Την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν στην προ-τελευταία ημέρα της άνοιξης σήμανε αυτή η βραδιά με ένα ενδιαφέρον line up στο γνώριμο χώρο του Terra Vibe. Το όνομα που ηγείτο των συγκροτημάτων που θα εμφανίζονταν τράβηξε αναμενόμενα πάρα πολύ κόσμο – θα έκανα μια εκτίμηση της τάξης των είκοσι χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς να έχω κανένα επίσημο στοιχείο αλλά με το μάτι και μόνο – κι αυτό είναι ευχάριστο πάντα σαν αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα όταν η πλειοψηφία απαρτιζόταν από πολύ νεαρό σε ηλικία κόσμο, παιδιά που έμοιαζαν σαν να είχαν τελειώσει μόλις το σχολείο ή να ήταν φοιτητές. Πρόκειται για όσους θα ανανεώσουν το κοινό της εγχώριας ροκ κοινότητας, και παρότι θα ευχόταν κανείς να τους έβλεπε και σε άλλες τέτοιου τύπου συναυλίες, θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στη διαπίστωση ότι και η παρουσία τους στους Black Keys είναι υπεραρκετή προς το παρόν (κι αν κάποιος είναι περισσότερο σκληροπυρηνικός κι απαιτήσει η νέα γενιά να μπει πιο άμεσα στα πιο βαθιά, θα πρέπει να μάθει πρώτα τι ακούει η πλειοψηφία των teenagers και πέριξ ηλικιών και να αρκεστεί σε κάτι πιο ήπιο και μαζικό σαν άκουσμα ως πρώτο πιάτο γι’ αυτούς…).

Μπήκα στο χώρο ακριβώς την ώρα που ξεκινούσαν οι 1000 Mods. Αυτό σημαίνει ότι έχασα τα δύο πρώτα ονόματα που άνοιξαν τις εργασίες, τους αμφότερα δικούς μας Puta Volcano και The Big Nose Attack, οι δεύτεροι πολύ κοντά στο στήσιμο σαν ντουέτο και ήχο αν κρίνουμε από το χιτάκι τους Yeah! (That Girl) στους Black Keys. Το γεγονός ότι έφτασα στη Μαλακάσα γύρω στις 6 το απόγευμα μου επέτρεψε να παρκάρω σχετικά κοντά (στο ένα χιλιόμετρο δηλαδή!), φεύγοντας μετά το τέλος η σειρά των παρκαρισμένων αυτοκινήτων έφτανε ίσως 2-3 ακόμη χιλιόμετρα μακριά… Δεν συνάντησα πρόβλημα κατά την είσοδο, πέρασα γρήγορα την πόρτα και χωρίς καν να μου ψάξουν το back pack δηλαδή (ό,τι κι αν είχα μέσα σ’ αυτό), τόσο πολύ! Οι Χιλιομοδίτες αποτελούν αυτή τη στιγμή ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου της χώρας μας, με πολλές συναυλίες μα και δισκογραφικό συμβόλαιο στο εξωτερικό. Αναμενόμενα απόδωσαν τα μέγιστα, προσφέροντας stoner rock βαρύ κι ασήκωτο που όπως είναι φυσικό, που δεν είπε παρόλα αυτά και πολλά στην πλειοψηφία του κόσμου που είχε αρχίσει να κατακλύζει το χώρο. Αυτό ασφαλώς δεν έχει καμία σημασία, όσοι είχαν προσέλθει να ακούσουν ποιοτικό ροκ εκείνο το βράδυ τους αποθέωσαν και ρούφηξαν μέχρι τελευταίας νότας το βαρύ ηχητικό φορτίο τους. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εμένα είναι το είδος που πραγματεύονται από τα αγαπημένα μου, ή αυτά που θα έβαζα να ακούσω, αλλά είναι προφανές και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είναι μάστορες κι εξαιρετικοί σ’ αυτό που κάνουν.

Για τη συνέχεια είχαμε τους Black Angels. Με σχετικά πρόσφατη ακόμα στη μνήμη μας την εμφάνισή τους στο Fuzz (η οποία μου είχε αρέσει γενικά, μα θεωρώ ότι ποτέ δεν απογειώθηκε τελικά και κρατήθηκε σε τυπικά επίπεδα σπουδαιότητας), είχαμε την περιέργεια να δούμε τι ψάρια πιάνουν σε ανοιχτό πεδίο. Για να το πω απλά και με τη μία: όχι μόνο ήταν φανταστικοί και ο ορισμός του τι μπορεί να κάνει μια ροκ εν ρολ μπάντα επάνω στη σκηνή, ήταν μακράν καλύτεροι από τους headliners! Με τον δυνατό ήχο σύμμαχό τους, σάρωσαν με άνεση το (ανέκφραστο κατά τα άλλα, το γιατί ανατρέξτε παραπάνω για να καταλάβετε) ακροατήριο και χάρισαν ένα ψυχεδελικό υπερθέαμα βασισμένοι καθαρά στον ήχο τους και καθόλου σε κάποιου είδους εντυπωσιακό οπτικό φόντο. Δεν χρειάστηκε να κάνουν πολλά ώστε να αναδειχθεί η τεράστια προσωπικότητά τους, πιστεύω ότι το περιβάλλον, η good time ατμόσφαιρα, η ίδια η σκηνική τους παρουσία – να τονίσουμε εδώ τη σεξουαλική φιγούρα της ντράμερ Stephanie Bailey που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, ας μας το επιτρέψουν οι θηλυκές αναγνώστριες αυτό παρακαλώ… - και φυσικά τα τραγούδια τους λειτούργησαν συμψηφιστικά προς όφελός τους.

Δε νομίζω ότι μπορώ να πω πολλά, το κάτι παραπάνω από μια ώρα σετ τους ήταν από τις πιο απολαυστικές συναυλιακές στιγμές της φετινής χρονιάς, ενώ το Molly Moves My Generation ήταν από τις πιο φευγάτες, ανατριχιαστικές, μου-τίναξαν-το-κεφάλι ηχητικές βόμβες που δεχτήκαμε τελευταία (και παίρνοντας αφορμή από τον τίτλο του κομματιού, μακάρι η εμφάνιση αυτή να αποτελέσει το έναυσμα για κάποιους από τους νεαρούς ανυποψίαστους παρευρισκόμενους για να ψάξουν περαιτέρω, κάτω από την επιφάνεια των γνωστών και προβεβλημένων ροκ ακουσμάτων και να ανακαλύψουν τον πραγματικό κι απείρως μαγευτικότερο κόσμο της ροκ μουσικής!

Για τους Black Keys να πω μόνο επιγραμματικά: είχαν άθλιο ήχο, στεκόμουν στο πίσω μέρος του χώρου και τις περισσότερες φορές άκουγα τα μισά από όσα έπαιζαν, τους βρήκα διεκπεραιωτικούς και με ελάχιστη ψυχή (αν τους συνέκρινες με τους Black Angels δε, καμία σχέση), έπαιξαν τα crowd pleasers και μόνο τότε εισέπραξαν τις επευφημίες του κοινού (αυτά παθαίνεις όταν απευθύνεσαι στα μεγάλα ακροατήρια, θα το έχουν μάθει αυτό μέχρι τώρα), έριξαν φεύγοντας τα κονφετί τους σαν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς και έφυγαν στη μιάμιση ώρα ακριβώς χωρίς ανκόρ. Πραγματικά λυπάμαι που δεν πρόλαβα να τους δω όσο ήταν πιο άγνωστοι και στην κορυφή των δυνατοτήτων τους. Τώρα πια έχουν γίνει πολυεθνική εταιρία με συνεπακόλουθη μείωση της ποιότητας των προϊόντων τους…

Μάνος Μπούρας

Photos: Θοδωρής Μάρκου

*** Θα ακολουθήσει ξεχωριστά και μια αναλυτική ανταπόκριση για την χθεσινή συναυλία των Black Keys.