Τείνουν να εξελιχθούν σε καλά "πελατάκια" των εγχώριων συναυλιακών χώρων και καλά κάνουν. Λίγο η (δικαιολογημένη) αποδοχή που πάντα λάμβαναν κατά τις επισκέψεις τους, λίγο η φρέσκια τους δουλειά που μόλις λίγες μέρες έχει που κυκλοφορεί, προμήνυαν ένα αρκούντως ενδιαφέρον και χορταστικό event. Και, για να πω την αλήθεια, με απογοήτευση αντίκρισα το θέαμα ενός σχεδόν άδειου Gagarin. Οικονομική κρίση; Συναυλιακή υπερφόρτωση μέσα στο συγκεκριμένο τριήμερο; Ή μήπως πλέον και οι I Like Trains αρχίζουν να "καταχωρούνται" ως μπάντα που δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες συναυλιακές εκπλήξεις και συγκινήσεις; Το τελευταίο θα ήταν ιδιαίτερα κρίμα. Γιατί αποτελούν ένα συγκρότημα που δουλεύει πολύ σκληρά πάνω στον ήχο και τα κομμάτια του προκειμένου να πετύχει το ιδανικό αποτέλεσμα, διατηρώντας ταυτόχρονα ένα εξαιρετικά χαμηλό προφίλ που μόνο συμπαθείς μπορεί να τους κάνει - η πρόσφατη συνέντευξη τους στο postwave επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Τελικά είναι επίπονο να επιλέγεις την αφοσίωση στη μουσική σου αγνοώντας τις επιταγές των δισκογραφικών, των managers, των παραγωγών, των όποιων παρατρεχάμενων. Θα αναγκαστείς να "παίζεις μπάλα" με μικρές δισκογραφικές, μισογεμάτους συναυλιακούς χώρους, ίσως και αβεβαιότητα, με μόνη ανταμοιβή την ικανοποίηση από το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Το κοινό -λογικά - θα το εκτιμήσει, οι ίδιοι όμως πόσο θα μπορέσουν να το αντέξουν;

Την μάλλον ψυχρή ατμόσφαιρα δοκίμασαν να ζεστάνουν οι Absent Without Leave και δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα. Πιστεύω ότι αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές προτάσεις στο χώρο του post rock - δεν είναι ιδιαίτερα καινοτόμοι για το είδος, ωστόσο οι συνθέσεις τους είναι σφριγηλές, μεστές και ολοκληρωμένες. Ήμουν αρκετά  περίεργος για το πόσο μπορούν να υποστηρίξουν τα κομμάτια τους σε ένα live και η αλήθεια είναι ότι έκαναν μεγάλη χρήση προηχογραφημένων μερών, παρ' όλα αυτά όμως οι εντυπώσεις που άφησαν ήταν θετικότατες. Δεν είναι μόνο ότι έχουν το χάρισμα να πλάθουν ατμόσφαιρα που "βάζει μέσα" τον ακροατή - τα κομμάτια τους είναι αυτοτελή και απόλυτα ολοκληρωμένα. Μόνο "γέμισμα" τελικά δεν ήταν η παρουσία τους - έπαιξαν τρία τέταρτα της ώρας, έλαβαν το χειροκρότημά τους και προετοίμασαν το έδαφος με τον καλύτερο τρόπο για το main act.

Καλές 11 είχε φτάσει όταν οι I Like Trains ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin, ξεκινώντας πολύ σοφά και όμορφα με τα A Father's Son και Sirens από το νέο τους δίσκο. Με ελαφρώς αλλαγμένη σύνθεση (λόγω ενός ατυχήματος του ντράμερ πορεύονταν με προσωρινο μέλος) αλλά καλή διάθεση, δεν έδειξαν να επηρεάζονται από τον ψιλοάδειο χώρο και φάνηκαν ορεξάτοι από την αρχή. Έχοντας παρακολουθήσει και την προ διετίας συναυλία τους στην Αθήνα, είχα την περιέργεια να δω πόσο ικανοποιητική θα ήταν η ενσωμάτωση στο setlist τραγουδιών από το φρέσκο He Who Saw the Deep και ομολογώ ότι οι προσδοκίες μου δικαιώθηκαν πλήρως. Τα νέα τους τραγούδια, αν και δε διαθέτουν το μεγαλείο των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών, παρέχουν ένα συναυλιακό αβαντάζ: Είναι  πολύ καλά δουλεμένα, συντομότερα σε διάρκεια, δένοντας όμως άψογα με το προσωπικό ύφος της μπάντας. Σαν αποτέλεσμα, όλο το live δεν έκανε κοιλιά ούτε στιγμή, παρά τη δεδομένα μελαγχολική έως ακραία απαισιόδοξη θεματολογία τους. Και μάλλον κανένας δε χαλάστηκε που ακούστηκαν σχεδόν στο σύνολό τους τα τραγούδια από το νέο δίσκο - σε ελάχιστες συναυλίες μπορώ να θυμηθώ καλύτερη εναλλαγή κομματιών, ύυφους και διάθεσης. Το live τείνει να εξελιχθεί στο δυνατό τους σημείο, έχουν αυτοπεποίθηση που φαίνεται σε κάθε τους κίνηση καθώς και απίστευτο δέσιμο και αυτό είναι πραγματικά πολύ αισιόδοξο για το μέλλον τους.

Και πώς να μην είναι το δυνατό τους σημείο όταν εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία των I Like Trains: Σκληρή δουλειά και επιμονή μέχρι να τελειοποιηθεί και το παραμικρό στοιχείο στον ήχο τους. Και όσο προφανές κι αν ακούγεται αυτό, άλλο τόσο δύσκολο είναι. Γιατί απαιτείται πραγματικά πολλή αγάπη και αφοσίωση από τον κάθε μουσικό μεμονωμένα για να βγει επί σκηνής το αποτέλεσμα που απολάυσαμε την Παρασκευή στο Gagarin. Τα μέλη τους διέθεταν υποδειγματική αλληλοκάλυψη, τα πάντα ακούγονταν όσο καθαρά και δυνατά έπρεπε, ακόμα και ο ντράμερ έπαιζε σα να είχε χρόνια εμπειρίιας με το συγκρότημα στην πλάτη του. Και εννοείται πως η ερμηνεία του David Martin έκλεβε κάθε στιγμή την παράσταση. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ακούγεται ζωντανά όπως και στο cd: Έχει αυτή τη βαριά, μελαγχολική χροιά στη φωνή του αλλά καταφέρνει να μην φαίνεται ούτε στιγμή γλυκανάλατα καταθλιπτικός. Ήταν δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν το συγκρότημα αποδίδει καλύτερα στις χαμηλότερες (No Military Parade, We All Fall Down) ή τις πιο υψηλές στροφές (Twenty Five Sins). Σε κάθε νότα τους πέτυχαν να κρατήσουν τον κόσμο προσηλωμένο και για μιάμιση παρά κάτι ώρα μας μετέφεραν όλους στη μαγεία τους. Το αποκορύφωμα ήρθε με την φανταστική, οργιαστική εκτέλεση του Terra Nova - ένα καταπληκτικό κομμάτι παιγμένο με άψογο τρόπο που συνόψισε σε πέντε λεπτά την πεμπτουσία ενός πετυχημένου live: Ένταση, ψυχή, τεχνική, συναίσθημα. Ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. Και ούτε που χρειάστηκαν οι I Like Trains την υποστήριξη από οπτικό υλικό που τόσο επιτυχημένα είχαν χρησιμοποιήσει προ διετίας. Η μουσική μίλησε μόνη της - και μίλησε υπέροχα.

Πραγματικά, ήταν ένα από τα λίγα live που δυσκολεύομαι να βρω το παραμικρό ψεγάδι. Και είναι πολύ κρίμα που με το ζόρι μόλις 150-200 άτομα βρέθηκαν εκεί να το παρακολουθήσουν. Δεν ξέρω πότε θα τους ξαναδούμε από κοντά, ξέρω όμως ότι ανέβασαν πολύ υψηλά τον πήχυ και πως εδραίωσαν για τα καλά τη θέση τους στις καρδιές του συναυλιακού κοινού. Η φρεσκάδα στον ήχο τους και οι νέες ιδέες στη δουλειά τους μπορεί να μην οριοθετούν κάποια συγκλονιστική αλλαγή (δεν την χρειάζονταν εξάλλου), αλλά δείχνουν ότι οι I Like Trains είναι ένας ζωντανός οργανισμός που βρίσκεται σε μία πολύ καλή φάση της πορείας του. Μακάρι να συνεχίσουν με την ίδια όρεξη και στη συνέχεια.

Κωνσταντίνος Γούλας