Το  σχήμα του Eric ''Ripley'' Johnson και της Sanae Yamada, το θεωρούσα πάντα μια «σπιτική» υπόθεση.  Διάλειμμα από το μητρικό αστρόπλοιο-σχήμα των Wooden Shjips, με ήχο περισσότερο μίνιμαλ και lo-fi αισθητική. Έπρεπε να έρθει το δεύτερο μεγάλο lp τους ''Circles'' του 2012 για να παρατηρήσω μια αναβάθμιση στον ήχο αλλά και στην κεντρική ουσία του ήχου του σχήματος.

Ίσως θα έπρεπε να τους πάρω περισσότερο στα σοβαρά από πιο πριν, άσχετα πόσο μου αρέσει το στυλ τους αλλά και αυτούς που το γέννησαν (Suicide, Spacemen 3, Kraut, Διάστημα, Ήλιος, Καλιφόρνια, Χρώμα).

Το φετινό τους live ήταν το δεύτερο σε Ελληνικό έδαφος αλλά ήταν και η τέταρτη φορά που ο Eric Johnson επισκεπτόταν τη χώρα. Προηγήθηκε η δεύτερη, «εγκλωβισμένη» αλλά δυνατή εμφάνιση των WOODEN SHJIPS στο Plissken Festival πριν από τρεις μήνες που φυσικά δεν έφτανε την αστρική πρώτη τους εμφάνιση στο An πριν από κάτι χρόνια.

Έτσι στις 11/9 πάλι στην αγαπητή υπόγα, θα ξανασυναντούσα τον ήχο που δεν γνωρίζει πολλές κλίμακες ή ενορχηστρωτικές αλχημείες όμως θα ήταν η πρώτη φορά που θα τον άκουγα από τους MOON DUO επί σκηνής. Δεν ήξερα ακριβώς πώς θα παίξουν αλλά ήξερα πόσο άρεσε στους Αθηναίους η προηγούμενη παρθενική τους εμφάνιση στο six dogs.

Οι συμπαθητικοί και με ένα πολύ καλό single φέτος, MELT MOUNTAIN, «έλιωναν» ήδη στη σκηνή με τον ιδιόμορφο ψυχεδελοprog ήχο τους και σε λίγο θα  έδιναν σκυτάλη στο τρίο των MOON DUO.  Η ατμόσφαιρα στο κλαμπ ποτέ δεν ήταν τόσο δροσερή και τόσο ευχάριστη όσο εκείνο το βράδυ. Μετά το στήσιμο και τις γενικές ετοιμασίες όλα ήταν έτοιμα.

Η σκηνή σκοτείνιασε αφήνοντας τους βιντεοπροβολείς να εκτοξεύουν γεωμετρικά σχήματα στον τοίχο και το τρίο (η προσθήκη του ντράμερ John Jeffrey ήταν αρκετά σοφή κίνηση) ξεκίνησε με το ''Sleepwalker''. Έχοντας σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο του An, έπαιξαν εννιά από τα κορυφαία τους τραγούδια. Ήταν όμως αρκετά για να καταλάβω ότι πλέον το σχήμα έχει φτάσει σε υψηλότερο επίπεδο από εκεί που ήταν στην υπάρχουσα δισκογραφία τους.

Ίσως και να το προκάλεσε η ηχητική κατάσταση στο κλαμπ, οι κιθάρες και η φωνή δεν έβγαιναν μπροστά αλλά αυτό που κυριαρχούσε ήταν η σκοτεινή αναλογική δύναμη των επαναληπτικών ρυθμών, οι βόμβοι αλλά και οι μινιμαλ γραμμές από τα αναλογικά ηλεκτρονικά μηχανήματα της Sanae που φαίνονται να κατευθύνουν την αστική καταγωγή τους (SUICIDE,SILVER APPLES) προς το διάστημα. Αν έχετε ακούσει το ''Live In Ravenna'' (η setlist είναι ίδια μείον ένα συν δύο) σίγουρα θα παρατηρήσατε ότι ο ήχος είχε τον διπλάσιο όγκο της ηχογράφησης και λιγότερη «βρωμιά». Αυτό όμως μου άρεσε πολύ, τόσο όσο και το καταπληκτικό τους live άλμπουμ.

Σε όλη τη διάρκεια σχεδόν ήμουν βυθισμένος και σε αρμονική συνύπαρξη με αυτό που άκουγα. Ταξίδι εγκεφαλικό, μία απρόσμενη αλλά και σωτήρια απόδραση για λίγο από το υπαρκτό στο αληθινό ηχητικό όνειρο του σχήματος. Ένα όνειρο μινιμαλιστικό αλλά ανελισσόμενο. Με δική του ταυτότητα πλέον και ισχυρή προσωπικότητα.

Σε σύγκριση με οτιδήποτε έχουν ηχογραφήσει η συγκεκριμένη εμφάνιση τους ανέδειξε την καλύτερη φάση τους, μου άλλαξε άρδην την εντύπωση που είχα γι' αυτούς και περιμένω να ακούσω την εξέλιξη τους. Κυρίως όμως την επόμενη φορά που θα έρθουν, ελπίζω πάλι στο An, θα πάω τρέχοντας.