Ήθελα να δω τι γίνονται οι όροι "sophisticated", "artistic", "intelligent" που διαβάζει κανείς σε κείμενα για τους Wire σε ένα live, και μάλιστα 35 χρόνια μετά. Γιατί αν κάποιος δεν έχει ακούσει ποτέ τη μουσική τους και στηριχτεί σ'αυτά τα σχόλια που γράφονται, θα έχει την εικόνα ότι ενώ η αλητοπαρέα των Ramones ξενυχτούσε λιώνοντας στις μπύρες, το συγκρότημα του Colin Newman ήταν κάτι μουσικά σπασικλάκια που παιδεύονταν να ψάχνουν τον ήχο τους, τους άρεσε ο,τι μουσική κυκλοφορούσε, μακριά από τις ανησυχίες και τις τάσεις της εποχής. Η αλήθεια είναι ότι αν στη θέση των πρώτων ήταν οι Wire, ποιος θα τολμούσε να πιάσει μια κιθάρα και να φτιάξει ένα γκρουπ πιστεύοντας ότι μπορεί να κάνει το ίδιο; Οι Wire ήταν το συγκρότημα που κατάλαβε πολύ νωρίς ότι αξίζει να προσπαθήσουν να βρουν τι υπήρχε μέσα σε όλα αυτά που τους προκαλούσαν το ενδιαφέρον,  και απλούστατα ήταν απ'τους ελάχιστους που μπορούσαν και που κατάφεραν να πάρουν τόσο πολύ στα σοβαρά το θέμα post punk εκείνη την περίοδο. Τρεις απανωτοί μεγάλοι δίσκοι, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε- οι υπόλοιποι έπρεπε να φτάσουν στα τέλη της δεκαετίας του 80 για να δουν το νόημα της εξέλιξης του ήχου τους...

Η αρχή έγινε κάπου το 1977, οπότε η συναυλία τους τόσα χρόνια μετά απ'την παραγωγικότερη τριετία τους, σε συνδυασμό με νέο άλμπουμ, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να κρύβει άλλη μια θλιβερή ιστορία. Οι Wire, αμίλητοι και αγέλαστοι, έπαιξαν όπως ήθελαν, ο,τι ήθελαν, προσέχοντας πώς η θορυβώδης ιστορία τους μπορεί να σταθεί δίπλα στο ηπιότερο παρόν τους. Παρελθόν με πάρα πολλά άξια κομμάτια, συνθέσεις που λίγο πριν ακουμπήσουν την έννοια της «ποπ επιτυχίας» ξεφεύγουν απρόσμενα σε αυστηρά «οικονομικές» ή μεγαλεπίβολες δομές, αφήνοντας τις συμβατικές συνέχειες σαν ιδέες για άλλους μουσικούς.

Ο,τι κι αν ακούστηκε είχε τη χαρακτηριστικότατη κιθάρα του Newman, τη shoegaze φιγούρα του κιθαρίστα που έχει αντικαταστήσει τον Bruce Gilbert,  τα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα στο ρυθμό από τον Robert Grey,  και το τρομερό δέσιμo των τυμπάνων με το δυνατό μπάσο του Graham Lewis. Όσο περνούσε η ώρα έφτιαχναν μια απόλυτα σκοτεινή, ψυχρή ατμόσφαιρα, με τα κομμάτια του Pink Flag να σε προσφέρουν ξεσπάσματα στον κόσμο αλλά και τους μουσικούς. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψουν σε καμία παράκληση για να παίξουν το The 15th ή το Mannequin, απ'το πρόσωπό τους και μόνο φαινόταν ότι η ώρα της συναυλίας δεν είναι για υποδείξεις. Έμφαση δόθηκε στο Red Barked Tree, που η κιθαριστική φασαρία νομίζω του έκανε καλό, ενώ απ' τα δύο encore, η βραδιά παραδόθηκε στον πιο underground ατμοσφαιρικό παραμορφωμένο ήχο τους. Τι να πρωτοδιαλέξουν άλλωστε από τη δισκογραφία τους, πάντως το σετ φάνηκε προσεκτικά σχεδιασμένο για μια τέτοια κορύφωση.

Ο κόσμος ήταν λίγος, πολύ λίγος για το μέγεθος, τη σπουδαιότητα και την επιδραστικότητα αυτής της μπάντας, αλλά το χειροκρότημα χώρεσε πολύ ενθουσιασμό και θαυμασμό για την ιδιαιτερότητα της εμφάνισης. Γιατί απ'το να κάνουν μια συναυλία με κομμάτια για να θυμηθούν οι παλιοί και να ...κατεβάσουν οι νέοι, οι Wire συνεχίζουν να ψάχνουν την ουσία στον ήχο τους, το διαφορετικό και το εκφραστικότερο, ξαναανακαλύπτοντας τον εαυτό τους και την πορεία τους.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Έλληνες  Victory Collapse, με το νευρικό garage-punk ήχο τους. Βγήκαν στη σκηνή σχετικά αργά, κατά τις 10.30, και ο κόσμος που είχε βαρεθεί να περιμένει έδειξε παραπάνω ενδιαφέρον στην εμφάνισή τους. Όχι ότι η ενέργειά τους δεν το άξιζε. Απλά κομμάτια νεοϋορκέζικου ήχου, με ένταση, post punk ρυθμό και ξεσπάσματα. Πότε ξαναέρχονται οι Fall;