Η εικόνα στο τέλος της εμφάνισης των Charles de Goal ήταν οι τέσσερις θείοι που απαρτίζουν πλέον το συγκρότημα, ιδρωμένοι, βραχνιασμένοι, κουρασμένοι, να μη θέλουν να σταματήσουν να παίζουν και εγώ επιτέλους να μη νιώθω τύψεις ότι φταίω που δεν έχουν πέσει για ύπνο τέτοια ώρα. Εδώ συναντάς το βλέμμα του Allard στις συναυλίες των Sad Lovers and Giants και νομίζεις ότι πραγματικά στεναχωριέται και πιέζεται  που τον ταλαιπωρούνε έτσι βραδιάτικα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι τελευταίοι έδωσαν δύο τρομερές συναυλίες στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Οι Charles de Goal  δεν ήταν ποτέ σ'αυτό το επίπεδο. Για μένα δεν ξεχώρισαν και  ιδιαίτερα απ'το εντυπωσιακά αξιόλογο σύνολο των γαλλικών  new wave συγκροτημάτων των μέσων της δεκαετίας του ‘80. Ούτε έχουν στο σετ τους το κομμάτι που περιμένεις να έρθει και μετά δεν θέλεις να τελειώσει. Το live τους προχθές, στα πλαίσια του Modern Mechanix Festival στο 6 D.O.G.S. δε γινόταν να μην το χαρείς...

Το σπουδαιότερο είναι ότι τελείωσε η πολύ ωραία βραδιά και έμενε η αίσθηση ότι είδες και ευχαριστήθηκες τρία live το καθένα με το δικό του χαρακτήρα. Δεν ήταν δηλαδή οι headliner και δύο άλλοι, ούτε οι αναστημένοι, οι ξεχασμένοι και οι καινούργιοι. Τη λέξη "support" δεν τη συζητάμε καν. Ήταν κάτι παλιό, κάτι αυθεντικό, κάτι καινούργιο και κάτι διαφορετικό, και αυτές οι έννοιες όχι μοιρασμένες σε κάθε συγκρότημα, αλλά όλες μαζί στο καθένα. Μπορεί να σκεφτεί κάποιος κάτι καλύτερο για ένα line up;

Ο κόσμος γενικά ήταν λίγος, το κρύο έξω δε σήκωνε καθυστερήσεις, χαιρετούρες και κουβεντες με γνωστούς, οπότε όλοι μαζεύτηκαν γρήγορα. Η βραδιά υπηρετούσε έναν ήχο που δεν έχουμε την ευκαιρία να τον ακούμε live συχνά. Minimal synth και post punk κομμάτια γέμιζαν το χώρο μέχρι να μαζευτεί ο κόσμος και να αρχίσει η εμφάνιση των δικών μας Phoenix Catscratch. Απειλητική η γυναικεία γοητεία των Xmal Deutschland και της Nina Hagen, ακόμα πιο γεμάτος ο ήχος από σκοτεινή minimal και darkwave ατμόσφαιρα. Ήταν η καλύτερη εμφάνιση τους που έχω παρακολουθήσει, ο ήχος τους ακόμα πιο ολοκληρωμένος, οι ίδιοι πιο σίγουροι. Την άνοιξη λέει περιμένουμε τον πρώτο δίσκο τους από την Deadscarlet. Πάντως αν τους βάζαμε τώρα πάλι πριν τους Horrors, οι τελευταίοι δεν θα το έπαιζαν και τόσο άνετοι.

Βερολινέζοι και Bakterielle Infektion, όντως τραβάει την προσοχή. Με καθαρά ηλεκτρονικό ήχο, το ντουέτο από τη Γερμανία μας έκανε να ξεχάσουμε ότι οι Front 242 έβγαλαν δίσκους μετά το Official Version. Με πιο ροκ παρουσία από τη μουσική τους, αρκετές δόσεις electro και techno πειραματισμού, έκαναν αυτό που περίμενε κανείς από δύο Γερμανούς: κάτι ελάχιστα διαφορετικό αλλά με κάποιο τρόπο καλύτερα από τους άλλους. Ο ένας  περιφέρεται στη σκηνή προσπαθόντας να αποδώσει τους στίχους και το νόημά τους και ο άλλος καρφωμένος στο ηλεκτρονικό του καθήκον. Αυθεντικό και χορευτικό όσο δεν πάει. Κάτι ενδιαφέρον πρέπει να έγινε για να φτάσουμε από τους Kraftwerk στον Aphex Twin, μάρτυρας ο υπόγειος ήχος των Bakterielle Infektion, και ο κόσμος που χόρευε σε όλη τη διάρκεια του πολύ ενδιαφέροντος σετ.

Πιο κοντά στο punk απ'ότι στο ρομαντισμό των coldwave συναδέλφων τους, βρήκαν πιο ελκυστικούς τους Wire και τους Abwarts απ'ότι τους Bauhaus. Συγκρότημα της σπουδαίας New Rose άλλωστε. Οι Charles de Goal, ξεκίνησαν να παίζουν κομμάτια από το Algorythmes που ουσιαστικά είναι ο δίσκος που μου είχε τραβήξει την προσοχή στη μουσική τους και καταλάβαινες αμέσως ότι τα χρόνια που κουβαλάνε, το λιγότερο δεν θα επηρεάσουν την όρεξή τους για αυτόν τον ήχο. Πρώτα απ'όλα δείχνουν ότι έχουν παραμείνει καλοί μουσικοί, κομμάτια σαν το Exposition και το Radio On ακούστηκαν πολύ καλά. Η βραχνάδα στη φωνή του Patrick Blain ας πούμε ότι έδινε έναν κάπως αστεία ροκ τόνο σ'αυτά, αλλά γιατί να περίμενε κάποιος κάτι πολύ καλύτερο; Πάντως φάνηκε ότι δεν ήρθαν να πουλήσουν έτσι εύκολα άλλη μια ενοχλητική new wave ιστορία επανένωσης. Ήθελαν πολύ να βλέπουν τον κόσμο από κάτω να περνάει καλά και καταλάβαιναν τη δύναμη των κομματιών τους σ' αυτό. Κουράστηκαν, πιέστηκαν λίγο στο τέλος, αλλά έπαιξαν περίπου 2 ώρες. Μόνο με χαμόγελα και ευχαριστίες αποχώρησαν, έχοντας καλύψει τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, παίζοντας αιχμηρό και ατμοσφαιρικό post punk. Δεν τους πάει πια, αλλά αυτοί τουλάχιστον  το θυμούνται καλύτερα.

Δεν έμενε κακή εντύπωση για κανένα λόγο, η βραδιά σε άφηνε με πολλούς ωραίους ήχους στο κεφάλι σου. Όλο αυτό το ταιριαστό γενικό σύνολο ήταν που άφησε τον κόσμο ικανοποιημένο, αλλά και με όρεξη να χωθεί στην αναζήτηση ακόμα πιο κρυμμένων Charles de Goal ή Phoenix Catscratch.

  Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Photos: Αιμιλία Σάββα