Την στιγμή που ξεκινούν οι επαναληπτικές νότες της στιβαρής μπασογραμμής του Waterfront και ο χείμαρρος από τις κιθάρες και τα synths των Σκωτσέζων πέφτει με δύναμη στα αυτιά σου εν μέσω καπνών και λάμψεων από τα άσπρα φώτα του stage, συνειδητοποιείς γιατί αυτό το intro είναι για τους Simple Minds κάτι παραπάνω από ένα ακόμα track στο μεγάλο ρεπερτόριο της "greatest hits" τουρνέ τους. Μοιάζει πελώριο, εξωστρεφές, θυσιάζοντας εν μέρει την ρομαντική του φύση για χάρη του πλήθους και κρατώντας θαμμένα τα πιο εκλεπτυσμένα στοιχεία του. Ηχητικά ήταν το turning point στην πορεία τους και δικαιωματικά παίρνει θέση στην αρχή του σετ τους αποτελώντας statement των όσων έχουν καταφέρει. Οι Simple Minds έγιναν το 1984 αυτό που πασχίζουν και πιθανότατα δεν θα καταφέρουν ποτέ οι Editors για παράδειγμα. Μια stadium-rock μπάντα που μπορεί να παίζει μπροστά σε 30.000 κόσμο κρατώντας τον εναλλακτικό της χαρακτήρα και διατηρώντας την κριτική αποδοχή του «δύσκολου» τύπου της εποχής. Τα μεγαλεία δεν κρατάνε για πάντα, στην περίπτωση τους κράτησαν περίπου μια 7ετία, αλλά σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισαν το ίδιο μοτίβο στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ήθελαν πάντα να είναι η μεγάλη μπάντα με τον ζωντανό ηλεκτρικό μεγαλειώδες ήχο είτε έπαιζαν σε στάδια είτε σε μικρά live venues ή μπροστά σε 3-4.000 άτομα, όπως χθες το βράδυ στην όμορφη Τεχνόπολη στο κέντρο της Αθήνας. 

Η οποία Τεχνόπολη φιλοξένησε το φεστιβάλ του Εν Λευκώ και φέτος, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πόσο καλή δουλειά είχε γίνει από τα παιδιά του σταθμού και όσους ασχολήθηκαν με το event, τουλάχιστον την 1^η μέρα που παραβρέθηκα. Ο χώρος είναι πραγματικά φανταστικός για φεστιβάλ τέτοιου τύπου, αυτή η retro-urban αισθητική σου αλλάζει αμέσως την διάθεση, ειδικά αν έχεις  φάει στον δρόμο όλη την ασχήμια και την ασφυξία της Πειραιώς. Γι αυτό φαντάζομαι και αρκετοί νέοι γονείς επέλεξαν να φέρουν και τα παιδάκια τους, είχα καιρό να δω τόσα πολλά σε ροκ συναυλία. Έφτασα την ώρα που ξεκινούσαν οι Βέλγοι.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των Hooverphonic.

Αυτοί μου άρεσαν κάποτε, πριν καμιά 15ετία και βάλε που το trip-hop ασκούσε την γοητεία του φρέσκου. Ο πρώτος τους δίσκος, άντε και ο δεύτερος, έπαιζε συχνά πυκνά στον player, τους είδα και 2 φορές live που ήταν συμπαθέστατοι. Οι τραγουδίστριες δεν τους στεριώνουν, αυτή που έχουν τώρα είναι μάλλον η λιγότερο καλή και σίγουρα λιγότερη όμορφη από την Geike, μετά από 2-3 τραγούδια βαρέθηκα και ακουσα τα υπόλοιπα από τα τραπεζάκια έξω, πίσω στο υπόστεγο και δίπλα στην μικρή παιδική χαρά. Κάτι που αποδείχθηκε σοφή επιλογή γιατί γλύτωσα την πρώτη βροχούλα και χάζευα πόσο ωραίοι φαίνονται οι πορφυρά φωτισμένοι πυργίσκοι της Τεχνόπολης με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Έπαιξαν τις επιτυχίες τους ικανοποιητικά, δεν μπορώ όμως να τους κρίνω ουσιαστικά γιατί η μουσική τους παραείναι «ελαφριά» για την τρέχουσα διάθεση μου. 

Oι Baby Guru που ακολούθησαν αμέσως μετά στο μικρότερο stage είχαν την ατυχία να συμπέσουν με την ολιγόλεπτη βροχή που δυνάμωνε, αλλά όσο τους είδα ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικοί. Οι δίσκοι τους δεν με συναρπάζουν, στις συναυλίες τους όμως τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Ένα απογυμνωμένο ψυχεδελικό ροκ με ένταση και ενέργεια, που «βρωμίζει» και κλιμακώνεται σταδιακά και σε κερδίζει  με την αμεσότητα του. Αξίζει να τους δείτε Live, σας κάνει δε σας κάνει ο ήχος τους.

Promised you a miracle!

Το τραγούδι μπορεί στην Αθήνα να μη το έπαιξαν αν και στο πλήρες σετ της tour υπάρχει, όμως η υπόσχεση είναι υπόσχεση. Αν τους έχεις ξαναδεί ξέρεις ότι οι Simple Minds θα κάνουν και θα ξανακάνουν ένα μικρό μουσικό θαύμα για τα αυτιά σου σε κάθε συναυλία τους. Ο ήχος δυνατός, κρυστάλινος, ογκώδης. Ναι, είμαι περισσότερο fan των 5 πρώτων δίσκων τους και θα προτιμούσα να έβλεπα μετά από τόσα χρόνια μια παράσταση της 5x5 περιοδείας τους, αλλά πόσοι ακόμα θα ήθελαν κάτι τέτοιο? Οι 600 γραφικοί που πλέον χαιρετιόμαστε σε κάθε συναυλία χωρίς να γνωριζόμαστε, από τις πολλές φορές που έχουν ανταμώσει οι μούρες μας. Οπότε πάμε για ένα ακόμα best of, δεν με χάλαγε καθόλου ως concept, παρόλο που ήξερα ότι θα υποστώ την ανυπόφορη για μένα Αμερικανιά του She's a River.

Με τα drums και τα keyboards τοποθετημένα ψηλά στις δυο άκρες του stage και μια μαύρη backup singer στην μέση, οι Simple Minds ξεκίνησαν το show τους με το Waterfront που ανέφερα στην εισαγωγή και συνέχισαν με το σχετικά πρόσφατο Broken Glass Park που φέρει πολλά από τα νεορομαντικά στοιχεία της new gold dream era. Ο Jim Kerr ευδιάθετος, με τις γνωστές κινήσεις του σε λίγο πιο αργό τέμπο (περνάνε τα χρόνια για όλους, ε?) έδωσε άλλο ένα δείγμα της ποιότητας του ως performer, γονάτιζε αρκετά συχνά δείχνοντας με το δάχτυλο αυτό το απροσδιόριστο κάτι στον ορίζοντα, χαιρετούσε και ξεσήκωνε το κοινό του χύνοντας λίτρα ιδρώτα από το πρώτα κιόλας λεπτά. Περίμενα μετά τα 3 πρώτα «φωτογραφικά» τραγούδια να βγάλει το σακάκι του με τέτοια ζέστη, αλλά όχι. Ούτε το φουλάρι δεν μετακινήθηκε. Το Lovesong ήταν το πρώτο highlight της συναυλίας, θα ακολουθούσαν αρκετά ακόμα. Παιγμένο ακριβώς όπως στο περίφημο Sons and Fascination του 1981, αδικήθηκε εμπορικά όταν πρωτοκυκλοφόρησε για να αποκατασταθεί η τάξη  11 χρόνια αργότερα στην επανακυκλοφορία του. Η electropop-rock του  I Travel  με τα φουτουριστικά synths και τα προηχογραφημένα arpeggios έσκασε σαν δυναμίτης κάπου στο μισάωρο, αυτό πρέπει να είναι το πιο ρυθμικό τραγούδι τους και σίγουρα το παλιότερο που έπαιξαν προχθές το βράδυ. Το θέμα με τους Simple Minds και τις συναυλίες τους είναι πως στο καλό καταφέρνουν και αναπαράγουν τόσο στουντιακό ήχο στα live, οι φήμες λένε για πάρα πολλές ώρες soundcheck και αυτό είναι προς τιμή τους.  

Ήρθε η ώρα και για την Sarah Brown, την backup singer που λέγαμε να βγει μπροστά για να ερμηνεύσει την διασκευή στο Dancing Barefoot της Patti Smith. Πολύ καλή τραγουδίστρια, αναγκασμένη να ζει στη σκιά του πωπού της. Αστειεύομαι βέβαια, μια και έχει κάνει μεγάλη καριέρα με τη φωνάρα της σε ουκ ολίγα διασημα συγκροτήματα, αλλά είναι δεδομένο ότι δεν πέρασε ασχολίαστο από κανέναν που έχει μάτια και ήταν στην Τεχνόπολη. Πολύ συμπαθής φιγούρα, όταν έβγαλε τα πελώρια τακούνια της για τις ανάγκες του «ξυπόλητου» τραγουδιού συνέχισε να περπατάει και να χορεύει σα να τα φορούσε ακόμα. Στις μύτες.

Someone, somewhere και λαλαλα

Εντάξει, ο Charlie Burchill στο πιο καλοκαιρινό τραγούδι τους μεγαλουργεί. Το ριφ της κιθάρας είναι απίθανο, θα μπορούσα να το ακούω για ώρες. Το Someone Somewhere in Summertime είναι τραγούδι μύθος για την ιστορία της Βρετανικής σκηνής και ο κόσμος ανταποκρίθηκε ανάλογα, πιο έντονα από οποιοδήποτε άλλο ως εκείνη τη στιγμή. Μέχρι το Don't You. H παγκόσμια γλώσσα της λα-λα-λα αφέλειας κυριάρχησε για αρκετά λεπτά, πάντα μου άρεσε να το τραγουδάω. Νομίζω μαζί με το beautiful ones των Suede είναι τα πιο αγαπημένα μου λαλαλα τραγούδια. Δεν ξέρω πως φαίνεται στους ίδιους τους Simple Minds που το πιο δημοφιλές τραγούδι τους δεν το έχουν γράψει αυτοί, αλλά από την άλλη το σκωτσέζικο συγκρότημα δεν είχε ποτέ τόσο ποπ μανιέρα στη σύνθεση. Έστω κι αν το προσπάθησαν λίγους μήνες  αργότερα με το Alive and Kicking. Λα-λα-λα και σε αυτό, ήταν φανερό ότι όλοι διασκέδαζαν. Παραλίγο να ξεχάσω να πω και μια κουβέντα γι αυτόν τον εκπληκτικό drummer. Ο Mel Gaynor είναι top-class μουσικός και ανεβάζει όλη τη μπάντα 2 κλικ παραπάνω.

Η συναυλία έκλεισε σχετικά αναπάντεχα, με μια εκτέλεση στο New Gold Dream αντί για το medley του Ghostdancing με το Gloria που συνηθίζουν. Ήταν παιγμένο κάπως χαλαρά, και ενώ θα μπορούσε να αποτελεί highlight για το σόου τους, δεν τους βγήκε. Κάτι που ο Kerr είχε κουραστεί, κάτι που η χαρακτηριστική κιθάρα του Burchill για τεχνικό λόγο ψιλοθάφτηκε, δεν απογείωσε τη συναυλία όπως θα ήθελαν. Συνοπτικά, έπαιξαν 17 τραγούδια, ήταν όλα πολύ ωραία όπως αναμενόταν, συγκριτικά όμως αν έπρεπε να τη βάλω σε σειρά σε σχέση με τις υπόλοιπες που τους έχω δει (1987-1995-2006) ήταν η λιγότερο εντυπωσιακή και αξιομνημόνευτη, παρά την αρτιότητά της. Αλλά κι αυτό αναμενόμενο. Σπουδαία μπάντα, που ακόμα και στην ηλικιακή της δύση παραμένει εκ των κορυφαίων του είδους.

Στην έξοδο από την Τεχνόπολη άνοιξαν οι ουρανοί και έγινα κυριολεκτικά παπί. Καθόλου δεν με πείραξε. Κάτι τέτοια περιστατικά είναι που με βοηθάνε να δυναμώνω τις αναμνήσεις στο κουρασμένο συναυλιακό μου ιστορικό. Προχθές ένιωσα ότι θα χρειαστώ την βρόχινη πατερίτσα μου.

1. Waterfront
2. Broken Glass Park
3. Love Song
4. Hypnotised
5. Imagination
6. I Travel
7. Blindfolded
8. Dancing Barefoot (Patti Smith cover)
9. Dolphins
10. She's a River
11. Someone Somewhere in Summertime
12. See the Lights
13. Don't You (Forget About Me)
Encore:
14. Big Music
15. Alive and Kicking
Encore 2:
16. Sanctify Yourself
17. New Gold Dream