Μπορεί να είναι άσχετο το σχόλιο αλλά τελικά η σύγκριση των Big Sexy Noise με τους Grinderman έχει και την πλάκα της. Nick Cave και Lydia Lunch. Αντρική κρίση ηλικίας και χείμαρρος γυναικείου ξεσπάσματος. Warren Ellis και Terry Edwards. Και σε bar να τους κλειδώσεις δίσκο θα γράψουνε, και οι δυο μαζί ούτε νότα. Big Sexy Noise και Grinderman. Παλιμπαιδισμός και παλιμπαιδισμός, γκρίνια και γκρίνια. Επίσης κανείς τους δεν ασχολήθηκε και πολύ με το όνομα του συγκροτήματος. Με τον ήχο τους; Και οι δυο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι επίσης δεν ξημεροβραδιάζονται κιόλας. Δεν τους πιστεύουμε ιδιαίτερα.  Για να επικεντρωθώ και στη σύμπραξη των Gallon Drunk με τη θρυλική Lydia Lunch που είδαμε την Παρασκευή στο Gagarin, μοιάζει με μια καλή παρέα έμπειρων μουσικών με ξεχωριστούς χαρακτήρες, που πραγματικά κάτι έχει βρει και θέλει να το δείξει με ανακούφιση και ενθουσιασμό. Στην περίπτωσή μας δηλαδή, σε κολλάνε στον τοίχο με τον ήχο τους και έρχεται η στριμμένη θεία Lydia να σου τρίψει την τρέλα της στη μούρη. Πάντως όποιο απ'τα δύο συγκροτήματα βρει και το σωστό «δολοφονικό» ριφάκι κάποια στιγμή, τα Gagarin Ευρώπης και Αμερικής τα περιμένουν μεγάλες δόξες. Για να δούμε...

Τον όρο «τρομερός» όμως δεν θα τον κρατήσω για τους εκκεντρικά θορυβώδεις Big Sexy Noise αλλά για την απολύτως αντίθετη μοναχική φιγούρα του Nick Currie. O ιδιαίτερος Momus, άνοιξε τη βραδιά μπροστά σε ένα σχετικά λιγοστό κοινό που από τους πρώτους ήχους της μουσικής του προαποφάσισε ότι η ώρα θα κυλήσει αργά έως αδιάφορα μέχρι τη δυνατή είσοδο των headliner. Ο κύριος αυτός ανέβηκε στη σκηνή, σύνδεσε το mp3 player που κρατούσε και σιγά σιγά μετατρεπόταν σε μια χαρισματική παρουσία, που τραγουδούσε για παράξενα ελκυστικές ιστορίες. Κι όσο περνούσε η ώρα και αυτές έφταναν στα αυτιά μας μέσα από την electro - pop των 80's,  μέσα από κιθάρες, πιάνο,  ήχους καμπαρέ, πειραγμένους ηλεκτρονικούς χορευτικούς ρυθμούς, τόσο έβγαζε νόημα όλη αυτή η λεπτή χορογραφία του.

Αυτοσχεδίαζε πάνω στην προηχογραφημένη μουσική που μόνο καθαρά δεν ακουγόταν, πάνω στη διάθεση που ο ίδιος είχε κάθε στιγμή και πάνω στις αντιδράσεις του κόσμου. Ένας indie Edward Ka Spell που προσπαθεί να μπερδευτεί μέσα σε παραγκωνισμένες γωνιές των καθημερινών σκέψεων, σε αφανείς πλευρές της σεξουαλικότητας και κυνικά παιχνίδια εμπειριών. Ίσως άλλοι να διασκέδασαν περισσότερο απ'όσο περίμεναν, άλλοι να εντυπωσιάστηκαν απ'την ιδιόμορφη εμφάνιση του Momus, άλλοι να... χάθηκαν στη μετάφραση, άλλοι φυσικά να ήξεραν περί τίνος πρόκειται, πάντως μία ώρα αφού μας πρωτοχαιρέτησε, η πλειοψηφία του κόσμου το χαιρόταν και ζητούσε επίμονα κι άλλα κομμάτια. Στο υπέροχο Lucky Like St. Sebastian τον συνόδεψε μια χορεύτρια, ενώ ωραία ακούστηκε και η διασκευή στο Ashes to Ashes του Bowie. Ο Momus έχει χαραγμένη μια εντελώς δικιά του μουσική πορεία και την ακολουθεί μόνος εδώ και δεκαετίες, και το live του ήταν μια τέτοια σουρεαλιστική αναπαράσταση. Μας ευχαρίστησε, χαιρέτησε, αποσύνδεσε το mp3 player και έφυγε.

Οι Terry Edwards, James Johnston και Ian White ευτυχώς μας επισκέπτονται συχνά πυκνά για να ξεβουλώνουν τα ηχεία κυρίως του An αλλά και τα αυτιά μας. Ο πρώτος δίνει ένα πιο σοφιστικέ τόνο στις εμφανίσεις των Gallon Drunk, αλλά δεν το έχει σε τίποτα να ξεφεύγει από την εικόνα αυτή και να ξεσπάει στο hammond ή στο σαξόφωνο με τον τρόπο του. Ο δεύτερος ανεβαίνει στη σκηνή και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω του παρά η κιθάρα και η ταλαιπωρία της, ενώ ο White παίζει με πολλή δύναμη και εγγυάται τον ξέφρενο ρυθμό στον ήχο και κυρίως τα live τους. Αυτή τη φορά όμως η σκηνή ανήκε στη Lydia Lunch, μια μεγάλη μορφή του ανατρεπτικού νεοϋορκέζικου ήχου. Θα παθαίνει κάτι κάποιος πιστεύω όταν τη βλέπει με τα κιλά και τη συμβατική εμφάνισή της πλέον, αλλά γρήγορα βλέπει ότι δεν έχουν χαθεί όλα αυτά που καθορίζουν τo μοναδικό punk χαρακτήρα της. Οι Big Sexy Noise μας συστήθηκαν στα γρήγορα και για πάνω από μια ώρα αφέθηκαν στο να μας εξηγήσουν το όνομά τους. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα ep και ένα άλμπουμ, με οργισμένα ροκ κομμάτια, πνιγμένα στην κιθάρα, στα βίαια πλήκτρα, και το ακούραστο drum section που θυμίζουν φυσικά τον ήχο των Gallon Drunk αλλά τη διαφορά την κάνει η ερμηνεία της Lydia Lunch. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το πρώτο χαμόγελό της όταν ανέβηκε στη σκηνή και πήρε το στραβωμένο απειλητικό ύφος της ξεσπώντας σε κατάρες προς ανεπαρκείς βαρετούς συντρόφους και βολεμένους καθωσπρέπει ανθρώπους. Στο Another Man Comin' ποιος την είδε και δεν τη φοβήθηκε, τα σκοτεινά θυελλώδη τραγούδια των Big Sexy Noise άλλωστε είναι κομμένα και ραμμένα γι'αυτές τις ερμηνείες της και τη δυνατή φωνή της. Μάλλον η διασκευή στο Pushing too hard των Seeds ήταν το λιγότερο επιτυχημένη, όπως και να ‘χει η παρουσία της και μόνο ευθύνεται κατά πολύ για το ασυγκράτητο νεύρο και την ενέργεια που βγάζει το συγκρότημα. Τη σειρά του μετά από την ασταμάτητη φασαρία τους και τις βρισιές της Lydia, πήρε ο συνήθης ύποπτος Blaine Reininger.

Ο κύριος Reininger μαζί με τον Τηλέμαχο Μούσα έχουν αποτελέσει συναυλιακό δίδυμο και σε άλλες βραδιές, όπως όταν άνοιξαν τη συναυλία του Brendan Perry στον ίδιο χώρο πριν μήνες. Αυτή τη φορά οι διασκευές ήταν μόνο το Killing Moon και το Fly me to the Moon (φαντάζεστε και το ανάλογο σχόλιό του με τα απολαυστικά ελληνικά του). Μερικά από τα σπουδαιότερα κομμάτια των Tuxedomoon «θυσιάστηκαν» και ακούστηκαν μακριά από το μεγαλείο τους, άλλο αν η φωνή παραμένει υπέροχη και το βιολί θαυματουργό. Lightbulb Overkill, Jinx, το προσωπικό του Broken Fingers, το Stranger του Tong, το No Tears, τα γράφεις στη σειρά και σε πιάνει ένα μούδιασμα αλλά προχθές ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Too much για μια βραδιά, ο πολύς κόσμος είχε αποχωρήσει, στο τέλος ο Blaine μας πέταξε και μερικά αντίτυπα του τελευταίου Glossolalia όπως πέταξε και τα προηγούμενα κομμάτια και αυτό ήταν. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι φτάσαμε σ'όλα αυτά μέσα από την παρανοϊκή διαδρομή της ιδιαίτερης θεατρικότητας του Momus, και τα πολλά "fuck" και "bitch" της Lydia Lunch. Χώρεσαν όλα σε μια ωραία βραδιά, και γυρίσαμε σπίτι με το τσαλακωμένο flyer για τους Wire στην τσέπη.