Η έναρξη του Νοέμβρη σηματοδοτήθηκε από έντονες συναυλιακές παρουσίες στην Αθήνα, με μουσικές για όλα τα γούστα, ωστόσο το στίγμα για τους fans του πιο σκληρού ήχου δόθηκε αναμφισβήτητα το βράδυ της Κυριακής. H Catch The Soap Productions έφερε κοντά μας τους τουλάχιστον κατά το ήμιση Σκανδιναβούς Beastmilk, και όρισε υπεύθυνους για την υποδοχή μας τους Anal Veritas, μπάντα της οποίας το όνομα ακούγεται όλο και συχνότερα στους αθηναϊκούς κύκλους.

Όσον αφορά τους Beastmilk, ιδίως μετά την κυκλοφορία του "Climax", είναι δύσκολο να αναφερθούμε σε αυτούς χωρίς να πέσουμε στην παγίδα μίας αναπόλησης της ταυτότητας των dark '80s. Με ψήγματα από τον τραχύ ήχο των Joy Division και των Killing Joke, αλλά και φανερά επηρεασμένοι από την old-school gothic σκηνή των late ‘80s/early ‘90s, έκαναν μια σαφή επιλογή του κοινού τους. Υπάρχει όμως κάτι στους Φινλανδούς που τους διακρίνει από μία ακόμη μπάντα που αναπολεί το παρελθόν με λαγνεία. Φήμες λένε πως είναι η εξαιρετική δουλειά του Kurt Ballou σε μία ακόμη hardcore, δυναμική, hard rock παραγωγή, ή ίσως η black metal παιδεία που αποκόμισε ο Kvohst από τους Code και τους Dodheimsgard. Παρά το ότι το live ξεκίνησε αυστηρά στην ώρα του, στο venue υπήρχε ήδη προσέλευση η οποία και δεν σταμάτησε μέχρι την εμφάνιση του Kvohst και της πενταμελούς πλέον μπάντας του.

Οι Anal Veritas μπορεί να μην έχουν αποσαφηνίσει ακόμη τις προθέσεις ως προς τον προσανατολισμό του ήχου τους, αλλά ανήκουν στα σχήματα που τόσο το όνομα όσο και ο τελευταίος ακούγονται πλέον κάπως γνώριμα. Μετρώντας διόλου ευάριθμες ζωντανές εμφανίσεις ιδίως τον τελευταίο χρόνο, και ένα χρόνο μετά το release του πρώτου album τους (aka "Project: T.V. junkies") ανέβηκαν στην σκηνή και καθαρά, βαθιά vocals, fuzzy κιθάρες και drummer κυριολεκτικά πάνω στα τύμπανα απαίτησαν την προσοχή του κοινού. Μάλλον δεν υπάρχει τρόπος να είμαστε σίγουροι για το μουσικό φάσμα μέσα στο οποίο οριοθετούν τις συνθέσεις τους, καθώς και το δείγμα δουλειάς τους είναι σχετικά περιορισμένο, μα κάτι μεταξύ sludge ή και post μα σίγουρα hardcore και φύσει metal, ταρακούνησε ευχάριστα τα αυτιά μας.

Απολύτως συνεπείς στο ραντεβού τους, οι Beastmilk εμφανίστηκαν και κατέλαβαν όχι απλώς την σκηνή, μα ολόκληρο τον χώρο με το εναρκτήριο ‘The Wind Blows through Their Skulls’. Bλοσυρός και έντονα θεατρικός on stage, o πολυπράγμων Βρετανός (Hexvessel, x-Code, Dødheimsgard), Mat McNerney είναι από τους frontman που απαιτούν σεβασμό. Εκκωφαντική φωνή, punk διαθέσεις, goth προσανατολισμός μα φύσει μεταλλικός τόνος, οι Φινλανδοί απέδειξαν πως το "Climax" δεν ευνοήθηκε απλώς από τις συγκυρίες όταν όλοι έκαναν λόγο για το όχι ακριβώς μέταλ album που αποτέλεσε μία από τις ποιοτικότερες κυκλοφορίες λίγο πριν την εκπνοή του 2013.

Αποκαλυπτικό post και μία οριακά διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, όπως ισχυρίζεται και η ίδια η μπάντα, είναι μόλις δύο από τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινούνται οι συνθέσεις τους. Επιστροφή στην εποχή που λάνσαραν τα πρώτα τους κομμάτια σε κασέτα και 7ιντσο με το "Void Mother" και με εντελώς παράδοξο τρόπο στον παλμό του "Surf the Apocalypse" για τη πρώτη κορύφωση του live. Δεν είναι το πλέον σύνηθες σε μπάντες αυτού του μήκους κύματος -ηχητικά τουλάχιστον- να μπορούν να απευθυνθούν σε ένα τόσο ετερόκλητο κοινό. Μεταλλάδες, darkάδες, αλλά ακόμα και ο πιο indie ακροατής μέσα από το "Climax" κάπως επαναπροσδιόρισαν το τι είχαν στο μυαλό τους ως τότε για το κάτα πόσο hype μπορεί να γίνει αυτό το είδος μουσικής και το αν σε ένα σχεδόν metal live μπορούν όλοι να χορέψουν ή να τραγουδήσουν κομμάτια που πραγματεύονται δίπολα όπως ζωή/ θάνατος. Ίσως και να είναι αυτό που ορίζει την επιτυχία και την αναγνώριση που έλαβαν, πως μπορούν να φλερτάρουν ανάμεσα στις αντικρουόμενες συγκινήσεις του death rock και των Bauhaus ή των Cure. "Death reflects us", "Genocidal Crush" και "Love in a Cold War" στη σειρά για το τέλος του live σε ένα παλλόμενο Αn με τον Kvohst να μας απευθύνεται συγκινητικά "keep holding up to love guys" χαιρετώντας μας.

Ιδιαίτερα γραφικό και αυθόρμητο αυτό που συνέβη κατά την γλυκιά παράδοση του encore. Όταν οι Φινλανδοί ανέβηκαν ξανά στο stage με κόσμο να ζητά λίγο ακόμη, τίμια είπαν πως δεν υπάρχουν άλλα κομμάτια τους να ακούστούν. (Αν δεν κάνω λάθος μερίδα του κοινού ζήτησε να παιχτεί το "Ion Storm" -κομμάτι των Dødheimsgard το οποίο δεν τραγουδά καν ο Kvohst!). Εν πάσει περιπτώσει είναι από τις λίγες φορές που σε live ακούμε την μπάντα να ξαναπαίζει κομμάτι που είχε συμπεριλάβει στο βασικό setlist της και να κάνει πανικό. Δεμένη σκηνική παρουσία, μια σιγουριά που βοήθησε να ξεπεραστούν τεχνικές δυσκολίες -η μικρη ατυχία της Linnea Olsson με την κιθάρα της στην αρχή του live ή το πεσμένο πιατίνι- εξαιρετικός ήχος ως το τέλος της βραδιάς και πολύς παλμός.

Με φόβο να ακουστεί μεγαλεπήβολο, ίσως οι Beastmilk έχουν βρει τον τρόπο να καταλάβουν το mainstream και κατ' επέκταση τις καρδιές ενός πολύ ευρύ κοινού παραμένοντας σκοτεινοί, αποκαλυπτικοί και σίγουρα εριστικοί.