Είχαμε δώσει ραντεβού από πέρσι. Γιατί όποιος πάει στο Τρέφεν, ξαναπάει (είναι κάτι σαν τα Lays :P). Μπορεί να πήρατε μια ιδέα από το twitter μου, αλλά στο Postwave θα έχετε το ολοκληρωμένο πακέτο. Φέρτε ένα χυμό ή καφέ και προσδεθείτε, γιατί θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια σας τουλάχιστον 30 από τα πάνω από 200 συγκροτήματα που έπαιξαν στο Treffen.

Ποτέ

Οι πληροφορίες για Velvet Acid Christ στο last.fm δεν ήταν ακριβείς, οι Legendary Pink Dots δεν τα βρήκαν μεταξύ τους και η Diamanda Galas δεν είχε ακόμα αναρρώσει από μια εγχείριση στο χέρι, αλλά ας γίνει (και Διαμαντούλα, Κυριακή έπαιζες την ίδια ώρα με Welle: Erdball, This Morn'Omina και Lacrimosa, θα ήταν ζόρικα τα πράγματα!)...

Παρασκευή

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι αποφάσισαν στο Treffen να προστατεύσουν αρκετούς από τα περσινά, όπου είχαν βάλει Παρασκευή νωρίς l'Ame Immortelle, με αποτέλεσμα να τους χάσουν όλοι όσοι ή ήμασταν newbies στην οργάνωση, ή ήταν Γερμανοί που δούλευαν και έρχονταν με το τρένο αυθημερόν. Έτσι, το πρόγραμμα της Παρασκευής ξεκινούσε χαλαρά. Άραγε θα κατάφερναν τα μικρότερα ονόματα να γεμίσουν τη μέρα;

Σίγουρα όχι οι Pussybats, τους οποίους είδα γιατί δεν είχε κάτι άλλο. Αδιάφορο gothic rock. Είχαν καλή κίνηση, αλλά θέλουν δουλειά και σε σύνθεση, και σε ήχο, και σε όραμα. Υποχώρηση γρήγορα στο Agra (τον κύριο συναυλιακό χώρο) για ψώνια και Ζeromancer. Μμ, καλύτεροι απ' ότι περίμενα, σαφώς καλύτερος ήχος και όμορφη κίνηση - τραγούδησαν μάλιστα ένα κομμάτι με την κοπελιά από τους conjure one.

Το κρυφό ατού της βραδιάς ήταν όμως οι Samsas Τraum. Ξέρετε μάλλον ήδη ότι φαν του metal δεν είμαι. Και οι Samsas Traum είναι σχεδόν metal. Θα τους έλεγα tanzmetal, αν και οι διαφορές από Oomph και Rammstein είναι τεράστιες: οι μελωδίες τους ακούγονται απλούστερες, αλλά έχουν τρομερή μαεστρία στις εναλλαγές στα κομμάτια, δημιουργώντας έναν καταιγισμό από απρόσμενες - και ιδιαίτερα χορευτικές συνθέσεις. Δεν άρεσαν σε όλους, αλλά άρεσαν σε αρκετά πολύ κόσμο ώστε να μας τους παρουσιάσουν στην εισαγωγή ως... headliners! Ο Kashte, εκτός από εξαιρετικός μουσικός, έχει και εξαιρετική θεατρικότητα. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να δεχτώ ανάμεσα σε ένα τσούρμο μαυροντυμένους τον τυπά με το πράσινο κοντομάνικο. Και όμως, αυτή ακριβώς η ικανότητά του να μην παίρνει υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό του εξελίχθηκε σε ουσιώδες συστατικό μιας συναυλίας απολαυστικά διασκεδαστικής, με την έννοια ότι διασκεδάσαμε τους δαίμονές μας. Ακόμα και όταν μας χώρισε στα δυο για να ξεκινήσει pit, ο κόσμος είχε μπει στο τριπάκι, και αυτό που ακολούθησε ήταν περισσότερο χορευτικό και χαριτωμένο απ' ότι ανούσια κάφρικο. Θα τους αγαπήσετε ή θα τους μισήσετε...

Το πρόγραμμα ήταν τέτοιος αχταρμάς, που ακολούθησε ένα συγκρότημα εξαιρετικά πιο ήρεμο (και σαφώς πιο δύσκολο να το μισήσεις): Conjure One. Δεν θα επιμείνω σε αυτούς, τους έχετε πιθανότατα ήδη δει στην Ελλάδα. Αν και πέρασα ωραία και γλυκά, με ενόχλησε κάπως η αντίθεση μεταξύ της τραγουδίστριας και του Fulber: η θεατρικότητα της κοπέλας έμοιαζε κάπως προσποιητή, αλλά δεν είχε πολλές επιλογές. Έπρεπε να γεμίσει τη σκηνή μόνη της, αφού ο άλλος ο μαντράχαλος δεν καταδέχθηκε να μας πει ούτε μια κουβέντα, λες και το έκανε αγγαρεία. Τα καινούριο κομμάτι (I Dream in Colour) ξεκινάει λίγο αδιάφορα, αλλά εξελίσσεται με πολύ όμορφο τρόπο.

Για τους Kirlian Κamera, ρωτήστε κάποιον άλλο. Έφυγα ακριβώς μετά την χριστιανική φονταμενταλιστική τους εισαγωγή, που ισχυριζόταν ότι ο σατανισμός έχει γίνει η επικρατούσα ιδεολογία και οι κακόμοιροι οι χριστιανοί διώκονται (ακόμα πιο διασκεδαστικό, ότι οι χριστιανοί στο Ιράκ διώκονται «γιατί δεν έχουν τη δική τους εθνοφρουρά»). Κρίμα.

Ο Pinhead πάλι είχε το κουράγιο να μείνει για την μεταμεσονύκτια εμφάνιση του Brendan Perry, ιδρυτικού μέλους των Dead Can Dance για όσους χρειάζονται συστάσεις. Μας περιγράφει ότι "η φωνή του παραμένει μαγική και αναλλοίωτη, κοσμώντας τα τραγούδια από το καινούριο του άλμπουμ, αλλά από Dead Can Dance αν τραγούδησε θα ήταν προς το τέλος όπου δεν έκατσα, λόγω κούρασης".

Σάββατο

Αν με ρωτήσετε ποιο ήταν το ωραιότερο πράγμα που είδα το Σάββατο, θα απαντήσω «η Δρέσδη», την οποία είχα ξαναδεί. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι κάτι έτρεχε με το πρόγραμμα της ημέρας. Δεν ξέρω αν απλά παίρνανε κάτι ληγμένο ή είχανε σοβαρά προβλήματα στο να συγχρονίσουν τα συγκροτήματα, αλλά φέτος στριμώξανε Κυριακή-Δευτέρα σχεδόν τα πάντα. Ξεκινήσαμε με τους Γάλλους Joy/Disaster. Σαφώς καλύτεροι από τους Pussybats της προηγουμένης, με ωραίο ήχο και καλό drummer, αλλά και πάλι αυτό το ιδίωμα μεταξύ editors και gothic rock θέλει είτε πολύ καλό στίχο είτε εκπληκτικές μελωδίες για να μην ακούγεται παρωχημένο, και οι joy/disaster δεν τα έχουν ακόμα. Αντίστοιχα προβλήματα είχα με τους Rabia Sorda (side-project του frontman των Hocico): αν και μουσικά προσπαθούν να κάνουν κάτι παραπάνω, δεν τους βγαίνει ακόμα. Τουλάχιστον και τα 4(!) άτομα (αυτοί οι drummer έχουν αρχίσει να γίνονται κανόνας) είχαν πολύ καλή ενέργεια επί σκηνής: στο τέλος διαλύσανε ένα συνθεσάιζερ και πετάξανε στο κοινό τα κομμάτια του.

Αρκετά μακριά, μέσα στο πάρκο βρήκαμε τον Veljanov και τους Ανωμακεδόνες του. Το σύνολο ήταν εξαιρετικά άνισο: οι μουσικοί, αν και δεν έχω παράπονο τεχνικά, δεν προσπάθησαν καν να επικοινωνήσουν κάποια ενέργεια στο κοινό, αφήνοντας τον Veljanov να κάνει σόου μόνος του. Και όταν λέω μόνος του, συχνά εννοώ και χωρίς τη μουσική, γιατί, να μην το κρύψουμε, ας σηκώσει χέρι όποιος προτιμά τη σόλο δουλειά του από τους Deine Lakaien. Στις πολύ καλές στιγμές άνηκε σαφώς το Fly Away, αλλά και το ηλεκτρονικότατο Königin aus Eis (Alexander, περισσότερα τέτοια παρακαλώ!).

Ούτε ο pinhead δεν είχε πολύ καλύτερη τύχη, γιατί το πρόγραμμα στο Werk, έγινε αχταρμάς από την παραλίγο ακύρωση των Gene Loves Jezebel. Τελικά παίξανε τελευταίοι, στις 12:20, και στο όλο μπάχαλο ο pinead είδε αυτούς και τον τραγουδιστή των Chameleons μισούς. Ήταν όμως πολύ καλοί, γεμάτοι ενέργεια και ο κόσμος γούσταρε.

Στο ενδιάμεσο, είχε καταφέρει να δει και λίγους Pink turns blue. Πολύ λίγους, γιατί καθυστέρησε(!) το τραμ. Και ήταν κρίμα γιατί ήταν αρκετά καλοί, με μια κοπέλα στο συνθ και ένα συγκρότημα στα... άσπρα. Το Werk ήταν ψιλογεμάτο, αλλά με πολύ χώρο για να κινηθείς και να χορέψεις (αχ αυτοί οι Γερμανοί με τη σοφία τους να μην στριμώχνονται όλοι μπροστά σαν σαρδέλες).

Εντωμεταξύ, εκεί που το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η ανάμνηση της κοίτης του Έλβα, αποφάσισα τελικά αντί για Sol Invictus να πάω να δω κάνα μισάωρο Leæther Strip, και νομίζω ότι ήταν πολύ καλή ιδέα. Ο Claus, μόνος του επί σκηνής, κατάφερνε να μεταδίδει τρομερή ενέργεια με τα φωνητικά και την επικοινωνία του με το κοινό - λόγω διαστάσεων και κίνησης μού θύμισε λιγάκι τον Ronan Harris των VNV, αλλά ο Leather Strip είναι σαφώς ένα κλικ πιο κτηνάκι. Στη μουσική μάλλον τον βοήθησε το ότι ήταν 100% κονσέρβα: κατάφερε να μεταδώσει έναν πολύ καλό ήχο, παρά την παλαιότητα πολλών κομματιών, αποδεικνύοντας ότι το old school EBM μπορεί με λίγο remastering να δουλέψει πολύ καλά. Αν είχε και προβολές, θα με έπειθε να φύγω με νυχτερινό αντί για κανονικό τραμ ;).

Κυριακή

Αφού χόρτασα ύπνο και γέμισα τις μπαταρίες, ήμουν έτοιμος για ένα όργιο... 11 συγκροτημάτων! Το νέο δρομολόγιο που έβαλε η πόλη ειδικά για το φεστιβάλ μας επέτρεψαν φέτος να πηγαίνουμε από τον έναν συναυλιακό χώρο στον άλλο πιο εύκολα, ενώνοντας τους χώρους Werk II και Agra, με τους χώρους Volkspalast και Kohlrabizirkus. Μετά από μια βολτούλα στην πόλη, το απόγευμα ξεκίνησε με τους Schallfaktor. Εντάξει παιδιά, την έχετε την παραγωγή και τις προβολές, αλλά χρειάζεσται και κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσετε μέσα στη μάζα του agro industrial. Ο PCP Principle, αμέσως μετά, έδωσε σαφώς περισσότερα σημεία πρωτοτυπίας. Ακουγόταν σαν winterkälte ή imminent starvation στο πολύ πιο γρήγορο, πλησιάζοντας στους ρυθμούς το noisecore και το speedcore, αλλά κρατώντας την ατμόσφαιρα βαριά και ασήκωτη. Λίγοι προλαβαίναμε να τον χορέψουμε, αλλά έμεινα ευχαριστημένος.

Η βραδιά σοβάρεψε με τον εξαιρετικό Flint Glass. Οι ανατολίτικοι ρυθμοί του μετουσιώθηκαν στο συναυλιακό χώρο σε κάτι πολύ πιο χορευτικό, συνδυάζοντας το ταξίδι με το beat. Εξαιρετικές οι live εκδόσεις των κομματιών, και, αν και δεν είχε πέρα από τις προβολές κάτι παραπάνω να μας δείξει, δεν χρειαζόταν: πρέπει να πέρασα τη μισή συναυλία με κλειστά τα μάτια. Ακολούθησε, σαφώς πιο δυνατός και in your face, ο Ms Gentur με το ρυθμικό θόρυβό του. Σύντομα οι χορευτές στο κοινό έγιναν πλειοψηφία, αλλά έπρεπε να τον αφήσω στα γρήγορα.

Γιατί; Για να προλάβω να αλλάξω συναυλιακό χώρο και να δω τους S.P.O.C.K να λένε το Never Trust A Klingon, ντυμένοι με στολές σούπερ μαν. Ο τραγουδιστής με τα ξανθά μαλλιά καπελάκι και τις διάφορες αναφορές σε star trek ήταν τόόσο αστείος, και το beat τόσο καλό που ο κόσμος από κάτω παραληρούσε. Ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία να τους δούμε επί σκηνής, έπρεπε λοιπόν να είμαι εκεί, έστω και για ένα κομμάτι! Αντιθέτως, το ότι είδα τους Colony 5 δεν θα το έβαζα ποτέ στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Δήλωσαν μεν πολύ ευχαριστημένοι που κατάφεραν να παίξουν μετά τους S.P.O.C.K, μπροστά σε κάποιες χιλιάδες κόσμο - και καλά έκαναν, γιατί τέτοιο κόσμο σιγά μην ξαναδούν: επιβεβαίωσαν ότι είναι ένα από τα αφελέστερα (σε στίχο και ήχο) συγκροτήματα της future pop σκηνής, και ότι έχουν συνολικά 3 καλά κομμάτια (εκ των οποίων παίξανε τα 2, και ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το plastic world).

Σαφώς πιο επιτυχημένη ήταν η επιλογή του pinhead να δει την ίδια ώρα τους Faith and the Muse. Η παρουσία του συγκροτήματος ήταν εντυπωσιακή, με τις κοπέλες σε μεσαιωνικές ενδυμασίες και τα συναφή. Ο ήχος ήταν καλός, το μεσαιωνικό στίγμα σταθερό, γενικά ωραία πέρναγαν στο Agra Hall.

Αυτοί που ήθελα πραγματικά να δω ήταν ακριβώς μετά τους Colony 5 οι Elegant Μachinery, γιατί είχα ακούσει τα καινούρια σινγκλάκια και είχα απορία για τη δημοτικότητά τους - δεν είχα ιδέα για την ιστορία τους. Ε, λοιπόν, ήταν εξαιρετικοί. Τόση ενέργεια, τόσο στυλ, τόσο καλός ήχος που δυσκολευόμουν να πιστέψω την ηλικία τους όταν έψαξα μετά για αυτούς (προφανώς θα γελάτε οι παλιοί εδώ πέρα). Τα κομμάτια τους ζωντανά ήταν σαφώς πιο χορευτικά και ο Robert (ο τραγουδιστής) τεράστιος performer, με εξαιρετική κίνηση και νάζι - από τους λίγους στη σκηνή που έχουν στυλ χωρίς να μιμούνται τον Dave Gahan.

Δυστυχώς, το πρόγραμμα ήταν πολύ στριμωγμένο, και έτσι άφησα τους Elegant Machinery στη μέση για να τρέξω να δω λίγους Modulate. Το είχα λίγο καημό από όταν τους είχα χάσει σε μια παλιά συναυλία στο Βερολίνο, και μπορώ να πω ότι τα 4 κομμάτια που πρόλαβα να ακούσω τα ευχαριστήθηκα δεόντως. Τα τρία άτομα επί σκηνής, τα μηχανήματα, ο πολύ χορευτικός ήχος και η παθιασμένη ατμόσφαιρα από κάτω εγγυήθηκαν ένα ευχάριστο ζέσταμα πριν μπουν οι... This Μorn'Omina. Οι πόνοι και οι καημοί είναι πολλοί που τους έβαλαν ίδια ώρα με τους Welle: Erdball, αλλά έσφιξα τα δόντια και αποφάσισα να αντισταθώ στις ορδές των γεμάτων τραμ που κατέβαιναν για τους Welle. Και δεν απογοητεύθηκα: ο Μίκα είναι ο πρώτος καλλιτέχνης της Ant-Zen που βλέπω headliner σε τέτοιο γεγονός, και έδωσε τα δυνατά του να ξεφύγει από το κλισέ του dj με το φορητό του: είχαμε ένα πραγματικό θέαμα. Έφερε δυο drummers, μια μεγάλη συλλογή από παραδοσιακά και σύγχρονα drums, έναν dj και την κονσόλα του, και αρκέστηκε κυρίως στην κίνηση και στα φωνητικά. Η διακόσμηση και οι τελετουργικές του επικλήσεις επέτρεπαν μια μυσταγωγία, υπό το ρυθμό του δυνατού beat. Ma'i'nomai και τα μυαλά στα κάγκελα! Με τον ήχο είχε μερικά προβληματάκια σε κάποια σημεία, αλλά τίποτα τρομακτικό (συμβουλή για όσους προσπαθούν κάτι παρόμοιο: αφήστε να παίζει λίγη παραπάνω κονσέρβα, γιατί τα πολλά περίπλοκα και θορυβώθη κανάλια δεν τα θέλουν πάντα τα ηχεία και οι εγκαταστάσεις).

Όντας στο Werk, ήταν εύκολο να τρέξω αμέσως στο Agra να δω τους Lacrimosa. Αν και είχα ήδη χάσει την εντυπωσιακή εισαγωγή με τις 8 κοπέλες να σείουν τις σημαίες των Lacrimosa, ο Tilo Wolff είχε κέφια και η συναυλία, μετά από τουλάχιστον 2 encore, κράτησε σαφώς πάνω από 2 ώρες, αρκετές για να προλάβω τη μία! Μέσα σε τόσες ώρες παίξανε και τις μεταλιές τους, παίξανε και κομμάτια που μ' αρέσουν πολύ (Malina, Den Morgen Danach), χορτάσαμε μουσική και λυρισμό. Η Anne άφησε τα συνθ και μας χάρισε μερικά κομμάτια με τη φωνή της, αλλά το highlight ήταν όταν έπεσε το πανό πίσω και αποκαλύφθηκε ένα πανό αφιερωμένο στα 20 χρόνια Lacrimosa, με το ‘Ευχαριστώ' γραμμένο στις γλώσσες των χωρών που έχουν επισκεφθεί. Οι χορεύτριες στα φορέματα με τους ασπρόμαυρους ρόμβους στο τελευταίο κομμάτι ήταν λίγο out of place και υπερβολικά χαζοχαρούμενες, αλλά θα τους το συγχωρέσουμε.

Νομίζατε ότι τελειώσαμε; Είχε και μεταμεσονύκτια συναυλία, στις 2 παρά - και γέμισε το Agra μοϊκάνες. Πολύ χονδρικά, κάπου 8000 άνθρωποι πρέπει να ήμασταν εκεί για να δούμε Alien Sex Fiend. Με τον pinhead ήμασταν χώμα, και τους αφήσαμε μετά από 2 κομμάτια, αλλά ήταν εντυπωσιακά: ο φωτισμός, το απόκοσμο σκηνικό, οι (κάπως υπερβολικοί) καπνοί και η ατμόσφαιρα της μουσικής με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο συγκρότημα θα πρέπει να ήταν όταν ο τραγουδιστής μπορούσε ακόμα να τραγουδήσει. Δίνουν μερικές ακόμα συναυλίες στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι, αν είναι κάπου που σας βολεύει, μην τους χάσετε! Θα έλεγα ότι περισσότερο κόσμο στο φεστιβάλ είχαν μόνο οι... Diary of Dreams, αλλά αυτό δεν είναι κριτήριο :P.

Δευτέρα

Η Δευτέρα ήταν επίσης πολύ γεμάτη. Ξεκίνησε με μια κουβεντούλα με τον κύριο Hands Records και την ηλεκτρονική διανομή (αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση), και συνεχίστηκε με μια σύντομη στάση στο μεσαιωνικό χωριό, όπου, ανάμεσα σε στάχια, λάσπες και οινόμελα έπεσα στους Tibetrèa. Γλυκιές παρουσίες και χαριτωμένη παραδοσιακή μουσική, αλλά ως εκεί.

Είπα να τους αφήσω για να πάω στο Kohlrabizirkus να δω τι λένε οι  Stereomotion. Ε, δεν λένε τίποτα, ήταν μαρτυρικά αργό EBM, κανένα ενδιαφέρον, ούτε από πλευράς σόου ούτε από πλευράς μουσικής. Ακολούθησε ευτυχώς ο Monolith, τον οποίο είχα δει πέρσι στους Sonar, και τολμώ να πω ότι τον προτιμώ ως Monolith. Οι έθνικ/techno ρυθμοί του σιγά σιγά έκαναν σχεδόν όλο τον κόσμο να χορεύει, αλλά αναγκάστηκε να κόψει το σόου πολύ απότομα γιατί πέρασε ο χρόνος. Και οι Kiew που ακολουθούσαν τον χρειάζονταν το χρόνο τους για να στηθούν. Χρειάζονταν πολλά συνθ, διακόσμηση με κούκλες και ακουστικά με τρομακτικές κεραίες σαν εντόμου, drums και... κιθάρες (δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τόσο πολύ από τον ήχο τους έβγαινε από κιθάρα). Βγήκαν με τους ζουρλομανδύες τους και μας έδειξαν γιατί είναι τόσο γνωστό και καθιερωμένο συγκρότημα. Μπορεί τα περισσότερα κομμάτια στα cd τους να μην πολυακούγονται (οκ, ξέρω τουλάχιστον μια κοπέλα που θα έχει ενστάσεις εδώ), αλλά επί σκηνής η ενέργεια, τα φωνητικά και το γενικότερο happening ήταν εξαιρετικά. Τόσο πολύ ενθουσιασμένοι ήταν που το ένα συνθεσάιζερ έφυγε από το στήριγμά του, και έπεσε κάτω. Ο τύπος με τον κόκκινο ζουρλομανδύα έτρεξε, το πήρε στα γόνατά του, συνέχισε να παίζει, και στο τέλος του κομματιού το έβαλε πάνω και συνέδεσε το ένα από τα καλώδια που είχε φύγει. Όχι πως καταλάβαμε πολύ τη διαφορά στον ήχο! Η ανακούφισή του όταν σιγουρεύτηκε ότι δουλεύει ακόμα ήταν από τα highlights της βραδιάς!

Κάπου σε αυτό το σημείο έκανα κάτι τρελό: πήγα και είδα folk metal. Ναι, το είδος στο οποίο θεωρείται νορμάλ ο φλογερίστας να πίνει τόση μπύρα κατά τη διάρκεια της συναυλίας που όχι μόνο να διανθίζει το κομμάτι με ρεψίματα, αλλά και να πρέπει να φύγει για ένα τραγούδι για να πάει να κατουρήσει. Ο λόγος για τους Svartsot, τους οποίους είδα γιατί δεν είχε κάτι άλλο εκείνη την ώρα και γιατί περίμενα τους Valravn. Ποιοι είναι οι Valravn; Κι αυτοί folk είναι, κι αυτοί Δανοί, αλλά κάπου εκεί οι ομοιότητες σταματάνε. Εγώ τους έμαθα την Πέμπτη πριν πετάξω για Λειψία, ψάχνοντας κάτι να δω σε εκείνο το κενό. Και έπαθα πλάκα. Ο συνδυασμός φωνής και ηλεκτρονικών μπορεί να θυμίσει επιφανειακά björk, αλλά πρόκειται για κάτι πολύ διαφορετικό. Κατ' αρχήν, η φωνή της κύριας τραγουδίστριας ήδη στο soundcheck γέμισε τόσο πολύ το τεράστιο agra που αρχίσαμε να χειροκροτούμε. Ύστερα, τα πολλά όργανα - τόσα που το soundcheck πήρε πραγματικά πολλή ώρα. Τα πνευστά, τα κρουστά και το βιολί... δεν υπήρχαν εκεί μόνο για φιγούρα: είδαμε τα πάντα, από ένα εκπληκτικό δίλεπτο με ένα τύμπανο, μέχρι τον βιολιστή να αφήνει το βιολί και να παίζει δυο φλογέρες ταυτόχρονα. Και όλ' αυτά συνδυάζονταν στρατηγικά με μια γερή δόση ηλεκτρονικών. Ακόμα κι εκεί, το συγκρότημα έβαλε τη σφραγίδα του, αποφεύγοντας τα εύκολα τυπικά drumlines, και δημιουργώντας ήχους στις μεσαίες συχνότητες, που έδεναν πολύ καλά με το κομμάτι. Όταν όλα αυτά συνδυάστηκαν με το χαριτωμένο χοροπηδηχτό των δυο τραγουδιστριών, το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Σύντομα το κοινό άρχισε να χτυπάει παλαμάκια μόνο του, σαν ένα παραπάνω όργανο. Αποκάλυψη, ακόμα παραμιλώ.

Μετά τους Valravn, τα λίγα κομμάτια που πρόλαβα να δω από Eldar μού έπεσαν κάπως βαριά. Υποβλητικό και ασήκωτο, όχι αρκετά ρυθμικό για να το πω εύκολα martial industrial, αλλά τυπική δουλειά της Cold Meat Industry. Σε άλλες συνθήκες θα μου άρεσαν περισσότερο, αν και αυτό το αργό τους στυλ κουράζει όταν δεν είναι υπόκρουση σε κάποια άλλη ασχολία. Αντιστοίχως δεν ενθουσιάστηκα από το encore των The Klinik που πρόλαβα να δω. Για το λίγο που είδα ήταν αρκετά καλά, αλλά κατά τ' άλλα ήταν υπερβολικά επαναλαμβανόμενο. Ο ήχος βέβαια, ως παιδί του Dirk Ivens, είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το τυπικό old school EBM, αλλά και πάλι μού ακουγόταν πολύ επίπεδος.

Με γρήγορα βήματα έτρεξα πίσω στο Volkspalast για να βρω τους Nurse with Wound. Βρήκα πρώτα τον Lucifer και την παρέα του, όπου σε κάποια φάση μού ξέφυγε κάτι στο στυλ «ε, τι θα έχει να δεις στους Nurse With Wound; Για να ακούσουμε ήρθαμε». Και, τι ειρωνεία, στο πρώτο μισό της συναυλίας τους αυτό που ακούγαμε έμοιαζε απλά σαν μουσική υπόκρουση στις προβολές. Εξαιρετικά τρομακτικές, παίζανε με αυτό που θα ανέμενε ο θεατής ως φυσιολογικό, συνδυάζοντας πράγματα φυσικώς αδύνατα μεταξύ τους (αντίστροφες κινήσεις, κόσμο που περπατάει μέσα στο νερό χωρίς να κινούνται τα μαλλιά του). Εκεί που άρχισε να κουράζει, πήρε τον πρώτο ρόλο η μουσική, η οποία έγινε πιο ρυθμική και θορυβώδης, αλλά ακόμα το ίδιο απόκοσμη. Είδαμε πολλά πράγματα που τώρα πια έχουν γίνει τυπικά, να τα χειρίζονται οι πατέρες με μαεστρία: ηλεκτρική κιθάρα να παίζεται σαν βιολί, περίεργα samples, απόκοσμες παραμορφώσεις, δυσαρμονίες με σαξόφωνο και τα λοιπά. Παραλίγο να είχαμε και χορεύτριες, αλλά κάποιες γνωστές ντράπηκαν ;).

Να τελειώσω ευχαριστώντας όλα τα αγόρια και κορίτσια όλων των εθνικοτήτων που επιβεβαίωσαν ότι ακόμα και αν πας στο WGT μόνος, βρίσκεις παρέα εκεί! Μην ξεχάσετε όλοι εσείς να συμπληρώσετε στο φόρουμ με τις εντυπώσεις σας, γιατί αυτό το φεστιβάλ είναι υπερβολικά μεγάλο για δυο ζευγάρια μάτια και αυτιά! Bis nächstes Jahr!

tec-goblin (με τη σημαντική συνδρομή του pinhead)

photos: fRanKon