Συναυλιακά ο Ιούνιος είχε απ'όλα. Γνωστούς, άγνωστους, τους παλιούς, τους νέους, τον παλιότερο, τους σκληρούς, τους φλώρους, τους περίεργους, και μάλλον όλα αυτά πήγαν μια χαρά από άποψη προσέλευσης κόσμου και μουσικής ικανοποίησής του. Μάλλον οι περισσότεροι σε κάθε live, δίνανε ένα τελικό ραντεβού στο Ejekt, και έτσι η Πλατεία Νερού προχθές πλημμύρισε από κάθε είδους φίλο της μουσικής που είπε να πιστέψει στη δυναμική των συγκροτημάτων του σετ, στην πιθανότητα δροσιάς δίπλα στη θάλασσα, στο προπέρσινο πανηγύρι των Kasabian. Το Ejekt αποδείχτηκε ότι ήταν η συναυλία του καλοκαιριού από απήχηση και ενέργεια, και κυρίως γιατί ήταν το event που συγκέντρωσε τον πιο νέο κόσμο σε ηλικία, που παραδοσιακά ξέρει να τα δίνει όλα μπροστά στους μουσικούς ήρωές του. Δυνατή μουσική, μπύρες, t-shirt με όλες τις μπάντες που μπορεί να γνωρίζει κάποιος, καλή δουλειά από τους διοργανωτές, ελπίδες για ένα μαγικό ελικόπτερο που θα μοίραζε μπύρες, χώρος να κάτσεις, να δεις, να χτυπηθείς, να μιλήσεις, να χαθείς και να βρεθείς με γνωστούς. Η καθημερινότητα μας καταδιώκει και κοντεύει να μας ρίξει στη θάλασσα αλλά στην άκρη της πρόλαβε και στήθηκε ένα μεγάλο πολύωρο ροκ πάρτυ.

White Lies, Editors, Darkside, Kasabian ήταν τα μεγαλύτερα ονόματα, το καθένα με τη δικιά του σχέση με το ελληνικό κοινό. Οι White Lies επανήλθαν στη χώρα μας μετά από χρόνια, στα οποία κέρδισαν πολύ κόσμο και αναγνώριση, με επιτυχίες και εκρηκτικά live. Οι Editors, τα έχουν καταφέρει μια χαρά παρά τα μουσικά σκαμπανεβάσματά τους, και οι Kasabian παίζουν σε ραδιόφωνα, τηλεόραση, club, πάρτυ, ηχογραφημένα χαλιά μηνυμάτων σε εκνευριστικές αναμονές κλήσεων σε κινητά εδώ και 10 χρόνια. Το live τους πριν δύο χρόνια στον ίδιο χώρο αποδείχτηκε ότι τράβηξε πολύ κόσμο και φέτος, και μπορεί να μην άφησαν πίσω τους συντρίμμια, αλλά οι ευτυχισμένες ιδρωμένες φάτσες πολλών στο τέλος υπόσχονται κι άλλα τέτοια δυναμικά ραντεβού. Ο Nicolas Jaar με τους Darkside, συστήθηκε για πρώτη φορά με τον παράταιρο ήχο του για τη βραδιά, αλλά έρχεται η μέρα που θα γεμίσει ασφυκτικά κάποιο σχετικό αθηναϊκό club. Γενικά μια χαρά τα πήγανε όλοι, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά γιατί είχε και έχει ζέστη.

White Lies στα κάρβουνα

Είπαμε, ζέστη. Βγήκαν δυστυχώς για αυτούς στην ώρα τους, με τον ήλιο να έχει ανάψει τα τσιμέντα της Πλατείας Νερού, αλλά αρκετό κόσμο να περιμένει να τους δει. Απλοί, με ενέργεια που ξεχειλίζει από τα δυνατά post punk ριφ τους και τους μελοδραματικούς στίχους τους και διάθεση για να περάσουν καλά με ο,τι έχουν να μεταδώσουν στο κοινό τους. Απ'το To Lose my Life έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια και η δισκογραφική συνέχειά τους έχει προκαλέσει διαφορετικά είδη σχολίων, αλλά για τις συναυλίες τους θα καταλήξει κανείς πάνω κάτω σε ο,τι είδαμε. Δυναμισμό, επικοινωνία με το κοινό, κιθάρες, παθιασμένους μουσικούς και κοινό, παιχνίδια με το φως των μελωδιών και το σκοτάδι των στίχων. Πολύ ωραίες στιγμές τα Farewell to the Fairground, To Lose my Life, Big TV και φυσικά το Bigger than us που έκλεισε το ιδρωμένο σετ τους. Highlight το ταίριασμα της κίτρινης κιθάρας του τραγουδιστή με την ίδιου χρώματος κάλτσα, για να μαθαίνουν οι επίδοξοι μουσικοί.

Όλοι για έναν...

Τους Editors τους άφησα χωρίς δισταγμό στο ντεμπούτο τους, στο μαύρο εξώφυλλό του και το Munich. Από τότε προφανώς και κύλησε νερό στο αυλάκι, τα σχόλια που διάβαζα και άκουγα για τις συναυλίες τους ήταν διθυραμβικά, οι ίδιοι στα μάτια μου αποφάσισαν αποτυχημένα να προσπαθήσουν να μη μείνουν άλλο ένα μετριοκαλό συγκρότημα αναβίωσης παλιού σκοτεινού ήχου. Ο Μπρέλλας στο review της πρόσφατης συναυλίας των Simple Minds θα γράψει «Οι Simple Minds έγιναν το 1984 αυτό που πασχίζουν και δε θα καταφέρουν ποτέ οι Editors για παράδειγμα. Μια stadium - rock μπάντα που μπορεί να παίζει μπροστά σε 30.000 κόσμο κρατώντας τον εναλλακτικό της χαρακτήρα», αλλά ρε γαμώτο, όσο καλά κι αν πέρασα στους Simple Minds, όπως και να το κάνουμε, οι Simple Minds έμειναν με το rock και το stadium ανήκει στους Editors. Αν έβλεπε κανείς την τρέλα που πέρναγε ο Tom Smith στους από κάτω, αντιλαμβανόταν μια τρελή σχέση πλήρους παράδοσης στις κινήσεις και το ιδιότυπο one man show του, μια σχέση που σε συνδυασμό με το «δεύτερο» ρόλο των υπόλοιπων μουσικών, αποτελεί το πιο δυνατό ή χαρακτηριστικό αν θέλετε σημείο των live του group, που ξεπέρασε τα ίδια τα τραγούδια. Tην παρουσία του Bono στα νιάτα του μου θύμισε, με περισσότερες σπασμωδικές και ξαφνικές κινήσεις βέβαια, με την ίδια προσήλωση στον κάθε ήχο του κάθε κομματιού. Όπως και να ‘χει, ο κόσμος βρήκε την ευκαιρία να εκστασιαστεί στο Munich, Bones και An End has a Start, τη βαρύτονη φωνή, την κιθαριστική ορμή του Ton Of Love και στο αντάξιο τελείωμα με το χορευτικό, ογκώδη ήχο του Papillon. Οι Editors είναι οι παθιασμένες νότες των live τους. Δικαιούνται να κλείνουν τα μάτια και να πιστεύουν ότι αυτές αντηχούν σε γεμάτα στάδια.

Τώρα χορεύουμε, ή όχι;

Τα φώτα της μικρής σκηνής ξανάναψαν, κάποιοι μετακινήθηκαν προς τα εκεί, κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να ξεκουραστούν και να ευχαριστηθούν την υποτυπώδη δροσιά της νυχτερινής θαλασσινής αύρας, κάποιοι να πιάσουν καλύτερη θέση για το μεθεπόμενο live των Kasabian. Ο Nicolas Jaar με το project των Darkside, ξεκίνησε με μια ambient εισαγωγή το σετ του. Σίγουρα ένα από τα δυνατά ονόματα του φεστιβάλ, και μεγάλη προσοχή στραμμένη πάνω στις δουλειές του, ξεκίνησε να ξετυλίγει τη μουσική του με την ασφάλεια του αταίριαστου, το χώρο που ανήκε στη διαφορετικότητά του. Συνθέσεις που δε συγκρίνονται με τις δυσπρόσιτες προσωπικές του κυκλοφορίες, βασίζονταν σε μεγάλα κιθαριστικά μέρη που κάποια στιγμή έδεναν με σκοτεινά beat και ηλεκτρονικούς ήχους. Αρκετοί ακολούθησαν τη χαώδη ατμόσφαιρά των Darkside χορεύοντας υποτονικά, πολλοί περισσότεροι όχι. Το πάρτυ έπρεπε να συνεχιστεί, τι θέλει αυτός εδώ;

When the levee breaks

 Πιο έτοιμο έδαφος δε θα μπορούσαν να έχουν. Η νύχτα και η δροσιά της δικιά τους, το κοινό δικό τους πριν καν βγουν στη σκηνή, τα κομμάτια χιλιοακουσμένα, και 14.000 κόσμος έτοιμος για τα πολλά χιτ τους. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να στριμώξουν ένα live τους στην Αθήνα σε ένα Gagarin. Οι Kasabian έχουν ήδη ανάψει τη φλόγα με τα τόσα δημοφιλή τραγούδια τους, και στις συναυλίες τους μένει απλά να τα απογειώσουν και να βλέπουν τον κόσμο να ταλαιπωρείται από τους ύπουλα πιασάρικους ρυθμούς τους. Όχι ότι δεν τους αξίζει. Ταίριαξαν φιλόδοξα την αίγλη του κλασσικού ροκ με τη βρετανική indie σκηνή, και το κυριότερο, έπιασαν τους ταχείς ρυθμούς της σύγχρονης απαιτητικής σκηνής. Και έτσι γέμισε ο τόπος με το Fire, το Days are forgotten, το Where did all the Love Gone και τα υπόλοιπα. Η προηγούμενη εμφάνισή τους στα πλαίσια του ίδιου φεστιβάλ έμεινε σαν ορισμός ξέφρενης συναυλίας, και κανείς δεν είχε έρθει για να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο. Το Underdog ήταν η πρώτη σοβαρή αφορμή, για να ακολουθήσουν κι άλλες. Κάπου εκεί και στο επόμενο Where did all the love gone?, άρχισε να φαίνεται ότι το πάρτυ ξεπερνούσε ακόμα και τους ίδιους, ότι οι πιο safe εκτελέσεις των κομματιών, σε αντιθεση με τον κάπως πιο βρώμικο προπέρσινο ήχο, δεν ακολουθούσαν το χαμό που γινόταν μπροστά τους. Κι έμειναν οι πάνω να προσπαθούν να ακολουθήσουν το προαποφασισμένο γλέντι των κάτω. Proxessed beats, Club Foot, η επί σκηνής παρουσία να βασίζεται στην cool κινητικότητα του Meighan και την πιο ροκ φαντεζί φιγούρα του κιθαρίστα Pizzorno. Τι να την κάνουν την επικοινωνία με το κοινό και τις παρεναίσεις, όταν όλοι τραγουδούσαν και χειροκροτούσαν τα πάντα; Το Fire ήταν άλλος ένας μικρός χαμός, το Praise you των Fatboy Slim έδεσε ωραία με το LSF και αποθέωση. Τιμή και δόξα στους ξεθεωμένους μπροστινούς.

Με τη διαφήμιση στις οθόνες για το επερχόμενο live των James να μοιάζει με αστείο -αν και ο Λυκαβηττός τους μπορεί να κοίταζε απαξιωτικά την Πλατεία όλη αυτή την ώρα- ο κόσμος αποχωρούσε. Κάποιοι αποφάσισαν να δώσουν συνέχεια στη νύχτα με τους techno ήχους του Paul Kalkbrenner, απωθημένο πολλών φίλων του ήχου, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είχε ήδη αρχίσει να παίρνει απόφαση την ταλαιπωρία της επιστροφής. Από μια μέρα που είχε δώσει στη μουσική τον πρώτο και τελευταίο λόγο.