Έχω έναν ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό σεβασμό για εκείνους που δεν ακούω σπίτι μου (ή έστω καθόλου συχνά) αλλά με κάνουν να πηγαίνω στα live τους ξανά και ξάνα και ξανά και ξάνα. Τέτοιοι είναι οι Editors (και όχι απλά για να τους τικάρω σε κάποια λίστα σαν μουσικόφιλος  ή για να περάσω την ώρα μου). Στο ερώτημα “τι να ακούσω τώρα;” ποτέ δεν έχω απαντησει “Το Back Room. ‘H το In This Light And On This Evening!” πχ αλλά 4^η φορά ήρθαν εδώ και 4^η φορά ήμουν εκεί. Στην ίδια κατηγορία αλλά πολύ λιγότερο είναι και ο Hoyem/Madrugada. Βέβαια μια γρήγορη ματιά γύρω αποδείκνυε πως είμαι η μειοψηφία, ίσως και η μόνη. ‘Έχω καιρό να γίνω μάρτυρας (ή μήπως δεν έχω γίνει ποτέ;) τέτοιου sing-along by heart όλων των στίχων πολλών τραγουδιών σε συναυλιακό δρώμενο εντός των συνόρων, όπως ήταν αυτό που ξεκίνησε στις πρώτες γραμμές του κοινού μπροστά από το terra stage το βράδυ της Παρασκευής, κάπου μετά τις 9:30. Και επειδή και η μουσική - όπως και η ζωή - κύκλους κάνει, έμελλε να κλείσει στη Μαλακάσα και ένας προσωπικός ανοιχτός λογαριασμός με τον frontman τους Tom Smith εκεί ακριβώς που άνοιξε πριν από 5 χρόνια...

Περπατώντας προς το χαϊδευτικά αναφερόμενο και ως χωράφι ακουγόταν η χαρακτηριστική φωνή του Παυλίδη στο βάθος να τραγουδάει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως όταν την πρωτοάκουσα στο σχολείο με τα Ξύλινα Σπαθιά. Μέχρι να περάσω την είσοδο και έναν ακατανόητο μικρό λαβύρινθο από μπαριέρες το set του είχε τελειώσει. Κοινώς οι Stranglers είχαν ήδη παίξει αν και ήταν πολλοί εκείνοι που δεν το είχαν καταλάβει ή δεν ήθελαν να το πιστέψουν και κάποιοι ακόμα που έμειναν να τους περιμένουν μετά τους Editors.

Οπότε άραγμα στο χορτάρι μπροστά από το main stage για τους next in line Cake. Ξεκίνησαν καλώντας τον κόσμο να πάει προς τα εκεί αλλά και πάλι η εικόνα ήταν απογοητευτική. Ούτε αυτοί, ούτε το κοινό είχαν ιδιαίτερη διάθεση, είχαν προβλήματα με τον ήχο από αυτά που σε ξεκουφαίνουν πολύ δυσάρεστα και κακή δομή στο setlist τους. Αναλώθηκαν στο πρώτο μέρος σε τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο κυρίως, για τον οποίο υπέθεσαν ότι δεν είναι καν διαθέσιμος στα ελληνικά δισκοπωλεία, και στο δεύτερο all hits φάση αλλά και πάλι πολύ λίγα (Never There, Short Skirt Long Jacket, I Will Survive, The Distance). Επίσης έχω μια ιδιοτροπία που δεν θέλω τον άλλο από σκηνής να μου μιλάει για το θέμα της Ελλάδας και για το πως θα τα καταφέρουμε αφού είμαστε ή ήμασταν κάποτε πολύ γαμάτοι γιατί άλλη είναι η δουλειά του τη δεδομένη στιγμή και δεν τον ρώτησε και κανένας. Ας έμενε στο σχόλιο πως η κατάσταση πρέπει να είναι σοβαρή για να μπήκαμε και φάτσα κάρτα στο Economist. Σχεδόν τίμιοι συνολικά κατά τ’ άλλα. Ιδιαίτερη μνεία στον multi instrumentalist και backing vocalist επίσης τρομπετίστα παρά τα ζόρια.

Με το που τελειώνουν το set τους ακούγονται οι πρώτες νότες από το vibe stage. Το πρόγραμμα ακολουθήθηκε πιστά νομίζω και αυτό είναι στα συν. ‘Όπως και όλα τα σχετικά της διοργάνωσης, προσωπικό μπόλικο, δείγμα ουράς για ποτό και φαγητό, bouncers σε εγρήγορση, η γνωστή ανθρώπινη Μαλακάσα των 2μιση-3 (?) χιλιάδων δηλ. Εκτός από τις τουαλέτες που ήταν σε άσχημη κατάσταση από υπερβολικά νωρίς. Ο Hoyem λοιπόν. Δεν είναι ανάγκη να κάνει και πολλά, μόνο να ανοίξει το στοματάκι του. Όταν λέει και στίχους των Madrugada δε, είναι πολλοί αυτοί που δεν χρειάζονται κάτι άλλο. The Kids Are On High Street στην αρχή, What’s On Your Mind κάπου στη μέση αλλά τα υπόλοιπα από τα προσωπικά του μαζί με 2 καινούρια και λίγο χλιαρά, αν και ο ίδιος και η μπάντα του στάθηκαν διεκπαιρεωτικά μεν αξιοπρεπώς δε και το μικρό stage και pit ζέστανε τον κόσμο. Δεν έκατσα για το φινάλε αλλά το Moon Landing ακούστηκε δυνατό. Μάλλον θα πάρω πίσω την αρχική μου δήλωση και θα μείνω στην πολύ συγκινητική συναυλία των Madrugada πριν από 3 χρόνια. Δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία ο Hoyem. Θα ξανάρθει το φθινόπωρο πάντως για όποιον ενδιαφέρεται..

Πολύ γρήγορα ξανακατηφόρησε ο κόσμος στην μεγάλη σκηνή και μέσα σε 5-10 λεπτά οι Editors ξεκίνησαν το live τους σαν headline act της πρώτης μέρας του Rockwave. They’ve come a pretty long way. In a sort time. Στην Ελλάδα θα μου πεις. Το δέχομαι αλλά και γενικότερα. Και ο βασικότερος ίσως λόγος για αυτό και ειδικά τη σήμερον ημέρα είναι τα συστηματικά καλά και δυνατά τους live. Τα πάντα στηρίζονται στη μουσική αυτή καθαυτή βέβαια αλλά δεν είναι ο τόπος και ο χρόνος να μιλήσω για αυτό. Ξεκίνησαν λίγο άχρωμα και αδέξια με το Camera, η κιθάρες ήταν και παρέμειναν χαμηλά στο mix, αλλά γρήγορα με τα Bones και Bullets έβλεπες το μάτι τους να γυαλίζει. Λίγες και σκόρπιες οι συναυλίες τους αυτή τη χρονιά, μόνο κάποια φεστιβάλ και όχι κανονική τουρνέ και ήταν φανερή τόσο η ανάγκη ενός μικρού χρονικού διαστήματος προσαρμογής όσο και η δίψα τους να παίξουν, να δώσουν και κυρίως να πάρουν. Και κάπου εκεί στο An End Has A Start λύθηκαν συγκρότημα και κοινό. Cheers and smiles for all. Ακολούθησε το καινούριο Two Hearted Spider και αν και για λίγο, κατά τη διάρκεια του πρώτου κουπλέ, πίστεψα ότι ακούω electropop διασκευή Kings Of Leon, αποδείχθηκε πολύ όμορφο τραγούδι. Αυτό σε συνδυασμό με την κα*λα του κιθαρίστα τους όταν βρισκόταν μπροστά από το minimoog και minikorg και ότι άλλο ανάλογο, σε σύγκριση με τα τραγούδια που τον ήθελαν με τη Fender πχ νομίζω δίνει μια σαφή ιδέα για το πώς θα είναι και ο επόμενος δίσκος. Και αν πάνε όλα καλά μάλλον θα στέκεται κάπως πιο ισορροπημένα ανάμεσα στον 1^ο/2^ο και τον 3^ο με ραχοκοκαλιά τα synths. Διορθώστε με αν κάνω λάθος παρακαλώ, αλλά στο ITLAOTE η μουσική ανήκει σε αυτόν κατά βάση όπως και γενικότερα τα βάρη της σύνθεσης.

Ο Tom Smith εξάλλου φαίνεται να απολαμβάνει πάρα πολύ τους στίχους και την ερμηνεία του για να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Και ήταν εξαιρετικός, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ναρκισσισμό και δόση σχιζοφρένειας και τη φωνή του in top condition. Πολύ πιο εκφραστικός και σίγουρος και πιστεύω ο εαυτός του από το Ejekt του ‘09, πιο ανάλαφρος από το Fuzz του ‘10, μια εμφάνιση που έφερε ξανά μπροστά στα μάτια μου την εικόνα ενός παιδιού να τυλίγει σφιχτά τα χέρια του γύρω από το λαιμό, την κιθάρα και το σώμα του και να διαγράφει παραπατώντας εκλειπτικές τροχιές, κάτω από τον ήλιο ακόμα, στην πρώτη τους εμφάνιση εδώ, όπως τους γνώρισα και με συνεπήραν δηλ. Αυτό έψαχνα και κάθε επόμενη φορά, δεν το έβλεπα καθαρά και in my face και είχα σκάσει, να πω την αλήθεια. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως οι στίχοι ξεχάστηκαν σε στιγμές και έδωσαν τη θέση τους σε κραυγές όπως στο Papillon, άξιζε τον κόπο μόνο και μόνο για το χοροπηδητό κάπου στο 2^ο “It kicks like a sleep twitch”. Εντελώς ακούσιο και ανακλαστικό. Το You Don’t Know Love συγκινητικό, τα Racing Rats και No Sound But The Wind σε full band version δυνατά αλλά θα μπορούσαν και καλύτερα.

Το light show τους πολύ καλό (πρέπει να ήταν έστω το κανονικό τους, σε αντίθεση με αυτό των Interpol πρόσφατα για παράδειγμα), απόλυτα κεντραρισμένο στον Smith βύθιζε τους υπόλοιπους συχνά στις σκιές. Η σκηνή γύρω του άδειασε και πάλι ως είθισται, αυτή τη φορά για το Τhe Weight Of The World. Eat Raw Meat, Munich, Smokers, Bricks And Mortar για το τέλος του main set. Αλλά το highlight ήρθε με το encore. Καταλαβαίνω γιατί το μετέφεραν εκεί μα το In This Light And On This Evening έχει φτιαχτεί για να ανοίγει συναυλίες εκτός από δίσκους, πολύς χορός στο Papillon και bonus treat Fingers In The Factories.

Α, μετά άρχισαν πάλι οι Inspector Cluzo στο vibe stage, οι οποίοι ζήτησαν να ανέβουν ξανά απ’ ότι έμαθα γιατί μες το μεσημέρι έπαιξαν μόνο για το προσωπικό του Terra Vibe μάλλον. Προς τιμήν τους αυτό και ας μείνουμε εκεί.

Τώρα για επίλογο τι να πω.. Ότι το φεστιβάλ (?) ήταν φτωχό και με μικρή προσέλευση και τι δουλειά έχουν οι Editors για πρώτο όνομα; Ήταν το rockwave του 2011 - και της Didi music πάντα - και με όσο κόσμο τράβηξαν οι Editors, μόνοι τους σχεδόν, 40 χλμ. β/α της Αθήνας. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση θα πει ότι κοροϊδευόμαστε. Ας μείνω στις εξής εικόνες: τα χαμόγελα ικανοποίησης στον κόσμο όταν έφευγε, το ανελέητο jump around σε στιγμές, την κιθάρα του Urbanowicz φορεμένη στην πλάτη με τα δάχτυλα στα synths, το νικητήριο τσούγκρισμα των ποτηριών on stage, τον Smith να παίζει ανάμεσα σε 3 μικρόφωνα και στην πορεία τα stands και η κιθάρα του να ρίχνονται βίαια (και όχι χορογραφημένα) στο δάπεδο και τις ιαχές κάθε φορά που έψαχνε τα μάτια του κοινού του. Με πόνο ψυχής χάνω σήμερα Prodigy και Kyuss. Η θάλασσα όμως καλεί. Καλά να περάσετε.

  μκ