Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η έλευση των Woven Hand στην Ελλάδα, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι θα αποτελούσε- απολύτως δικαιολογημένα- ένα τεράστιου ενδιαφέροντος συναυλιακό γεγονός. Γι' αυτό και η εικόνα του ασφυκτικά γεμάτου An Club την Παρασκευή το βράδυ δε συνιστούσε σε καμία περίπτωση έκπληξη, όπως και η έκδηλη ανυπομονησία όσων παρευρίσκονταν εκεί να δουν κάτι σπουδαίο να εκτυλίσσεται στη σκηνή. Λογικό, αφού και μόνο οι ακροάσεις της μουσικής του David Eugene Edwards είναι αρκετές, για να δημιουργήσουν μεγάλες προσδοκίες, ενώ η εκρηκτική φήμη των ζωντανών του εμφανίσεων σε συνδυασμό με την κοινή παραδοχή ότι αυτές μπορούν να εξελιχθούν σε εμπειρίες-σημεία αναφοράς, τις είχαν εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα, ομολογουμένως, ύψη...

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι The Empty Frame (και όχι οι Τango With Lions που αρχικά είχε ανακοινωθεί) που τους είχαμε ακούσει με τη συμμετοχή τους στο τελευταίο audiobook, οι οποίοι με τις Cave-ικές επιρροές τους, αλλά και σε σημεία progressive, post-rock διαθέσεις τους (τα φωνητικά κάποιες στιγμές απηχούσαν τους Tool), μπήκαν αμέσως στο θερμότατο (από κάθε άποψη) κλίμα που είχε δημιουργηθεί στο An. Οι αξιοπρόσεκτες μελωδίες και οι έξυπνες κλιμακώσεις των κομματιών τους προετοίμασαν με ιδανικό τρόπο το κοινό και απομάκρυναν οπωσδήποτε το συγκρότημα από την κατηγορία των support groups που απλά προσφέρουν το soundtrack της αναμονής για το κύριο μέρος του προγράμματος.

Το εικοσάλεπτο που ακολούθησε μετά την ολοκλήρωση της εμφάνισής τους ήταν πλημμυρισμένο από τις εκφράσεις αδημονίας του κοινού, που εντείνονταν σταδιακά, για να ξεσπάσουν σε έξαλλες επευφημίες λίγο μετά τις 22.30, όταν και βγήκαν στη σκηνή οι Woven Hand. Ο David Eugene Edwards, φορώντας μια κόκκινη κορδέλα και στρογγυλά γυαλιά ηλίου, κάθισε στην καρέκλα του και δευτερόλεπτα αργότερα ακούγονταν οι πρώτες νότες του εκπληκτικού «White Bird». Η εκτέλεση, αρκετά σκληρότερη από την κανονική, έδειξε από νωρίς ότι η υπόσχεση «για το πιο heavy show που έχουν κάνει ποτέ» θα τηρούνταν στο ακέραιο, ενώ η καθηλωτική φωνή του DEE όχι μόνο δεν υστερούσε σε σχέση με τις ηχογραφήσεις του, αλλά έμοιαζε να εμπλουτίζεται σε δύναμη στο πλαίσιο του live. Τα κομμάτια που παίχτηκαν στη συνέχεια απλά πιστοποίησαν τα παραπάνω, ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις κιθαριστικές εξάρσεις τους, οι οποίες δε δίσταζαν να περάσουν από την americana σε post-rock μονοπάτια κι από εκεί σε αμιγώς μεταλλικά ριφάκια. Το setlist παραδόξως, έδειχνε να δίνει έμφαση, όχι στο περσινό Ten Stones, αλλά στο Mosaic του 2006 (που δε συγκαταλέγεται και στις συγκλονιστικότερες δισκογραφικές τους στιγμές). Εν τούτοις, οι live εκδοχές παρουσιάστηκαν σαφώς ανώτερες από αυτές του δίσκου, όπως αποδείχτηκε περίτρανα με τα «Winter Shaker», «Whistling Girl» (στο οποίο ο David Eugene Edwards επιστράτευσε και το μαντολίνο του) και κυρίως με το «Dirty Blue». Από τις υπόλοιπες επιλογές τους, ξεχώρισαν οι δυναμικές εκτελέσεις των «Your Russia», «Speaking Hands» και «Beautiful Axe».

Κάπως έτσι, λοιπόν, έκλεισε το κανονικό μέρος της συναυλίας και οι Woven Hand μας αποχαιρέτησαν, για να επιστρέψουν με ένα αρκούντως ενδιαφέρον όσο και ικανοποιητικό encore, το οποίο περιλάμβανε το προαναφερθέν «Dirty Blue» (το αδιαμφισβήτητο διαμάντι του Mosaic) και το «Heart and Soul» (από το Closer των Joy Division). To τελευταίο μπορεί σε απόδοση να μην άγγιζε τα επίπεδα των «24 Hours» και «Day Of The Lords», αλλά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αν οι όποιοι Killers και Nouvelle  Vague σε παρόμοιες απόπειρες χαρακτηρίζονται αποκλειστικά από το είδος του θράσους που οδηγεί στον καταποντισμό του πρωτοτύπου και στην έκθεση των ίδιων, στον David Eugene Edwards αναγνωρίζουμε ως επιπρόσθετο προσόν στη χαρισματική περσόνα του τη δικαιωματική φυσικότητα να πραγματεύεται τα τραγούδια-ογκόλιθους των Joy Division-  χωρίς να θυσιάζει απολύτως τίποτα από την ουσιαστική τους διάσταση. 

Εντέλει, δε νομίζω ότι όσα έλαβαν χώρα στο An την Παρασκευή το βράδυ άφησαν κάποιον απογοητευμένο. Παρολαυτά, γνωρίζοντας κανείς ότι κάθε σχήμα του DEE έχει τη δυνατότητα ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να πραγματοποιεί συναυλίες που προσιδιάζουν σε «θρησκευτικές» εμπειρίες (και όχι μόνο λόγω της πνευματικότητας των στίχων) και βλέποντας τον ίδιο να μοιάζει σε σημεία βυθισμένος σε μια πάντα γοητευτική έκσταση (που απείχε παρασάγγας από κάθε ίχνος προσποίησης) δε μπορεί παρά να αισθάνεται ευχαριστημένος μεν που παρακολούθησε ένα πολύ καλό live, ελαφρώς άτυχος δε που δε θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή.