Το όλο εγχείρημα του Alan Wilder να βγει με το Recoil project σε τουρνέ θα μπορούσε να εξάπτει τη φαντασία. Τα κινηματογραφικά σκοτεινά soundscapes υποβοηθούμενα με μερικούς εξαιρετικούς τραγουδιστές, είτε είναι η Nicole Blackman, είτε η κουκλάρα Toni Halliday ή ακόμα ο Douglas McCarty των Nitzer Ebb, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. H selected hour του 2010 όμως ήταν γνωστό ότι θα ήταν πολύ πιο minimal... Τι κι αν το promo στηρίχθηκε προφανώς στο ένας Depeche Mode στην Αθήνα, τι κι αν ενεργοποιήθηκε σχετικά το fan club των DM, από τους 20.000 που έφευγαν πέρυσι απογοητευμένοι από την Μαλακάσα, μόνο 200 άτομα τόλμησαν να δώσουν 28 ευρώ και να αποθέσουν άτυπο φόρο τιμής σε αυτόν που έδωσε νέα πνοή και οριοθέτησε τον ήχο της διάσημης μπάντας από το Bassildon. Και τελικά μάλλον πρέπει να μιλάμε για πλήρη απόδοση δικαιοσύνης. Οι Recoil έπαιξαν στο Fuzz μπροστά στο κοινό τους. Τόσο είναι. Λίγοι και καλοί; Λιγότεροι απ΄όσους τους αξίζουν; Μπορεί, αλλά πόσες μπάντες με ανάλογο ήχο ξέρετε να έχουν χιλιάδες fans και να γεμίζουν venues? Η περυσινή περίπτωση των μεταμορφωμένων Ulver θα πρέπει να μπει στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πάμε στα χθεσινά συναυλιακά δρώμενα τώρα, που ξεκίνησαν με μια ηλεκτρονική μπάντα με όνομα Itenef...

Tα ηχητικά ταξίδια πίσω στον χρόνο πάντα με γοητεύουν. Η πρώτη και τελευταία φορά που είδα live τους In Trance 95 ήταν νομίζω κάπου στο 1990, σε ένα επεισοδειακό mini  festival  στην Γεωπονική με ελληνικά συγκροτήματα της εποχής. Tότε τα κουτάκια μπύρας έπεφταν βροχή στη σκηνή, κάτι που βίωσαν και οι Slow Motion που ακολούθησαν. To να παίζεις αυτή τη μίξη electropop και πρώιμου EBM στην Ελλάδα το 1990 ήταν αρκετά τολμηρό, πόσο μάλλον όταν το κάνεις μπροστά στο κοινό των Panx Romana και των Last Drive. Oι South of no North την γλύτωσαν μόνο, ή επειδή είχαν κιθάρες ή επειδή είχαν τελειώσει τα λεφτά για μπύρες στους θερμόαιμους... Χτες, η εμφάνιση των πρώην In Trance 95 και νυν Itenef είχε αρκετά κοινά με το παρελθόν, ως προς το ηχητικό, αλλά και το οπτικό μέρος.  Αρχικά, φορούσαν όλοι μαύρα. Δεύτερον, ο Αλεξ Μαχαίρας στα φωνητικά μπορεί να έχει βάλει 20 χρόνια στην πλάτη του, αλλά δεν έχει βάλει ούτε μισό κιλό... Πως τα καταφέρνει ο άτιμος; Τρίτον, ο Βελιώτης ήταν και πάλι μαζί τους στα synths, μαζί με τον Γιώργο Γερανιό και την Magdalena, που αρκέστηκε κι αυτή να πατάει κουμπάκια στα πλήκτρα και δεν της είχαν δώσει μικρόφωνο. Στην ουσία τώρα, μου άρεσε αυτό που έβλεπα και άκουγα. Ο ήχος τους δεν έχει αλλάξει πολύ, οι παραγωγές μόνο είναι πιο γυαλιστερές. Ήταν σα να έβλεπα μπάντα των late 80's με καθαρά ηλεκτρονικό ήχο, ρυθμικοί και πειραματικοί σε σημεία, new wave φωνητικά και επιρροές που προσπαθούν να μπλέξουν τους Front 242 και τους Clock DVA με τους Depeche Mode και τους OMD. Oι τελευταίοι είχαν και την τιμητική τους στο setlist, με την πολύ καλή διασκευή στο almost από τον πρώτο δίσκο του θρυλικού electropop συγκροτήματος από το Liverpool. Τέλειωσαν το σετ τους με το Brazilia που ακούγεται αναλλοίωτο όσα χρόνια κι αν περάσουν (22 είναι...) και νομίζω ότι ταίριαξαν πολύ καλά σε κάτι που γενικά μοιάζει αταίριαστο. Η ώρα των Recoil...

Συναυλία ακριβώς δεν το λες. Περισσότερο με DJ-set έμοιαζε, στο στήσιμο και στον ήχο. Ο Alan Wilder μαζί με τον Paul Kendal μπροστά από ένα αρκετά μεγάλο stand με 2 laptop και μία κονσόλα. Αν ήμουν σε έναν καναπέ θα μπορούσα να χαθώ στο ηχητικό και οπτικό καλειδοσκόπιο που δημιουργούν οι Recoil, στο Fuzz όμως δεν λειτούργησε όπως εγώ τουλάχιστον θα το ήθελα. Αρκέστηκα να πάω για λίγο πολύ μπροστά ώστε να έχω μια οπτική επαφή με την πάντα ευγενή και σοφιστικέ παρουσία του Wilder και μετά πάλι πίσω ώστε να βλέπω καλύτερα τα visuals. Το industrial μουσικό μωσαικό, η avant-guarde νοοτροπία και τα χαρακτηριστικά strings sections της μουσικής τους έμοιαζαν να ασφυκτιούν χωρίς να μπορώ να βρω την αιτία, ίσως η σχετικά κρύα κι παγωμένη ατμόσφαιρα του μισο-άδειου Fuzz να έπαιξε τον ρόλο της. Κάποια στιγμή ακούσαμε το χαρακτηριστικό sampleraki του never let me down again και λίγο αργότερα ένα διασκευασμένο remix του κλασσικού warm leatherette των Normal. Τι άλλο... Τίποτα μάλλον, ωραία ήταν αν ήσουν προετοιμασμένος και δεν είχες μεγάλες προσδοκίες. Διαφορετικά αν θέλετε. Εγώ παραμένω θαυμαστής του Alan Wilder και της δουλειάς που έχει κάνει, είτε με τους Depeche Mode είτε με τους Recoil, και επιμένω ότι το unsound methods και το liquid είναι αριστουργηματικοί δίσκοι.

Μια κουβέντα και για το Fuzz, που όσο το συνηθίζω μου φαίνεται όλο και καλύτερο. Χθες παρατήρησα το WC  που υπάρχει στο φουαγιέ για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και ήθελα να το αναφέρω. Τα ευκόλως εννοούμενα (και υποχρεωτικά βάση νόμου) στην Ελλάδα δυστυχώς τα επευφημούμε. Μπράβο λοιπόν! Στην έξοδο κάποιες με ρώτησαν αν πήραμε καμιά καλή φωτό του Alan και κάποιοι για την κοπέλα στα πλήκτρα των Itenef. Σας τις βάζω δίπλα-δίπλα, ευγενική χορηγεία του δαιμόνιου φωτογράφου μας. Χε...

Κώστας Μπρέλλας

Φωτογραφίες: Alexx Decode