Για να πω την αλήθεια, θα μου μείνουνε λίγα και συγκεκριμένα πράγματα από αυτή τη συναυλία.  Ένα είναι το καταστροφικό παιχνίδι με τον ήχο που έκανε τις ρετρό ηλεκτρονικές συνθέσεις των Detachments να μοιάζουν περισσότερο με προχειροφτιαγμένη φασαρία, άλλο τα τρία μέλη του συγκροτήματος να εξαφανίζονται σιγά σιγά μέσα στον πολύ καπνό από τα τσιγάρα των λίγων αλλά φανατικών καπνιστών φίλων τους. Πότε ήταν βέβαια εύκολη υπόθεση για ένα νέο group ένα live σε μικρό αθηναϊκό club; Προσπάθησαν κι αυτοί να αποδώσουν όσο καλύτερα γινόταν τα κομμάτια τους, ίσως όχι σίγουροι για το πώς γίνεται αυτό, οπότε σε ρηχά νερά τους βάλαμε, εκεί κινήθηκαν κι αυτοί και το πάρτι αναβλήθηκε για όταν έρθουν καλύτερες μέρες για όλους. Μας άφησαν πάντως αρκετές φωτογραφίες με πόζες του τραγουδιστή εντυπωσιακά βγαλμένες από την καλύτερη αναπαράσταση των προσωπικών ιδιαίτερων σόου του Curtis. Νομίζω ότι τις χαζεύω περισσότερη ώρα απ'όση χρειάζεται για να μαζέψω τις εντυπώσεις μου από το live της Παρασκευής...

Η αρχή έγινε με τους Έλληνες Dilemma που προσπάθησαν να κάνουν να μοιάζει με συναυλία τον σχεδόν άδειο χώρο μιας και όταν βγήκαν, υπήρχαν περίπου 15 άτομα στριμωγμένα και «κρυμμένα» μάλιστα μπροστά στο μπαρ. Αποστολή αυτοκτονίας ονομάζουν στη σελίδα τους τη μοναχική πορεία του σχήματος, οπότε ξέρουν από τέτοια. Η κοπέλα με μια κιθάρα και πολλά ηχογραφημένα μουσικά μέρη από το laptop της, έχτιζε δυνατούς ηλεκτρονικούς ρυθμούς, βίαια και σκοτεινά loops, ενώ ο έτερος των Dilemma επενέβαινε με σαξόφωνο, φλάουτο, φυσαρμόνικα και στίχους.

Το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου αδιάφορο, όπως κάθε μουσικός που απορρίπτει τις γνωστές δομές έτσι κι αυτοί προσπαθούν να βρουν δρόμο σε έναν υποσυνείδητο λυρισμό μέσα από βιομηχανικά στημένα background. Τέλειωσαν το σετ τους, και άφησαν το χώρο του Second Skin με ελαφρώς περισσότερο κόσμο.  

Ο ομώνυμος δίσκος των Detachments ήταν μια πολύ δυνατή έκπληξη για την προηγούμενη χρονιά. Καταπιάστηκαν με έναν ήχο που άλλοι απλώς αντιγράφουν και άλλοι απλώς αναφέρουν ως επιρροή κυρίως για λόγους βιογραφικών συστάσεων. Κι ας είναι πλέον πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις μέσα σε τόσα γκρουπ που παίζουν κάτι σχετικό, ντύνονται παρόμοια και μιλάνε για τα ίδια πράγματα. Ψυχρός, μετρονομικός ηλεκτρονικός ρυθμός, new wave ρομαντισμός και σύγχρονες χορευτικές pop κατευθύνσεις, ή αλλιώς το καλύτερο χαρτί ενός dj για εναλλαγές  από και προς το παρελθόν. Όλα αυτά στον πρώτο, πολύ καλοφτιαγμένο δίσκο τριών νέων ανθρώπων που όσο ξεκάθαρες και να ‘ναι οι προτιμήσεις τους, δε γίνεται να μην ψάχνονται. Αφού πήρε ο καθένας το τετραγωνικό μέτρο που του αναλογούσε στη μικρή σκηνή του Second Skin κατά τις 11 και μπροστά σε περίπου 150 άτομα, προσπάθησαν να παίξουν τα αρκετά όμορφα κομμάτια τους όσο πιο πιστά γινόταν. Αυτό προϋπέθετε πολλά προηχογραφημένα μέρη, και σε συνδυασμό με το πώς θάβονταν τα πάντα από τον κακό ήχο, κάποιες στιγμές ήταν σαν να αγωνίζονταν να ακουστούν όσοι έπαιζαν πάνω από τις ηλεκτρονικές ορέξεις των μηχανών.

Τέλοσπάντων, η αρχή έγινε με το φουτουριστικό Audio Video, και το μελαγχολικό I don't want to play για να ακολουθήσουν σχεδόν όλα τα κομμάτια του άλμπουμ. Αγέλαστοι, χαμηλό προφίλ, μόνο τα απαραίτητα efxaristo, κοίταζαν και κοιτάζονταν από ένα κοινό που προσπαθούσε υπό αυτές τις συνθήκες να ευχαριστηθεί τη μουσική τους. Ο τραγουδιστής με την αδύνατη φιγούρα του στο κέντρο της σκηνής είχε τον τρόπο να θυμίζει χωρίς καμία υπερβολή σε κινήσεις και έντονα βλέμματα, το χαρακτηριστικό στήσιμο του Ian Curtis, τις σχεδόν άγαρμπες και άκαμπτες στάσεις του. Δεν είναι ότι χρειαζόμασταν καμιά επιβεβαίωση από το live για την ποιότητα των κομματιών τους. Το Fear no fear ακούστηκε ακόμα κι έτσι απειλητικό, το Holiday Romance έκανε τον κόσμο να φωνάξει ενθουσιασμένο στις πρώτες νότες του, το You never knew me τύλιξε τον κόσμο στη σκοτεινή ατμόσφαιρά του. Ωραία στιγμή το μαγευτικό Words alone που κλείνει μοναδικά το δίσκο, και όσο ξεκάθαρα New Order-ικό και να ακούγεται, μου φέρνει στο μυαλό κάτι ταξιδιάρικες ρετρό στιγμές των Royksopp... Σωστά πάντως έχουν καταλάβει και οι ίδιοι ότι η πιο αυθεντική new wave γραφή τους, το The Flowers that fell μπορεί να είναι ένα υπέροχο κλείσιμο για τα live τους.

Το σίγουρο είναι ότι μας έχουν αναγκάσει να τους παρακολουθούμε και να τους πιστεύουμε, οπότε ας πούμε ότι μένει να βρεθεί ο σωστός χώρος και χρόνος. Κι ένας δίσκος με περισσότερες κιθάρες για πιο «μπλεγμένη» και ζωντανή συναυλία ίσως; Ο,τι να ‘ναι, αρκεί να μην τους κυνηγάμε για ένα live στα μέρη μας  στο μέλλον.