Τον κύριο David Eugene Edwards τον αναφέρεις πάντα με το πλήρες όνομά του, γιατί αλλιώς μπορεί κάτι κακό να συμβεί. Κάποια βιβλική απροειδοποίητη καταστροφή, κάποια αρχαία ινδιάνικη κατάρα,  διάβασα πριν λίγες μέρες και το νέο για τους ινδιάνους που κατά τη διάρκεια μιας θρησκευτικής τους τελετής πέθαναν από χτύπημα κεραυνού, ενώ άκουγαν στο τέρμα το Refractory Obdurate ...Ο χαρισματικός David Eugene Edwards. Λένε ότι ήρθε στον κόσμο να κυρήξει για τις ψυχές που δεν μπορούν να ησυχάσουν, να ουρλιάξει τις αμαρτίες πριν τις καταπιεί η έρημος, να τραγουδήσει την οργή των πιο κατατρεγμένων συναισθημάτων. Ούτε διάβολος ούτε σωτήρας, αλλά η αντήχηση στην επιφάνεια της γης, των κραυγών του πάνω και του κάτω κόσμου. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει ας σηκωθεί να το φωνάξει, όπως θα τολμούσε να αδιαφορήσει μπροστά στo καταιγιστικό ήχο του live των Wovenhand στο Fuzz. Βοήθειά μας.

Στην Ελλάδα, η μουσική αίρεση του David Eugene Edwards έχει τις ρίζες του σε εκείνο το αξέχαστο live στο Ρόδον πριν 15 περίπου χρόνια, όταν οι 16 Horsepower ξεδίπλωναν τις μυστικιστικές τους εκδοχές για την country, τα blues και την americana με αγχωτική ένταση, σε μια εποχή που αναστέναζε από τα χασμουρητά του Nick Cave και είχε ετυμηγορήσει για την θέση των Joy Division σε κάποιο αραχνιασμένο χρονοντούλαπο. Η ιστορία συνεχίστηκε με τους Wovenhand που συνέχισαν αυτή τη μουσική αποπλάνηση φτάνοντας στο εκτυφλωτικό σκοτάδι του Consider the Birds, έναν δίσκο που ξεχείλιζε από οργισμένες ηλεκτρικές μπαλάντες, καταραμένες από το δημιουργό τους. My anger is a storm with no rain. Κατεβείτε τα σκαλιά από αυτό το άλμπουμ του 2004 με κλειστά μάτια στο φετινό Refractory Obdurate. O Michael Gira βρίσκει ακόλουθους στο χάος που δημιούργησε, οι Black Heart Procession θα ακούγονται μόνο σε piano bar, o Jeffrey Lee Pierce θα κρυφοκοιτάζει με ζήλεια. Στην τελευταία κυκλοφορία των Wovenhand ο David Eugene Edwards επικαλείται όλους τους δαίμονές του και τους αφήνει να ταλαιπωρούνται σε βαριά κιθαριστική φασαρία και στιχουργικές θρησκόληπτες εμμονές. Το Fuzz ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε.

Ο Moa Bones, μέλος των Modrec, άνοιξε τη βραδιά όπως έκανε πριν 1,5 χρόνο στον ίδιο χώρο για τους Swans. Χαμογελαστός, εκφραστικός και παθιασμένος, κέρδισε τον ενθουσιασμό πάνω από 1200 ατόμων με τις country και rock επιλογές του. Έμπνευσή του οι ροκ τροβαδούροι παλιότερων δεκαετιών, η δύναμη μιας κιθάρας, οι θλιμμένοι στίχοι και η ειλικρινής επαφή με τον κόσμο. Ωραία η εκτέλεση του Solitary Man του Neil Diamond και το συναισθηματικά φορτισμένο Fists of love. Το χειροκρότημα όλο δικό του, οι φίλοι του ήχου επιβάλλεται να τον ξανασυναντήσουν.

Στην περιβόητη τελευταία κυκλοφορία τους οι Wovenhand, δε βρήκαν μόνο τα διθυραμβικά σχόλια που έψαχναν, αλλά και το πιο δυναμικό άνοιγμα συναυλιών της δισκογραφίας τους. Το Hiss είναι το πιο ορμητικό ποτάμι απειλής που έχουν γράψει ως τώρα, με σχεδόν metal αναφορές (ας ελπίσουμε ότι υπάρχει και το «σχεδόν metal» σαν είδος)  και την καταιγιστική ερμηνεία του David Eugene Edwards. Η εμφάνιση με το κλασσικό καουμπόικο καπέλο και τις μπότες που άφηναν λίγη απ’τη σκόνη της αμερικανικής ερήμου σε κάθε του βήμα. Δεν ξεσπάει, δεν κυριεύει με τις κινήσεις του αλλά χάνεται στο σκοτεινό ταλαιπωρημένο κόσμο του. Παίζει ανεξέλεγκτα την κιθάρα του, και με την πένα στο χέρι κάνει κινήσεις γύρω απ’το πρόσωπό του σαν να παίζει και σε μια αόρατη, άυλη κιθάρα τη μουσική της μουσικής του, σαν να προσπαθεί να πει κάτι πέρα από τους ήχους των τραγουδιών. Εξαιρετική η μπάντα δίπλα του, με το ίδιο πάθος και μετρημένες κινήσεις, στήνουν την ηλεκτρική τελετουργία θορύβου υποταγμένη στις προσταγές του frontman τους. Το σκληρό Hiss, ακολουθεί το κλειστοφοβικό Closer, η σκοτεινή κλιμάκωση του Maize, για να αφιερωθεί πια στις δυνατές στιγμές του Refractory Obdurate. Ο πιο gothic ήχος των Wovenhand, θολώνει απ’τις καταραμένες αφηγήσεις και αν κάποιες φορές κοίταξα με νοσταλγία το πιο ψυχεδελικό folk παρελθόν τους , ή ακόμα και την πιο μυστηριακή ατμόσφαιρα των 16 Horsepower, η κυριευμένη από κάτι άλλο φιγούρα του πρωταγωνιστή τους δε μου επέτρεπε να αντιδράσω. Μακριά από κάτι τέτοιες αμφίβολες σκέψεις, η τραγικότητα του αφηγηματικού Obdurate Obscura που σώπασε όλο το χώρο ήταν από τις καλύτερες στιγμές του live, για να ακολουθήσει ένα encore και οι αναμενόμενες εκδηλώσεις του κόσμου.

Μια εκρηκτική μουσική αφιέρωση σε ό,τι παιδεύεται να βρει ηρεμία, ο δύσβατος ήχος των Wovenhand μεταμορφώνεται live σε μια δυνατή έκρηξη. Ή ο,τι γίνεται όταν ο David Eugene Edwards μας αφήνει να δούμε τι συμβαίνει όταν κοιτάξουμε εκεί όπου χάνεται και το θυμωμένο, προφητικό βλεμμα του.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Μιχάλης Λαζαρίδης