Όποιος είχε ασχοληθεί με τους Parquet Courts και είχε παρακολουθήσει στο internet τις live εμφανίσεις τους, λίγο πολύ ήξερε τι να περιμένει από τη συναυλία τους στο ΑΝ Club. Έτσι, οι "υποψιασμένοι" που προσήλθαν ήταν αρκετοί, δεδομένου ότι μιλάμε για μια μπάντα που μετράει ουσιαστικά μερικούς μήνες δημοσιότητας.

Το support act ήταν οι... παλιοί γνώριμοι Rita Mosss, που είχαν ανοίξει και τη συναυλία των The Men την άνοιξη. Εντάξει, θα πω ψέματα αν πω ότι μου αρέσουν και τους απόλαυσα. Το πρωτότυπο δίδυμο μπάσο-drums, με το μπάσο τέρμα παραμορφωμένο να λειτουργεί συχνά σαν κιθάρα, είναι ο ορισμός του one note anger. Οι άναρχες συνθέσεις τους με τις ξαφνικές εναλλαγές και τις κραυγές είναι γεμάτες οργή και επιθετικότητα, αλλά με έναν εντελώς επίπεδο και άτεχνο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο. Κάποια ωραία grooves έκαναν σώματα να κινούνται, αλλά πέρα απ' αυτό, το performance κούρασε. Ήταν, πάντως, καλύτεροι από την προηγούμενη φορά.

Οι Parquet Courts πήραν σειρά και οι πρώτοι ήχοι από τις κιθάρες τους ζέσταναν το χώρο αμέσως. Ο ήχος τους απλός, αλλά συγχρόνως πολυαναφορικός. Η μετανάστευσή τους από το Texas στο Brooklyn έχει αφήσει το διπλό στίγμα της. Η χαριτωμένα "βλάχικη" americana punk μπλεγμένη έξυπνα με noise στοιχεία είναι κάτι που στοιχηματίζω ότι οι The Men θα πέθαιναν να είχαν πετύχει τόσο καλά με το τελευταίο τους album. Από την άλλη, το post-punk και το γκαζωμένο garage των Strokes ("καρφώνεται" η Νέα Υόρκη εδώ), το πνεύμα των Pavement, των Modern Lovers και των Television, μέχρι και των Ramones. Όλες αυτές οι μπάντες έκαναν παρέλαση μπροστά στα μάτια μας μέσα από τα καλοπαιγμένα riffs των Andrew Savage και Austin Brown.

Παρεμπιπτόντως, οι τύποι είναι φωτεινά παραδείγματα του πώς μπορεί κανείς να βγάλει άψογο ήχο από φθηνές κιθάρες. Και δεν αναφέρομαι στον ήχο του συγκεκριμένου live - δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, με αποτέλεσμα στα πιο δυναμικά κομμάτια να επικρατεί βαβούρα. Αναφέρομαι στην γενικότερη τεχνική τους, αλλά και στον τρόπο που διαμοιράζουν το παίξιμο. Δεν υπάρχει σταθερή lead και σταθερή rhythm κιθάρα. Οι ρόλοι εναλλάσσονται και ορισμένες φορές, μάλιστα, παίζουν και οι δυο  τους lead, διαφορετική μελωδία ο καθένας, με τις μελωδίες να δένουν εντυπωσιακά ταιριαστά. Αυτό συνέβη στο Picture Of Health, όπου τα πράγματα ξέφυγαν αρκετά από την ηχογράφηση και οι Parquet Courts μας χάρισαν έναν μεθυστικό, instrumental κιθαριστικό διάλογο και μια από τις καλύτερες στιγμές στις βραδιάς. Κάτι ανάλογο συνέβη και στα Tears O Plenty και N Dakota, όπου έπαιζαν με το θόρυβο πλησιάζοντας και απομακρύνοντας τις κιθάρες από τους ενισχυτές. Εφετζίδικο μεν, εντυπωσιακό και εύηχο δε.

Από το live δεν έλειπαν φυσικά και οι πιο έντονες στιγμές. Αν το συγκρότημα διακρίνεται για κάτι, αυτό είναι τα catchy riffs και το χορευτικό garage/punk πνεύμα. Στα Master Of My Craft και Borrowed Time που έπαιξαν back to back, όπως και στην ηχογράφηση, έγινε ένας μικρός χαμός, με πολύ χορό και λίγο ξύλο. Γενικότερα, σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς οι Parquet Courts μας πυρπολούσαν με μικρής διάρκειας κομμάτια, χωρίς πολλά διαλείμματα. Να θες να τους χειροκροτήσεις και να μη σε αφήνουν...

Έτσι, τα 70 λεπτά που διήρκησε η συναυλία κύλησαν νεράκι. Για το τέλος κράτησαν σε extended version το καλύτερό τους κομμάτι, το Stoned And Starving, το οποίο περίκλειε μέσα σε 5 λεπτά όλες τις πτυχές τους και ένιωσα ότι εκτυλίχθηκε μια περίληψη της βραδιάς. Όταν εξάντλησαν το υλικό τους (το ντεμπούτο τους "Light Up Gold" ακούστηκε ολόκληρο) αποχώρησαν από τη σκηνή, αλλά όχι για πολύ. Ο κόσμος με τις φωνές και τα χειροκροτήματα του τους ανάγκασε να επιστρέψουν με τα τσιγάρα τους μισοκαπνισμένα, για ένα εμφανώς μη προγραμματισμένο encore. Νομίζω διέκρινα άνθρωπο της παραγωγής να τους το ζητάει με νόημα. Αφού μας ευχαρίστησαν και μας ρώτησαν εάν είμαστε σίγουροι, έπαιξαν λίγο ακόμα, χωρίς ωστόσο να ξεσηκώσουν ιδιαίτερα. Οι απόπειρες του ενός κιθαρίστα να παίξει slide guitar με ένα κουτάκι μπύρας και με ένα μικρόφωνο στη συνέχεια ήταν μάλλον το πιο αστείο συμβάν της βραδιάς.

Εν ολίγοις, οι Parquet Courts με κέρδισαν εύκολα και με έπεισαν ότι η μπάντα τους πρόκειται για μια από τις καλύτερες κιθαριστικές της τελευταίας φουρνιάς. Δεν είναι τόσο ότι το live τους έσπειρε κάποιο κύμα ενθουσιασμού ή ξέφρενου πανικού (δεν το έκανε), αλλά το γεγονός ότι ήταν ουσιαστικά καλοί. Υπέροχη μουσική, εκπληκτικά παιγμένη. Τι άλλο να πούμε; Ένα μπράβο στην Arte Fiasco για τις ενημερωμένες και εύστοχες επιλογές της στο χώρο του garage punk και του noise.