Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου φορά. Ήταν ένα γλυκό βράδυ κάτω από τους βράχους, ιδρωμένα κορμιά να λικνίζονται ρυθμικά, φωτιές να σιγοκαίνε δεξιά και αριστερά και δάκρυα να ρέουν άφθονα χάρη στα δακρυγόνα. Μέχρι που έσκασε η κοτρώνα στο κεφάλι του Liam, μας παράτησε σύξυλους και έτσι γεννήθηκε ένα απωθημένο που κρατάει χρόνια: να καταφέρω να απολαύσω μια συναυλία των Prodigy. Έφτασα πολύ κοντά στο να τα καταφέρω, όταν σχεδόν καμιά δεκαριά χρόνια μετά την εποχή του No Good ήρθαν στον κατάμεστο Λυκαβηττό και απέδειξαν πως είναι το γκρουπ που π ρ έ π ε ι κάποιος να δει live. Τι και αν είχαν μόλις κυκλοφορήσει ένα μετριότατο δίσκο? Ακόμα και το χειρότερο τραγούδι τους μετατρέπεται σε ανελέητο σφυροκόπημα όταν ανεβαίνουν στην σκηνή. Τόσο μανιασμένο κοινό δεν είχα ξαναδεί ούτε σε metal συναυλίες. Αποκορύφωμα της βραδιάς, φυσικά, το Smack My Bitch Up στο οποίο έφαγα τόσο ξύλο, που δεν θα μου προκαλούσε καμιά εντύπωση αν στο εξής αντί για Bitch έλεγαν το όνομα μου. Ενώ φαινόταν πως επιτέλους τα κατάφερνα και παρακολουθώ την καλύτερη - μάλλον - συναυλία της ζωής μου, τσουπ, μετά από μόλις μια ωρίτσα μας χαιρέτισαν χωρίς πολλά πολλά και το απωθημένο γιγαντώθηκε. Ήθελα ακόμα περισσότερο...

Και ήρθε η Παρασκευή για να τριτώσει το κακό με τον χειρότερο τρόπο. Τόσους μήνες φτιαχνόμουν με την ιδέα πως θα τους δω σε ένα από τα καλύτερα κλειστά venues της Αθήνας και για πρώτη φορά ένιωθα πως το κάθε σεντ του εισιτήριου αξίζει! Αμ δε. Λίγο πριν τη συναυλία, έσκασε η είδηση της τελευταίας στιγμής και νόμιζα πως μου κάνουν φάρσα. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω την μεταφορά της συναυλίας από το πεντάστερο Αθηνών Αρένα στον τενεκέ του Tae Kwon Do?

Φτάσαμε γύρω στις 9 αντιμετωπίζοντας με ιώβεια υπομονή το γνωστό πρόβλημα της κίνησης στους γύρω δρόμους. Γνωστό σε όλους μας, αλλά μάλλον όχι και στην τροχαία, αφού μια ακόμη μια φορά προτίμησε να μας αγνοήσει και να μην στείλει κανέναν να βοηθήσει την κατάσταση. Αν και οι πόρτες είχαν ανοίξει από τις 7.30, ο πολύς κόσμος που παρέμενε απέξω δεν ήταν καθόλου έκπληξη, μιας και ντου και Prodigy πάνε πακέτο. Γνωρίζοντας πολύ καλά την επίφοβη ακουστική του σταδίου και έχοντας περάσει προ πολλού την ηλικία που θα είχα την αντοχή να κρεμαστώ από το κάγκελο για να βλέπω (και να ακούω), είχα ήδη καταστρώσει σχέδιο να παλουκωθώ στην κερκιδούλα, όσο πιο κοντά γίνεται στην σκηνή.. και ας μην βλέπω καλά, και ας μην είμαι μέσα στο πανηγύρι. Αμ δε (και πάλι). Προκειμένου να μεγαλώσει ο χώρος της αρένας στο μέγιστο, οι κερκίδες έμειναν κλειστές, όπως ακατανόητα κλειστός έμεινε και ο εξώστης. Κάθε ελπίδα μου για αξιοπρεπή ήχο έμοιαζε να εξανεμίζεται. Ήμουν καταδικασμένη πλέον. Το 90% της αρένας ήταν ήδη γεμάτο.. Χρειάστηκε τουλάχιστον μια ώρα αναμονής για να ανέβουν οι Prodigy στο σκηνή, που προσωπικά την πέρασα πολυυυ «ευχάριστα» περιμένοντας στην ουρά της τουαλέτας (μα είναι δυνατόν να έχουν αφήσει μόνο σε δυο σημεία ανοιχτές τουαλέτες με τόσες χιλιάδες κόσμου?). Η ώρα έδειχνε ένα τέταρτο μετά της δέκα όταν ξεκίνησε η συναυλία που έμελλε για πολλούς να είναι η καλύτερη της ζωής τους και για τους συντριπτικά περισσότερους η μεγαλύτερη σαδιστική παρωδία που έχουν ζήσει ποτέ.

Οι Prodigy μπήκαν αμέσως στο ψητό με την πρώτη πεντάδα του setlist να αποτελείται από σούπερ χιτάκια όπως το Breathe, το Omen και το Poison και δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να πορώσουν το ήδη λυσσασμένο κοινό που τα περίμενε πώς και πώς. Εξαιρετικοί στην σκηνή με τον Maxim να μην σταματά να παροτρύνει τον κόσμο για χορό (σε σημείο να κουράζει και να πλησιάζει την σάχλα), έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το Invaders Must Die, αλλά ευτυχώς δεν περιορίστηκαν σε αυτό.  Την τιμητική του είχε το άλμπουμ που τους έκανε διάσημους πριν μια δεκαπενταετία, ενώ το Fat of the Land μάλλον το παραμέλησαν λίγο, αλλά χαλάλι. Το Always Outnumbered, Never Outgunned απλά το αγνόησαν, κίνηση που μάλλον θα έβρισκαν σοφή οι περισσότεροι. Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας ήταν μακράν το Smack my bitch up (όπως και τότε στο Λυκαβηττό), ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε στο encore με το No Good στο οποίο διαλύθηκαν από κοπάνημα και οι τελευταίοι που είχαν απομείνει όρθιοι. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά στην ανατριχίλα που ένιωσα όταν χιλιάδες κόσμου τραγουδησαν μαζί το Out of Space, λίγο πριν το τέλος. Το κοινό αποδείχτηκε πραγματικοί Warrior Dancers και ήταν από τα καλύτερα και πιο πολυσυλλεκτικά που έχω δει ποτέ. Από χοροπηδηχτά άτομα του Άλσους και της Jilted Generation μέχρι μεταλλάδες που έκαναν headbanging και πιτσιρίκια που δεν είχαν ενηλικιωθεί ακόμη. Υπήρχαν και οι γνωστοί βλαμμένοι, βεβαίως, που την φράση «τα σπάω σε μια συναυλία» την εφαρμόζουν είτε κυριολεκτικά στα γύρω μαγαζιά είτε κλωτσώντας και χώνοντας μπουκετίδια στον διπλανό.

Ακούγεται φανταστική βραδιά,ε? Αμ δε (τρίτη φορά). Για μένα που πήγα να δω τους Prodigy, ήταν ένας σαδιστικός χλευασμός. Στο πίσω μέρος της αρένας που βρισκόμουν ο ήχος ήταν τόσο κακός που αδυνατώ να τον περιγράψω. Τα φωνητικά καμπάνα και η μουσική από το υπερπέραν. Μην πω για τα samples, που καλύτερα θα ακούγονταν από το κινητό μου. Όσο και να προσπάθησα να διασκεδάσω, ήταν αδύνατον. Εντάξει να μην βλέπω, έχω συμβιβαστεί πως δεν γεννιούνται όλες δίμετρες, μα να μην ακούω κιόλας? Ποιο σαδιστικό γουρούνι είναι υπεύθυνο για κάτι τέτοιο? Να έχω μπροστά μου το αγαπημένο μου γκρουπ σε τρελά κέφια, το κοινό πιο έτοιμο από ποτέ να τα σπάσει όλα, και εγώ να προσπαθώ να κλέψω τον ρυθμό από τους μπροστά μπας και ξεγελάσω τον εαυτό μου και κουνηθώ λιγάκι. Και σαν να μην φτάνει αυτό, μία εμείς οι φανατικοί καπνιστές, μία οι ξεχασμένοι από τα 80ς με τα καπνογόνα, δεν ήθελε πολύ να μετατρέψουμε τον χώρο σε θάλαμο αερίων. Είχε τόσο καπνό που δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα, πού να δεις την σκηνή. Δεν λέω, ρομαντικά ήταν. Πόσοι και πόσοι βρέθηκαν στα στιβαρά μπράτσα των σεκιουριτάδων λιπόθυμοι από την ασφυξία. Αλλά το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο. Το Tae Kwon Do είναι ο πλέον πολυμορφικός χώρος και πανεύκολα γίνεται και κρεματόριο. Τα κλιματιστικά είτε ήταν κλειστά ή τα είχαν βάλει στο ζεστό, κίνηση που οδήγησε στην κορύφωση του δράματος, όταν άνοιξαν οι πόρτες και μπήκαν και οι τζαμπατζήδες. Ο ένας ήταν πλέον πάνω στον άλλον, άντρες χωρίς μπλουζάκια να ψεκάζουν τους πάντες γύρω τους σε ακτίνα πέντε μέτρων με τον ιδρώτα τους, κεφαλάκια κοριτσιών να ξεπροβάλλουν γεμάτα αγωνία να κλέψουν μια ανάσα. Το κλουβί με τις τρελές. Εγώ, έτσι, όσο κέφι και να υπάρχει, δεν διασκεδάζω. Όσο τέλειο και να είναι το κοινό, τι να το κάνω αν δεν ακούω. Το αυτονόητο δηλαδή. Σαν να παίζουμε στην έδρα μας, να είναι τίγκα το γήπεδο και να τρώμε πέντε γκολάκια για πλάκα και εγώ να λέω «είναι υπέροχα, δες τον κόσμο μας». Ε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Έφυγα απογοητευμένη, αηδιασμένη, οργισμένη. Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να θυμάμαι από αυτήν την βραδιά, αλλά είναι αδύνατον να την ξεχάσω. Το μόνο καλό σε αυτό είναι πως αν ακούσω ξανά για συναυλία στο Tae Kwon Do, θα προτιμήσω να κάτσω σπίτι και να την δω την επόμενη μέρα στο youtube.  Σίγουρα θα είναι πολύ πιο ευχάριστη εμπειρία.

Eva Me.

Photos: Olga K.