Τι νόημα έχουν οι παλιές ιστορίες αν δεν ακουστούν ανάμεσα στις καινούργιες; Τι ομορφιά θα είχαν οι αναμνήσεις στη σκέψη του ταξιδιώτη αν δεν καθρεφτίζονταν στο τζάμι μπροστά από νέους, άγνωστους σταθμούς; Δε λέω, έχασα χρόνο να σκέφτομαι πόσο άβολα να ένοιωσε ο Captain Scott δίπλα στη σύγχρονη αυτοκριτική του Beacons, αλλά τελικά κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά οι I Like Trains ήρθαν για να μας διηγηθούν κάτι. Την πρώτη φορά που στάθηκαν απέναντί μας, τους είχαμε συνένοχους σε εκείνη τη μεγαλόπρεπη τελετή κρυφής ευχαρίστησης για τα άκαρδα χτυπήματα της μοίρας σε ανθρώπους που κανείς δε νοιαζόταν αν θα γυρίσουν πίσω.

Το Σάββατο στο Κύτταρο, η μουσική μας αφορούσε περισσότερο, ένας χορός για τα σκοτεινά τοπία της πραγματικότητας, για τη σκληρή εναλλαγή τους. Παραδέχομαι ότι ζήλεψα εκείνη την πρώτη εμφάνισή τους, την αίσθηση ότι όλοι οι από κάτω ήμασταν και οι τελευταίοι που είχαν μείνει σε αυτόν το μάταιο κόσμο. Μετά και από την κυκλοφορία του φετινού Shallows, η δισκογραφία τους είναι και επισήμως άνιση, κι αν θέλετε το πιστεύετε, χάσατε όσοι δεν ταλαιπωρηθήκατε απ'το να θαλασσοδέρνεστε στις καλύτερες και πιο μέτριες στιγμές τους.

Η αρχή όμως έγινε με τους Wonky Doll and The Echo, το συγκρότημα που με την πρώτη κυκλοφορία του πριν λίγους μήνες, βρήκε αμέσως φίλους και το Σάββατο φάνηκε να κέρδισε λίγους ακόμα. Εμπνέονται από τα σκοτεινά κιθαριστικά 80's, το ρομαντισμό και τη μελαγχολία των συγκροτημάτων που φαντάζεστε. Είναι ακόμα αρχή, κι όμως πολλά όμορφα κομμάτια από το Pleasant Thoughts ακούστηκαν εντυπωσιακά, και ο κόσμος δεν τους άφησε μόνους στο νοσταλγικό μουσικό ταξίδι τους. Ο χώρος ευνόησε τον ήχο τους, περισσότερο τουλάχιστον από την εμφάνιση στο Six Dogs. Θα εισπράξουν στο μέλλον σίγουρα περισσότερα και θερμότερα χειροκροτήματα απ'αυτό που άκουσαν, σιγά σιγά χώθηκαν ανάμεσα στον κόσμο για να παρακολουθήσουν κι αυτοί το συγκρότημα από το Leeds.

Το πέρασμα στη ρυθμική απογοήτευση του He who saw the deep από τα αργόσυρτα ηλεκτρικά εμβατήρια του Progress Reform και του Elegies to lessons Learnt, ήταν μια σημαντική αλλαγή. Το Shallows του 2012, είχε χώρο για περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, για πιο «απλωμένες» μουσικές φόρμες, άφησε και μερικές δειλές, φοβισμένες ηλιαχτίδες να το διαπεράσουν. Ίσα ίσα όσες χρειάζονται για να το τοποθετήσεις στις άλλες πολυακουσμένες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, και αντί να καταδικάσεις τον αβέβαιο συναισθηματικό προσανατολισμό του, να πεις ότι περιμένεις πρώτα να γνωρίσεις το συναίσθημα που θα σε σπρώξει να το ακούσεις, και να του το εμπιστευτείς. Οι πέντε I Like Trains πήραν τη θέση τους στη σκηνή βιαστικά, μακριά από την επιβλητική είσοδό τους της πρώτης εμφάνισης, χωρίς πουκάμισα, γραβάτες και πένθος στο χέρι, χωρίς τη συνοδεία των γνωστών μαγευτικών εικόνων πίσω τους.

Τα τύμπανα είναι η καρδιά της μουσικής τους πλέον, η φωνή του David Martin κάνει τις λέξεις να βαραίνουν, να σπάνε αποθαρρημένες απ'το να εκφράσουν το νόημά τους, η κιθάρα κυριαρχεί φυσικά και κάνει το όνειρο πιο γλυκό, πιο θυμωμένο, πιο εφιαλτικό. Τα αφρισμένα κύματα του βίντεο στο A Father's Son έγιναν πιο αγριεμένα και μεγάλα στο μυαλό μας στο άκουσμα της εισαγωγής του, αλλά το αυστηρό ρυθμικό κάλεσμά του βρήκε τον τεράστιο τοίχο του A Rook House for Bobby, κι αν εκείνο είχε χρόνο, εμείς δεν αποφύγαμε τη σύγκρουση. Κοντά σε κομμάτια όπως το Shallows και το Beacons, έφτιαχναν ένα σύνολο που συχνά άλλαζε προσανατολισμό και φιλοδοξίες στα μάτια μου, αλλά όσο περνούσε η ώρα οι μουσικοί έχτιζαν την αίσθηση στην οποία ήταν απόλυτα προσηλωμένοι. Ο κόσμος; Άλλος περίμενε που θα τον βγάλει, άλλος το Terra Nova, άλλος ένα ασφαλές encore, οι I Like Trains ξέρουν πραγματικά να παίζουν live και το έκαναν όπως το ήθελαν.

Το Mnemosyne αφιερωμένο στην αρχαία προσωποποίηση της μνήμης δεν ήταν δύσκολο να μπει στην εντυπωσιακή ατμόσφαιρα του Sirens, το Terra Nova να ταλαιπωρήσει στη θορυβώδη απόγνωσή του. Για κάποιο λόγο τα πράγματα έγιναν ευκολότερα, και για τα στρώματα ηλεκτρισμού που ξεδιπλώνονταν συνεχώς στο Reykjavik, και στη σκοτεινή indie γιορτή του The Hive. Τους είχαμε εμπιστευτεί πια. Όταν τελείωσε και το Sea of Regrets, άφησαν τη συγκίνησή του να σιγοκαίει και τον κόσμο να ζητάει έστω κάτι ακόμα από αυτή την ιδιαίτερη ανομοιόμορφη διαδρομή που έμπλεξε ιστορία, φαντασία και ονειροπόληση και άφησε κάτι πρωτόγνωρα εύθραυστο και γλυκό για live των I Like Trains. Κι ας μην καταλάβαμε πώς έγινε, κι ας είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά στη διαδρομή, μας έβγαλαν σε κάτι πολύ δικό τους, όχι τόσο μακριά από τον κακομοίρη το Spencer αλλά πιο κοντά σε μας, σε κάτι που συμβαίνει. Αποτύπωναν σιγά σιγά μια ανάμνηση σε ασπρόμαυρη φωτογραφία,  τη μοίρασαν στον καθένα, κι εξαφανίστηκαν πριν προλάβουμε να χαμογελάσουμε με την εικόνα και να τους ευχαριστήσουμε όπως έπρεπε.