The Underground Youth + Wonky Doll & the Echo live @ AN Club - 29 / 01 / 2014
The Underground Youth + Wonky Doll & the Echo live @ AN Club - 29 / 01 / 2014
Κι όμως είχε κάτι εθιστικό η ατμόσφαιρα των Underground Youth. Ατμόσφαιρα που φτιάχτηκε με περισσότερο κόπο παρά δεξιοτεχνία από τους μουσικούς, από την πολύ καλή θέληση του κόσμου, τις κιθάρες, από κανένα hype και κανένα ραδιοφωνικό hit. Ο Craig Dyer παίζει για τους μουσικούς ήρωές του, για την επί σκηνής ηθοποιία του Ian Curtis, για ο,τι απόμακρο έπεισε τους Jesus and Mary Chain να φτάσουν τα ύψη του Darklands, για τους Brian Jonestown Massacre χωρίς τα ναρκωτικά, για μια κινηματογραφική νουάρ διάσταση της στιγμής. Δεν ήταν cool, δεν ξέσπαγε, του έφτανε που υπήρχαν αρκετοί μπροστά του για να μοιραστούν τα τραγούδια του.Κι αν τα τελευταία δεν φανερώνονταν τόσο γρήγορα μπροστά μας, που μερικές φορές να περιπλανιούνται αδιάφορα στο χώρο του Αν, ίσως οι Underground Youth να μπορούσαν να μας περιγράψουν περισσότερα απ'όσα τους συγκινούν.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Wonky Doll and the Echo, το συγκρότημα που κυρίως εξαιτίας των live εμφανίσεών του κερδίζει όλο και περισσότερη προσοχή και χειροκρότημα. Συγκράτησα την πολύ ζεστή στιγμή για μένα να κατεβαίνω τις σκάλες του An και να ακούγεται η μελωδία του the Cut. Δυσκολεύει πλέον η πιθανότητα να μην τους έχετε πετύχει σε κάποια live εμφάνιση, οπότε ας μην ξαναλέμε για τη θέση που πρέπει απαραιτήτως να κάνετε στη δισκοθήκη κάπου κοντά στους δίσκους των Bunnymen. Με τη μουσική των Wonky Doll and the Echo δεν μπορείς να αστοχήσεις,ειδικά στην οικειότητα του να ζωντανεύουν τόσα αγαπημένα ακούσματα στα κομμάτια τους. Έπαιξαν όπως έπρεπε, ακούστηκαν οι πρώτες πολύ όμορφες κιθάρες της βραδιάς και έκαναν το ζευγάρι των Craig και Olya Dyer να τους παρακολουθούν απ'τη γωνία με προσοχή.
Οι πιο παραμορφωμένοι ήχοι των άλμπουμ των Underground Youth έδωσαν τη θέση τους σε πιο ξεκάθαρες και δυνατές εκτελέσεις. Η αδύνατη παιδική φιγούρα της Olya κράταγε τον πιο βασικό, «πρωτόγονο» ρυθμό χτυπώντας όρθια τα δύο τύμπανα μπροστά της, και οι κιθάρες ξεδίπλωναν τις απειλητικές υποτονικές μελωδίες των κομματιών. Ο Dyer τραγουδά μονότονα, για άπιαστες στιγμές και ονειροπολήσεις απογυμνωμένες από το συναίσθημά τους. Η μουσική των Underground Youth είναι μια ευθεία γραμμή, μια πορεία με μυστήριο, υπόγεια ένταση. Το In the Dark I See ήταν το πρώτο που έκανε τον ανάγκασε τον κόσμο να παρασυρθεί, το δυνατό του παίξιμο μεταμόρφωσε τον υπνωτικό post punk ρυθμό του σε κάτι πιο κοντινό στη χορευτική ρετρό ψυχεδέλεια του Morning Sun που ακολούθησε. Η δισκογραφία τους είναι γεμάτη από τέτοιες εναλλαγές άλλωστε, αλλά η ατμόσφαιρα στο live παρέμενε χωμένη στην ομίχλη που οι ίδιοι είχαν σηκώσει γύρω από τη μουσική τους. Που και που ίσως να χάνονται και οι ίδιοι μέσα σε αυτή, σε μακρόσυρτα κιθαριστικά μέρη και παύσεις, σε κομμάτια που σβήνουν σαν απλά να πρέπει να γίνει έτσι.
Μετά από μία ώρα και ένα encore, μας χαιρέτησαν διακριτικά, και άφησαν τη σκηνή, σίγουροι για την επόμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας και για τον κόσμο που βλέπει κάτι ιδιαίτερο στη μουσική τους. Μένουν τα πολύ φροντισμένα κινηματογραφικά βίντεο των κομματιών τους και η προσμονή για το επόμενο δισκογραφικό αφαιρετικό ταξίδι τους.