Ένα παλιό new wave συγκρότημα με καινούργιο δίσκο, χωρίς χρυσή εποχή, σε ένα μικρό αθηναϊκό club δεκαετίες μετά τα χρόνια που όλοι θέλουν να θυμούνται, δεν είναι παρά ένα συναυλιακό deja vu απ’αυτά που έχουμε πια συνηθίσει. Οι B-Movie πήραν τη σειρά τους σε αυτά, έφεραν μαζί τους κομμάτια που ξέρουν να φτιάχνουν και να αγκαλιάζουν αναμνήσεις, σε ένα live που αδυνατούσε να τις ακολουθήσει. Χρόνια πριν, μια τέτοια συναυλία θα με προβλημάτιζε για τις τσαλακωμένες στιγμές της, τις αφορμές της, την αναγκαιότητά της. Στο πάρτυ που ακολούθησε μετά την εμφάνιση της μπάντας από το Mansfield στο Death Disco, η studio εκτέλεση του Nowhere Girl ανάμεσα σε άλλα σπουδαία κομμάτια της εποχής, μας καθησύχαζε ότι η μουσική των B-Movie του 2014 δεν πήρε τίποτα περισσότερο από το χειροκρότημά μας. Ότι όλα ήταν στη θέση τους.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες No Sequence, με πιο δυναμικό  alternative ήχο, που σε αντίθεση με την προδιαγεγραμμένη post punk πορεία της βραδιάς, έβαλε στα αυτιά μας τους σκληρούς ήχους των Foo Fighters, τον ανέμελο δυναμισμό των πρώτων Muse, αλλάκαι την πιο πρόσφατη οπτική των συγκροτημάτων για το post punk. Ενώ οι ροκ ήχοι των παιδιών γέμιζαν το Death Disco, ο κόσμος που ενδιαφερόταν για το πώς ακούγεται πλέον το Remembrance Day σιγά σιγά συγκεντρωνόταν στο club. Η γνωριμία με το Levitation των No Sequence έγινε μέσα από τις κιθάρες και τη δυνατή εμφάνισή τους, και το ραντεβού ανανεώθηκε για πιο ηλεκτρισμένες βραδιές.

Μου έχει δημιουργηθει η εικόνα ότι οι B-Movie ανήκουν στα συγκροτήματα που βλέποντας τριγύρω τους άλλους μουσικούς να κερδίζουν την αναγνώριση μέσα από συγκυρίες και pop εγγυημένες μελωδίες, περίμεναν και αυτοί ανυπόμονα τη σειρά τους. Αυτό δεν έγινε ποτέ, το new wave ξεμάκραινε στο χρονικό ορίζοντα και μοιραία η πορεία τους έμενε μετέωρη. Αυτό το «μετά από τόσα χρόνια νοιώθουμε καλά με τη μουσική μας και βλεπουμε ότι μας δένει ξανά» που αναδιατυπώνουν όλοι οι πρώην μικροί μουσικοί ήρωες που μας επισκέπτονται τελευταία, προδίδει ότι όταν δεν ερχόταν δόξα που πίστευαν ότι τους προσπερνούσε, έχαναν κάπως και την πίστη τους στη μουσική τους.Οι B-Movie, δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν ολοκληρωμένο δίσκο όπως τον ήθελαν, και έμειναν με πολλά single kai ep πανέμορφων new wave και post punk κομματιών, και τη διαστρεβλωμένη εμπορική εκδοχή του Forever Running που δεν τους εξέφρασε ποτέ και τελικά δεν τους πρόσφερε και τίποτα. Τα χρόνια πέρασαν, και το πρώτο ολοκληρωμένο album που τους αφήνει ικανοποιημένους είναι το περσινό The Age of Illusion που δεν απομακρύνεται από την παλιά εκδοχή τους, αλλά δε συνεχίζει και από εκεί από όπου τους αφήσαμε. Κομμάτια που συνδυάζουν το μελαγχολικό κιθαριστικό ήχο τους, τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, με τον ήχο των ώριμων Simple Minds, και τον προσγειωμένο ρομαντισμό των Stranglers.

Στις αποσκευές τους όμως έπρεπε να υπάρχει λίγος χώρος για αυτήν την κυκλοφορία. Οι τέσσερις μουσικοί ξεμπέρδεψαν γρήγορα με το Marilyn Dreams και λίγο πιο μετά με το Letter from Afar, χιτ καμιάς εποχής, βάζοντας όμως τους ηχητικούς κανόνες της βραδιάς από το 2^ο κιόλας κομμάτι με το αυθεντικό Polar Opposites. Ο κόσμος ζητούσε την πιο βαθιά χρονική βουτιά στη δισκογραφία τους, οι ίδιοι να νιώσουν και να μοιράσουν τη μαγεία των κομματιών τους και του μουσικού παρόντος τους. Η παρουσία τους στη σκηνή μετρημένη, τα πρόσωπά τους δεν πρόδιδαν ενθουσιασμό αλλά τα κομμάτια ήταν εκεί, σε κάπως πιο αργές εκδοχές που όταν λαχάνιαζαν πιάνονταν από το χαρακτηριστικό synth του Holliday και το ρυθμό της κιθάρας του Statham που έδειχνε να το ευχαριστιέται περισσότερο.

Το Welcome to the shrink ακουγόταν υπέροχο στο μυαλό μας ενώ πιανόμασταν από αυτό που έπαιζε, το ίδιο και το Moles, το θρυλικό Nowhere Girl (στην maxi version της Some Bizzare), το Walking Dead, το Institution Walls, το Aeroplanes and Mountains. Η μεγάλη εισαγωγή του Remembrance Day ήταν ίσως το πιο συγκινητικό σημείο της βραδιάς (πόσα τραγούδια με τόσο μεγάλη εισαγωγή που δεν κουράζουν ποτέ ξέρετε;), ο κόσμος έδειξε πόσο τα έχει αγαπήσει όλα αυτά, τραγούδησε μαζί τους, και τους χειροκρότησε θερμά στο encore και στο τέλος.

Το χειροκρότημα το αξίζουν και τους περιμένει σε διάσπαρτα αντίστοιχα club στην Ευρώπη. Εμάς, μετά από αυτό το live, ας μας επιτρέψουν να επιστρέφουμε στους μικρούς δισκογραφικούς θησαυρούς του παρελθόντος τους, και να προσθέσουμε σε αυτούς μόνο τα ευγενικά μισοφωτισμένα πρόσωπά τους που μας φανερώθηκαν προχθές το βράδυ.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Μιχάλης Λαζαρίδης