνέβησαν έχει μόλις μπει η κιθάρα του fashion crisis hits New York και αρχίζω να χορεύω μηχανικά την πρώτη τους indie επιτυχία (εν έτη 1991).

Μπάσο (Paul Linehan), vτραμς (Ashley Keating), κιθάρα (Κevin Pedreschi). Λιτοί , δωρικοί, απέριττοι και οι πρώτοι δύο με ακόρεστη όρεξη για κουβεντούλα (του Κevin περιέργως δεν του έβαλαν μικρόφωνο..). Ήδη μετά το city lights (τέταρτο κατά σειρά) ο Paul ζητούσε από το κοινό να του βρει συντροφιά θηλυκής φύσεως, ενώ ο Kevin ξεκινούσε το riff του sweet home alabama για να καταλήξει στο John and Sue... Ο Ashley μας παρακαλούσε να MHN αγοράσουμε ούτε μπλουζάκια, ούτε τα cd's που πουλιόντουσαν στην είσοδο γιατί αλλιώς θα έβρισκαν λεφτά για να επιστρέψουν στο Cork. Landslide, walter's trip, plenty times ακολούθησαν για να φτάσουμε σε μία άλλη αναπάντεχη τριάδα με τα καλύτερα τραγούδια τους ξεσηκώνοντας το όχι και πολυάριθμο κοινό: This is not a song, after all (στη remix και καλύτερη version του), colours χωρίς φυσικά να παραλείψουν και το ''κλασικό'' πλέον we are the frank and walters! Ο πρώτος τους δίσκος (trains, boats and planes - Setanta, 1992) είχε φυσικά την τιμητική του. Παίξανε δε ακόμα και το Michael μέσα απο την πρώτη τους κυκλοφορία (ΕΡ 1- Setanta, 1991) καταλήγοντας σε ένα μάλλον ροκ συνοθήλευμα ήχων με το country boy και σε ένα encore με τον Paul αλαφιασμένο και πλέον ξυπόλυτο να χορεύει χοροπηδώντας, κλείνοντας ταυτόχρονα με αναζωογονητικότατο τρόπο την άκρως συναυλιακή αυτή εβδομάδα.

Εν κατακλείδι οι Franks είναι 3 cool τύποι που πίνουν μπίρες, γράφουν μουσική και δίνουν συναυλίες. Μπορεί να μην άκουσα το underground που τόσο ήθελα, μπορεί ο χώρος να μην ήταν ο ιδανικός, μπορεί να μου την έσπασε και εκείνος ο τύπος που όπως και στους Sad Lovers and Giants την προηγούμενη, κολλούσε κατά διαστήματα την κάμερα του πάνω στον Paul (ευτυχώς δεν ήταν σε θέση να φτάσει τους άλλους δύο) but after all...ντα ραπαπαπαραρα... ΚΑΙ χορέψαμε ΚΑΙ τραγουδήσαμε (έστω κι αν δεν ξέραμε και τα λόγια όλα)!

Τελικά οι The Frank and Walters παίζουν ποπ ή ροκ;