Λένε ότι μετά τα 50 αρχίζεις να συμβιβάζεσαι με την ιδέα του θανάτου. Ή μετά τα 60. Δεν θυμάμαι ακριβώς, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάπου το διάβασα και βρήκα την ιδέα γοητευτική, ότι κάποτε δηλαδή you come to terms with the idea of dying.

Ούτως ή άλλως το πότε ακριβώς δεν ενδιαφέρει την ελληνική πραγματικότητα, καθώς η διαπίστωση αφορούσε τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με τη συνειδητοποίηση της θνητότητας όταν παύει να αποτελεί μέλος του target group της Ναταλίας Γερμανού. Μάλιστα είχα πρόσφατα ένα σχετικό εφιάλτη, είδα τον Δήμο Σταρένιο να λέει «Μη φοβάστε η Γερμανού είναι φίλη μας» σε μια παρέα που διένυε την τέταρτη δεκαετία της ζωής της και μέλος της οποίας ήμουν. Αμέσως μετά ακούστηκαν τα πυρά που ευτυχώς δεν ήταν τίποτε άλλο από το ξυπνητήρι.

Αυτό ακριβώς, σκέφτηκα, είναι η ρουτίνα: το πάτωμα με όλες τις σανίδες του εξίσου φρικτές -με την έννοια του Poe - και τον υπαρξισμό να σφηνώνει ανάμεσα στις χαραμάδες τους. Ο Poe είχε την ιδιοφυία να παρατηρήσει τις φρικτές όψεις της μη καθημερινότητας, δηλαδή του gore, αφήνοντας σε κάποιον άλλον το προνόμιο να παρατηρήσει τις χαραμάδες για τις οποίες έγινε λόγος. Στον Κίρκεγκωρ.

Ο οποίος έζησε σχεδόν ταυτόχρονα με τον Poe και υπήρξε πατέρας του Υπαρξισμού. Εκείνο το πρωί, το οποίο είχα στραβοξυπνήσει λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι δεν συγκαταλέγομαι πια στο target group της Ναταλίας Γερμανού κατάλαβα πως δεν μπορούσε αυτή να είναι και μητέρα του Υπαρξισμού. Ακριβώς γιατί αυτή δεν βίωσε ποτέ της φρικτές όψεις της καθημερινότητας καθώς κάθε πρωί ξύπναγε δίπλα σε έναν, διαφορετικό κάθε φορά, καλλίγραμμο νεαρό stallion, σαν το Rocky.

Ποια είναι όμως η μητέρα του Υπαρξισμού; αναρωτιόμουν μεγαλόφωνα, μιλώντας στον εαυτό μου και practicing την κατά την άποψη μου καθαρόαιμη κομμουνιστική εκδοχή του υπαρξισμού, δηλαδή το να περπατάς στο δρόμο μιλώντας μόνος σου αλλά ταυτόχρονα μοιραζόμενος τις σκέψεις σου με τον υπόλοιπο κόσμο καθώς τα πάντα είναι κοινά στον κομμουνισμό, ακόμη και αν ο άλλος δεν έχει καμιά όρεξη να τα ακούσει.

Προχωρώντας, περνώντας από ένα μαγαζί που μόλις είχε ανοίξει άκουσα την εισαγωγή από το Girls just want to have fun. Κοντοστάθηκα καθώς ποτέ δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο συγκεκριμένο κομμάτι. Και τότε, σαν μια ξαφνική δόση ηλεκτρισμού, με διαπέρασε στην κυριολεξία η φωνή της Cyndi Lauper!

I come home in the morning light.

Ένιωσα, χωρίς άλλα, ότι είχα ανακαλύψει τον υπαρξισμό στη φωνή της! Τη θηλυκή εκδοχή του υπαρξισμού, πράγμα που μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει: η Cyndi είναι η μητέρα του Υπαρξισμού. Αυθαίρετο;

Δεν θα το έλεγα ακριβώς αυθαίρετο. Δηλαδή, ok, θα δεχόμουν  ως αντίρρηση ότι γιατί να μην είναι μητέρα του υπαρξισμού η Sabrina Salerno με εκείνο το αξιοθρήνητο boys, boys, boys, αλλά με ευκολία θα κατέληγα στη φωνή της Cyndi παρά στα βυζιά της Sabrina. Όλα είναι θέμα αισθητικής, και θα εξηγήσω το γιατί συγκρίνοντας τα δυο πρωτόλεια κομμάτια - δεν εννοώ της Sabrina, εννοώ τα μουσικά.

Καταρχήν, ok υπήρξαν πολλοί απόγονοι του Κιρκεγκώρ - ανάμεσα στους οποίους, ναι και ο Martin Gore - αλλά ας αρκεστούμε στους εξής δύο, τον Camus και τον Sartre. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά ο αληθινός απόγονος του Kierkegaard δεν είναι άλλος από τον Camus. Απλώς και μόνο γιατί ήταν πιο όμορφος και δεν ήταν Γάλλος αλλά Αλγερινός. Ο Sartre ήταν διανοούμενος και Γάλλος. Αν διαφωνεί κανείς με την ετυμηγορία, απλώς να παραπέμψω στο Νίτσε που είχε κάποτε πει ότι η ηθική στο μέλλον θα είναι θέμα αισθητικής: ο Camus ήταν star, ήταν ο James Dean του υπαρξισμού.

Στο μυαλό μου, όταν με διαπέρασε η φωνή της Cyndi, ήρθε ο Albert. Το ερώτημα που πραγματικά έχει σημασία, σκέφτηκα, δεν είναι αυτό της αυτοκτονίας όπως διακηρύσσει ο Camus στο Σίσυφο αλλά το τι θέλουν τα κορίτσια. Και τα κορίτσια θέλουν fun. Πραγματικά, standing at the sea, standing at the sun, they just want to have fun, το τελευταίο που θα μπορούσε να απαιτήσει μια κοπέλα ήταν να σκοτωθεί ένας Άραβας. Αυτό το αφήνουν στον Camus, στο Robert και στους Tuxedomoon.

Εδώ έρχεται να εμφιλοχωρήσει η αμφιβολία: άραγε, μήπως τα κορίτσια δεν θέλουν fun αλλά boys; Και εδώ σκέφτεται κανείς, μήπως εν τέλει δεν είναι η Cyndi που έχει δίκιο αλλά η Sabrina και κατά συνέπεια ο Sartre;

Σκεφτείτε : ο Sartre έγραψε τη Ναυτία και έβαλε το Ροκαντέν να κρατάει ένα ημερολόγιο της ύπαρξης που μόνο με τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις του Χρήστου Κυριαζή μπορεί να συγκριθεί. Ας επανέλθουμε στη Sabrina: μήπως το boys δεν επαναλαμβάνεται ad nauseam μέσα στο τραγούδι; Δεν προκαλεί ένα είδος ναυτίας το boys; Για την ακρίβεια σύμφωνα με μια πρόχειρη μελέτη που έκαναν με βάση την προσέγγιση α λα Jakobson η οποία δίνει βάση στα γραμματικά, συντακτικά και λοιπά χαρακτηριστικά του λογοτεχνικού κειμένου το boys επαναλαμβάνεται 57 φορές μέσα στο κομμάτι. Ναυτία.

Ο Ροκαντέν με τη μορφή της Sabrina Salerno; Τώρα δένει και με εκείνο το σαρτρικό έκοψα τους δεσμούς μου με τον κόσμο, το οποίο λίγο πολύ αποκωδικοποιεί η Sabrina στο περίφημο video clip κόβοντας τις μπρετσέλες που συγκρατούν το πάνω μέρος του μπικίνι της : o bare, ο γυμνός πειρασμός της ύπαρξης υπό τη μορφή δυο κομματιών σάρκας πολύ προτού ανακαλυφθεί η σιλικόνη. Το βρίσκω εντελώς πρωτοποριακό να αντιστρέφεις τους όρους του υπαρξισμού προβάλλοντας τα βυζιά σου και ανοίγοντας το δρόμο σε όποια starlet προσπαθεί να κάνει καριέρα σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές...

...αλλά δυστυχώς εξακολουθώ να επιμένω στη Cyndi όσο και αν η Sabrina μας κάνει να εποφθαλμιούμε τον οιστρογόνο υπαρξισμό της αποκαλύπτοντάς τον κάτω από τον ήλιο σε κοινή θέα. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη που σε μια αλήστου μνήμης αποστροφή παραπέμπει στην πραγματική της ταυτότητα - αυτή της μητέρας του Υπαρξισμού και γυναίκας του Camus; Ας παρατηρήσουμε μαζί :

I want to be the one to walk in the sun

Θα βρεις τη θέση σου υπό τον ήλιο μήπως κρατώντας ένα πιστόλι και έχοντας διαπράξει το αποτρόπαιο έγκλημα της αποκάλυψης της ύπαρξης αφαιρώντας την μόλις από κάποιον Άραβα; θα ρωτούσα κλείνοντάς της το μάτι.

Η Cyndi Lauper είναι αυτή που θα κερδίσει τη γυμνή εμπειρία του να εκτεθεί κάτω από το Αττικό φως της τραγωδίας έχοντας αποκαλύψει την αληθινή της φύση μέσα από τη φωνή της και όχι μέσα από τα πλουσιοπάροχα στήθη της.

Ίσως η μικρή Sabrina να είναι μια σύγχρονη Αμάλθεια αλλά αυτό ποσώς ενδιαφέρει την ύπαρξη η οποία αντίθετα με το νου νου δεν μεγαλώνει γερά παιδιά αλλά κορίτσια που θέλουν fun under the sun ή under the gun.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)