Έχουμε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά και ένα στόμα. Υπάρχει λόγος για αυτό και δεν είναι τυχαίο. Μερικές φορές δεν πρέπει να λέμε πολλά, μερικές φορές δεν πρέπει να λέμε τίποτα. Το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009 στην Αθήνα μία μέρα κρύα διαδέχτηκε την προηγούμενή της που ήταν ζεστή. Γύρω στις εννέα το βράδυ η θερμοκρασία ήταν στους 11°C και στις έντεκα είχε πέσει στους 9. Ήρθαν οι Νορβηγοί και έφεραν το κρύο. Το κρύο που καίει. Έμαθα τους Ulver μέσα από μία mixtape που μου είχε γράψει ο φίλος μου ο Π., το 2002. Άκουσα το Porn Piece or the scars of cold kisses και ρώτησα "ποιοι είναι αυτοί" με τον παροιμιώδη τρόπο που εκφέρω αυτή την ερώτηση όταν ερωτεύομαι μουσικά, κάτι που συμβαίνει σπανίως. Πήρα λοιπόν την απάντηση, η οποία τελείωνε με το ότι "είναι studio project, δεν παίζουν live". Οπότε Ulver live ήταν κάτι εξαρχής αδιανόητο. Όταν έπαψε να είναι αδιανόητο για τους ίδιους άρχισε να γίνεται για εμένα : έρχονται οι Ulver..

Έφτασα στο Gagarin κάπου στις εννιά (μαγικός αριθμός) και όποιος είχε προνοήσει να το κάνει αυτό νωρίτερα έπραξε σωστά. Συχνά είχα κάνει τη δεικτική παρατήρηση πως στις συναυλίες μουσικών που εκτιμώ πολύ δεν έχει τόσο κόσμο όσο θα "έπρεπε". Σε αυτή την περίπτωση συνέβη το αντίθετο και κάποια στιγμή πήγα να βλαστημήσω την ώρα και τη στιγμή που παραπονιόμουν που δε γεμίζουν οι συναυλίες. Κόσμος συνέρρεε κι αφότου το live είχε ήδη ξεκινήσει. Ως άνθρωπος που δεν πηγαίνει ποτέ μπροστά, βρίσκω πάντοτε την κεντρική αποστασιοποιημένη μου θέση, όπου μπορώ να αναπνεύσω, να χορέψω, να υπάρχω ελεύθερη. Αυτή τη φορά ήμουν στριμωγμένη, ασφυκτιούσα μέσα στο ίδιο μου το σώμα. "Αν το ξεχάσεις θα μπορέσεις να το απολαύσεις" μου λέει ο διπλανός μου. Σπανίως δέχομαι συμβουλές, μα ως πνιγμένη πιάστηκα απ'τα μαλλιά μου. Και τότε άρχισαν να φαίνονται όλα πολύ καθαρά, χωρίς άλλα κεφάλια, χωρίς ξένα σώματα, χωρίς με απασχολεί τίποτα άλλο. Αυτό που παιζόταν επί πενήντα λεπτά ήταν Ένα και Συνεχές κομμάτι στην ουσία του, όπου επιτέλους οι λέξεις "μινιμαλισμός" και "πειραματικό" επαναπροσδιορίζονταν και κυριολεκτούσαν, διότι αυτό συνέβαινε. Οι τρεις άνθρωποι αυτοί μαζί με τους συνεργάτες τους δημιουργούν Μουσική, πατώντας κάτω όλες τις μουσικές ταμπέλες και κατηγορίες, αποτελειώνοντας τα ζητήματα. Δεν υπάρχουν φράχτες για αυτούς, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, υπάρχουν μόνο στοές και γέφυρες. Η Μουσική τους δεν είναι μόνο Εμπνευσμένη, η Μουσική τους είναι Ευφυής και αυτό έγινε αδιαμφισβήτητα σαφές συναντώντας Την ζωντανά. Η Μουσική στα χέρια των Ulver είναι μυστικιστική, αποκαλυπτική, τόσο εγκεφαλική όσο βιωματική, η Μουσική στα χέρια των Ulver είναι όσο καταδυτική τόσο ανυψωτική, Καθαρτική σε μία Παράλληλη Διάσταση, όπου τα πράγματα δεν έχουν όνομα, δεν υπάρχουν αντικείμενα, δεν υπάρχουν συν-αισθήματα, δεν υπάρχουν σκέψεις, υπάρχουν αισθήσεις και η πραγμάτωση κάθε αλχημιστικού στόχου. Μετουσιώνουν την ύλη σε κάτι που την ξεπερνά.

Οι προβολές και οι φωτισμοί σε μια συναυλία είναι θέμα Αισθητικής και Τρόπου. Το κατά πόσο λειτουργούν οργανικά εναπόκειται στο σήμα του Πομπού και την υποδοχή του Δέκτη. Το οπτικό μέρος άρρηκτα συνδεδεμένο με το Ηχητικό ολοκλήρωνε το Μουσικό Ποίημα που εξελισσόταν. Σπανίως οι άνθρωποι έχουν Συνολική και Ολιστική Αντίληψη για τα πράγματα, σπανίως οι άνθρωποι καταθέτουν κάτι Ολόκληρο. Κάτι που προσπερνά τη μέση κατάσταση "πήραμε τα όργανά και το laptop μας και παίζουμε μερικά κομμάτια εδώ που μαζευτήκαμε" (το οποίον μια χαρά είναι). Η συναυλία των Ulver το Σάββατο ανήκει σίγουρα σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ένα live είναι μια ολόκληρη μουσική Εγκατάσταση (μεταφράζοντας το installation). Δεν μπόρεσα να διακρίνω καν όλα αυτά που χρησιμοποίησαν (είμαι σίγουρη πως για κάθε μουσικό που σέβεται τον εαυτό και το μέσο του θα είχε πολύ ενδιαφέρον ποια όργανα και προγράμματα ήταν σε χρήση), δεν τους έβλεπα καν όλους. Ήξερα πως ήταν επτά άνθρωποι (μαγικός αριθμός επίσης) επί σκηνής, ήταν ζήτημα αν διέκρινα τέσσερις. Ο Kristoffer Rygg είναι συνομήλικός μου, τον εκτιμώ εξαιρετικά, τον θαυμάζω όσο τον Trent Reznor και τον Blixa Bargeld. Θεωρώ πως αν υπάρχει ελπίδα (μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου) είναι όντως αυτός και οι συνεργάτες του να αποτελούν The Future Sound of Music. Για την ακρίβεια, είναι ήδη. Αυτό όμως που συμπληρωματικά σκέφτομαι, γράφοντας εκ των υστέρων, είναι πως έκαστος των ανθρώπων που ήταν επί σκηνής το Σάββατο το βράδυ προσέθετε (με) την αξία και τη Δυναμική του σε αυτό που παραγόταν. Αν ένας από αυτούς έλειπε, δεν θα ήταν το ίδιο.

Η συγκλονιστική, κυριολεκτικά συναρπαστική, φωνή του Garm πρωτοάρθρωσε στο εναρκτήριο Little Blue Bird. "Φορ φακ σέηκ, δεν είναι τρόπος να ξεκινάς έτσι" σκέφτηκα "έλεος". For The Love of God απαντά αυτός λίγο μετά σε μία εξαιρετική εκτέλεση που ξεπερνούσε μακράν αυτή του καταραμένου δίσκου. Το Porn Piece μπήκε κάπου στη μέση. Με συγκινεί ακόμα, με συγκινεί πάντα. Αυτή η υπαρξιακή πορνογραφία που κανείς δεν έχει καταγράψει έτσι πριν και μετά, την οποία ακολούθησε το αέναο Hallways of Always, του δίσκου Σημείο Αναφοράς. Στο In the Red επαλήθευσα γιατί το Blood Inside είναι ο απαγορευμένος δίσκος και ακούγοντας το Not Saved πως πράγματι Η Σιωπή είναι που Σε Μαθαίνει να Τραγουδάς. Στα πενήντα λεπτά σταμάτησαν. Ο Rygg λέει στο μικρόφωνο κάτι ασυνεννόητο πως θα γυρίσουν σε 20'. Υπάρχει μούδιασμα, μα είμαστε ακόμα τόσο ανυποψίαστοι που υπάρχει και Ελπίδα (δεύτερη φορά, πιπέρι). Πολλοί σπεύδουν να αποχωρήσουν (δεν θα την κατανοήσω ποτέ αυτή την συμπεριφορά εντόμου ούτε στις συναυλίες ούτε στον κινηματογράφο ούτε στο θέατρο). Η διπλανή άγνωστή μου κοπελίτσα είναι black metalού, ήρθε γύρω στις 10+ και με ρωτάει διάφορα όλο αγωνία. Οπότε εμφανίζονται οι του συνεργείου και προσθέτουν όργανα. Οι Ulver επανέρχονται για να κάνουν ένα δώρο σε όσους  Έλληνες φίλους τους δεν έπαψαν να τους ακούν όταν έκαναν τη Στροφή και παίζουν το πρώτο κομμάτι απ'τον πρώτο τους δίσκο. Αν αυτό είναι black metal, τότε να αρχίσω να το ακούω κι εγώ. Κι έπειτα έφυγαν για τα καλά. Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα. Είπαμε, μέχρι πριν λίγο καιρό αυτή ήταν "μια μπάντα που δεν παίζει ποτέ live". Και ενώ βρίσκω συχνά πολύ βαρετό, τεμπέλικο και υπεκφεύγον αυτό το κλισέ περί ποσότητας και ποιότητας, εδώ Ίσχυσε.