«Xάος». Ονομάζεται η απρόβλεπτη συμπεριφορά που παρουσιάζεται σε ένα ντετερμινιστικό σύστημα εξαιτίας της μεγάλης ευαισθησίας του στις αρχικές συνθήκες. Είναι ο κανόνας ενός αλλοπρόσαλλου κόσμου (όπως η μουσική) όπου όταν κάτι επηρεάσει τα αρχικά του στάδια, τότε ο ίδιος ο κανόνας παύει να υπακούει στις βασικές και αρχικές του σταθερές, ίσως τις αξίες του, τους νόμους και τις παγιωμένες αντιλήψεις, έτσι ώστε κανένας μα κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις αλλαγές που θα συμβούν στο άυλο σώμα της έκφρασης. Ο «ελκυστής» (ή ίσως και «δημιουργός» στην δική μας περίπτωση) είναι αυτό που θα προσπαθήσει να παγιώσει μια νέα κατάσταση, η οποία...

... δεν υπάρχει «οποία». Έχετε σκεφθεί τι θα γινόταν αν οι Queen δεν προσέθεταν το «οπερετικό» μέρος το Bohemian Rhapsody και αν ο Jimmy Hendrix δεν έπαιζε στα όρια τους ενισχυτές του; Αν τα blues δεν είχαν βγει σαν λύτρωση μέσα από την ψυχή των έγχρωμων σκλάβων από την Αφρική, όπως το ρεμπέτικο στην δική μας Ελλαδίτσα; Πάνω σε αυτό το χάος, την αταξία, την αβέβαιη συμπεριφορά πατάνε υπέροχα όλα τα post-rock, και όχι μόνο, συγκροτήματα. Αψηφώντας τις κλασσικές φόρμες δημιουργίας τραγουδιών. Η μουσική αναδυόμενη μέσα από οποιαδήποτε λογής μηχάνημα, μουσικό όργανο ή φωνητικές χορδές σκάει μέσα στο μυαλό των ακροατών και αναλόγως της μεταβλητής που έχει ο καθένας στην ψυχή του, μπορεί να του δημιουργήσει μια εκστατική στιγμή αλλά και να... τον καταστρέψει.

Βασισμένοι στην αταξία που μπορεί να προκαλέσει μια εναλλαγή της μελωδίας ή του ρυθμού στα ντραμς μας έφεραν πολύ ωραία την Κυριακή το βράδυ οι This Will Destroy You και οι δικοί μας Misuse. Ξεκινώντας όμως από τους δεύτερους μπορούμε να πούμε ότι σαν μουσική ήταν πιο πλήρης. Γεμάτη από εφέ και καθαριστικές εξάρσεις, ήταν η μουσική των Misuse που ξέρουμε. Τα πλήκτρα δεν ακουγόντουσαν τόσο δυνατά όσο έχουμε ακούσει (για παράδειγμα) στην ηχογραφημένη έκδοση του πολύ όμορφου 2^ου άλμπουμ τους April. Μεγάλο αρνητικό ήταν ότι υπήρχαν πολλά άτομα που δεν ήξεραν την μπάντα και θεώρησαν καλό να πιάσουν κουβέντα, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα συνεχόμενο βουητό και να κρατά την μπάντα τουλάχιστον στα μάτια μου κάπως κρύα (καθαρά από άποψη οπτική). Στην συνέχεια και ειδικά προς το τέλος τους είδαμε να αφήνονται ελεύθεροι έτσι ώστε να εισπράττουν όλο και περισσότερα χειροκροτήματα για μια μπάντα που αξίζει. Αξίζει να επισημάνουμε ότι συνεχώς  υπήρχαν κάποια θεματάκια με το setting των μηχανημάτων αλλά σκασίλα μας. Όλα ακουγόντουσαν στα αυτιά μας τέλεια και ειδικά όταν εκείνο το μικρόφωνο που έπεσε έφαγε και μια κλωτσιά για να μην το ξανακάνει.

Οι headliners της βραδιάς, από την άλλη, ήταν πιο straightforward. Βασισμένοι στο μοντέλο της μουσικής όπου ζουν σε ένα σύστημα ξεχωριστά με 3 διαφορετικά μέρη. Την κιθάρα που κρατά το βασικό μουσικό theme/μελωδία, την δεύτερη κιθάρα που δημιουργεί τους ambient ήχους/shoegaze ατμόσφαιρα και τέλος το ντουέτο μπάσο και ντραμς όπου ήταν αρκετά από το να δώσουν βάθος σε μια πιο μίζερη doomgaze ατμόσφαιρα έως και να ανατινάξουν το μυαλό. 4ς περσόνες πάνω στην σκηνή που όλη την ώρα που έπαιζαν δεν έβγαλαν μιλιά. Ίσως και να μίλησαν κάπου στην μέση, δεν θυμάμαι... απλοί, απλά ντυμένοι, χωρίς μυστήριο και δηθενιά. Ήταν ωραίο να βλέπεις πότε ο Donovan "Dono" Jones, μπασίστα του γκρούπ, κατασκόπευε την Chris "Royal" King πότε θα τελειώσει με τα reverb εφέ του και πότε τον Alex Bhore, ντράμερ, έτσι να αρχίσουν να χτυπάνε δυνατά, ο ένας τα χοντρά strings και ο άλλος τα cymbals του με μανία. Το σημαντικό ήταν ότι ο ήχος τους ήταν πολύ προσεκτικά σχεδιασμένος. Δυο μπάντες, λοιπόν, τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές συνάμα, έφεραν ένα αποτέλεσμα το οποίο κύλησε πανέμορφα από τους Misuse στους TWDY σε αυτό τον τόπο των περίεργων ήχων που αξίζει να το ζεις από κοντά.

Εν τέλει, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να του προσφέρει ένα δημιουργημένο «ηχοτόπιο» όσες φορές κι αν το έχεις ακούσει σε δίσκο.  Δεν ξέρεις τι καιρό θα κάνει εκεί μέσα ή ποιον μπορείς να συναντήσεις. Στο καθόλου ντετερμινιστικό σύστημα της μουσικής η πεταλούδα που θα δημιουργήσει το φαινόμενο του χάους ίσως είμαι εγώ, ίσως κι εσύ.  Μπορείς να μάθεις την αλήθεια μονάχα όταν έχει ήδη τελειώσει. Να αναφωνήσεις... this has already destroyed me.

PS:  Δεν ταίριαζε στο βασικό κείμενο άρα θα παραθέσω εδώ το αιώνιο παράπονο μου. Σε έναν χώρο παλιό όπως το Gagarin 205 ίσως να μην φανούν οι αδυναμίες όταν φιλοξενείς ονόματα από τον χώρο (π.χ.) της metal ή σκληρής rock. Το έχουμε δει. Όταν όμως περιμένεις συγκροτήματα που είτε το μπάσο, είτε τα πλήκτρα, καταφέρνουν να συντονίσουν και να κάνουν τα ηχεία σου να ακούγονται σαν φρουτοζελέ Γιώτης που έχει βραχνιάσει από το πολύ τσιγάρο πρέπει να μάθεις αργά η γρήγορα ότι είναι καιρός για ένα σχετικό φρεσκάρισμα στα ηχητικά, γιατί ο υπόλοιπος χώρος κρατιέται μια χαρά ακόμη! Ααααα, κι εσείς εκεί πίσω, βγάλτε τον σκασμό γιατί θέλω να ζήσω την εμπειρία που μου προσφέρεται απλόχερα, δεν έχω έρθει για να κάνω chat. 

Δημήτρης Balidor Κουτσομιχάλης