Η Σουηδή Molly Nilsson αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει μια νέα γενιά μουσικών που πορεύονται με το δικό τους τρόπο, αυτό της Do It Yourself αισθητικής, χωρίς και μακριά από τις διασυνδέσεις της Μουσικής Βιομηχανίας. Με όπλο τους τη νεανική έκφραση και δημιουργικότητα, τα laptop και το internet, έχουν καταφέρει να ακουστούν σε όλο τον κόσμο και μάλιστα αποκτώντας φανατικούς οπαδούς. Η Molly συγκεκριμένα, αν και προέρχεται από την Στοκχόλμη, είναι αποτέλεσμα της καλλιτεχνικού συρφετού του Βερολίνου που μεσουρανεί τα τελευταία χρόνια. Με την απλή της synth-dream pop, με τις μελαγχολικές πινελιές, τις 80's αναφορές και τους γεμάτους urban ιστορίες στίχους έκανε αμέσως αίσθηση. Ο John Maus διασκευάζει το "Hey Moon" από το πρώτο της άλμπουμ κάνοντας την ευρύτερα γνωστή στους ανεξάρτητους κύκλους της Νέας Υόρκης, ανοίγοντας της το δρόμο για τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και περιόδευσε το ιδιαίτερο one woman show της. Αν και είχε επισκεφτεί την χώρα μας πέρυσι στην Θεσσαλονίκη, η εμφάνιση της στην Αθήνα ήταν ντεμπούτο.

Φτάνοντας στο χώρο του Death Disco κατά τις 10:00 επιβεβαιώθικαν οι υποψίες μου ότι η συγκεκριμένη συναυλία θα προσέλκυε αρκετό κόσμο μιας και το κλαμπ ήταν ήδη γεμάτο. Στην σκηνή ανέβηκε πρώτα η Μελεντίνη κατά τις 10:25. Μαζί της ήταν ο Pan Pan που ανέλαβε να εμπλουτήσει τα κομμάτια της με τα ηλεκτρονικά μέρη, με εφέ και μερικά beats. Η προσέγγιση αυτή έδωσε έναν άλλο τόνο στο set της που διήρκεσε τρία τέταρτα, χωρίς όμως να αλλοιώνει το ιδιαίτερο ύφος της Μελεντίνη. Η ίδια παίζοντας πλήκτρα και με σύμμαχο την αν μη τι άλλο υπέροχη φωνή της, μας ερμήνευσε αρκετά κομμάτια μέσα από το ντεμπούτο της άλμπουμ "Explosions Around The Desert Inside" που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου. Ένα άλμπουμ γεμάτο από την λεπτεπίλεπτη και εσωστρεφή της folk που ζωντανά ανά στιγμές δημιουργούσε μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα με την βοήθεια και των projections.

Στις 11:25 ακριβώς η μαυροφορεμένη Molly Nilsson, μόνη πάνω στην σκηνή, ξεκίνησε με το "A Song They Won't Be Playing On the Radio" από το τρίτο της άλμπουμ "Follow The Light" του 2010. Με σεμνό και συγκροτημένο ύφος, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και ως αρκετά ντροπαλή, και παρά την κάποια αμηχανία που την διέκρινε κατάφερε γενικά να καλύψει αυτό το κενό με την ζεστασιά των τραγουδιών της. Το πρόγραμμα της στην συνέχεια ήταν κυρίως από τους δυο τελευταίους δίσκους της "History" (2011) και το πρόσφατο "The Travels". Ακούστηκαν τα "In Real Life", "Hiroshima Street", "Worlds Apart". Ξεχώρισαν λίγο από τα υπόλοιπα το "Dear Life" λόγω του πιο έντονου beat καθώς και το "City". Για το τέλος μας άφησε το όμορφο και μελωδικό "Hotel Home". Παρά την γκρίζα θεματολογία των τραγουδιών της, που καταπιάνονται συνήθως με την ζωή, την μοναξιά και την αστική αποξένωση, κρύβεται σε αυτά μια ελπίδα και ένας ιδιαίτερος ρομαντισμός, κάνοντας τα εύκολα για τον ακροατή να ταυτιστεί. Κάτι σαν νοσταλγική ποπ.

Γενικά μου δόθηκε η εντύπωση ότι ο κόσμος ικανοποιήθηκε από την εμφάνιση της Molly Nilsson. Ήταν εκδηλωτικός, χειροκροτούσε έντονα μετά από κάθε κομμάτι, κάνοντας την ίδια να υποκλίνεται με την κάθε ευκαιρία. Μάλιστα μετά το τέλος της συναυλίας λίγο μετά της 12:00 πολλοί έσπευσαν στο merchandise να πάρουν δίσκους της σε CD και βινύλιο. Βέβαια υπήρχαν και κάποια μείον. Όσοι δεν γνώριζαν τι εστί Molly Nilsson live, τους ξένισε ότι παίζει με προηχογραφημένη μουσική. Μετά ήταν το θέμα της διάρκειας, μιας και η Molly βρισκόταν στην σκηνή μόνο για τρία τέταρτα. Αν είχε παίξει έστω και ένα ακόμα τραγούδι για encore, όπως για παράδειγμα το "I Hope You Die" που πραγματικά ανυπομονούσε να ακούσει ο κόσμος το αποτελέσματα θα ήταν πιο ολοκληρωμένο και ικανοποιητικό. Ίσως την επόμενη φορά να μας έρθει πιο διαβασμένη, αφού και η ίδια βλέποντας την ανταπόκριση του κόσμου αναρωτήθηκε πως και δεν είχε καταφέρει να έρθει στην Αθήνα νωρίτερα.