Ο Tricky είναι ένας από τους μουσικούς που παρακολουθώ αρκετά χρόνια ο οποίος έρχεται στο δικό μου προσκήνιο με διαφορετικές αφορμές. Για να είμαι ειλικρινής οποιοδήποτε είδος μουσικής κι αν αντιπροσώπευε με την ίδια ‘σκοτεινιά' από πλευράς ατμόσφαιρας και την ίδια αυτοσυνειδητοποίηση στο στίχο, θα με μάγευε το ίδιο. Η απομυθοποίηση που συνέβη στο Fuzz κατέληξα πως αφενός δε μειώνει την αξία και την επίδραση του ίδιου και της μουσικής του επάνω μου και αφετέρου, δεν οφείλεται στο ότι έχει ‘χάσει' ή ‘ κερδίσει' συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην πορεία των χρόνων όσον αφορά στη σκηνική του παρουσία και ερμηνεία. Οι λόγοι για τους οποίους ο Tricky ‘δε χωράει' σε συναυλιακούς χώρους βρίσκονται αλλού. 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με ηρεμία όπως ακριβώς ξεκίνησε και το live στο Fuzz με τους Spectralfire να μας υποδέχονται με κομμάτια που ενώ έχουν μια μινιμαλιστική αν και πλούσια σε ήχους ρυθμική βάση, επενδύονται με φωνητικά που άλλοτε παραπέμπουν στους Radiohead και άλλοτε στο Lenny Kravitz. Αν και το πρόσφατο ομώνυμο άλμπουμ τους αποδεικνύει πως έχουν μια ευρεία γκάμα επιρροών που αγγίζει την minimal κλασική, την indie rock και τη funk, ερμηνευτικά και ως σκηνική παρουσία η μπάντα έχει αισθητική που συγγενεύει περισσότερο με την post punk και την indie rock. Εμφανίστηκαν με 5μελή σύνθεση και ο ήχος τους συνδύασε samples με μελωδίες στο  μπάσο, την ηλεκτρική κιθάρα, τα ντραμς, και τα synths. Η διάρκεια του setlist και η επικοινωνιακή αμεσότητα του τραγουδιστή Λάμπη Κουντουρόγιαννη με το κοινό, συνέβαλαν στο ν'αποκτήσουν τα κομμάτια ένα χαρακτήρα που δεν έχουν στο cd, να μη κουράσουν και τελικά ν'αφήσουν θετικές εντυπώσεις στο κοινό το οποίο γύρω μου, έκανε θετικά σχόλια.

Όλοι ανυπομονούσαν για την εμφάνιση του Tricky και γύρω στις 11 μας υποδέχτηκε εκείνος αντί εμείς, με δυο κλειστά μπουκάλια σαμπάνιας τα οποία έδωσε σε άτομα της πρώτης σειράς που δεν πίστευαν στα μάτια τους! Για κάποιο λόγο που δε μου ήταν κατανοητός (όπως και σε άλλους), η ασφάλεια του μαγαζιού έδειξε ανησυχητικό εκνευρισμό και ετοιμότητα που έφτασε σε σημεία να εμφανιστούν αμέσως στο photo pit άνθρωποι με αρκετό τσαμπουκά απέναντι στο κοινό που δεν είχε καν προλάβει να συνειδητοποιήσει πού ήταν το πρόβλημα. Στο photo pit οι φωτογράφοι που δεν αντιμετωπίζονταν με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο ήδη από νωρίτερα, σπρώχτηκαν με περισσή δύναμη και ορισμένοι τρόμαξαν χωρίς να αντιληφθούν το τί συνέβη. 

Στη σκηνή όμως την ίδια στιγμή είχε ήδη αρχίσει το παιχνίδι των παραισθήσεων. Ο Tricky σε διαρκή και χαοτική σχεδόν κίνηση, δεν ακουγόταν παρότι το μικρόφωνό του λειτουργούσε κανονικά κι εγώ βρισκόμουν ακριβώς μπροστά του. Από δυο ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις στην ένταση της φωνής κατάλαβα πως το πρώτο κομμάτι ήταν το ‘I live alone' ενώ οι πρώτες νότες του ‘Nothing Changed' που ακολούθησε, συνοδεύτηκαν από ξέφρενα χειροκροτήματα από το κοινό. Στο κομμάτι αυτό ο Tricky έτσι κι αλλιώς ακούγεται στο ρεφρέν, στο live όμως δυστυχώς μόνο τα γυναικεία φωνητικά από τη Francesca Belmonte ή αλλιώς Franky Riley ακούστηκαν καθαρά ακόμα και στα σημεία που η μπάσα φωνή του Tricky έπρεπε να κυριαρχήσει. Η συνήθης, στα όρια του κλισέ, κριτική που γίνεται στον Tricky είναι πως ‘κρύβεται' πίσω από τα female vocals. Παρότι στο live ο Tricky λειτούργησε ως backing vocals και συνεισέφερε αισθητικά κυρίως στη συναυλία ο λόγος που κυριάρχησε η Francesca είχε να κάνει με το ότι εκείνη έχει mainstream αισθητική στη σκηνή ενώ ο Tricky είναι σκοτεινός και underground με τρόπο που αναδεικνύει εκείνη και καθιστά τον Tricky φιγούρα φάντασμα. Οι διαφορές στη σκηνική παρουσία δεν ήταν τόσο έντονες με την Ambersunshower η οποία έχοντας background στην R'n'B εμφανίστηκε εκρηκτικότατη στη σκηνή αλλά χωρίς να δημιουργεί αισθητικό χάσμα με τον Tricky.

O Tricky ως μουσικός με την αισθητική και την αντίληψη πλανόδιων μουσικών από την Καραϊβική 

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη πιστεύω πως ο λόγος για τον οποίο ο Tricky δεν κατάφερε να επικοινωνήσει τη σκοτεινιά που έχουν οι στίχοι όπως έχουμε συνηθίσει ακούγοντας τα cd του έγκειται στο ότι το πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκε δεν του ταιριάζει. Ο Tricky ασφυκτιά πάνω σε σκηνές και αυτό το απέδειξε με πολλούς τρόπους στην 1 ώρα και 20' που κράτησε το live μαζί με το encore. Το απέδειξε κατεβαίνοντας μέσα στον κόσμο καταργώντας τα κάγκελα που τον χώριζαν από την αρένα, το απέδειξε ανεβάζοντας κόσμο μαζί του πάνω στη σκηνή στο ‘By Myself', όχι για να τραγουδήσουν μαζί αλλά για να δημιουργήσει τη συνθήκη μέσω της οποίας εκφράζεται καλύτερα. Και πράγματι αυτό ήταν ένα από τα κομμάτια στο οποίο ακούστηκε πολύ καθαρότερα Αυτή η συνθήκη επιβάλλει το να βρίσκεται περιτριγυρισμένος από κόσμο ο οποίος δεν τον θαυμάζει αλλά τον θεωρεί κομμάτι του. Ήταν σα να μην του αρκούσε που περιμέναμε να τον ακούσουμε και να ήθελε να μας γνωρίσει πριν αρχίσει η συναυλία. Το απέδειξε επίσης στην αρχή που μας κέρασε σαμπάνια σε μια κίνηση που είναι αντίστοιχη με το να σε κεράσει κάποιος μια μπύρα στο σπίτι του για να μη σε κάνει να νιώθεις καλεσμένος αλλά φίλος. Είναι ένας μουσικός που έμπρακτα αποδεικνύει πως τον ενοχλεί η διάκριση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό του και αισθάνεται πιο άνετα να εκφραστεί μόνο αν αναπαράγει μια ατμόσφαιρα που προσομοιάζει αυτή που δημιουργείται όταν djs ή ερασιτέχνες πλανόδιοι μουσικοί, στήνουν δυο τύμπανα ή αυτοσχέδια μουσικά όργανα στο δρόμο και παίζουν για τον εαυτό τους αλλά μετά από λίγη ώρα μαγνητίζουν αρκετό κόσμο. Η αισθητική του στη σκηνή μου έφερε στο μυαλό τους μουσικούς από τη Jamaica που οι ήχοι που δημιουργούν είτε με μηχανήματα είτε με όργανα, συνήθως κρουστά, χάνουν το νόημά τους μέσα σε μουσικές σκηνές ή clubs ενώ το απογειώνουν σε συνθήκες street party και αυτοσχεδιασμού.

Το τρίτο κατά σειρά κομμάτι του setlist τρέλανε το κοινό και γι'αυτό ευθυνόταν η πληθωρική και σαρωτική ερμηνευτικά, παρουσία της Ambersunshower η οποία με δυο κομμάτια στην αρχή και στο τέλος του live που παρέπεμπαν στους Prodigy και εκπληκτική ενέργεια, δημιούργησε στο Fuzz εκρηκτική ατμόσφαιρα και κέφι. Στα ‘Parenthesis' και ‘Why don't you' που ακολούθησαν δεν ακούσαμε καθόλου τον Tricky και τις εντυπώσεις κέρδισε και πάλι η Francesca Belmonte. Λόγω αυτής της σχεδόν μονότονης παράστασης που ήταν περισσότερο live της τραγουδίστριας παρά του Tricky οι διασκευές στα ‘Do you Love me now' των Breeders, ‘Black steel' των Public Enemy, ‘Ace of Spades' των Motorhead και στο hip hop ‘Gangster Chronicle' των London posse, πέρασαν εντελώς απαρατήρητες χωρίς το πάθος με το οποίο αναμενόταν να τα ακούσουμε από τον Tricky. Ποιός θα φανταζόταν επίσης ότι η live εκτέλεση του ‘Nothing Matters' θα ήταν τόσο αδιάφορη! Ευτυχώς δε συνέβη το ίδιο με το δικό μου αγαπημένο από το ‘Maxinquaye', ‘Overcome'. Τα υπόλοιπα  κομμάτια της setlist όπως το ‘Ponderosa', το παλιότερο jazz ‘Puppy Toy' και το 'You don't wanna' απέτυχαν στο να κάνουν την εντύπωση που όλοι αναμέναμε. Εξαίρεση υπήρξαν κάποιες στιγμές σαν το ‘I sing for the Joker' όπου για λίγο βγήκε στην επιφάνεια η πιο δυναμική πλευρά της ερμηνείας του.

Το τελευταίο του καταπληκτικό κατά τη γνώμη μου άλμπουμ, ‘False Idols' που κυκλοφόρησε το 2013 ήταν το έναυσμα που χρειαζόμουν για ν'αποφασίσω να τον δω live για πρώτη φορά. Όπως και άλλοι, περίμενα ένα σημαντικό μέρος αυτού του άλμπουμ να περιλαμβάνεται στο setlist πράγμα το οποίο δεν έγινε. Κατά τη διάρκεια του live λόγω όσων ανέφερα παραπάνω, διαπίστωσα πως κι αυτή ακόμα η προσδοκία ήταν σχεδόν παράλογη για ένα μουσικό που τους κανόνες και τις προσδοκίες του κοινού δεν τις βιώνει ως επιταγές αλλά ως εμπόδια στην επικοινωνία μεταξύ τους.

I am forced to trust your wicked ways
You use me, abuse me, control me, but...
Nothing really matters, Nothing really matters,
This broken heart's a shatter
As long as you love me

Μια ακόμη αποκάλυψη και τι πραγματικά μου έμεινε από αυτό το live

Ο Tricky, μια μορφή φάντασμα ανάμεσα σε πραγματικούς καπνούς και καπνούς που ήταν σα να ανέδυε ο ίδιος χωρίς την παραμικρή επιτήδευση, διέφευγε διαρκώς των βλεμμάτων μας και των φωτογραφικών φακών με μαγικό τρόπο. Μια μορφή που οι κινήσεις της προφανώς υπακούουν στην εσωτερική δική του επιταγή την οποία το κοινό ούτε με χημικούς παραδείσους δεν κατάφερε ν'ακολουθήσει επί της ουσίας. Το ότι τα μάτια μου απατούσαν κι αυτό που αντίκρυζα δεν ήταν η ουσία του πλάσματος που λέγεται Tricky αλλά μια ψευδαίσθηση, μου το απέδειξε μια τυχαία στιγμή όπου είδα φωτογραφικά στιγμιότυπα από επαγγελματίες φωτογράφους που ήταν δίπλα μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά διαπίστωσα πως είχα πλάσει μια λανθασμένη εικόνα για τον Tricky για την οποία δεν έφταιγα ούτε εγώ ούτε εκείνος και πως ο μοναδικός τρόπος να διαπιστώσω πως έκανα λάθος και πρέπει ν'ακούω τη μουσική του από εδώ και πέρα από άλλη βάση, ήταν να παραβρεθώ σ'αυτό το live. Το ίδιο συνέβη και σε άλλους στο κοινό οι οποίοι δεν αποδείχτηκαν τόσο δεκτικοί όσο εγώ και σε διάφορα σημεία του χώρου κυριαρχούσαν οι κακές εντυπώσεις που αφορούσαν το γεγονός ότι δεν ακουγόταν η φωνή του σχεδόν καθόλου. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι φωτογραφίες εντυπωσιάζουν και τονίζουν πτυχές της σκηνικής παρουσίας ενός καλλιτέχνη. Ήταν όμως η πρώτη φορά που η ουσία ενός ανθρώπου διαφεύγει της οπτικής πραγματικότητας και αποκαλύπτεται ΜΟΝΟ μέσα από ένα τεχνητό μέσο.

Η εμπειρία μου από το συγκεκριμένο live δημιούργησε μια σφοδρή επιθυμία. Το να αποφασίσει κάποια στιγμή ο ίδιος να κάνει ένα urban street live κάτω από κάποια γέφυρα ή σε κάποια βιομηχανική αποθήκη χωρίς οργανωμένη σκηνή. Εκεί ανάμεσά μας, σ'ένα ανοργάνωτο πλαίσιο, η ουσία του δε θα χρειάζεται κανένα φακό για να αποκαλυφθεί.

Ως τότε κρατάω στο μυαλό μου τη μουσική του ‘Overcome' και τη μορφή του γυρισμένη με πλάτη στο κοινό ν'ανάβει ένα τσιγάρο και η φλόγα του να έχει παραπάνω σημασία από το ίδιο το τσιγάρο...