Η Dirty Granny έδωσε για μια ακόμη φορά ζωή στις σκοτεινές φιγούρες των παραμυθιών της, το παρασκευοσάββατο που μας πέρασε, στο θέατρο Badminton. Ομολογουμένως, ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να γίνω μέρος αυτής της τόσο ιδιαίτερης εμπειρίας -να νοσταλγήσω και λιγάκι τη γιαγιά μου με τις ιστορίες της εδώ που τα λέμε- και να διαπιστώσω απο κοντά τι σόι παραμύθια είναι αυτά. Προφανώς οι ομοιότητες μεταξύ των δυό γιαγιάδων σταματούν σύντομα, μιας και πέρα από το ταξίδεμα στο χώρο του φανταστικού (και του όχι και τόσο μακρινού «άλλου»), οι ιστορίες ετούτης εδώ της γιαγιάς είναι βγαλμένες απ' την πιο σκοτεινή και λιγότερο καλογυαλισμένη πλευρά του καθρέφτη, εκείνης που όλο και καταπνίγουμε κι όλο και ξεγλιστράει. Η ιστορία ενός «θρύλου» της εν λόγω πλευράς, του serial-killer Ed Gein, ειδωμένου από την otherworldly οπτική γωνία των Dirty Granny Tales, ήταν το αντικείμενο του αποψινού παραμυθιού...

Στην παράσταση ξεδιπλώθηκε ένα φανταστικό ταξίδι στο... «τελευταίο ταξίδι» του σκοτεινού αυτού πρωταγωνιστή, τον θάνατό του και την υποδοχή και κρίση του απ' τις υπόλοιπες ψυχές του κάτω κόσμου. Παλιά και νέα τραγούδια, συνδυασμένα υπό το πρίσμα του συγκεκριμένου θεματικού προορισμού, συνέθεσαν ένα μουσικό puzzle απόγνωσης, αποστροφής, αγωνίας, και υπαρξιακής ανησυχίας. Οι ήρωες-σκιές του σκοτεινού αυτού δράματος πήραν σάρκα και οστά μέσα απ'την αρμονική συνεργασία μουσικής, χορού, σκηνικών, και λοιπών οπτικών μέσων. Οι ίδιοι οι μουσικοί, με την επιβλητική τους παρουσία στη σκηνή -σαν μέλη μιας μακάβριας ορχήστρας- και την αρτιότητα της εκτέλεσης των κομματιών, ήταν ταυτόχρονα μαέστροι και συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ψυχής του Ed Gein, απ'την άφιξή του στον Άδη ως την κρίση του, και προς μια κάθαρση που δεν θα'ρθει ποτέ (ή μήπως όχι..).

Οι χορογραφίες-εικόνες -που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες ίσως- πλαισίωσαν επιτυχώς τις αφηγήσεις της Dirty Granny, με αποκορύφωμα την πολύ όμορφη εκτέλεση του αγαπημένου Twins, το χορό του μικρού κοριτσιού με την κυνηγημένη ψυχή του Ed Gein, αλλά και το εκπληκτικό και σκηνογραφικά άριστο φινάλε του έργου. Μοναδικό μου παράπονο απ'την παράσταση -κι αυτό επειδή οι Dirty Granny Tales έχουν ανεβάσει ψηλά τον πήχυ- ήταν τα σχετικά μέτρια visuals που ναι μεν δεν παρέσυραν το γενικό επίπεδο της όλης οπτικοακουστικής εμπειρίας, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν την βοήθησαν και να απογειωθεί.

Όσον αφορά τη γενικότερη συναυλιακή τους παρουσία, οι Dirty Granny Tales πληρούν όλες τις προυποθέσεις, τόσο από πλευράς concept και συνθέσεων, όσο και εκτελεστικής δεινότητας και επαγγελματισμού, για να παρασύρουν τον ακροατή τους -αν όχι σε μια απλά ευχάριστη βραδιά- σ'ένα βαθύτατα υπαρξιακό ταξίδι στη γη της φαντασίας και των συμβόλων. Και καθώς «παίζουν» έντεχνα με τις ευαίσθητες χορδές μας, έχουν την ιδιότητα να μετατρέπουν τον ίδιο τον ακροατή -όπως και την υποφαινόμενη- σ'έναν μικρό παραμυθά.

Η φετινή παράσταση των Dirty Granny Tales, με τίτλο «Rejection», ανοίγει την πόρτα σ'ένα ακόμα σκονισμένο δωμάτιο του «αντεστραμμένου» κόσμου τους, και μέσα απ'τα αιώνια δίπολα αγάπη-μίσος και αποδοχή-απόρριψη θέτει ένα γνώριμο ερώτημα: «εσύ θα συμφιλιωθείς με την σκοτεινή πλευρά του καθρέφτη ή θα την απορρίψεις και θα γυρίσει να σε στοιχειώσει;». Φεύγοντας απ'το live, εκτός απ'τις γενικές εντυπώσεις τύπου «αν ήταν καλή η συναυλία», μπορείς να πάρεις μαζί σου εικόνες, συναισθήματα, και ερωτήματα και να τα επεξεργαστείς κάπου μόνος σου. Ή μπορείς να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να συνεχίσεις να ζεις φιλήσυχος...μέχρι την επόμενη φορά. Άλλωστε ήταν μόνο ένα ακόμα παραμύθι.