20:30 στο Γκάζι και η κινητικότητα του κόσμου αυξημένη. Αντιθέτως, στην Τεχνόπολις όπου και λάμβανε χώρα το -ευρωπαϊκών προδιαγραφών;- Synch Festival ο κόσμος λιγοστός. Αφού έχεις μία πρώτη επικοινωνία με τους επίδοξους διαφημιστές και σπόνσορες του φεστιβάλ, η πρώτη εικόνα της Open Air 2 (μικρή σκηνή) την οποία είχαν καταλάβει οι δικοί μας πιτσιρικάδες No Profile με τους alternative rock ήχους τους ικανοποιούν την επιθυμία σου για μουσική. Βαδίζοντας προς το main stage όπου και έμελε να εμφανιστούν οι Get Well Soon στις 20:45, ο Konstantin Gropper στέκεται πίσω από το μικρόφωνό του με την ακουστική κιθάρα στα χέρια. Αραιός ο κόσμος, πιο πολύ σα να έκανε την βόλτα του και με λίγους πιστούς μπροστά από την σκηνή , το 90λεπτο σχεδόν set των Γερμανών έχανε την αξία του...

Ο ήλιος ακόμα δεν είχε δύσει πλήρως, ενώ το συγκρότημα καλύπτοντας όλες του τις κυκλοφορίες και ερμηνεύοντας αψεγάδιαστα όσα τραγούδια είχε επιλέξει, άφηνε ικανοποιημένο το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος στον κύριο χώρο του φεστιβάλ. Τα "witches", "we are free", "we are ghosts" δυστυχώς μας έλειψαν, αλλά ευελπιστώ να μας τα φυλάει για το μέλλον. Ενδιαφέρουσα επίσης η Live διασκευή στο "Born Slippy" των Underworld από το πρώτο τους άλμπουμ προς το τέλος της εμφάνισης τους. Οι Get Well Soon μας άφησαν με τις καλύτερες εικόνες και ήχους και σίγουρα θα θέλαμε να τους ξαναδούμε σε έναν πιο θερμό και ζωντανό κλειστό χώρο τον χειμώνα.

Μέχρι να φθάσει η στιγμή που η εκρηκτική Peaches θα πραγματοποιούσε την headline εμφάνιση της, οι βόλτες στον χώρο της Τεχνόπολις μας έφεραν μπροστά από τους Æthenor. Αδέξιοι κατά την άποψη μου, δεν κατάφεραν να μαζέψουν τον κόσμο που προτίμησε να επισκεφτεί τα διάφορα καταναλωτικά spots.

22:30 και η ιδιαίτερη Peaches με την  παρέα της εμφανίζεται ως μία κινούμενη μάζα από τρίχες, περούκες και γουναρικά. Τα μονότονα beat που χαρακτηρίζουν την μουσική τους, η εκκεντρική συμπεριφορά της Καναδέζας, ο πληθωρικός τρόπος που καταλαμβάνει την σκηνή και τέλος πάντων το όποιο show "πουλάει" ως sex-freak icon με το λαμπάκι που αναβοσβήνει ανάμεσα στα πόδια, κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, να βγάλει τα t-shirt του και να χορέψει. Σε άλλους φάνηκε να τα δίνει όλα, σε άλλους "δήθεν", στους περισσότερους μάλλον αστεία έως γελοία και τελικώς κουραστική. Μέγιστο σημείο διασκέδασης το "Fuck the Pain Away" ως συνήθως! Μελανό και εκνευριστικό σημείο, οι εξυπνάδες της περί "ντροπής" ("Athens, you don't need any more shame in this country!") όταν ήθελε να περπατήσει στα χέρια του κοινού. Αν δεν της άξιζε να την αφήσουν να πέσει, της άξιζε τουλάχιστον ένα καλό γιουχάισμα. Από ενέργεια πάντως της περίσσευε, σκαρφάλωσε στα κάγκελα της σκηνής με ευκολία, πήδαγε, έπεφτε, φώναζε, άλλαζε ρούχα...show είπαμε.

Matt Elliott

Στην εποχή αυτή που ζούμε της υπερ-πληροφορίας δεν είναι δα και κάποιο σπάνιο φαινόμενο το να βλέπεις παθητικούς αποδέκτες των τεχνών, ανθρώπους που κοιτούν κάθε δημιουργία μέσα από τα μάτια της εκάστοτε lifestyle φυλλάδας που έδωσε την γραμμή για την βραδινή τους διασκέδαση. Και είμαστε της άποψης ότι το κάθε ζωντανό event δεν δημιουργείται μόνο από αυτόν που βρίσκεται πάνω στην σκηνή - μερικές φορές για πολύ κακή μας τύχη.

Πάνω στην σκηνή, στα πλαίσια του synch festival ο Matt Elliott έδωσε κατάθεση ψυχής. Ο ίδιος έκανε το καλύτερο που μπορούσε και κάθε άλλο παρά λίγο είναι αυτό. Δεν μας άφησε να τον αντιμετωπίσουμε ως γραφικό τροβαδούρο, δεν μας επέτρεψε να τον κοιτάξουμε ως εικόνα άλλης εποχής. Δεν ξέρω τι ήταν και πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον εαυτό του, ξέρω μόνο ότι μια σεμνή, ευτυχισμένα θλιμμένη φιγούρα που δεν χρησιμοποιούσε το παρελθόν ή αντίστοιχα γουστόζικα φουτουριστικά τρικάκια για να κυριαρχήσει στο κοινό του επί περίπου μία ώρα μας παρουσίασε με αφοπλιστικά έντονο τρόπο την συγκλονιστική (πλην όμως εξαιρετικά θερμή) μουσική του. Μια κιθάρα, ένα μικρόφωνο και μια πεταλιέρα με αινιγματικό μέγεθος και χαρακτήρα έζωσαν αυτή την περίεργη οντότητα του γένους μουσικός και χρησιμοποιήθηκαν για την σατανικά προμελετημένη εισβολή του στα μυαλά των παρευρισκόμενων.

Όσοι έχουν ακούσει Matt Elliott δεν θα μπορούσαν να περιμένουν κάτι διαφορετικό. Όσοι από την άλλη δεν έχουν ακούσει, ας ξεκινήσουν με το The Mess We Made, θα προθυμοποιηθούν να ακούσουν τα επόμενα και θα καταλάβουν για τι πράγμα μιλάω. Θα βγάλουν το ουισκάκι τους για ένα σεμνό πιώμα, θα ανοίξουν ένα πακέτο τσιγάρα και αυτά όχι για να κερδίσουν κάποιον τίτλο Mr. Humphrey Bogart 2010 αλλά γιά να εκδηλώσουν τον αυθορμητισμό τους ακόμα κι αν αυτός προέρχεται από κάποια αρχαϊκή μανιέρα αντιμετώπισης του ντερτιού. Ότι σας πει η φαντασία σας ακούγοντας τους δίσκους για τις ζωντανές εμφανίσεις του κ. Elliott ήταν αυτό που υπήρχε πάνω στην σκηνή. Όπως είπαμε όμως, δυστυχώς ένα live δεν καθορίζεται μόνο από τους καλλιτέχνες.

Έξω από την σκηνή, βρίσκονται οι διοργανωτές. Οι διοργανωτές επιλέγουν να βάλουν μια μουσική για τσιγάρα και ποτά σε έναν χώρο που απαγορεύονται τα τσιγάρα και τα ποτά. Αλλά οκ, από ένα festival που πασχίζει τόσο πολύ να ανήκει στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Ας κορνιζάρουν τις συγχαρητήριες επιστολές που θα λάβουν από όλες τις ξεπεσμένες γκαλερί του Λονδίνου αν αυτό είναι να τους χαροποιήσει, δεν επιθυμούμε να τους χαλάσουμε την ευτυχία.

Εκείνος όμως ο τύπος που ως οπαδός ήρθε στην αρχή - αρχή, έπιασε την θεσούλα του (ως οπαδός πάλι) και το θεώρησε πρέπον να διακόψει μια μυσταγωγικής υφής ακολουθία (ως οπαδός πάντα) για να παραπονεθεί για κάποιο φως απ' αυτά που περιστοίχιζαν τον Matt Elliott και η έτερη οπαδός φιλενάδα του που επενέβη ως πραγματική σταυροφόραινα να κράξει ένα παιδί που πήγε να ανάψει τσιγάρο (παραβαίνοντας τους κανόνες), αξίζουν την συμπαράστασή μας. Σας ευχόμαστε ολόψυχα η ψυχοθεραπεία την οποία σίγουρα θα κάνετε να σας θεραπεύσει από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή σας. Με πολύ αγάπη, ο γράφων.

Υ.Γ.: Το "Safe European Home" των Clash δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά τόσο ειρωνικό.

GWS, Peaches report: Άγγελος Κουκλάκης

Matt Elliott report: Γιάννηs Ορέστης Παπαδημητρίου