Απλά τα πράγματα. Αν αγαπάς το δείχνεις. Οι Walkabouts φορτώθηκαν την κούρασή τους από τους συνεχόμενους σταθμούς της περιοδείας τους και έπαιξαν τα κομμάτια τους όπως το ζήτησαν οι στιγμές μας που αυτά  έχουν συνοδεύσει. Κι ο κόσμος από κάτω φορτώθηκε τα δικά του προβλήματα, ενίοτε και τον διπλανό του από το στρίμωγμα, και ζούσε ξανά αυτές τις στιγμές αφήνοντας τα χρόνια δισκογραφικής και συναυλιακής απουσίας των αγαπημένων Walkabouts να σιγοκαίγονται στο δυνατό και εγκάρδιο χειροκρότημα που ξέσπαγε λίγο πριν τελειώσει κάθε τραγούδι. Η μουσική του Chris και της Carla έχει σύμμαχό της το χρόνο, περισσότερο ακόμα και απ'όσο τον έχουν στο πλάι τους τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους και οι φωνές τους. Ίσως γιατί ταξιδεύει τόσο που ο χρόνος δεν την προλαβαίνει. Ίσως να μην  ασχολείται καν. Μετά το τέλος της συναυλίας, η πόλη και το σκληρό της πρόσωπο φωτίστηκε από πολλά ζεστά χαμόγελα, οι σκοτεινές γωνιές της έμοιαζαν, έστω για λίγο, πιο ακίνδυνες...

Το Κύτταρο ζούσε κάτι από παλιές δόξες με τον κόσμο να γεμίζει το χώρο από νωρίς και τις προβλέψεις για sold out να επαληθεύονται εύκολα. Η ευγενική ορχηστρική μουσική των συμπατριωτών Burgundy Grapes προσπάθησε να τιθασεύσει την ανάγκη του κόσμου να βρει μια καλή θέση, να συζητήσει για τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά, να βρει ποτό, να συνειδητοποιήσει ότι δε γινόταν να πάρει ποτό, να σχολιάσει, να φωνάξει. Οι ιδιοτροπίες του ελληνικού κοινού είναι αρκετές, γνωστές και αυξανόμενες. Τι καλλιτέχνες όμως θα ήταν οι Burgundy Grapes αν δεν τα κατάφερναν;  Τσέλο, βιολί, μαντολίνο, μελόντικα, μικρές λεπτομέρειες ήχων που ξεγελούν τις συνήθεις instrumental δομές, φτιάχνουν κομμάτια σαν παιχνιδίσματα λεπτών αισθήσεων. Θα τους συναντάω στην αμεσότητα των A Hawk and a Hacksaw, στην παιδικότητα των Piano Magic, στην απλότητα των Gnac. Καλεσμένη τους η Melanie Foulon, που με τη λεπτή εύθραυστη φωνή της μας χάρισε στο κλείσιμο μια ιδιαίτερη εκδοχή του Hallelujah του Cohen. Για κάποιους σήμαινε «Αλληλούια τελείωσε». Οι υπόλοιποι θα τους ξανασυναντήσουν στο 6 D.O.G.S. στις 6 Φεβρουαρίου. Μας εξήγησαν για κάποιο λόγο ότι το όνομά τους σημαίνει Σταφύλια Βουργουνδίας και έφυγαν. Ήταν η ώρα των Walkabouts.

Every river will burn. Το Dustlands, ήταν ο δίσκος που άκουσα αρχικά με βαθιά ανακούφιση, μετά με δυσπιστία και τελικά με βεβαιότητα ότι τα πράγματα στους πραγματικά αγαπημένους καλλιτέχνες αλλάζουν λιγότερο απ'όσο φανταζόμαστε ή θέλουμε. Για πολλούς ήταν η στιγμή λες και ανέβαινε στη σκηνή ένα συγκρότημα φίλων τους, σαν να προσπαθούσαν να πνίξουν μικρά χαμόγελα αμηχανίας και χαράς. Οι φωνές, τα πρόσωπα, οι κινήσεις, ο ήχος, απαράλλαχτα σαν από ...κάποτε, όποτε κι αν ήταν αυτό για τον καθένα. Στην παρουσία της Carla Torgerson όλα γίνονται εύκολα. Η αγάπη που λέγαμε. Αν η φωνή του Chris Eckman είναι για διηγήσεις Murder Ballads, αυτή της Carla είναι το φιλικό χάδι και το «ψέμματα είναι» μετά από κάθε τέτοια διήγηση.

Το ρυθμικό Dustlands, συνδέθηκε με το υπέροχο Rebecca Wild του Devil's Road. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις αυτό το ζευγάρι μουσικών να φτιάχνουν έναν αποκλειστικό πυρήνα μαγείας πάνω στη σκηνή, στις κινήσεις και τα μεταξύ τους βλέμματά τους να μπλέκονται οι λέξεις και οι εικόνες των κομματιών. Το Devil's Road έγινε Nighttown, αυτό Ended Up A Stranger,  New West Motel , Acetylene, και ξανά. Όλα έδεναν ιδανικά, σαν τις φωνές τους. Δυναμικά ροκ τελειώματα έκλεισαν κομμάτια όπως το Soul Thief, Acetylene, Long Drive In A Slow Machine, και φυσικά το γνωστό Jack Candy.

Έσκισαν το Grand Theft Auto σε μια σχεδόν δεκάλεπτη εκτέλεση αφού το έμπλεξαν με το State Trooper του Springsteen και ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα. Μας θύμισαν την ομορφιά του Lazarus Heart (we go nowhere, we just get smaller in the distance...).Τραγουδήσαμε το The Light Will Stay On χαμηλόφωνα, όπως γίνεται όταν το ακούει ο καθένας μόνος του για να μη διαταράξει το μοναδικό μελωδικό μυστήριό του, και ξεσπάσαμε στο απρόσμενο δώρο του Glad Nation's Death Song, άλλη μια κορυφαία στιγμή του New West Motel που όλο και κάποτε θα είχε αφήσει άφωνους και εκστασιασμένους τους Sons and Daughters.

Αφιέρωσαν το συγκινητικό Prayer For You στις δυσκολίες που περνάει ο κόσμος, χωρίς να πολύεμπιστεύονται τις διατυπώσεις ή και την ίδια την αφιέρωση. Δύο encore, πολλή κιθάρα, αληθινά «thank you", παρατεταμένα χειροκροτήματα που βιάζονταν να ξεσπάσουν, η μουσική του Dustlands που βρήκε τη θέση της δίπλα σε τόσο αγαπημένες παλιές μελωδίες, πρόσωπα «γεμάτα» που προσπαθούσαν και έβρισκαν τρόπο να εκφραστούν στο άκουσμα κομματιών για αποκαλυπτικές περιπλανήσεις, αγάπη, δύσκολα τοπία και μοναξιά. Οι Walkabouts μας χάρισαν μια δική τους μεγάλη βραδιά. Απλά τα πράγματα. Και τόσο σίγουρα.