Μερικές φορές αναγκάζεσαι να αθετείς τις υποσχέσεις σου,  αν αυτές αφορούν μόνο τον εαυτό σου μικρό το κακό. Χωρίς να το πολυκουράζω, όταν οι Christian Death ήρθαν για πρώτη φορά στην Αθήνα σε ένα σχεδόν γεμάτο Ρόδον το 1988, η εμπειρία ήταν τόσο πολύ κακή που έφυγα εκνευρισμένος. «Ποτέ ξανά» είχα πει, τι κι αν σ'εκείνο το line-up υπήρχε η αξιοπρεπής Gitane Demone, τι κι αν πολυτέλειες να βλέπουμε αρκετές μπάντες του συγκεκριμένου χώρου εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν, μου ήταν απολύτως ξεκάθαρο ότι αυτό το συγκρότημα όπως είχε εξελιχθεί δεν συνδράμει με την αισθητική και μουσική μου αντίληψη. Ακόμα κι αν αυτή ήταν μια αδιαμόρφωτη παρορμητική αντίληψη ενος 18χρονου. Ποτέ ξανά λοιπόν, εκτός κι αν επέστρεφε στο group ο Rikk Agnew και ο Rozz Williams, που παρεπιπτόντως το ράδιο αρβύλα των προ-ιντερνετ χρόνων τον είχε αυτοκτονήσει τουλάχιστον 2 φορές...

Η πορεία των Christian Death απο κει και μετά εξελίχθηκε όπως ακριβώς την είχα φανταστεί. Η μία συναυλία χειρότερη από την άλλη (απ'ότι μάθαινα), οι δίσκοι τους για τα σκουπίδια εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, ο προκλητικός Valor να αποκτά την φήμη ενός ροκ τσαρλατάνου που εκμεταλεύεται την κληρονομιά των Christian Death, κτλ κτλ... Ένιωθα δικαιωμένος για την απόφασή μου, είχα λήξει ένα μουσικό κεφάλαιο της εφηβείας μου την στιγμή που έπρεπε. Χτες όμως ήμουν εκεί. Τι άλλαξε? Από τη μία θα έπαιζαν όλο το Catastrophe Ballet, πόσο κακό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Και ο μπαρμπα Γιάννης ο μανάβης αν μου τραγουδούσε το The Drowning θα μου άρεσε.  Από την άλλη το event ήταν στο Death Disco που μου αρέσει να παρακολουθώ μικρά live και τέλος δημιούργησα από μόνος μου μια φανταστική εικόνα ενός διαφορετικού Valor Kand που στα 55 (?) του μπορεί να ρίξει το ego του και να σκέφτεται (?) με παράπονο: «Εντάξει, με βρίζουν, με χλευάζουν.. Και μετά πανε και προσκυνούν τα τραγούδια του Ballet και του Ashes. Ποιος τα έγραψε αυτά, ποιος τα ενορχήστρωσε; Τι θα έκανε ο ανασφαλής Rozz αν δεν βρισκόμουν εγώ να του προσφέρω τη μπάντα μου (Pompeii 99) όταν δεν είχε από που να πιαστεί; Είναι άδικο όλο αυτό..»  Φυσικά η ιστορία έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο, αλλά σε περίπτωση που το έλεγε θα του έδινα μισό δίκιο. Ενιωσα μια μικρή συμπαθεια και μπήκα στον πειρασμό να τους δω. Πέρασαν και 26 χρόνια..

Κόκκινα άνθη στα microphone-stands, το drum-kit να φαίνεται αραχνιασμένο και τα γνωστά video-projections με τον σταυρωμένο να προλογίζουν τους 3 μουσικούς. Θα είχαμε προηχογραφημένα, ήταν φανερό, αφού το psych-organ που στοιχειώνει το background του Catastrophe Ballet απουσίαζε. Κάπου 200 (παλιό)φιλοι στην συντριπτική πλειοψηφία του γκρουπ μαζεύτηκαν, καθόλου άσχημα δεδομένου της κακής προιστορίας τους στα μέρη μας.  Το ιστορικό για το dark wave άλμπουμ από το 1984 θα ακουγόταν live από την αρχή ως το τέλος, με τον Valor να ανεβαίνει στην σκηνή αρκετά πιο μαζεμένος και σοβαρός απ'οτι συνήθως και την μπασίστρια-τραγουδίστρια Maitri ντυμένη αρχικά ως νύφη. Αν ήταν καλό? Όχι, καλό δεν το λες. Από την άλλη, όσοι ψάχνουν αφορμές να ρίξουν δηλητήριο στον Valor και την μπάντα του μάλλον απογοητεύτηκαν. Δεν έδωσε σχεδόν καμία, τουλάχιστον σε θέματα attitude. Οι Christian Death στην αναπαραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου έδειξαν σεμνότητα και σεβασμό. Απλά, ότι και να γίνει, ΔΕΝ είναι καλό συγκρότημα.

Όσο τα τραγούδια πέρναγαν το ένα μετά το άλλο, τόσο η αίσθηση ότι αυτό που ακούγαμε θα μπορούσε να είναι ένα συμπαθητικό tribute band γινόταν πιο έντονη. Χλωμές εκτελέσεις, μικρές αχρονίες, ζοριζόταν ο κατεργάρης. Η εκλεπτυσμένη  ρομαντική πνοή που έδινε στα τραγούδια του Catastrophe Ballet ο Rozz Williams ήταν ολοκληρωτικά απούσα, το ίδιο και ο ασταθής συναισθηματικός του κόσμος που έκανε τον δίσκο ακόμα πιο ελκυστικό.  Η επιλογή να τραγουδήσει η Maitri  τα πιο σημαντικά τραγούδια (Drowning, Electra Descending) μπορεί να ήταν αναγκαστική, αλλά παντελώς ατυχής.  Σκληρά φωνητικά, προσαρμοσμένα σε ένα κορίτσι που νιώθει εμφανέστατα πιο άνετα με το black-metal συγκρότημά της. Και κάπου εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος και ξεκινάει το α-μπε-μπα-μπλομ «να κάτσω ή να φύγω?». Μπλιμ-μπλομ! Έκατσα..

Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Το πιο ενδιαφέρον μέρος από ένα σημείο και μετά έιναι ότι λιγόστευαν τα ρούχα της Maitri. Όταν διαπιστώνεις ότι οι καλύτερες στιγμές της συναυλίας είναι το ψευτομεταλίζον This is Heresy και το συνήθως ενοχλητικό wanna-be-a-goth-pop-hit "Church Of No Return" σημαίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Δεν έχω να γραψω κάτι, αρκετά τραγούδια δεν τα γνώριζα καν και δεν με ενδιαφέρει να μάθω ποια ήταν. Να γράψω μερικές αράδες παραπάνω για το ντεκολτέ της τραγουδίστριας θα ήταν άδικο για το σύνολο της συναυλίας, οπότε θα σταθώ λίγο στον Valor, που ήταν τουλάχιστον πιο προσγειωμένος και προσπάθησε να βγάλει αυτό που μπορεί.  Μέχρι εκεί που μπορεί...

Αν θα ξαναπήγαινα τώρα... Οι περισσότεροι έλεγαν ότι ήταν η πιο καλή τους συναυλία σε Αθηναϊκό venue. Υπήρχε ένα concept και μια ροή. Το θέμα είναι αν υπάρχουν και περιθώρια βελτίωσης. Άντε να μάθεις το γέρικο σκυλί σου νέα κόλπα δηλαδή. Οι Christian Death παραμένουν ακόμα και τώρα μια μικρή εισπρακτική μηχανή ικανή να εξασφαλίσει την σύνταξη του χειριστή της για αρκετά χρόνια. Γνωστό και πλέον μη-κατακριτέο. Πέρασαν οι εποχές της αθωότητας. Έφυγα χωρίς να κάνω αφοριστικές σκέψεις και υποσχέσεις αυτή τη φορά. Είναι ένα βήμα μπροστά κι αυτό, μεθοδικά πειστικό, αλλά τόσο αργοπορημένο...