Όταν πρωτοάκουσα για την Ολλανδία, κάτι έλεγαν για τουλίπες και ανεμόμυλους. Αργότερα έλεγαν για ναρκωτικά. Όταν σταμάτησαν να μου λένε βλακείες, έμαθα πως Ολλανδία είναι η χώρα που έχει βγάλει τους Cobra και τους Provos, τον Βαν Γκογκ και τον Ρέμπραντ, τον Σπινόζα, κι ένα ιδιαίτερα μαχητικό κίνημα καταλήψεων σπιτιών το οποίο με την σειρά του έβγαλε τους Ex (κι ας μου συγχωρηθεί η γραμμική ιστορία εδώ). Και αφού μετά από χρόνια η ολλανδική κυβέρνηση αποφασίζει να επιτεθεί σε όσα οι καταληψίες είχαν επιτύχει, κάνοντας ξανά παράνομες τις καταλήψεις σπιτιών και σκεπτόμενη να επεκταθεί στην απαγόρευση της συγκατοίκησης αν δεν υπάρχει βιολογική συγγένεια, περνάμε σε μία State of Shock και στην οργισμένη επιστροφή των Ex. Ακόμα κι αν η μυθολογία το θέλει σε πικάπ εφηβικού δωματίου 3 τ.μ. η δύναμη του πανκ δεν βρίσκεται στα σπιτικά ηχεία. Και ο καταπληκτικός τελευταίος δίσκος των Ex, "Catch My Shoe" είναι αδιαμφισβήτητα πανκ..

Γρήγορες μελωδίες με κοφτές παύσεις, οργισμένοι στίχοι για την κοινωνία του ελέγχου και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, ρήξη με τις μουσικές κανονικότητες και ενσωμάτωση μουσικών στοιχείων που πηγάζουν από τους πολιτισμούς που παράγει η εκμετάλλευση.

Αξίζει να σχολιαστεί η ευκολία με την οποία η φωνή της εκμετάλλευσης γίνεται εκμετάλλευση και η ίδια. Προφανώς, εδώ δεν είναι χώρος για να εντοπίσουμε τις συνδεσεις του έργου των Ex με την σύγχρονη παραγωγική διαδικασία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σχολιάσουμε την τιμή του εισιτηρίου που αφ' ενός μείωνε πάρα πολύ την εμπειρία της συναυλίας (καθώς έδινε ειρωνική χροιά στο περιέχομενο των στίχων) και αφ' ετέρου οδήγησε σε ένα άδειο (για τα δεδομένα του) gagarin. Ένα gagarin στο οποίο έπαιζες μπάλα θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά καθώς έχουμε μάθει να χαμογελάμε πειθήνια στο πρόσωπο του 20ευρου, θα προτιμήσουμε την διατύπωση "ενα gagarin για ασταμάτητο χορό".

Το μεγαλύτερο μέρος του σετλιστ απασχόλησε ο τελευταίος τους δίσκος και εύκολα ανακάλυπτε κανείς ότι το στούντιο δεν μπορεί να αποτυπώσει την δύναμή των Ex. Η κομψότητα των παραγωγών τους - στην οποία για κάποιον άγνωστο λόγο επιμένουν - απαιτεί να θάβονται τα γδαρσίματα και η άγρια παραμόρφωση των εγχόρδων, να προτιμάται η καθαρή άρθρωση αντί του ουρλιαχτού και να τονίζονται οι έθνικ καταβολές των κρουστών εις βάρος της στιβαρότητάς τους. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ηλεκτρικό ήλιο όμως και στην ζωντανή αναπαραγωγή τους, οι συνθέσεις του "Catch My Shoe" μετατρέπονται σε πανκ δυναμίτες σοφιστικέ οργής. Κομμάτια όπως τα Double Order, Cold Weather Is Back και τα ανυπέρβλητα Maybe I Was The Pilot και 24 Problems γίνονται καλέσματα στα όπλα, απηχώντας παράλληλα την ρήση της Emma Goldman "If I Can't Dance To It, It's Not My Revolution", ενώ συγχρόνως, άνθρωποι με δύο φορές την ηλικία μου αλωνίζουν στην σκηνή, δίνοντας ένα πολύ καλό παράδειγμα του πώς πρέπει να αντιδράσει το κοινό ακούγοντάς τους.

Η εμφάνιση των Ex - ειρωνικά ξανά προς τις "ιδεολογικές" καταβολές τους - ήταν μία εξαιρετική επίδειξη επαγγελματισμού, όχι με την έννοια της πιστής εφαρμογής ενός καταστατικού επαγγελματικής ηθικής, αλλά με την εξαιρετική επεξεργασία αυτού που κάνουν και το εκπληκτικό ενδιαφέρον που δείχνουν προς το κοινό τους, πράγμα που μαρτυρά η δυσκολία τους να αφήσουν την σκηνή λόγω την εκκλήσεων από κάτω για συνέχεια. Έχοντας χάσει το μέτρημα με τα 3 ή 4 ανκόρ που περιελάμβαναν και τις "χρυσές επιτυχίες" τους State of Shock και Hidegen Fujnak a Szelek, θα περιοριστώ να πω ότι ήταν ένα μεγάλο κρίμα για όσους δεν κατάφεραν να (δώσουν 19 ευρώ για να) παρευρεθούν, καθώς σπάνια τέτοιες ζωντανές (με όλες τις μεταφορικές σημασίες της λέξης) εμφανίσεις λαμβάνουν χώρα στο μουσικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και όση κι αν είναι η περιρρέουσα απελπίσια, όπως πολύ σωστά το έχουν θέσει, "Why Be Afraid to Find Reason To Banquet?"