Έχοντας συνηθίσει από τις δύο τελευταίες επισκέψεις το Gagarin αδειανό, μου έκανε ευχάριστη εντύπωση η λαοθάλασσα που αντίκρισα μπαίνοντας το βράδυ της Κυριακής. Ο κόσμος αγνόησε το υπερβολικό ψύχος και μαζεύτηκε κατά εκατοντάδες να παρακολουθήσει ένα από τα πιο αγαπημένα ντουέτα του. Τελικά, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, ως κοινό έχουμε εμμονές. Που είτε έχουν το όνομα ενός συγκροτήματος (λέγε με Placebo, λέγε με Madrugada ή ό,τι άλλο θέλετε) είτε απλά μίας... ιδιότητας. Και στην προκειμένη περίπτωση η ιδιότητα λέγεται φωνή. Η ραχοκοκκαλιά ενός τραγουδιού. Το μόνο ίσως (μουσικά) εκφραστικό εργαλείο του οποίου η αξία και η σημασία δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ω, ναι, λατρεύουμε τις ωραίες φωνές ως κοινό. Λατρεύουμε τα ζεστά, γεμάτα συναίσθημα τραγούδια. Και, ελέω παγωνιάς, το δίδυμο του Mark και της Isobel φάνταζε εξαιρετικά ευχάριστη συγκυρία. Με πρόσφατο άλμπουμ στα μπαγκάζια τους που τους βρίσκει σε αρκετά δημιουργική φάση (σιγά την έκπληξη) και με τον αέρα της ιστορίας που έκαστος κουβαλάει στις πλάτες του, δεν είναι να απορεί κανείς για της προδιαγεγραμμένη επιτυχία του event...

Λόγω αυτής ακριβώς της επιτυχίας ο υπογράφων έκανε μισή ώρα να παρκάρει, χάνοντας ένα μέρος του support act. Οι Tango With Lions δικαίωσαν και με το παραπάνω την επιλογή τους. Έχουν ωραία, καλογραμμένα τραγούδια, σε πλήρη αρμονία με το πνεύμα της βραδιάς, η τραγουδίστρια έχει όμορφη φωνή και "γεμάτη" σκηνική παρουσία και, το βασικότερο, δείχνουν τρομερά δεμένοι και συνειδητοποιημένοι στο τι κάνουν. Δεν τους είχα ακούσει πριν από εκείνο το βράδυ και, παρ' όλο που δεν είμαι φανατικός οπαδός της απαλής κιθαριστικής ποπ, ομολογώ πως μου άρεσαν πάρα πολύ.

Δεν είναι δύσκολο να υπάρχει ένα τέτοιο support σε κάθε συναυλία - ένα συγκρότημα μέσα σε μισή ώρα έχει την ευκαιρία να πει πολλά πράγματα και να δώσει ένα καλό δείγμα γραφής, όχι απλά να αποτελέσει ένα άχαρο γέμισμα. Οι Tango With Lions έχουν ταλέντο, έχουν δισκογραφική στέγη, πιθανότατα έχουν και μέλλον. Το χειροκρότημά τους πάντως το άξιζαν.

Μέχρι να βγει το ντουέτο ένα τέταρτο πριν τις 11, το Gagarin είχε γεμίσει πλήρως και υποδέχτηκε τα κεντρικά πρόσωπα της βραδιάς με εμφανέστατο ενθουσιασμό. Οι πρώτες νότες του We Die and See Beauty Reign μπορεί να μην είναι ένα συναυλιακό υπερθέαμα, όρισαν όμως σαφέστατα το πλαίσιο που θα κινηθεί η βραδιά: Όταν μιλάνε τα τραγούδια, τα λοιπά λόγια είναι φτώχεια. Λιγάκι όμως και αυτοί το παρακάνανε: Σε όλο το live δεν είπανε κουβέντα προς τον κόσμο, ούτε ένα καλησπέρα για το καλό (ένα "Thanx" μόνο μέσα από τα δόντια του είπε ο Lanegan μετά το You Won't Let Me Down Αgain και αυτό ήταν όλο). Δεν είχανε ίσως να πούνε καλά λόγια για τον καιρό και γι' αυτό σνομπάρισαν την κουβεντούλα. Δεν το θεωρώ αυτό υποχρεωτικά κακό, απλά ήταν λίγο ξένο προς το ζεστό feeeling της όλης βραδιάς και γι' αυτό με ξένισε λίγο. Αν και πρέπει να αναφερθεί ότι όλη αυτή η αποστασιοποιημένη συμπεριφορά είναι κομμάτι του ιδιότυπου παζλ της σκηνικής παρουσίας των  Lanegan, Campbell. Χωρίς καμία αλληλεπίδραση μεταξύ τους, ούτε καν στο επίπεδο της βλεμματικής επαφής, πιο πολύ θύμιζαν εν διαστάσει συζύγους παρά ντουέτο που ερμηνεύει τραγούδια για αγάπη, έρωτα, απογοήτευση. Και εννοείται πως οι ερμηνείες τους ήταν όπως και στα άλμπουμ - αυστηρά παράλληλες διφωνίες χωρίς την παραμικρή διάθεση παρεκτροπής. Όλα αυτά, βέβαια, όσο ενδιαφέροντα και αν είναι να τα παρακολουθεί κανείς,  δε βοηθούν στο να δημιουργηθεί κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο και να απογειωθεί η συναυλία. Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που μετά το μισάωρο στη "γαλαρία" αρχίσαν τα πρώτα πηγαδάκια και μέχρι το τέλος οι περισσότεροι επιδίδοντας σε ένα ρεσιτάλ κοινωνικοποίησης ακούγοντας παρεμπιπτόντως και μερικά live τραγουδάκια συνοδεύοντας το ποτό τους. Pas mal...

Ναι, θα ήταν μια μάλλον ψυχρή και αδιάφορη συναυλία αν δεν υπήρχαν τα δύο πρόσωπα που πέφταν απάνω τους οι προβολείς και που μπορούσαν, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, να κερδίσουν το παιχνίδι απλά τραγουδώντας. Δεν είναι απλά ότι έχουν ερμηνευτική αυτοπεποίθηση - σιγά τα νέα. Είναι ότι ξέρουν ακριβώς πώς πρέπει να ερμηνεύουν τα συγκεκριμένα τραγούδια και ξέρουν ότι το κάνουν και άριστα. Θα εξομολογηθώ κάτι: Τα ¾ περίπου της μουσικής που ακούω δεν περιέχουν καν λόγια. Δεν υπήρξα ποτέ ο μεγαλύτερος οπαδός των folk/americana τραγουδιών. Ούτε μπορώ να δικαιολογήσω την ταράστια γοητεία που ασκεί ο Lanegan στις απανταχού της γης γυναίκες. Όμως ο κερατάς έχει φωνή, τελεία και παύλα. Ίσως μια από τις καλύτερες φωνές αυτή τη στιγμή στην πιάτσα. Η ερμηνεία του δεν έχει ίχνος υπερβολής, είναι όμως εύστοχη με χειρουργική ακρίβεια. Δεν σκοπεύει να απογειώσει ένα τραγούδι, αλλά του δίνει σάρκα και οστά με όλη τη σημασία της φράσης. Τα Get Behind Me, Come Undone, Come Walk With Me, The Circus Is Leaving Town δεν είναι ακριβώς κομμάτια που θα χαρακτήριζε ως αριστουργήματα. Και όμως, έχει την ικανότητα να τα μεταμορφώνει σε ολοκληρωμένες εμπειρίες με τρόπο που ελάχιστοι μπορούν. Η μπάντα έρχεται μοιραία σε δεύτερη μοίρα - αρκούνται να διεκπεραιώσουν τις ενορχηστρώσεις με πειστικό τρόπο, χωρίς ξεσπάσματα, εξάρσεις και λοιπά εντυπωσιακά. Ο Lanegan ορίζει το ρυθμό και οι υπόλοιποι απλά συνυπάρχουν - αυτή είναι η συνταγή και δουλεύει καλά.

Και ποια η συνεισφορά της Campbell σε αυτό το σκηνικό; Σίγουρα δεν περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου σε καμία περίπτωση. Δεν αρκείται απλά στο να δώσει μια ευρωπαϊκή νότα στις "αμερικανίζουσες" συνθέσεις - μια χαρά υποστηρίζει τα τραγούδια και η ίδια. Ούτε παίζει το ρόλο του ήρεμου yin στο ταραχώδες yang του Lanegan - οι ερμηνείες τους είναι πολύ περισσότερο παράλληλες παρά συμπληρωματικές. Και σίγουρα δε βρίσκεται εκεί για τα backing vocals - για ένα ικανό διάστημα, εξάλλου, τραγουδούσε μόνη της στη σκηνή. Με τον τρόπο της, η Isobel αποτελεί το ιδανικό ήμισυ στο συγκεκριμένο project. Υιοθετώντας συμβατό στυλ τραγουδιού με τον παρτενέρ της, δημιουργεί τις συνθήκες για μία συνύπαρξη που δεν βασίζεται στον ανταγωνισμό, την αλληλοσυμπλήρωση ή την ανάδειξη των όποιων διαφορών τους αλλά σε κάτι πολύ πιο απλό: Την ομοιότητά τους. Δύο υπέροχες φωνές που κινούνται σε παράλληλους δρόμους - να τι είναι τελικά η ισότητα, χωρίς να μπαίνουν στη μέση ζυγαριές και αδόκιμες συγκρίσεις. Στο κοινό υπήρχαν πολλά ζευγάρια, ευχής έργον: Έλαβαν ένα απροσδόκητο μάθημα για το τι εστί αρμονική συνύπαρξη των δύο φύλων. Να και κάτι που δεν περίμενα να συμβεί ποτέ σε μία συναυλια - να βγάλω κοινωνιολογικά συμπεράσματα βλέποντας ένα ζευγάρι τραγουδιστών. Και εις ανώτερα...

Όσο πεζά και απρόσωπα άρχισε το event άλλο τόσο τελείωσε: Ο μόνος που μας χαιρέτησε ήταν ο κιθαρίστας, που μας ευχαρίστησε και μας κάλεσε έξω για να πάρουμε αυτόγραφα από τον Lanegan (μόνο;) και αν θέλαμε και κανένα cdάκι. Δε βαριέσαι... Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή. Στη συναυλία πέρασα ωραία αν και δεν είμαι ιδιαίτερα μεγάλος οπαδός του μουσικού ιδιώματος που υπηρετεί το ντουέτο. Και μόνο όμως που οι δύο τεράστιες αυτές φωνές συνυπάρχουνε, είναι μεγάλη υπόθεση. Γιατί οι δύο αυτοί σημαντικοί καλλιτέχνες δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους αλλά έδειξαν θέληση να δοκιμάσουν το κάτι διαφορετικό - και τα κατάφεραν χωρίς να θεωρηθούν ούτε στο ελάχιστο αρπαχτή. Καθόλου άσχημα, δηλαδή..!

Κωνσταντίνος Γούλας