Με δεδομένη τη γενικότερη συναυλιακή ξηρασία των τελευταίων χρόνων, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι παίρνουν τα πάνω τους φεστιβάλ σαν το Ejekt και το (συγκριτικά νεογέννητο) Plisskën. Ένα φεστιβάλ για το οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα τα δύο προηγούμενα χρόνια, αλλά δεν είχα παρευρεθεί ώστε να σχηματίσω προσωπική γνώμη. Φέτος που δεν έκανα το λάθος να το χάσω, επιβεβαιώθηκαν τα όσα είχα ακούσει: πρόκειται για φεστιβάλ που όχι μόνο έχει να επιδείξει ολόφρεσκη, ενδιαφέρουσα μουσική, αλλά αποτελεί συνολικά μια αξιομνημόνευτη εμπειρία.

Η καλή οργάνωση φάνηκε εξαρχής και συνέχισε να μας υπενθυμίζει την παρουσία της καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αν και το κτήριο 56 του Πολιτιστικού Κέντρου Ελληνικός Κόσμος επί της Πειραιώς έχει εντελώς προφανή τοποθεσία, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν πολλές σημάνσεις σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Έτσι, εύκολα και ωραία έφτασα στον υπέροχα διαμορφωμένο χώρο, όπου το προσωπικό με κατατόπισε σχετικά με όλα όσα λάμβαναν χώρα εκεί.

 

Και τι δεν υπήρχε να δεις και να κάνεις. Πέρα από τα δύο stages (main stage και club stage) που ήταν οι μόνοι κλειστοί χώροι, υπήρχε καντίνα για snacks, ποτά και φαγητό (να καταγραφεί στα πρακτικά η φθηνή μαύρη μπίρα με 3 ευρώ, αλλά και τα πανάκριβα καλαμάκια και οι πατάτες), γωνιές όπου μας κερνούσαν παγωτό και Iced Tea, τέντα της Rayban όπου μπορούσες να βγάλεις φωτογραφία με γυαλιά ηλίου και να μπεις σε κλήρωση για να τα κερδίσεις, χώροι για να αγοράσεις μπλουζάκια και τα σχετικά, DJ (στον οποίο λίγοι έδιναν σημασία), πίσω κήπος με cocktail bar και αναπαυτικές μαξιλάρες για ξεκούραση (όπου συχνά βλέπαμε να τριγυρνούν οι καλλιτέχνες του φεστιβάλ), μέχρι και χώρος με ένα διαμορφωμένο μινιόν allou fun park, όπου μπορούσες να παίξεις δωρεάν mini games (basket, box, κτλ) και να κάνεις τραμπολίνο με ελαστικούς ιμάντες. Γενικά, το όλο vibe του χώρου ήταν ό,τι πρέπει για ένα φεστιβάλ και σε προδιέθετε με τον καλύτερο τρόπο.

 

Όπως ανέφερα προηγουμένως, τα stages ήταν δύο και κλειστά. Το μεν club stage ήταν μικρό, είχε πολύ λίγο κόσμο και δε με πολυαπασχόλησε, παρά μόνο έριξα μια ματιά για να δω τι συμβαίνει. Το δε main stage είχε 2 bar και αρκετές για τα δεδομένα του κόσμου τουαλέτες. Διαπιστώθηκε καλή ηχομόνωση και πολύ ωραίοι φωτισμοί στη σκηνή, την ώρα των εμφανίσεων. Στα θετικά σημεία της διοργάνωσης πρέπει επίσης να καταγραφεί η εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα συνέπεια στον προγραμματισμό των εμφανίσεων, ο οποία μόνο προς το τέλος ξέφυγε για ένα μισαωράκι. Το γεγονός ότι οι σκηνές ήταν κλειστές ήταν αφενός καλό, γιατί εμείς που πήγαμε από το μεσημέρι γλυτώσαμε τον καυτό ήλιο, αλλά από την άλλη υπήρχε αρκετή ζέστη. Τρομάζω στην ιδέα του πόσο ασφυκτικά θα ήταν, εάν ο χώρος γέμιζε από κόσμο (κάτι που δεν έγινε ποτέ).

 

Και μιας και αναφέρομαι συνέχεια στον κόσμο, να πω σε αυτό το σημείο ότι η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς εναλλακτικό φεστιβάλ σε μια χώρα με μουσικά συντηρητικό κοινό, αλλά όχι αρκετή ώστε να γεμίσει το χώρο. Ακόμα και στα πιο μεγάλα ονόματα, μπορούσε κανείς πολύ εύκολα και χωρίς σπρώξιμο να βρεθεί σχεδόν μπροστά στο κάγκελο. Με μια πρόχειρη εκτίμηση με το μάτι, το κοινό δεν πρέπει να ξεπέρασε σε καμία εμφάνιση τα 400-500 άτομα. Πληροφορήθηκα, μάλιστα, από έναν γνωστό ότι ο κόσμος ήταν εμφανώς λιγότερος από την περσινή χρονιά. Αυτό, βέβαια, το μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη. Πάντως, το καλό με την αραιή κατανομή του κόσμου ήταν ότι μπορούσε κανείς να απολαύσει τις μπάντες "πρώτο τραπέζι πίστα", χωρίς να είναι αναγκασμένος να στηθεί και να στριμωχτεί εκεί όλη μέρα. Τέλος, σε ό,τι αφορά τη σύσταση, παρατήρησα ένα μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 25 και ένα range που περιλάμβανε από κλασικούς ροκάδες μέχρι hipsters, με την ενδιάμεση κατηγορία των "απλών, καθημερινών ανθρώπων" να κυριαρχεί πανηγυρικά, καταρρίπτοντας το στερεότυπο που θέλει την εικόνα να συνάδει με τα μουσικά ακούσματα.

Στη συνέχεια, ας αναφερθούμε με λίγα λόγια στο κάθε live για να πάρουν μια γεύση οι ενδιαφερόμενοι.

 

Oy

Το πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα. Η Oy μαζί με τον drummer της αποτελούν ένα ντουέτο με εκκεντρική εμφάνιση και άκρως πειραματική ηλεκτρονική μουσική. Η Oy χειριζόταν τα μηχανήματα που έβγαζαν ιδιαίτερους ηλεκτρονικούς ήχους, ενώ ο drummer, με καλυμμένο το κεφάλι από μια περίεργη τεράστια μάσκα, συμπλήρωνε με απλά και ωραία grooves. Η ενέργειά τους ήταν απίθανη και σίγουρα θα προτιμούσα να τους δω πιο αργά με περισσότερο κόσμο, διότι από αριθμητικής άποψης το κοινό θύμιζε ημερήσια σχολική εκδρομή που παρακολουθεί ξεναγό. Αν και ο ήχος τους είναι πολύ experimental, η μουσική τους έχει κάτι το πολύ θελκτικό και εγώ προσωπικά βλέπω προοπτικές για ευρύτερη αναγνώριση. Εξίσου ενθουσιασμένοι φάνηκαν να είναι και οι υπόλοιποι στο κοινό, το οποίο τους αντάμειψε με ένα μακρόσυρτο χειροκρότημα.

Dope Body

Οι Dope Body βγήκαν στη σκηνή με τον frontman τους να μη φοράει μπλούζα και άμεσα καταλάβαμε το γιατί. Τόσο χτύπημα και τόσο ουρλιαχτό έριξε ο Andrew Laumann στη σκηνή, που στο τέλος έφυγε κατά το ήμισυ σε υγρή μορφή. Το σκληρό noise rock τους, που φέρνει αρκετά σε hardcore punk, διακρίνεται για τα ξέφρενα drums του και τις ωραίες κιθαριστικές λεπτομέρειες. Το συγκρότημα από τη Βαλτιμόρη έπαιξε σε γενικές γραμμές καλά και ο κόσμος ανταποκρίθηκε, αν και ο ήχος κούρασε λιγάκι, πιθανότητα λόγω αντήχησης στον τεράστιο (και ακόμα άδειο) χώρο του main stage.

The Boy

Στη θέση της El Perro Del Mar, που ακύρωσε σχεδόν τελευταία στιγμή την εμφάνισή της, ακούσαμε τον γνωστό σε όλους μας The Boy. Εντάξει, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι να σου αρέσει. Και εμένα προσωπικά δεν. Αυτό το δήθεν μεταμοντέρνο, χοντροκομμένα ευθύ overload διαστροφής μέσα σε ένα υπερβολικά απλοϊκό μουσικό περιβάλλον αισθάνομαι ότι δεν έχει τίποτα να μου πει. Ο ήχος και πάλι δεν ήταν καθαρός, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν όλοι οι στίχοι. Αν τον παραδέχομαι για κάτι, είναι το γεγονός ότι μπορεί και παίζει με το ένα χέρι πλήκτρα, με το άλλο τύμπανα και συγχρόνως τραγουδάει. Το live είχε μια συνεχόμενη ροή και τα κομμάτια ήταν ως επί το πλείστον ενωμένα μεταξύ τους. Η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν μηδαμινή και στο τέλος είπε ένα κοφτό "ευχαριστώ" και εξαφανίστηκε αμέσως, αφήνοντας ένα μάλλον κουρασμένο κοινό.

Girls Names

Ενώ ο κόσμος άρχιζε σιγά σιγά να μαζεύεται, στη σκηνή βγήκαν οι Ιρλανδοί Girls Names, για το νέο album των όποιων με τίτλο "The New Life" διαβάσατε review στο postwave. Η σύστασή τους είναι κιθάρα/φωνή, μπάσο, drums και ένα ακόμα μέλος που εναλλάσσεται μεταξύ δεύτερης κιθάρας και synths, ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε κομματιού, ενώ στο live τους ανέδειξαν περισσότερο το σκοτεινό κομμάτι του ήχου τους: post-punk με αιθέριες dream pop κιθάρες, με αναφορές από early 80's new wave και Εcho & The Bunnymen, The Cure μεταξύ άλλων. Τα κομμάτια τους γενικά, αν και δεν είναι ξεχωριστά, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και η εμφάνισή τους κύλησε ευχάριστα, με τον ήχο να μην είναι σύμμαχός τους, αλλά σίγουρα ανεκτός. Για το φινάλε φύλαγαν μάλλον το καλύτερο κομμάτι και τελικά μας άφησαν ικανοποιημένους.

 

King Krule

Και εδώ περνάμε στον personal favourite και στο βασικότερο λόγο που ήμουν ενθουσιασμένος για το φεστιβάλ. Μας έρχεται από το ανατολικό Λονδίνο, είναι μόλις 18 χρονών και από τα 16 του φιγουράρει σε διάφορες λίστες με next big things, κυκλοφορώντας μόνο μερικά singles και ένα EP. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο τύπος έχει λιώσει τη soul και τη funk της δεκαετίας του '70, πράγμα που φαίνεται αμέσως από τη μουσική του, καθώς τα τετράφωνα ακόρντα και οι γκαζωμένες, funky ρυθμικές κιθάρες κάνουν πάρτι. Τα "μαύρα" στοιχεία έρχονται να συναντήσουν τη rock, αλλά σε κάποια κομμάτια και την ηλεκτρονική μουσική, με τις σύγχρονες post-dubstep τεχνικές της. Ολόκληρη η μπάντα (αντίστοιχης ηλικίας) έπαιξε καταπληκτικά, αν και το κοινό απ' ότι φάνηκε ήταν αρκετά rock για να συμμεριστεί τον ενθουσιασμό μου. Αυτό που είχα μυριστεί από την πρώτη στιγμή, πάντως, επιβεβαιώθηκε: πρόκειται για ένα από τα πιο αυθεντικά νέα ονόματα, που καταθέτει πραγματικά την ψυχή του στη σκηνή. Και μακάρι να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Τέλος, επειδή είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά και να μιλήσω μαζί του, ας μεταφέρω την πληροφορία ότι το debut album είναι έτοιμο εδώ και καιρό και θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι.

FM Belfast

Eκεί όπου απογειώθηκαν τα πράγματα, ήταν η εμφάνιση των Ισλανδών FM Belfast. Όσοι τους είχαν δει πριν 2 χρόνια ίσως ήταν προετοιμασμένοι για το show που ακολούθησε, όλοι οι υπόλοιποι όμως μείναμε άφωνοι. Οι τύποι ξεκίνησαν να παίζουν τη χορευτική τους synthpop ντυμένοι σαν nerds, με λαμπτήρες εδώ κι εκεί να αναβοσβήνουν με το ρυθμό. Στην πορεία, τα nerdy ρούχα έφυγαν και έμειναν όλοι με τα μποξεράκια τους να κοπανιούνται στους ρυθμούς της "χαζοχαρούμενης" μουσικής τους σαν να μην υπάρχει αύριο, ενώ η συναυλία κατέληξε σε ένα ξέφρενο πάρτι με σερπαντίνες, με τον κόσμο να χορεύει και να παραληρεί. Δεν έλειψε ασφαλώς το παιχνίδι με το κοινό, όπως το γνωστό "κάτσε-σήκω-πήδα" αλλά και το "τραγούδα μαζί μας". Κάπου μέσα σ' όλα αυτά, βέβαια,  η μουσική χάθηκε, αλλά μικρή σημασία έχει, γιατί αν μη τι άλλο αυτό που συνέβη ταιριάζει περισσότερο από οτιδήποτε στην πανηγυρική ατμόσφαιρα ενός φεστιβάλ. Φυσικά, περιττό να αναφέρουμε ότι στο τέλος απέσπασαν ένα αποθεωτικό χειροκρότημα, το μεγαλύτερο της βραδιάς.

Truckfighters

Οι Σουηδοί Truckfighters ήταν το μοναδικό δείγμα του πιο σκληρού rock, στα όρια του metal. Ο desert/stoner ήχος τους ήταν γνώριμος σε σχετικά ένα κομμάτι του κοινού, που ήξερε τους στίχους τους και πιθανότατα είχε έρθει για αυτούς. Έχουν, άλλωστε, επισκεφθεί τη χώρα μας άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να κρατήσουν την ενέργεια του live σε υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα ένα υποτυπώδες crowdsurfing και μερικά headbangings εδώ κι εκεί. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή σε ένα πιο πυκνό και συνειδητοποιημένο κοινό (σε ένα δικό τους live για παράδειγμα), η εμπειρία θα ήταν πολύ πιο έντονη. Στο πλαίσιο του συγκεκριμένου φεστιβάλ, η αναπόφευκτη μονοτονία της μουσικής τους τελικά μάλλον κούρασε. 'Ηταν, πάντως, καλοδεχούμενη η παρουσία και αυτού του ήχου.

Ebo Taylor

Και ξαφνικά, τα φώτα έγιναν πορτοκαλοκίτρινα και η σκηνή γέμισε με Αφρικανούς!  Δεν είχα ιδέα για το ποιος είναι ο Ebo Taylor όταν παρακολούθησα την εμφάνισή του, αλλά αφού το έψαξα ανακάλυψα ότι ο κιθαρίστας αυτός φτιάχνει μουσική από τα τέλη της δεκαετίας του '50 με αποκορύφωμα τα 70's, ενώ έκανε ένα τεράστιο δισκογραφικό διάλειμμα το 1982, για να επιστρέψει το 2010, που έγινε ευρύτερα γνωστός παγκοσμίως. Η afro μουσική του, γεμάτη με παραδοσιακά highlife στοιχεία από την Γκάνα, ήταν πολύ ζεστή και αγκαλιάστηκε από το κοινό, αν και ήταν μάλλον ο πιο άκυρος μουσικά καλλιτέχνης της βραδιάς. Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι στη σκηνή δεν βγήκε μπροστά, αλλά είχε ισότιμη παρουσία με όλα τα μέλη της μπάντας του, η οποία δεν ήταν καθόλου μικρή: δύο κιθάρες, μπάσο, drums, κρουστά, πλήκτρα, σαξόφωνο και τρομπέτα (ή κάτι παρεμφερές, θα σας γελάσω). Η εμβόλιμη θέση του ανάμεσα στους "σκληρούς" της βραδιάς μάλλον δεν ήταν τυχαία, ήταν ό,τι χρειαζόταν για να ξεφύγουμε για λίγο από της βαριές κιθάρες.

Fucked Up

Οι Καναδοί Fucked Up, η μεγαλύτερη ίσως μπάντα του φεστιβάλ, ανταποκρίθηκε επάξια σε αυτό που περίμενα να δω και δικαιολόγησε τα βραβεία και τους διθυράμβους των κριτικών με το παραπάνω. Πέρα από το πολύ καλό υλικό που ήξερα ότι είχαν, ήταν το όλο performance εκρηκτικό, με αποκορύφωμα τον frontman, που τα έδωσε όλα επί σκηνής (και όχι μόνο). Και λέω "όχι μόνο", γιατί στο τέλος της εμφάνισης κατέβηκε και περπάτησε ανάμεσα στο κοινό. Όχι μόνο μπροστά για τα μάτια του κόσμου, αλλά και πίσω πίσω, με τους δύσμοιρους τους τύπους της παραγωγής να κρατούν αγχωμένοι το καλώδιο από το μικρόφωνο για να μην μπλεχτεί πουθενά! Όλοι, βέβαια, περιμέναμε το τέλος του live, όπου θα γινόταν κλήρωση και κάποιος από το κοινό θα κέρδιζε την Gibson Les Paul 60's Tribute κιθάρα με την οποία έπαιζε ο κιθαρίστας. Ο τυχερός την παρέλαβε και μαζί με αυτήν εισέπραξε και  τις κατάρες όλων των υπολοίπων.

Death Grips

Η εμφάνιση των Death Grips, από το στήσιμο της σκηνής κιόλας, έφερε μια ψυχρολουσία: ο drummer Zach Hill απουσίαζε, αφήνοντας τα beats στο έλεος του sampler. Για όσους δεν γνωρίζουν, η τεχνική και ο ιδιαίτερος ήχος του αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μπάντας και αρκετοί από το κοινό είχαν έρθει για εκείνον. Χωρίς να χρειαστεί να ψάξω, το αυτί μου πήρε χαμπάρι τρεις ξενερωμένους τριγύρω, οπότε υποθέτω πως θα ήταν συνολικά δεκάδες. Αν το προσπεράσουμε αυτό, βέβαια, το performance δεν ήταν καθόλου κακό. Ο Stefan "MC Ride" Burnett με την κτηνώδη ενέργειά του μας έβαλε στο "αρρωστημένο" κλίμα της μουσικής και ξεσήκωσε αρκετά. Χωρίς να σταματήσει ούτε δευτερόλεπτο (τα κομμάτια ήταν ενωμένα μεταξύ τους) και χωρίς να επικοινωνήσει καθόλου με το κοινό, αποχώρησε αμίλητος στο τέλος. Αυτοί είναι οι Death Grips και το live τους επιβεβαίωσε την αίσθησή μου ότι οι τύποι είναι πολύ original.

Brandt Brauer Frick

Με το ρολόι να έχει ξεπεράσει τις 3 τα ξημερώματα, τον κόσμο να έχει αρχίσει να αποχωρεί και την κούραση μου πλέον να είναι αισθητή, δεν είχα αρκετές αντοχές ώστε να δώσω μεγάλη προσοχή στους Brandt Brauer Frick. Αυτό που είδα και με εντυπωσίασε ήταν ένα super ενισχυμένο drum set με ακουστικά και ηλεκτρονικά drums, καθώς και μια κονσόλα τόσο καλωδιωμένη, που ήθελες να πάρεις μια γιγάντια τσατσάρα και να τη χτενίσεις. Η πειραματική, ακουστική techno, πάντως, που έπαιξαν ταίριαζε στην after hours κατάσταση και είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Ήταν ζωντανή και εμπνευσμένη και υπό άλλες συνθήκες το live ενδεχομένως θα με καθήλωνε.

 

Εν ολίγοις...

Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες διάβασαν τις παραγράφους για όλες τις μπάντες, αλλά όσοι το έκαναν θα διαπίστωσαν ότι οι περισσότερες εμφανίσεις ήταν πολύ δυνατές και προσωπικά μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, παρά τις 12 σχεδόν ώρες που διήρκησαν. Ήταν ένα line up πολύ καλά μελετημένο ώστε να έχει εναλλαγές. Πλούσιο σε πάμπολλα διαφορετικά genres και γεμάτο από φρέσκια, καλή εναλλακτική μουσική. Και φυσικά, ένα φεστιβάλ με άψογη οργάνωση και πολύ θετικό κλίμα. Πάντα τέτοια!