Οποιοσδήποτε έχει βιώσει έστω και επιφανειακά αυτό που λέμε "κρίση ταυτότητας" γνωρίζει πολύ καλά πως είναι μία διαδικασία που θέτει τα πιο απλά αλλά και ταυτόχρονα πιο αμείλικτα ερωτήματα. Στο δρόμο για το Gagarin αναρωτιόμουν με ποιο τρόπο άραγε μπόρεσαν να επεξεργαστούνε οι You Say Party! τα γεγονότα που σημάδεξαν ανεξίτηλα την ιστορία τους και διαδραματίστηκαν μέσα στη χρονιά που τελειώνει: Η κατάρρευση του ντράμερ επί σκηνής στις 16 Απριλίου στο Βανκούβερ και ο θάνατός του από εγκεφαλική αιμορραγία 2 μέρες αργότερα, η αποχώρηση της Krista Loewen από τη μπάντα, οι αλλαγές στη σύνθεσή τους, η γενναία απόφαση να συνεχίσουν... Όλα αυτά τα βαριά και καταθλιπτικά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη χαρούμενη μουσική των Καναδών και την επιτηδευμένη αφέλεια που χαρακτηρίζει το κάθε χορευτικό τους τραγουδάκι. Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις και πικρή ειρωνία, τελικά. Το δεύτερο συνθετικό του ανόματός τους (We Say Die!) προφανώς και αποτελεί παρελθόν ως φόρο τιμής στον εκλιπόντα Devon. Ισχύει άραγε το ίδιο και με τη διάχυτη ανεμελιά τους;

Άδειο και υπερβολικά ήσυχο το Gagarin, με ούτε 100 άτομα να περιμένουν το event, και η διάθεσή μου είχε ήδη πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα. Κανείς δεν περίμενε κοσμοσυρροή αλλά, ρε γαμώτο, πριν ένα μήνα οι Scorpions στη νιοστή τους επίσκεψη έκοψαν 17.000 εισιτήρια (ΟΚ, guilty, μαζί με το δικό μου). Μήπως το εγχώριο συναυλιακό κοινό αρχίζει να τα φτύνει; Να ένα θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους διοργανωτές, δεδομένου ότι συναυλίες με τόσο χαμηλή προσέλευση, που δε βγάζουν καν τα έξοδά τους, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Σα να πηγαίνεις σε πάρτυ που το έχουν σνομπάρει οι περισσότεροι προσκεκλημένοι, ένα πράγμα. Οπότε, μάλλον θα κάνουμε όρεξη για περισσότερους μουσικούς δεινόσαυρους  στο προσεχές μελλόν. Σίγουρα το να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα θα αποτελούσε δύσκολο έργο για τους You Say Party!, και οι Callas αν μη τι άλλο δεν κατάφεραν να τους βοηθήσουν αρκετά. Στη μισή ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή, ζήτημα είναι αν σε ένα-δύο τραγούδια κατάφεραν πραγματικά να τραβήξουυν την προσοχή των παρευρισκομένων. Χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο στον ήχο τους, χωρίς καμία πρωτότυπη ιδέα και με ένα setlist παροιμιωδώς ασύνδετο, έδειξαν ότι ακόμα έχουν πολύ δουλειά. Πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις παιδιάστικες ασκήσεις ρυθμολογίας τύπου "eins-zwei-drei-vier πάμε!!!" και να εμβαθύνουν πολύ στις συνθέσεις τους, αλλιώς το ταβάνι στην καριέρα τους θα παραμείνει το σαπορτάρισμα μικρών συγκροτημάτων από το εξωτερικό. Το myspace έχει γεμίσει με μπάντες που σκαρώνουν ένα-δυο ευχάριστα ποπάκια, από εκεί και πέρα όμως η πορεία είναι  δύσκολη και χρειάζεται πολλή δουλειά και ακόμα περισσότερη αφοσίωση. Η υπερβολική ελαφρότητα πολλές φορές γυρίζει μπούμερανγκ...

Μόλις 10:30 (ο άδειος χώρος δεν άφηνε περιθώριο και για μεγάλες αναμονές) βγήκε το main act στη σκηνή για να δούμε αν η ελαφρότητα της βραδιάς θα κατάφερνε τελικά να μας καταπλακώσει. Αλλά, ομολογουμένως, η είσοδος των You Say Party! ήταν αρκετά εντυπωσιακή. Ανοίγοντας το set με το σπιντάτο There's XXXX In My Heart έκαναν αμέσως σαφές το πλαίσιο μέσα στο οποίο σκόπευαν να κινηθούν και, πραγματικά, δεν ήταν καθόλου άσχημο: Όλο το συγκρότημα δείχνει να κινείται γύρω από τους ρυθμούς της Becky Ninkovic. Η μικροκαμωμένη Καναδεζούλα με τα φουντωτά μαλλιά ήταν πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη. Διαθέτει αρκετά πλούσια φωνή και παρά την ελαφρώς παιδιάστικη χροιά της, χρωματίζει πολύ όμορφα τα τραγούδια της. Ερμηνεύει με τρόπο ζωντανό και δραστήριο, χωρίς όμως να γίνεται ενοχλητική και να καταφεύγει σε τεριμμένα νιαουρίσματα. Και οι συνθέσεις των You Say Party! τη βοηθάνε πολύ στο να ξεδιπλώσει το ταλέντο της. Και, όσο μπορούμε να μιλάμε για την ωριμότητα ενός dance-punk συγκροτήματος, ο τελευταίος δίσκος τους, ονόματι ΧΧΧΧ,  αποδεικνύεται ισχυρό χαρτί στα χέρια τους, ισορροπώντας κάπως τον άκρατο ενθουσιασμό του ντεμπούτου τους και χαράσσοντας κατά κάποιον τρόπο νέα μονοπάτια στην πορεία τους. Δεν το περίμενα, αλλά σε πολλά σημεία της συναυλίας μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως τα υπερκινητικά πιτσιρίκια στη σκηνή μπορεί να έχουν και συνέχεια, μπορεί να συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους άνω του μετρίου και ίσως να μας φυλάνε και καμιά έκπληξη μετά. Και αυτό κυρίως το αφείλουνε στη δεσποινίδα Nikolic. Σε αντίθεση με την ψευτομοιραία κιτς θηλυκότητα της "αντίζηλης" Karen O των Yeah Yeah Yeahs διαθέτει φρεσκάδα, δροσιά και μία χαριτωμένη σκηνική παρουσία που δύσκολα θα κατακρίνει κανείς. Και κατορθώνει σε μεγάλο βαθμό να καλύψει το, τεχνικά αποδεκτό μεν, πλην όμως αρκετά προβλέψιμο και επίπεδο παίξιμο των άλλων μελών και να ανεβάσει το επίπεδο σε όλο το concept της μπάντας.

Όσο βέβαια περνούσε η ώρα, εν μέσω νέων και παλαιότερων επιτυχιών (Dark Days, Teenage Hit Wonder, The Gap, Monster συνέθεσαν, μεταξύ άλλων, ένα αρκετά σφιχτοδεμένο setlist) γινόταν ολοένα και περισσότερο εμφανές ότι όλο το show ήταν μια χαρούμενη τσιχλόφουσκα και, αν κάποιος δεν ήταν 20 χρονών, με διάθεση να χορέψει και να χτυπηθεί, δεν πρόκειται να του έμενε καμία απολύτως γεύση. Ο άδειος χώρος άφηνε μετέωρη μια αίσθηση ματαιότητας και ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτο. Ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα φαινόταν να περνάει πολύ καλύτερα από τους περισσότερους εκ των παρευρισκομένων - τουλάχιστον πέντε φορές ανέφεραν πόσο χαρούμενοι ήταν που βρίσκονται στην Ελλάδα με τον ωραίο καιρό και τα κοντομάνικα και το φανταστικό κοινό. Εννοείται πως δεν είναι κακό μια μπάντα να το γλεντάει - είναι αναπόσπαστο συστατικό της λεγόμενης "rock n' roll μυθολογίας". Σοβαρά όμως, για τι διασκέδαση μιλάμε; Σε ένα άδειο club, οι  You Say Party! κοπανιούνταν επί σκηνής, τριάντα άτομα χόρευαν από κάτω (οι μισοί από αυτούς θα πήγαιναν μετά για ποτάκι με το συγκρότημα) και οι υπόλοιποι πενήντα προσπαθούσαμε απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούμε. Δε φταίνε τα καναδόπουλα για αυτή την εικόνα - για τα δεδομένα της βραδιάς, μάλιστα, θεωρώ πως έκαναν υπέρβαση και κατάφεραν να κρατήσουν ζεστό το κοινό. Όλοι ξέρανε εξάλλου ότι δεν ήρθαν να παρακολουθήσουνε καμία μουσική κοσμογονία - πού το κακό στο να πιεις τη μπύρα σου Κυριακή βράδυ ακούγοντας χαρούμενα, δυναμικά punk κομματάκια από πέντε υπερκινητικά και ωραία τυπάκια;

Σε ένα και μόνο σημείο είναι το κακό - στο ότι το γλυκό δεν φάνηκε να δένει. Αν ο κόσμος δεν τους τίμησε, μάλλον δε θα τους ξαναδούμε. Αν δεν τους ξαναδούμε, θα καλύπτουμε το κενό (ναι, ακόμα και τα φαινομενικά ασήμαντα, τσιχλοφουσκένια συγκροτήματα αφήνουν κενό, τι νομίζατε;) με κάτι το εγχώριο. Αν κρίνω από τα εγχώρια support, το κενό θα μείνει ακάλυπτο. Οπότε την επόμενη φορά οι Scorpions δε θα παίξουν στο ΣΕΦ αλλά στο Καραϊσκάκη με 30.000 κόσμο. Και το όνειρο όλων των μουσικόφιλων, να μπορούν κάθε βδομάδα να έχουν στις επιλογές τους έστω ένα ψιλο-αξιοπρεπές live, θα πάει περίπατο. Και όταν λέω αξιοπρεπές δεν εννοώ αποκλειστικά και μόνο τους Sigur Ros - όλοι γουστάρουμε πολυφωνία, πλουραλισμό και, κυρίως, την ευκαιρία να ακούσουμε και να δούμε ζωντανά κάτι που μπορεί να μην είναι στην κορυφή της λίστας των αγαπημένων μας συγκροτημάτων. Έφυγα πριν ολοκληρωθεί καλά-καλά το encore με κακή διάθεση και δεν έχει να κάνει αυτό με τους You Say Party! - τα λίγα που περίμενα από αυτούς, τα πήρα. Η αθωότητα, όμως, στο βλέμμα της miss Nikolic δε μπόρεσαν να υπερκεράσουν τη διάχυτη αίσθηση μιζέριας εκείνης της βραδιάς, που εκτέλεσε με τη σειρά της εν ψυχρώ την προσπάθεια να ανακτήσω τη δική μου "αθωότητα". Οι Uriah Heep παίζουν ακόμα, άραγε;

Κωνσταντίνος Γούλας