ATARI TEENAGE MOTHERFUCKIN RIOOOOOOOOT!

Two thousand........twelve! Του πήρε δυο-τρία δευτερόλεπτα του Alec για να συνειδητοποιήσει και ο ίδιος σε ποιο έτος βρίσκεται όταν μας το ούρλιαζε την Παρασκευή στο Gagarin, αλλά τελικά τα κατάφερε. 2012. Χωρίς Carl και Hanin προφανώς. Να ξηγιόμαστε, μιλάμε για updated/upgraded[?] version τους. Το να μιλήσεις για τους ATR όπως είναι σήμερα δεν είναι εύκολο πράγμα. Η περσόνα του Alec Empire και η εμμονή του να μιλάει με τα ίδια λόγια για την κυβέρνηση, το σύστημα, την ελευθερία του λόγου και τους φασίστες εδώ και κοντά είκοσι χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται στην καλύτερη μια χαριτωμένη και πιθανόν inspiring σύγχρονη εκδοχή του πήτερ παν και στην χειρότερη η γραφικότερη ενσάρκωση ενός μπασταρδεμένου ‘10s  αναρχισμού. Με λίγα λόγια δεν πείθει ακριβώς. Από την άλλη η Nic Endo, που κόλλησε στην αυθεντική σύνθεση του γκρουπ το '96 και ξεχώρισε για την εντυπωσιακά παγερή και ανέκφραστη βαμμένη άσπρη μάνγκα φάτσα της με το ρεζίστανς, αλλά και για τα κολλητά δερμάτινα ρούχα της και τις ψηλοτάκουνες industrial μπότες της, καλείται τώρα να βγει μπροστά από τα μηχανήματα και να αντικαταστήσει την Hanin Elias. Χμ...

Την τριάδα θα συμπλήρωνε ένας CX KiDTRONiK. No idea ποιος είναι αυτός, να με συγχωρείτε. Δύσκολο πόστο, όπως και να το δει κανείς, που όταν έμεινε κενό από τον ξαφνικό θάνατο του Carl Crack, σήμανε και την διάλυση του γκρουπ μέχρι το σημερινό reformation, και αυτό λέει πολλά... 

Burn, Athens, Burn!

Αλλά είμαστε στο 2012, μην ξεχνιόμαστε. Οι Atari Teenage Riot ζωντανά στην Αθήνα. Σε μια πόλη γκρίζα, μίζερη, καταθλιπτική, υποτακτική, υπό μια διαρκή αόρατη απειλή εν μέσω μερικής αφύπνισης, που πραγματοποιείται σιγά σιγά, μην πάθουμε και όβερ ντόουζ Αλήθειας και καούμε. Οι Atari έμοιαζαν ιδανικό σάουντρακ σε αυτό το σκηνικό και οι διοργανωτές, φαντάζομαι, ευλόγως σκέφτηκαν πως θα ήταν καλή επιχειρηματική κίνηση να εκμεταλλευτούν αυτό το αμφιλεγόμενο "reunion" σε τέτοιους καιρούς που ακόμα και αυτοί που αναζητούν την επανάσταση σε ένα σύνθημα, μπορεί και να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να καταλήξουν στο gagarin προκειμένου να ξεσπάσουν. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο, αφού στα δεκαπέντε χρόνια που τους ακούω, ζήτημα να έχω γνωρίσει τρεις που τους αρέσουν πραγματικά και άλλους πέντε που να έχουν ακούσει έστω το όνομα τους, τους οποίους και πέτυχα την Παρασκευή, τυχαίο?

Το βράδυ, όμως, της Παρασκευής οι ATR απέδειξαν λάηβ ότι είναι το ιδανικό σάουντρακ για την Αθήνα του 2012. Αλλά όπως ήταν αναμενόμενο λίγοι ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ακοή τους για να ακούσουν το μήνυμα τους, όποιο και αν είναι αυτό σήμερα. Να φταίει ότι παραείναι εφηβικοί για τους ομοϊδεάτες τους? Ότι ήταν αντιφατικά ακριβό το εισιτήριο? Ή ότι αν βγάλεις τις κουκούλες αυτών που έχουν «αφυπνιστεί» θα δεις τις μούρες εκείνων που χορεύουν πάνω στις μπάρες στην Μύκονο τα καλοκαίρια? Δεν ξέρω. Ήμασταν δεν ήμασταν διακόσια άτομα, αυτό που λέμε λίγοι και καλοί. Μια χούφτα από 90s πάνκηδες, μια τζούρα αιώνιας και πανταχού παρούσας μέταλ βαρβατίλας, μια σταλιά industrial διακόσμησης και μια μικρή  δόση hipster. Και κάποιοι που δεν είχαν απολύτως καμιά συγγένεια με αυτούς που ανέφερα. Multicultural, δηλαδή, όπως πρέπει.

Activate!

Από την στιγμή που οι Atari βγήκαν στην σκηνή γύρω στις 11 και έδωσαν την πρώτη εντολή μέχρι και το αποτελειωτικό παραλήρημα του Revolution Action, όσοι έβλεπα γύρω μου, αφού ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, δεν σταμάτησαν να χτυπιούνται. Είτε στα πιο "party" και ear friendly κομμάτια του τελευταίου τους άλμπουμ, τύπου activate, the only slight glimmer of hope, black flags, blood in my eyes και φυσικά collapse of history, είτε στις απερίγραπτες καφρίλες των παλιών τους, into the death, ghostchase, too dead for me, sick to death, speed, no remorse... Παλιά, καινούρια, δεν είχε καμία σημασία πια, όλα είχαν γίνει ένα, από την παιδικότητα του ομωνύμου μέχρι την σύγχρονη επίθεση του re-arrange your hypnoses, ήταν αδύνατον να μην σε διαλύσει το ωστικό κύμα τους. Απανωτές βόμβες θορύβου, η μια πιο δυνατή από την άλλη, από κάποια φάση και μετά δεν ξεχώριζα αν το βουητό που άκουγα ήταν από τον εκκωφαντικό ήχο στο σημείο που καθόμουν ή από την ζημιά που μπορεί να έπαθα στα αφτιά μου. Κυριολεκτικά hardcore, πρώτα αυτό και μετά βάλτε δίπλα όποιον άλλο χαρακτηρισμό θέλετε. Punk, thrash, techno, breakbeat, industrial, whatever, σχεδόν τα πάντα θα μπορούσαν. Όλα προηχογραφημένα, αλλά who gives a fuck, digital λέμε, midijunkies gonna fuck you up.

Where'd you get your delusions from?

Θα κρίνω την συναυλία από αυτό που πραγματικά είδα και όχι αυτό που ήθελα να δω. Ο Alec Empire, ως αιώνια έφηβος, και τις αεροδυναμικές κλωτσιές του τις έριξε, και σαν σπαστικό τιναζόταν λες και τον χτυπάει ρεύμα και δεν κουράστηκε να ουρλιάζει για να μας τσιτώσει όσο δεν πάει. Όπως τον ξέρουμε δηλαδή. Σταμάτησε μόνο ελάχιστες στιγμές (τι να την κάνει την ανάσα τέτοιο νευρόσπαστο που είναι) για να μας πει πως περίμενε από τα 90s να παίξουν στην Ελλάδα, για τον παππού του (θύμα των ναζί), για την γαμημένη πολιτική της Γερμανίας και για την λογοκρισία του ίντερνετ. No surprises.  Αν κάτι πρέπει να αποκαλέσουμε «έκπληξη της βραδιάς» ντε και καλά, ε αυτό θα ήταν ότι τελικά στην σκηνή δεν ανέβηκε ο πλασαρισμένος σούπερ wow CX KiDTRONiK, αλλά ένας κύριος που λέγεται Rowdy Superstar που επίσης δεν ξέρω τι ρόλο βαράει, πάλι να με συγχωρείτε.

Φρέσκος με τους Ατάρι, είναι κανάς μήνας που τα βρήκαν μεταξύ τους, φανερό, αλλά όχι ενοχλητικό. Πολύ ευδιάθετος, και ας γκρεμοτσακίστηκε με το «καλησπέρα» όταν δεν πάτησε καλά στο κάγκελο, έκανε ό,τι μπορούσε to keep our bodies moving, με αποκορύφωμα όταν κατέβηκε και χόρεψε με τον κόσμο. Συγκρίσεις με τον Carl δεν χωρούσαν στην βραδιά, that's all, there is,το ξέραμε από την αρχή, 2012 λέμε. Το ίδιο προσπάθησα να αποφύγω και με την μίνι Nic Endo, αλλά δεν ήταν απόλυτα επιτυχές. Αξιοπρεπέστατο το χτύπημα της (ευτυχώς που φόρεσε αθλητικά), πολύ ανώτερες των προσδοκιών οι τσιρίδες της και εν γένει η παρουσία της, αλλά αρκετά detached και απόμακρη για να με πείσει ότι έχει πραγματικά τα κότσια όταν τσιρίζει "I wanna fuck the systeeeeeeeeeeeem". Εκεί μου έλειψε η παλαβομάρα της Hanin Elias και το σαλεμένο γυαλιστερό βλέμμα της, αυτό που έχουν οι γάτες όταν επιτίθενται σαν νίντζα με τα νύχια έξω σε όποιον βρεθεί στον δρόμο τους. Αυτό ήταν οι Atari. Attack. Τώρα?

Are you ready to testify?

Εν έτει 2012 καμιά συναυλία δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά η συναυλία των ATR φάνηκε η πλέον κατάλληλη για όσους βρίσκονται στα πρόθυρα ενός νευρικού κλονισμού  αντικρίζοντας την όψη της πραγματικότητας γύρω τους. Ό,τι πρέπει για όσους θέλουν να τα σπάσουν και οι βιτρίνες δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία τους. Η απόλυτη ψυχοθεραπεία, η απόλυτη ανάταση, τόσο δεν είχα χτυπηθεί ούτε σαν έφηβη με το nazi punks off.  Ομολογώ, οι ATR του σήμερα είναι μια χαρά. Ακόμα δυνατοί. Και πιθανότατα ειλικρινείς, παρά το λουστράρισμα τους. Όμως για να είμαι και εγώ ειλικρινής, η φήμη που τους ακολουθεί από τις θρυλικές εμφανίσεις τους στα nineties, μου είχε δημιουργήσει ένα τέτοιο απωθημένο που τελικά φεύγοντας από την συναυλία εκτός από κουφή ένιωσα και ελαφρώς ανικανοποίητη, ένα «ναι, μεν..αλλά». Αλλά έχει σημασία? Το λένε και μόνοι τους, they won't keep quiet, they won't keep quiet! Ευτυχώς.

Eva Me.

Photos: Θοδωρής Μάρκου